Χωρίς να μένει αμέτοχος σε όλο αυτό κι ο σκηνοθέτης, ο ΝΤΑΡΕΝ ΑΡΟΝΟΦΣΚΥ που τον αδικούν οι «θαυμαστές» του όταν κάνει κακές ταινίες και πάνε να τις παρουσιάσουν για αριστουργήματα ενώ ο άνθρωπος είναι μια αξία με δικαίωμα και στην κακή ταινία και στην αποτυχία. Για αυτό είμαι ευγνώμων στον Εργοκεντρισμό και στην Αριστοτελική Θεωρία διότι με έμαθαν να βλέπω το εκάστοτε έργο ως ΕΡΓΟ και μέσα από αυτό τη δουλειά των δημιουργών. Κι όχι ανάποδα ώστε να χάνω τον μπούσουλα και να είμαι εκτός κινηματογραφικής πραγματικότητας.

Το έργο είναι remake της ταινίας του ΑΚΙΡΑ ΚΟΥΡΟΣΑΒΑ «IKIRU» , που ήταν original σεναριο και τωρα το εχει αναλάβει στη διασκευή του ο ΚΑΖΟΥΟ ΙΣΙΓΚΟΥΡΟ , του οποίου κι αν το όνομα δεν λέει, σίγουρα θα λένε «ΤΑ ΑΠΟΜΕΙΝΑΡΙΑ ΜΙΑΣ ΜΕΡΑΣ»

Σε μια κακοκεφιά, σε μια δυσθυμία, συνηθίζουν οι άνθρωποι να αποζητούν να δουν μια ΚΩΜΩΔΙΑ, κάτι να γελάσουν, να τους φτιάξει τη διάθεση. Στους δύσκολους καιρούς, όμως, το ΔΡΑΜΑ είναι εκείνο που επιδρά ευεργετικά, που έρχεται και «καθαρίζει» από το βάρος που οι άνθρωποι κουβάλησαν. Σε αυτή την περίπτωση , η κωμωδία μόνο πρόσκαιρα φτιάχνει το κέφι και μετά η  εξω ζωή, το ξαναχαλάει..

Διότι το βιογραφούμενο πρόσωπο είναι ο Καραβάτζιο, όπως ξέρουμε τον μεγάλο ζωγράφο της Αναγέννησης, τον Μικελάντζελο Μερίζι, κι ο Καραβάτζιο είναι μια μορφή συγκλονιστική που υπέφερε για την Τέχνη του κι εξαιτίας των σχέσεων του με την Καθολική Εκκλησία. Συνεπώς οι πίνακες του οφείλουν-και στο συγκεκριμένο έργο το επιτυγχάνουν για αυτό κι αποκτά ξεχωριστή τοποθέτηση-  να γίνουν μέρος του δράματος και της υπόθεσης. Και στη συνέχεια, και της αισθητικής της ταινίας.