Blog (171)
Pantimo
Αυτή είναι που πάνω από όλα μένει και παίρνεις μαζί σου φεύγοντας. Βέβαια, συνεπικουρούν κι άλλοι συντελεστές και θα τους αναφέρω παρακάτω. Όμως η παράσταση γίνεται δική της. Λέω η «παράσταση» κι όχι το «έργο» διότι περί του έργου έχω κάποιες ενστάσεις που αφορούν σε προσωπικά, ιδεολογικά περί θεάτρου ζητήματα. Όμως ο τρόπος με τον οποίο το ανέβασε ο ΚΩΣΤΑΣ ΓΑΚΗΣ και παραπέμπει σε ένα λαϊκό θέαμα κάνει την παράσταση κάτι παραπάνω από ευπρόσωπη.
Pantimo
Το ερώτημα αφορά στο τρόπο ανεβάσματος από την ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ ενός έργου, που στην «ορθοδοξη» μορφή του θα μπορούσε να είναι κι ετσι, θα μπορούσε να είναι κι αλλιώς.
Pantimo
ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2025: Η «ΜΑΧΗ», ΟΙ «ΔΟΚΙΜΑΣΤΡΙΕΣ», ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ «ΦΩΣ» ΚΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ…
Ενας πολύ προσωπικός και ιδιαίτερος απολογισμός από το Φεστιβαλ Θεσσαλονίκης 2025, είναι αυτός εδώ.
Pantimo
Αυτό που έγινε με την επιθεώρηση των ΑΛΕΚΟΥ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ-ΔΗΜΗΤΡΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΔΗ και μουσική ΘΕΟΦΡΑΣΤΟΥ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΔΗ, στο «Ιδρυμα Σταυρος Νιάρχος», στη «Λυρική», ήταν από τις μεγαλύτερες ψυχαγωγικές και πνευματικές αλλά και συναισθηματικές χαρές, που έχω δοκιμάσει
Pantimo
Τρεις γυναίκες της οθόνης ερωτεύτηκα βλέποντας τες στο πανί, ως πιτσιρικάς και σε όλη τη δεκαετία της εφηβείας: Την ΤΖΕΗΝ ΦΟΝΤΑ, την ΚΛΑΟΥΝΤΙΑ ΚΑΡΝΤΙΝΑΛΕ και την ΖΑΚΛΊΝ ΜΠΙΣΕ.
Για αυτό και την «τελετή» για την Κλαούντια, που μας έφυγε στα 87 της, θέλησα να την κανω με επισημότητα από το pantimo.gr κι όχι με ανάρτηση στο φβ. Ετσι, για τις ονειρώξεις της εφηβείας που η Κλαούντια εκπροσώπησε. Οι Ιταλοί την τονίζουν ως «Κλάουντια», έχουν έρωτα με την προπαραλήγουσα, εμείς στην απόδοση μας, τους τόνους τους ανεβοκατεβάζουμε, οι Γάλλοι μένουν σταθερά στη λήγουσα, οι Ισπανοί ανάλογα με το αν τελειώνει σε φωνήεν κι οι Αγγλο-Αμερικάνοι «συγχωνεύουν» και την κάνουν «Κλώντια».
Pantimo
Τι είναι αυτό που τον έκανε τόσο ξεχωριστό; Εχουν φύγει αμέτρητοι μεγάλοι καλλιτέχνες κι αγαπημένοι και συμπαθείς και δημοφιλείς που λάτρεψε κι εκτίμησε ο κόσμος. Αυτό του ΡΟΜΠΕΡΤ ΡΕΝΤΦΟΡΝΤ, είναι κάτι άλλο. Περισσότερο από όλα δηλώνει μια ΕΚΤΙΜΗΣΗ.
Pantimo
Χτες, για πρώτη φορά, μετά από καμιά….200αριά χρόνια (χαχαχα), δεν παράγγειλα ποτό όταν ήρθαν για την παραγγελία, παράγγειλα ΓΡΑΝΙΤΑ ΦΡΑΟΥΛΑ. Είχε ξυπνήσει μέσα μου η παιδική ηλικία, οι πρόγονοι που με πήγαιναν στα αθηναϊκα θέατρα τα καλοκαίρια, σε εκείνη τη μέθεξη για ένα παιδί, και τα ξαναείδα μπροστά μου. Στο «Αλσος του Οικονομίδη» που λέγαμε.. Οι αναμνήσεις ξεπήδησαν σαν μοίρες, απλώθηκαν σε όλο το χώρο κι άρχισαν ένα τρελό χορό, σαν τις ενάρξεις και τα φινάλε των επιθεωρήσεων, σαν τα μιούζικαλ του Δαλιανίδη. Είχα νομίσει για χρόνια, σχεδόν βεβαιωθεί, ότι το καλοκαιρινό θέατρο της Αθήνας είχε πια χαθεί. Κι εχτες, που πήγα, καθυστερημένα είναι η αλήθεια στο «Αλσος» του Φοίβου, είδα μπροστα μου τα πάντα.
Pantimo
Ο ΡΟΜΠΕΡΤ ΜΠΕΝΤΟΝ ,που έφυγε από τη ζωή πριν λιγες μέρες, ήταν από τους κύριους εκπροσωπους αυτης της συγκεκριμμένης κατηγορίας. Του ΣΕΝΑΡΙΟΓΡΑΦΟΥ-ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ.
Pantimo
Κι ο ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ που σέβεται και τα δύο και παίρνει τη διάκριση που του αναλογεί
Pantimo
Εργο προβληματισμού, ερωτημάτων και σκέψεων είναι το «ΝΑΧΤΛΑΝΤ» του Γερμανού συγγραφέα ΜΑΡΙΟΥΣ ΦΟΝ ΜΑΓΙΕΝΜΠΟΥΡΓΚ, που παίζεται στο θέατρο «Αποθήκη», στου Ψυρρή, σε σκηνοθεσία ΝΙΚΟΡΕΣΤΗ ΧΑΝΙΩΤΑΚΗ με πολύ καλό θίασο-θα τους αναφέρω στην ωρα τους