Ο Β’ Κύκλος πάει σαν συνέχεια του πρώτου, ωστόσο με διαφορετική, εξεταζόμενη υπόθεση, αν και εμφανίζονται στοιχεία και χαρακτήρες τόσο από την υπόθεση του προηγούμενου κύκλου όσο και της κινηματογραφικής ταινίας.

Κάτι πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα.

Κι είναι αξιοθαύμαστος ο τρόπος με τον οποίο δίνει τις υποσχέσεις από τον πρώτο κύκλο ή αφήνει τις υπόνοιες… Και πιάνομαι από τον χαρακτήρα του καθηγητή που υποδύεται ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΑΡΚΟΥΛΑΚΗΣ, τον οποίο στον πρώτο κύκλο χρησιμοποίησε ως «επισήμανση» και πράγματι στον δεύτερο τον έχει κάνει κεντρικό, είναι αυτός που κατηγορείται για τη νέα σειρά φόνων, με θύματα φοιτήτριες της Σχολής όπου ο Μαρκουλάκης διδάσκει.

Εδώ ο Τσαφούλιας  (συνεργάτης του και πάλι στο σενάριο η ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΦΙΛΙΩΤΟΥ) παραδίδει πλέον, εκτός των άλλων, και ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΚΛΕΙΔΙΩΝ. Σε σχολές σεναριογραφίας που τώρα πάνε να κάνουν αισθητή παρουσία στην Ελλάδα και -δυστυχώς για τον ελληνικό κινηματογράφο που έχει μείνει αχαμπάριαστος- είναι σχολές που κάνουν δουλειά για την τηλεόραση, το «ΕΤΕΡΟΣ ΕΓΩ-Β΄ΚΥΚΛΟΣ» θα το συνιστούσα να συμπεριληφθεί στα μαθήματα περί «κλειδιών». Είναι κανονικά για μελέτη. Ανά επεισόδιο. Πως παραδίδονται κλειδιά» άλλοτε για να ιντριγκάρουν, άλλα για να τα βρούμε παρακάτω, μερικά για να μας δώσουν εσφαλμένες εντυπώσεις όπως συμβαίνει άλλωστε και στην αστυνομική έρευνα  που πολλές φορές έρχεται αντιμέτωπη με στοιχεία τα οποία δείχνουν ή να την οδηγούν κάπου ή και να την ξεγελούν για τη λύση ή να της εμπλέκουν κι άλλους υπόπτους ή να επιβαρύνουν κάποιους για να διαπιστώσουν οι ίδιοι που κάνουν την έρευνα ότι τα στοιχεία ήταν παραπλανητικά είτε στην ολότητα είτε στο συγκεκριμένο σημείο……Κι όταν οδηγηθούμε στη λύση, πάλι τα κλειδιά κροταλίζουν καθώς εκεί που βρίσκει την κλειδαριά το ένα κλειδί, επακολουθεί κάποιο άλλο για να μας υπενθυμίσει ξεχασμένη θυρίδα. .Η οποία ήταν απλώς ξεχασμένη, δεν της είχαμε δώσει εμείς τη δέουσα προσοχή, δεν μας αποκαλύφθηκε ουρανοκατέβατη..

Αξίζει, λοιπόν, να μελετηθούν τα κλειδιά της αστυνομικής ιστορίας, αξίζει να μελετηθούν κι άλλα πράγματα. Οπως η εισαγωγή νέων προσώπων, στη συγκεκριμένη περίπτωση του καινούργιου αστυνομικού προϊστάμενου , πάνω στον οποίο έχει γραφτεί εκπληκτικός ρόλος κι έχει γίνει ή άριστη επιλογή: ΤΑΣΟΣ ΝΟΥΣΙΑΣ. Ενας χαρακτήρας τεράστιος, με αρχή, μέση, τέλος, όπως την ορίζει ο Αριστοτέλης κι όχι ο … Γκοντάρ, με ηρωισμό και παραπλάνηση, με γκρίζες ζώνες αλλά και διδάγματα που καταλήγουν σε ανθρώπινο αρχέτυπο. Ερμηνεία αποσβολωτική.

Όπως επίσης, αξίζει να σημειωθεί η αξιοποίηση των προηγούμενων χαρακτήρων, του πρώτου κύκλου εννοώ, είτε προς ενίσχυση της δεδομένης κατάστασης τους (άριστο παράδειγμα ο αστυνομικός του ΠΕΤΡΟΥ ΛΑΓΟΥΤΗ, η σχέση που εκτυλίσσεται με τη δημοσιογράφο ΒΙΚΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ κι η από τα παλιά επανεισερχόμενη ΚΟΡΑ ΚΑΡΒΟΥΝΗ) όπου όλα αυτά συνοδεύονται από θαυμάσιο παίξιμο κι ο Λαγούτης δείχνει μια στερεότητα  πολύ ώριμη, πολύ κινηματογραφική που αξιώνει αξιοποίηση.

Επίσης είναι θαυμάσια η ανατροπή χαρακτήρων του πρώτου κύκλου στο β΄μέρος με κορυφαίο αυτό της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ που έρχεται να αξιοποιήσει και τη femme-fatale πλευρά της ηθοποιού, επίσης η νέα εκδοχή του ΜΑΝΟΥ ΒΑΚΟΥΣΗ που είναι αυτός ο οποίος αντικαθίσταται από τον ΝΟΥΣΙΑ.

Αν και το κορυφαίο είναι η εμπλοκή στους υπόπτους, του καθηγητή Λαϊνη, όπου πραγματικά ο ΠΥΓΜΑΛΙΩΝ ΔΑΔΑΚΑΡΙΔΗΣ υπογράφει στην υπερ-δραματκή περιποίηση του ρόλου του από τον Τσαφούλια (και τη συνυπογράφουσα Φιλιώτου).

Αν και αποφεύγω τα κατεβατά ονομάτων κι αυτό είναι μια αρχή της κριτικής που την δίδασκε στην Ελλάδα η «Αλκης Θρύλος», εδώ το κάνω όχι τόσο παραβαίνοντας το νόμο (ε, εδώ που τα λέμε μια μικρή παράβαση υπάρχει..) αλλά επειδή τα ονόματα των ηθοποιών συνδέονται με τον τρόπο προσθήκης προσώπων στην εξέλιξη της ιστορίας και σε κάποια από αυτά τα πρόσωπα πρέπει να σταθώ.

Διότι είναι εισήγηση εξέλιξης ρόλων μέσα στην αυτόνομη πλοκή του νέου κύκλου, που όμως έχει τις ρίζες του πίσω. Όλα αυτά που αναφέρω μέσω προσώπων, μέσω ονομάτων ηθοποιών, είναι στοιχεία σεναριακά, υψηλής σοβαρότητας, υποδειγματικής οικονομίας , διότι κάποιοι  εμφανίζονται  και για λίγο.

Μέσα στους αξιοποιούμενους είναι κι ο εαυτός του σκηνοθέτη, στο ρόλο του Σωτήρη, του πανέξυπνου παρκαδόρου της πρώτης ιστορίας, στον οποίο έχει δώσει περαιτέρω συμμετοχή στο δεύτερη . Περιττό να πω για τον άλλο ηθοποιό που έχω θαυμάσει, στον πρώτο κύκλο ως φάτσα για τον οποίο δεν φανταζόμουν ότι θα τον συναντούσαμε στον δεύτερο.. κι όμως…Κι αναφέρομαι στον «μπράβο», τον «Μασάτο», ο ερμηνευτής του οποίου , ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΠΕΤΑΝΑΚΟΣ δεν είναι μόνο μια φάτσα φοβερή και τρομερή, είναι ένας ηθοποιός αληθινός, απόλυτης αλήθειας και κινηματογραφικής ολοκλήρωσης , μα τι κινηματογραφικότητα είναι αυτή.. Πως παίζει έτσι ο άνθρωπος στο φακό..Ποιοί Αμερικανοί ηθοποιοί…!!!!

Α, ρε Τσαφούλια πως ξέρεις να τους αξιοποιείς κι ως σκηνοθέτης,  βεβαίως διότι έχει προηγηθεί ο σεναριογράφος εαυτός του.

Και τον ΣΠΥΡΟ τον ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ έχει αξιοποιήσει στον β’ κύκλο, κάνοντας πιο ενεργή τη συμμετοχή του κι είναι αυτή η αμεσότητα του Παπαδόπουλου που όταν συνοδεύεται από ρόλο, βγάζει υπέροχα αποτελέσματα..

Στα αποκτήματα του Β΄ΚΥΚΛΟΥ κι ο ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΓΕΝΑΤΑΣ, σε ένα ζωγραφισμένο ρόλο απειλητικού ψυχάκια, ο ΟΡΦΕΑΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΔΗΣ  εντελώς απέριττος, και βέβαια ο ΛΑΖΑΡΟΣ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΣ και το υπόλοιπο «συμβούλιο των καθηγητών» αλλά κι ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ, άλλος ηθοποιός απόλυτης αλήθειας…

Ολοι αυτοί είναι ρόλο, που έρχονται να περιπλέξουν ή να ανατρέψουν

Δεν μου αρέσει αυτή η κριτική μου διότι είμαι αναγκασμένος να αραδιάζω ονόματα, θαρρείς και γράφω τηλεφωνικό κατάλογο, δεν είναι ωραίο πράγμα,  αλλά αν δεν το κάνω μέσω αυτών, θα είναι μια εντελώς αδιάφορη γενικότητα.

Ηδη νιώθω ενοχές για κάποιους που αφήνω απέξω , την κοπελίτσα, ας πούμε, τη ΜΑΧΟΥΤ, ή τη μνεία που πρέπει να κάνω πάλι στον Τσαφούλια για την ΝΑΤΑΣΑ ΑΣΙΚΗ στο σύντομο ρόλο, που επίσης έρχεται από το χτες και της ανατρέπει πλήρως μια εικόνα που έχουν οι θεατές…

Τόσοι, λοιπόν, ρόλοι, τόσοι χαρακτήρες , κι όλοι τους κρατάνε κλειδιά…Πολύ μελετημένο πράγμα..

Στο καθαρά κινηματογραφικό κομμάτι, δεν αλλάζω τίποτα από εκείνους κι εκείνα που αναφέρθηκα στον Α΄Κύκλο, θα σταθώ μόνο σε ένα, όπου κι εδώ έχουμε ένα μαθηματάκι, στην ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ. Η οποία δίνει την όψη. Και κάνει τη σειρά να φαίνεται απολύτως προχωρημένη και θελκτική Και το μαθηματάκι που παραδίδει ο ΗΛΙΑΣ ΛΕΔΑΚΗΣ για λογαριασμό της σκηνοθεσίας του Τσαφούλια, είναι ένα μαθηματάκι και προς «κριτικούς» αλλά και θεατές που διαβάζουν τις ανάλογες «κριτικές» κι  αντί να αφεθούν στο έργο μπορεί να αρχίσουν να λένε «μα είναι αυτό αστυνομικό τμήμα;», «είναι έτσι οι ελληνικές φυλακές;», «τέτοια ρούχα φοράνε οι μπάτσοι;» και λοιπές αηδίες που διαβάζω σαν σχόλια αναγνωστών και για άλλες δουλειές στην τηλεόραση και δεν φταίνε αυτοί, φταίνε εκείνοι που τους οδήγησαν στην τύφλωση. Η ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ του ΗΛΙΑ ΛΕΔΑΚΗ για το  «ΕΤΕΡΟΣ ΕΓΩ- Β’ ΚΥΚΛΟΣ» είναι για να εξυπηρετήσει τη σειρά και την ατμόσφαιρα και την όψη κι όχι για να  βγάλει ρεπορτάζ περί αστυνομικών τμημάτων ή φυλακών…. Αν ήταν έτσι, δεν θα υπήρχε φαντασία, ούτε αισθητική ούτε σινεμά ούτε υπέρβαση…Για σκεφτείτε να τα έκαναν τα έργα αντί για τους ευφάνταστους καλλιτέχνες ,  κριτικοί της ανεπάρκειας  ή θεατές της πεζότητας;