Γιατί το κάνω;
Διότι με την πανδημία και τον εγκλεισμό στράφηκα προς το κομμάτι που λέγεται τηλεόραση, και το έκανα συστηματικά, για να καταλήξω στη διαπίστωση ότι σε αντίθεση με τον ελληνικό κινηματογράφο, η ελληνική τηλεόραση, στο θέμα ΣΕΝΑΡΙΟ (καταρχάς!) είναι το ακριβώς αντίθετο. Στο ελληνικό σινεμά η έννοια «σενάριο» μπάζει νερά , σχεδόν σε επίπεδα…ναυαγίου, αντιθέτως στην τηλεόραση, μένω έκπληκτος με τις διαπιστώσεις. Ότι το σενάριο καλλιεργείται τρομακτικά.
Το «ΕΤΕΡΟΣ ΕΓΩ» , πολύ πριν τον εγκλεισμό, από τότε που ήταν κινηματογραφική ταινία, ΜΕ ΕΙΧΕ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΕΙ. Ανακάλυπτα ΣΕΝΑΡΙΟΓΡΑΦΟ-ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ, τον ΣΩΤΗΡΗ ΤΣΑΦΟΥΛΙΑ, ο οποίος βρισκόταν πολύ μπροστά για τα ελληνικά πεπραγμένα , για την έννοια «σενάριο» και την τρέχουσα κινηματογραφική, σεναριακή πενία, έναν άνθρωπο σεναριακά καταρτισμένο και κινηματογραφικά άλλο τόσο.
Την αρνητική υποδοχή της ταινίας την περίμενα. Δεν φανταζόμουν τον.. πάτο της. Όταν , πάνω στο θέμα του φιλμ, έκανε σειρά για την τηλεόραση, τη σειρά την είδα μεν αλλά δεν έγραψα…Φαίνεται πως ήμουν πιο απογοητευμένος από τον Τσαφούλια για την ΚΑΤΑΝΤΙΑ Διότι η χλεύη είναι σύμπτωμα της άγνοιας, της ημιμάθειας, της αμορφωσιάς. Ο,τι δεν ξέρουμε, το κοροϊδεύουμε. Βέβαια, όποιος κοροϊδεύει, δεν καταλαβαίνει αυτό που έλεγε η γιαγιά μου, πως «κοροϊδεύει τα μούτρα του», ότι ο ίδιος είναι αυτός που εκτίθεται. ΣΕ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΞΕΡΟΥΝ.
Όλα αυτά λοιπόν, και βλέποντας την ενθουσιώδη ανταπόκριση του κοινού απέναντι στον Α’ Κύκλο της σειράς, με παρότρυναν όχι μόνο να το δω και κατά τη ζωντανή του μετάδοση αλλά να το ξαναδώ ΚΑΙ ΤΩΡΑ. Πριν ξεκινήσω τον Β’ Κύκλο.
Ο λόγος που το έκαναν είναι πως ήθελα να μελετήσω εκ νέου τις αστυνομικές, σεναριακές αλλά και σκηνοθετικές βάσεις του ΣΩΤΗΡΗ ΤΣΑΦΟΥΛΙΑ και του «ΕΤΕΡΟΣ ΕΓΩ».
Το έκανα!! Και τις επαναλαμβανόμενες διαπιστώσεις είπα να τις καταθέσω και γραπτώς, μια κι η τηλεόραση ανοίγει δρόμους που ο ελληνικός κινηματογράφος τους έκλεισε.
Μελέτησα και πάλι τη δομή του.
Τον κεντρικό ήρωα του, τον ιδιαίτερο αυτόν καθηγητή της Εγκληματολογίας τον Δημήτρη Λαίνη, όπου στην νέα του μορφή τον έχει πλήρως σταθεροποιήσει και φαίνεται τώρα ευκρινέστερα το συνεπές παίξιμο του ΠΥΓΜΑΛΙΩΝΑ ΔΑΔΑΚΑΡΙΔΗ. Ένα χαρακτήρα ιδιοφυή, που το παρελθόν του τον έχει κάνει να δίνει στους απέξω την εντύπωση «αυτιστικής» συμπεριφοράς κι ο οποίος εμπλέκεται σε ιστορία επίλυσης σύνθετου εγκλήματος, το οποίο ανάγεται στο Μύθο του Θησέα. Κάποιος δολοφονεί με βάση τους τους κακούς που σκότωσε ο Θησέας.
Η σχέση του Λαίνη με την Αστυνομία, όπου οι χαρακτήρες είναι τόσο εύληπτοι και συγχρόνως με τέτοια προϊστορία που ο ελληνικός κινηματογράφος ούτε που το υποπτεύεται ότι οι χαρακτήρες πρέπει να έχουν προϊστορία στα «auter-ίστικα» σεναριακά τέρατα που παράγει, δίνουν βάσεις για ερμηνείες ηθοποιών που χαίρεσαι να βλέπεις.
Για ποιον να πρωτοπώ; Για τον ΜΑΝΟ ΒΑΚΟΥΣΗ; Σε ερμηνεία τέτοιας εκπληκτικής ωριμότητας και τέτοιας κινηματογραφικής αμεσότητας που θαμπώνει; Για τον ΠΕΤΡΟ ΛΑΓΟΥΤΗ που νομίζεις ότι τον έχεις απέναντι και σου μιλάει; Οπου και για αυτούς τους δυο έχουμε στην εξέλιξη του μύθου πλήρη στοιχεία για το ποιοι είναι;
Για το πως έχει φτιάξει τις δοσολογίες αστυνομικού σασπένς , με συνεχείς μετατοπίσεις του άξονα υποψίας;΄
Για τον ΑΚΗ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ; Ως διευθυντή της Ψυχιατρικής Κλινικής από όπου ξεκινά η υπόθεση; Για τους δύο νοσηλευτές όπου στον καθένα έχει φτιάξει ιστορία , παρελθόν κι αίτια; Πως να μην είναι άψογοι, με τέτοιο υλικό στα χέρια τους ο ΛΑΕΡΤΗΣ ΜΑΛΚΟΤΣΗΣ κι ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΠΑΠΑΣΠΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ;
Για την ΝΤΙΝΑ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ, και το ρόλο της στην εξέλιξη της υπόθεσης, της γυναίκας που εργάζεται στην «κουζίνα» της κλινικής; Ή για τον ΒΑΣΙΛΗ ΡΙΣΒΑ σε ρόλο «ευγνωμοσύνης», αυτόν του Ιατροδικαστή; Για την ΒΙΚΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ που νομίζεις ότι πράγματι είναι δημοσιογράφος που ερευνά την υπόθεση και μπαίνει στα πόδια της Αστυνομίας κι όχι ηθοποιός που την υποδύεται;
‘Η μήπως για το casting των λογής-λογή υπόπτων;
Η, να φτάσω και στα «διαλείμματα», που τα χρειάζεται η υπόθεση, χωρίς να ξεφεύγουν, όμως, από την υπόθεση; Κι αναφέρομαι στη σχέση ερωτικής συμπάθειας που αναπτύσσεται ανάμεσα στον Αστυνόμο ΒΑΚΟΥΣΗ και την ερευνήτρια χημικό ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ, μια τόσο λεπτοδουλεμένη σχέση ωρίμων και διακριτικών ανθρώπων;
Ακόμα και στον ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΜΑΡΚΟΥΛΑΚΗ, που δεν του έχει ολοκληρώσει χαρακτήρα αλλά είναι ολοφάνερο ότι τον ετοιμάζει για τον επόμενο κύκλο, του έχει δώσεις τις βαρύνουσες επιστημονικές ατάκες ως καθηγητή Πανεπιστημίου, όπου οι ατάκες του υπαινίσσονται χαρακτήρα που θα γνωρίσουμε καλύτερα πιο κάτω αλλά και που τον κάνουν σημαίνων στοιχείο της εξέλιξης με βάση αυτά που λέει..
Διότι υπάρχει πολύ ψάξιμο στο σενάριο, υπάρχει μελέτη πάνω στην Ιστορία, στη Φιλοσοφία, στην Ψυχοθεραπεία, τα οποία ενορχηστρώνονται και κατόπιν διαχέονται ως σεναριακό υλικό για να λειτουργήσει κινηματογραφικά κι αποτελεσματικά η ιστορία..
Ο ΤΣΑΦΟΥΛΙΑΣ το κατέχει πολύ, μα πάρα πολύ, αυτό το άθλημα…Το σενάριο-σκηνοθεσία, όπου στο σενάριο έχει συνεργάτιδα την ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΦΙΛΙΩΤΟΥ ενώ στους τίτλους αναγράφεται πως βασίζεται σε ιδέα του ίδιου του Τσαφούλια και του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΙΩΣΗΦΕΛΗ, που εδώ και καιρό τον έχω «μπανίσει» από δύο σήριαλ για την ΣΕΝΑΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ και Ικανότητα..
Στο δε κινηματογραφικό κομμάτι, τι να πω για τη φωτογραφία, για τη σκηνογραφική διεύθυνση, για το μοντάζ, για τη μουσική, για τον ήχο…Τι να πω για εκείνα τα νυχτερινά πλάνα των δυο τελευταίων επεισοδίων Α’ ΚΥΚΛΟΥ , για εκείνα τα θεσπέσια νυχτερινά με το φωταγωγημένο λιμάνι του Πειραιά σε πανοραμική άποψη και ταυτοχρόνως την κάμερα ως κάμερα, σε αυτό το φωταγωγημένο ζωντανό σκηνικό, να παρακολουθεί τις επεμβάσεις των ελικοπτέρων της Αστυνομίας;…Για το στήσιμο της σκηνής στο γκαράζ του πλοίου…Τι μοντάζ…ΤΙ ΔΟΥΛΕΙΑ
Θα πω και κάτι ακόμα. Το οποίο θεωρώ σημαίνον. Την πρώτη φορά που είδα τον Α’ Κύκλο, είχα πει του σκηνοθέτη-σεναριογράφου πως είχα ένα πρόβλημα με τα κλειδιά. Σχετικά με τον δολοφόνο… Τη δεύτερη φορά που κάθισα και το μελέτησα διαπίστωσα ότι το κλειδί έχει παραδοθεί. Με τρόπο τέτοιο ώστε να μην το πάρω χαμπάρι. Βέβαια, ο τρόπος που δεν το παίρνουμε χαμπάρι μπορεί και να ξενίσει, όπως εμένα την πρώτη φορά. Τη δεύτερη, ‘όμως, φορά που το μελέτησα ενδελεχώς και ξέροντας πλέον το έργο, ο Τσαφούλιας, ο οποίος είχε πάρει πολύ στα σοβαρά την παρατήρηση μου ,κατάλαβα σε τι συμφώνησε και σε τι το προσπέρασε.. Ναι, συμφώνησε στο ότι παραήταν υπόγειο το κλειδί και μπορεί να ξάφνιαζε. Ελα μου, όμως, πως στη δεύτερη φορά, είδα ακριβώς το σημείο που μας το έδινε, κι αντέδρασα εκείνη τη στιγμή ως άμεσος λήπτης της πληροφορίας. Όχι επειδή ήξερα το δολοφόνο αφού το ξανάβλεπα. Αλλά επειδή είδα ξεκάθαρα το σημείο στο οποίο την πρώτη φορά μου διέφυγε η πληροφορία.
Ηθελα να τα γράψω αυτά, να έχω καθαρίσει με το πριν, για να πέσω με τα μούτρα στον 2ο Κυκλο.
ΥΓ. Κι επειδή κυκλοφορεί ένα «σουσουδισμός» περί Netflix,κάτι σαν «καταξίωση», λες κι είναι καμιά Ακαδημία Κινηματογράφου για να σε συμπεριλάβει στους κόλπους της, σιγά… NAI λοιπόν, το «ΕΤΕΡΟΣ ΕΓΩ» των 8 επεισοδίων είναι σειρά που θα μπορούσε άνετα να είναι εκεί και θα το πω: ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΚΑΛYΤΕΡΟ ΣΕΝΑΡΙΟ ΑΠΟ ΠΟΛΛΑ ΑΝΑΛΟΓΑ ΤΟΥ NETFLIX. Αν μη τι άλλο, μαθαίνεις και δύο πράγματα από Ιστορία, Φιλοσοφία, Ψυχανάλυση. Κι όχι μόνο το ποιος ήταν ο «serial killer»……