Κριτικές (959)
Pantimo
Από την ταινία κρατώ τη θεματική απορία. Όχι ως προς την ποιότητα του φιλμ αλλά επειδή βλέπω σειρά ταινιών, κυρίως κωμωδιών, μην πω για τα σήριαλ, μην πω και για διαφημίσεις reality που κυκλοφορούν(αναφέρομαι σε διαφημίσεις που υπόκεινται στην αντίληψη μου επειδή δεν παρακολουθώ αυτά τα προγράμματα για εκτενέστερη γνώμη), , ότι δεν προχωρήσαμε και πολύ ως κοινωνίες σε αυτό τον τομέα. Διαφορετικά, ποιος ο λόγος να γίνονται έργα τέτοιου θέματος; Αρα κάπου απασχολούν.. Διαφορετικά θα ήταν μια τρύπα στο κενό.
Pantimo
Μια και έχω αναλάβει τελευταίως κάποιες κουβέντες για το ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΣΙΝΕΜΑ ΤΩΝ ΕΙΔΩΝ, η καλή τύχη και το κάρμα, μας έστειλε αυτή την επανάληψη. Με τα αστυνομικά του ΑΛΑΙΝ ΝΤΕΛΟΝ, που ήταν τα περισσότερα ένα κι ένα.
Pantimo
Διότι υπάρχει μια ηθελημένη από κάποιους κι αθέλητη παρεξήγηση από μερικούς άλλους που ευρωπαϊκό σινεμά θεωρεί μόνο το φεστιβαλικο του auteur. Όταν φύγουμε από τα Φεστιβάλ των «δημιουργών» και περάσουμε στα είδη, τότε οι ευρωπαΪκες ταινίες αντιμετωπίζονται σχεδόν όπως κι οι παλιές ελληνικές . Όχι τωρα που έχουν διαχωρίσει τις κωμωδίες από τα δράματα κι υμνούν τις τελευταίες που στον ενεστωτα τους τις διέσυραν περισσότερο από τα δράματα...
Pantimo
Κι η απαξίωση δεν είναι Κριτική. Είναι έλλειμμα. Ελλειμμα εκείνου που αποπειράται να κρίνει ενώ δεν ξέρει και θεωρεί ότι με την απαξιωτική μονοκοντυλιά λέει κάτι. Η κωμωδία είναι είδος , τα είδη γίνονται με κανόνες στην ουσία τους, όχι με συνταγές, μη μπερδεύουν τις έννοιες «κανόνας» και «συνταγή», μιλάμε για θεμελιώδεις κανόνες και με βάση τους κανόνες της, κρίνεται. Αν δεν έχεις μελετήσει την κωμωδία και τους κανόνες που την διέπουν, πως θα δημιουργήσεις κωμωδία; Οπότε, ακόμα χειρότερα, πως θα της κάνεις από πάνω και κριτική; Για να κάνεις κριτική σε έργο πρέπει πρώτα να ξέρεις πως γίνεται το έργο, πως έχει γίνει αυτό το έργο.
Pantimo
Αυτό αποδεικνύεται από τα εισιτήρια τούτης της γαλλικής κωμωδίας, που για κάποιους ήταν αναπάντεχα…Κι όμως, η ταινία επέμενε στο πρόγραμμα, γέμιζε τις αίθουσες και διέψευδε εκείνους οι οποίοι ήθελαν να την χαρακτηρίσουν «μπαλαφάρα» κι επικαλούντο μαλιστα την αντοχή του θεατή ο οποίος έστειλε επίσημη διάψευση.
Ταλαιπωρημένο είδος η κωμωδία, σνομπάρεται κατά κόρον στον ενεστώτα της κι εκ των υστέρων αν κάποιο ιερατείο αποφασίσει «κάτι», τότε επανεξετάζεται. Στον παρόν πάντως την έχει πάντα…βαμμένη- για να μιλήσω άμεσα
Προορισμός της Κωμωδίας είναι ΕΝΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ: Να κάνει το κοινό να γελάσει. Να καταφέρει να βρει τροπους, ατάκες, γκαγκς, μορφασμούς ακόμα, που όλα μαζί να φτιάχνουν ένα σύνολο το οποίο οδηγεί στο γελιο. Απαξ και το πετύχει, πέτυχε. Και στον Αριστοφάνη υπάρχουν και τα χοντροκομμένα στοιχεία , καθως και τα ασύνδετα επεισόδια. Τα οποία έχουν μπει για να προκαλέσουν το γέλιο ακόμα κι εκτός ροής εξου κι «ασύνδετα επεισόδια»
Pantimo
Πολλή συζήτηση σηκώνει το όλο θέμα, κυριως, όπως τα δείχνει η ταινία. Σχετικά με τη σκηνή του βουτύρου στο περίφημο φιλμ «Το τελευταιο τανγκό στο Παρίσι» που καλλιτεχνικά ήταν η αποθέωση της Τέχνης του Αυτοσχεδιασμού κι η συνεργασία πάνω σε αυτό από τον σκηνοθέτη Μερνάρντο Μπερτολούτσι και τον πρωταγωνιστή σούπερ σταρ Μάρλον Μπράντο. Όμως εδώ διαφαίνεται κι ένα θύμα: Η πρωταγωνίστρια Μαρία Σνάιντερ η οποία δεν είχε ιδέα για αυτό που πρόκειτο να συμβεί και θεωρήθηκε κακοποιημένη από τους συνεργάτες της.
Pantimo
Στην προηγούμενη ταινία του ΠΑΟΛΟ ΤΖΕΝΟΒΕΖΕ, «Τέλειοι Ξένοι», είχα προσδιορίσει διασταύρωση Ινγκμαρ Μπέργκμαν και Νηλ Σάιμον. Στο «Αγάπη=Τρελα», πάμε σε κάτι ακόμα πιο ακραίο: Τη συνύπαρξη Χορού αρχαίου δράματος με «Τα μυαλά που κουβαλάς» της Pixar
Pantimo
Κάποτε, όταν με μάθαιναν σινεμά, κάποιοι πολλοί σοβαροί και βαθιά καταρτισμένοι δάσκαλοι, μου έλεγαν περί τραγουδιών ή και περι μουσικής ακόμα, ότι σκέτα τα τραγούδια ή και μια θεματική μελωδία, δεν μπορεί να αποβαίνουν ως κριτήρια κυρίαρχα για την αξιολογηση μιας ταινίας. Διότι, αυτό που μετράει, είναι η χρήση των τραγουδιών κι η κινηματογραφική αξιοποίηση τους.
Τα θυμηθηκα με πολλή προσοχή εκείνα τα λόγια κι ας έχουν περάσει πολλές μα πολλές δεκαετίες. Τωρα που έβλεπα τον «Αζναβουρ».
Pantimo
Ανανέωση στο ΕΙΔΟΣ. Με τους Αγώνες Αυτοκινήτων. Κι η ανανέωση φέρει υπογραφή: ΤΖΟΖΕΦ ΚΟΖΙΝΣΚΙ. Είναι ο σκηνοθέτης που υπέγραψε με τις ίδιες ανανεωτικές διαθέσεις το «TOP GUN:MAVERICK». Μόνο που οι ανανεώσεις σε αυτού του είδους τις ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ κινηματογραφικές δουλειές, περιλαμβάνουν πολλούς στην αφετηρία, πριν γίνει η εκκίνηση.
Pantimo
‘Η .μήπως έχουμε; ΚΙ είναι αυτό στο οποίο μας καταλήγει η ταινία , η οποία μας ξεκίναγε για αλλού; Και μήπως, τελικά, ο σωστός τίτλος της κριτικής θα ήταν «Η ΣΙΝΕ-ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ ΩΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ»; Μα και πάλι, ανατρέπεται το παραπάνω, κι ερωτά αντίστροφα «Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ ΩΣ ΣΙΝΕ-ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ»; Τη στιγμή που πιά μαθαίνουμε ότι όλα όσα βλέπαμε δεν ήταν προϊόν αλλά επεξεργασία της ΜΥΘΟΠΛΑΣΙΑΣ μια και το φιλμ στηρίζεται σε αληθινη, αληθινότατη ιστορία που κι αυτό μας το φυλάνε για το τέλος.