Και μόνο που το διαβάζει κανείς αυτό στον τίτλο, κάπως «σφίγγεται». «Η διαχείριση της απώλειας». Και «του θανάτου» ,θα τολμούσα.
Καταρχάς, να ξεκινήσω από τον τίτλο και να πω ότι ΑΡΙΣΤΑ έπραξε η ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΥ ως σκηνοθέτης αλλά και μεταφραστής του έργου και της παράστασης, που τον κράτησε στα αγγλικά. Διότι δεν προσδιορίζεται άρθρο. Αρα, δεν προσδιορίζεται και φύλο. Κι από εδώ ξεκινά η πεμπτουσία του έργου.
Από τις ωραιότερες παραστάσεις που έχω δει φέτος, είναι οι «ΤΡΕΙΣ ΨΗΛΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ» του ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ ΑΛΜΠΗ στο ΔΗΜΟΤΙΚΟ του ΠΕΙΡΑΙΑ, το ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ με διαφορά από το αμέσως επόμενο , που είναι το Εθνικό.
Ως σκηνικό παιχνίδι στήνεται κι ως τέτοιο εξελίσσεται μέχρις ενός σημείου, το έργο του Γαλλο-Φλαμανδου ΕΡΙΚ-ΕΜΑΝΟΥΕΛ ΣΜΙΤ «ΑΙΝΙΓΜΑΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ» που παίζεται στο θέατρο «Βεάκη» με τον ΓΙΑΝΝΗ ΜΠΕΖΟ και τον ΠΥΓΜΑΛΙΩΝΑ ΔΑΔΑΚΑΡΙΔΗ, ο οποίος συνυπογράφει και τη σκηνοθεσία μαζί με τον ΣΩΤΗΡΗ ΤΣΑΦΟΥΛΙΑ
Εξαιρετικά ενδιαφέρον έργο είναι το «THE HUMANS» του ΣΤΗΒΕΝ ΚΑΡΑΜ που πήρε το «ΤΟΝΥ» καλύτερου θεατρικού έργου προ ετών και παίζεται στο θέατρο «Μουσούρη» της Πλατείας Καρύτση.
Επειδή το έργο είναι Σκωτσέζου συγγραφέα, του ΑΝΤΟΝΙ ΝΙΛΣΟΝ αλλά τώρα ανεβάζεται επισήμως (κι όχι απατεωνίστικα) ελληνοποιημένο. Στο «νεοσύστατο» ΘΕΑΤΡΟ «ΝΟΥΣ», που είναι ο πρώην κινηματογράφος «Ιλιον» στην οδό Τροίας , σχεδόν γωνία με Πατησίων.
Και του πάει εξαιρετικά η ελληνοποίηση.
Υπότιτλος : ΤΟ ΧΑΡΜΑ ΤΗΣ «ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΗΣ»
Για τον ΑΡΘΟΥΡ ΜΙΛΛΕΡ έχω διατυπώσει θέση, πως είναι ο αγαπημένος μου μεταπολεμικός συγγραφέας, όπως στην προγενέστερη περίοδο έχω τον Ιψεν, το Πιραντέλο και τον Σω .
Αυτό που με συγκλονίζει στα έργα του Μίλερ είναι η έντονη κοινωνική αναφορά ως πλαίσιο κι ο Ανθρωπος στη μέση όπου το πλαίσιο καθορίζει την πορεία του κι ο ίδιος προσπαθεί με τη σειρά του να παρέμβη σε αυτό το πλαίσιο. Συνήθως, του κάκου… Ενίοτε και..εις μάτην.
Ο Νορβηγός ΕΡΡΙΚΟΣ (ή ΧΕΝΡΙΚ) ΙΨΕΝ είναι ο συγγραφέας που λάτρεψα. Για το περιεχόμενο και τη δομή του, για το βάσανο της ΑΠΟΛΥΤΗΣ Αλήθειας. Οι άλλοι δύο είναι ο ΛΟΥΙΤΖΙ ΠΙΡΑΝΤΕΛΟ για το ακριβώς ανάποδο, την υποκειμενικότητα της Αλήθειας κι ο τρίτος είναι ο ΜΠΕΡΝΑΡNΤ ΣΩ απλά για τη ΜΕΓΑΛΟΦΥΙΑ ΤΟΥ. Κι από τους μεταπολεμικούς ο ΑΡΘΟΥΡ ΜΙΛΕΡ για τη σφαιρικότητα και την κοινωνικοποίηση του δράματος.
Κι αυτό είναι η «φάρσα». Τη βάζω σε εισαγωγικά τη λέξη επειδή ενίοτε κακοποιείται και παρεξηγείται. Κι όμως είναι ένα ΕΙΔΟΣ κι αυτή, απαιτητικό και θέλει τους μαστόρους . Συν ότι είναι ένα είδος που το αγαπάει πολύ το κοινό. ΟΙ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ-ΡΕΠΠΑΣ ή ΡΕΠΠΑΣ-ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ βρίσκονται σε καλή ώρα. Με δεδομένο ότι είναι κάτοχοι του είδους.