Το θέμα είναι ότι κάθε φορά καταλήγω στα ίδια διότι πάντα κάτι ωραίο εισπράττουμε, ακόμα κι αν το υλικό δεν προσφέρεται για κάτι «πολύ»
Κι επειδή μιλάω ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΚΑ, κι επειδή το ΕΡΓΟ είναι αυτό που πρώτιστα με ενδιαφέρει κι ύστερα εκείνος που το έκανε, όλα αυτά που λέω ΓΙΑ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΚΛΙΝΤ και καταλήγουν στον ίδιο, στο άτομο του, ο Εργοκεντρισμός μου τα υπαγορεύει.
Διότι, όπως και να έχει, κάθε φορά έχουμε μπροστά μας και μια όμορφη ταινία, μια ΟΜΟΡΦΑ ΦΤΙΑΓΜΕΝΗ ταινία.
Μέχρι να ολοκληρωθεί η ταινία και να διαπιστώσεις ότι αυτή τη φορά, ας πούμε, το υλικό δεν ήταν «πολύ», έχεις περάσει ένα δίωρο ωραίου κινηματογράφου, με πινελιές, λεπτομέρειες, αλληλουχία σκηνών, κινηματογραφική αφήγηση, σωστά ζυγίσματα της ιστορίας, εισαγωγές προσώπων που πάνε κάπου αλλού την υπόθεση, ή εισαγωγές άλλων προσώπων με διαφορετική «χρηστικότητα», είτε για να τονίσουν μια κατάσταση είτε για να εμπλουτίσουν την εικόνα, με άριστη δουλειά πάνω στη διανομή, στο casting, στην τελειότητα των επιλογών…Με τους ρόλους που μπαίνουν σφήνα στην υπόθεση να φέρουν ολοκληρωμένους χαρακτήρες και οι επιλογές των κατάλληλων να διακοσμούν το έργο κι ερμηνευτικά….Οπως ας πούμε αυτή η Μεξικάνα, η ΝΑΤΑΛΙΑ ΤΡΑΒΕΝ, που προσλήφθηκε για να παίξει το ρόλο της Μεξικάνας «εστιατόρισσας» με τις τρεις ορφανές εγγονές….Τι ωραία σφήνα μέσα στην υπόθεση που αποδεικνύεται στη συνέχεια και «διακόπτης» για να κινήσει προς άλλη κατεύθυνση την ιστορία και του μοναχικού κεντρικού ήρωα της.. Πόσο πιο κατάλληλη ηθοποιό να εύρισκε. Πως ομόρφυνε την ιστορία.
Όπως επίσης στη σκηνοθεσία.. Περνάει στο Μεξικό με το κουρασμένο βανάκι κι όπως πηγαίνει στον επαρχιακό δρόμο η κάμερα ανυψώνεται , κάνει γενικό, υπέροχα φωτογραφημένο και δίπλα καλπάζουν άλογα…Και δεν είναι μόνο το ωραίο πλάνο κι η όρεξη του Κλιντ, η εμπνευσμένη όρεξη, να κάνει ταινίες στα 90 του, είναι ότι αυτά τα άλογα κάπου θα οδηγήσουν διότι μην ξεχνάμε ότι κι ο ήρωας μας έχει συστηθεί ότι προέρχεται από το χώρο του ροντέο..
Να αυτά είναι, που λέω ότι ο Κλιντ κάνει ωραίες ταινίες ακόμα κι όταν είναι «λίγες». Παρόλο , ότι η ιστορία έχει κάτι να πει , υπάρχει ΜΥΘΟΣ κι αλίμονο αν δεν το ξέρει ο Κλιντ πόσο πρώτιστος είναι, κι η ιστορία αφορά σε ένα κουρασμένο υπερ-ήλικα του ροντέο που τον προσλαμβάνει κάποιος να πάει στο Μεξικό και να του φέρει πίσω το γιό του, που τον έχει εκεί «αγκιστρωμένο» η πρώην σύζυγος…
Και πάει, και ξετυλίγεται υπόθεση κι αποκαλύπτονται στοιχεία κι αυτά συμβαίνουν σε ωραία ατμόσφαιρα, και ξετυλίγει υπέροχα τον χαρακτήρα του πιτσιρικά, τη σχέση με τη μάνα, τη σχέση με τον πατέρα, γράφει κι ωραία σκηνή για την ηθοποιό που θα παίξει τη μάνα στο σύντομο της αλλά την ολοκληρώνει με θαυμάσιο τρόπο, βγαίνουν πατρικά ζητήματα, μοναχικές ζωές…και διαρκή εμπόδια για την ιστορία..
Καθώς τα γράφω όλα αυτά και φέρνω τη ταινία στο μυαλό μου ξανά, αναρωτιέμαι, τελικά και για μένα, που είναι το «λίγο»; Στην περιορισμένη έκταση; ‘Η στο ότι το θέμα δεν άπτεται της πολιτικής ώστε να πιαστούν από εκεί και να τον επαινούν αλά «Grand Torino» , ας πούμε; Διότι κινηματογραφικά δεν έχει διαφορές. Απλώς είναι ένα άλλο θέμα, σε άλλους τόνους και φυσικά δεν μπορούμε, από την άλλη, να περιμένουμε δράση με καινούργιους «βρώμικους Χάρηδες». Θα ήταν άτοπο. Διότι δεν είναι κι η ηλικία τέτοια για τέτοιου είδους έργα (αν υποθέσουμε ότι περίμενε κανείς κάτι παρόμοιο) αλλά από την άλλη, ο «βρώμικος Χάρυ» είναι μέρος του συνόλου που διαμόρφωσαν την καλλιτεχνική, κινηματογραφική προσωπικότητα που λέγεται Κλιντ Ηστγουντ και που μέστωναν την παρουσία του αλλά και το star performance του Κλιντ. Διότι ο Κλιντ Ηστγουντ δεν είναι ρολίστας για να κριθεί με τέτοια κριτήρια ως ηθοποιός. Οι ρόλοι του είναι τα έργα του κι η προσωπικότητα του όπως διαμορφώθηκε- κι όπως ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ να διαμορφώνεται, όσο δεν το βάζει κάτω..
Ναι, για το φινάλε κάποιοι ίσως περίμεναν μια πιο δυναμική σύγκρουση.. Κι όχι τον τρόπο με τον οποίο το έργο σιγά - σιγά «σβήνει». Όμως, ας αναλογιστούμε και ποιος είναι ο κεντρικός ήρωας. Τινος την ιστορία λέει το έργο. Δεν λέει την ιστορία του πιτσιρικά, λέει την ιστορία του συγκεκριμένου «macho».Κι επειδή μας τον έχει εξηγήσει κι αναλύσει- στα πλαίσια του είδους η ανάλυση- αυτόν τον συγκεκριμένο χαρακτήρα, καταλαβαίνουμε και γιατί το κλείνει έτσι, καθώς και που θέλει, μέσα από το ΣΕΝΑΡΙΟ, να τον οδηγήσει.