Για τη Σκηνοθεσία έχω γράψει πολλά πράγματα σε ‘όλα αυτά τα χρόνια, μπορείτε να τα βρίσκετε στα αρχεία «Περί Oscar» του PANTIMO.GR, ώστε να μην ξαναγράφω κάθε χρόνο τα ίδια, θα μείνω στο ότι η Σκηνοθεσία είναι η συνισταμένη όλων των επι μέρους κινηματογραφικών τεχνών- ειδικοτήτων, είναι αυτή που θα δώσει την πνοή στο σενάριο μέσω των άλλων τεχνών που συμμετέχουν στην κινηματογραφική διαδικασία.
Η φετινή 5άδα μοιάζει με την περσινή σε κάτι καθοριστικό: 4 από τις 5 σκηνοθεσίες βασίζονται σε σενάριο γραμμένς από τον σκηνοθέτη τους. Είτε μόνος του είτε με συνεργάτη , είτε πρωτότυπο είτε από κάποια άλλη πηγή σε μεταφορά. Πέρσι ήταν ο Ντεηβιντ Φίντσερ ο μόνος που δεν υπέγραφε το σενάριο της ταινίας του, φέτος είναι ο ΣΤΗΒΕΝ ΣΠΗΛΜΠΕΡΓΚ , ο μόνος «αμιγώς» σκηνοθέτης.
Εχει ενδιαφέρον λοιπόν να δούμε τη δουλειά του καθενός από τους 5 , την οποία θα κληθούν να ψηφίσουν 10.000 κινηματογραφιστές ΟΛΩΝ των κλάδων, στο πως βλέπουν τη σκηνοθεσία.
ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ
- KENEΘ ΜΠΡΑΝΑ «BELFAST»
ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: 2η σκηνοθετική υποψηφιότητα για τον Μπράνα, είχε προταθεί και το 1990 για το «Ερρίκος Ε’» ενώ για το «Belfast» έχει και σεναριακή υποψηφιότητα, τη δεύτερη επίσης, της καριέρας του σε αυτό τον τομέα. Εχει και δυο ερμηνευτικές στο παρελθόν, Ολες πάντως είναι χωρίς νίκη.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ: Ταινία νοσταλγίας έχει κάνει ο Κένεθ Μπράνα, που αναφέρεται στην παιδική του ηλικία, στο πως βλέπει το Μπέλφαστ του 1969 στην ηλικία των 9 χρόνων. Ως ηθοποιός που είναι (και που στην ταινία δεν παίζει) μέσω καθοδήγησης των ηθοποιών πετυχαίνει αυτό το κλίμα της νοσταλγίας. Και συγχρόνως με την υιοθέτηση του ασπρόμαυρου σινεμά, δίνει στη νοσταλγία κι ένα χαρακτήρα «ιστορικού» γεγονότος, παρελθόντος όπου το σενάριο του το έχει περιποιηθεί σκηνοθετικά και με τους ήχους , τόσο της δράσης όσο και του ‘χρώματος» με την επιλογή Βαν Μόρισον σε συνοδευτική ακολουθία.
- ΡΟΥΙΣΟΥΚΕ ΧΑΜΑΓΚΟΥΤΣΙ «DRIVE MY CAR» (Doraibu mai ca )
ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: Πρώτη εμφάνιση φέτος αλλά με ταυτόχρονη προσωπική υποψηφιότητα σε σκηνοθεσία και σενάριο (εκ διασκευής) καθώς και Διεθνούς Ταινίας (στην Καλύτερη Ταινία, ως παραγωγός υπογράφει άλλος)
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ: Η αφήγηση ενός δράματος. Ο τρόπος ανάλυσης , το ξετύλιγμα των χαρακτήρων, η παρακολούθηση τους από την κάμερα, τα πλάνα που επιλέγει για να το εκφράσει και να το εκδηλώσει όλο αυτό, μια σκηνοθεσία εσωτερικότητας που δεν «φαίνεται» ούτε έχει εντυπωσιασμούς, η ουσία της είναι το ξετύλιγμα των ανθρώπων κι ένα καλό δείγμα για σεμινάριο περί της σκηνοθετικής αφήγησης . Χέρι-χέρι με τη σεναριακή αλλά η σκηνοθετική έχει το δικό της τρόπο για να τα μεταβάλει, όλα αυτά που λέει το σενάριο, σε κλίμα!! Με τη βοήθεια της κάμερας, των φωτισμών, που θα συμβάλλουν σε αυτό το εσωτερική «ξεγύμνωμα»
- ΠΩΛ ΤΟΜΑΣ ΑΝΤΕΡΣΟΝ «ΠΙΤΣΑ ΓΛΥΚΟΡΙΖΑ» (Licorice pizza)
ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: 3η σκηνοθετική υποψηφιότητα του Πωλ Τόμας Αντερσον, έχει προταθεί για το «Θα χυθεί αίμα» το 2008 και για το «Η αόρατη κλωστή» το 2018.
Επίσης, έχει και σεναριακή υποψηφιότητα για την ταινία, την Νο 5 της καριέρας του. Νίκη ακόμα δεν έχει ούτε σε σενάριο ούτε σε σκηνοθεσία
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ: Σκηνοθέτης-Σεναριογράφος ο Πωλ Τόμας Αντερσον, από τους πιο αντιπροσωπευτικούς του «αξεδιάλυτου», στο «σενάριο και σκηνοθεσία ίσον ένα» και σε αυτή την ταινία το είδος του είναι προς μελέτη Δεν είναι ο πρώτος που κάνει κάτι τέτοιο, είναι όμως μια κατηγορία στον παγκόσμιο κινηματογράφο με σκηνοθέτες σεναριογράφους από Μπέργκμαν και Γούντι Αλεν και Μπίλυ Γουάιλντερ και Μάνκιεβιτς και Χιούστον και Ρίτσαρντ Μπρουκς αλλα και Ταραντίνο και Αλεξάντερ Πέυν….μια στρατιά στο διηνεκές όπου το σενάριο με τη σκηνοθεσία δεν έχουν διαχωρισμούς. Εδώ ο Αντερσον έχει ταινία νοσταλγίας, όπως κι ο Μπράνα, με ένα δικό του τρόπο όπου το σενάριο , με τα στοιχεία που διαθέτει υπαγορεύει και σκηνοθεσία, είναι όλη σε ένα κλίμα «απρόβλεπτου», τίποτα δεν έχει από κλισέ μεριά, ούτε από έργο νοσταλγίας ούτε από έργο εφηβείας ούτε από έργο νεανικού έρωτα, είναι γεμάτη ψυχανεμίσματα και δεν τους λείπει καθόλου η ιλαρότητα ενώ τα επεισόδια από τα οποία περνούν οι ήρωες είναι κι αυτά απρόβλεπτα. Και βέβαια, το ‘ότι συμμετέχει προσωπικά και στη διεύθυνση φωτογραφίας δείχνει ένα απόλυτο κοντρόλ και στους φωτισμούς εκείνου του Λος Αντζελες του 1974 αλλά και στη δουλειά της κάμερας που δίνει άλλου τύπου ρυθμό στην αφήγηση, κάπου βγαίνει πάνω από το μοντάζ.
- ΤΖΕΗΝ ΚΑΜΠΙΟΝ «Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ» (The power of the dog)
ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: 2η σκηνοθετική υποψηφιότητα για την Τζέην Κάμπιον. Εχει ΟΣΚΑΡ ΣΕΝΑΡΙΟΥ για τα «ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΠΙΑΝΟΥ» το 1994 και έχει και φετος σεναριακή υποψηφιότητα
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ: Η ίδια έχει κάνει και την διασκευή του βιβλίου σε σενάριο, όμως, «η εξουσία του σκύλου» είναι ΤΑΙΝΙΑ ΣΚΗΝΘΕΣΙΑΣ πέρα για πέρα. Είναι μια προσωπική ματιά πάνω σε ένα είδος κι είναι και ιδιαίτερη ματιά, είναι η γυναικεία ματιά σε ένα είδος εντελώς, ως τώρα, ανδρικό, του γουέστερν. Η Τζέην Κάμπιον ακολουθεί ψυχολογικά βήματα στους χαρακτήρες και στην αφηγηση της ιστορίας, δουλεύει τις παύσεις, δουλεύει τους ηθοποιούς πάνω σε σύνθετες εκφράσεις των σύνθετων χαρακτήρων τους. Από την ιδιαιτερότητα της σκηνοθεσίας της περνούν όλες ο κινηματογραφικές ειδικότητες που συνεργάζονται για την πραγματοποίηση της ταινίας. Είναι ένα γουέστερν εντελώς αλλιώτικο, αν και έχει τις απαρχές του και στο «θησαυρό της Σιέρα Μάντρε» και στο «Τραίνο θα σφυρίξει τρεις φορές» , γουέστερν με ψυχολογική βάση αλλά εδώ πηγαίνει πολύ παραπέρα..Πραγματικά είναι ματιά γυναίκας με την κυριολεξία κι όχι μόνο την περιεκτική αλλά και την εκφραστική.
- ΣΤΗΒΕΝ ΣΠΗΛΜΠΕΡΓΚ «WEST SIDE STORY»
ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: ΟΣΚΑΡΟΥΧΟΣ ΔΙΣ ο ΣΤΗΒΕΝ ΣΠΗΛΜΠΕΡΓΚ στη ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ, το 1994 για την «ΛΙΣΤΑ ΤΟΥ ΣΙΝΤΛΕΡ» και το 1999 για την «ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ ΡΑΫΑΝ».
Η φετινή είναι η 8η σκηνοθετική υποψηφιότητα του . Εχει προταθεί και για τα φιλμ: «Στενές επαφές τρίτου τύπου» (1978), «Οι κυνηγοί της χαμένης κιβωτού» (1982), «Ο Εξωγήινος» (1983),»Μόναχο» (2006), «Λίνκολν» (2013)
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ: Και μόνο για το ότι κέρδισε το στοίχημα , να τολμήσει να κάνει remake ένα αριστούργημα της οθόνης και του είδους μιούζικαλ και να βγάλει ως αποτέλεσμα ένα έργο άξιο σεβασμού τόσο για τον ίδιο όσο και για το πως ο ίδιος σεβάστηκε το έργο με το οποίο καταπιάστηκε καθώς και τον δημιουργό του. Το πέτυχε δίνοντας κάπου αλλού το βάρος, χωρίς να ξεφεύγει φυσικά από το αρχικό, ενίσχυσε τον κοινωνικό χαρακτήρα κυρίως της εικόνας, έδωσε μεγαλύτερο βάρος στην κάμερα να κινηθεί και να καταγράψει την χορογραφία, δεν έδωσε βάση στο μοντάζ διότι την χορογραφία την έκανε αντικείμενο καταγραφής κι όχι συγχώνευση όπως είχε κάνει ο προκάτοχος και πέτυχε να δώσει ρέστα σε ένα έργο που‘όχι μόνο σεβάστηκε το πρωτότυπο αλλά και σε ένα είδος που δεν είναι δικό του, το μιούζικαλ -αν και στο «Ιντιάνα Τζωνς κι ο ναός του χαμένου θησαυρού» είχε δείξει κάτι στην αρχή της ταινίας στο club με το «anything goes» και το κρατούσε , φαίνεται, για παρακαταθήκη.
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ: ΟΙ Σκηνοθέτες έχουν μιλήσει στο Σωματείο τους κι έχουν βροντοφωνάξει «Τζέην Κάμπιον», όπως το ίδιο έχουν κάνει κι άλλοι φορείς που απονέμουν βραβεία., Είναι ταινία για να ενθουσιάζει σκηνοθέτες αυτή η «εξουσία το σκύλου» , ο δε Μάρτιν Σκορσέζε έχει βγει πλέον ανοιχτά και «προπαγανδίζει» την ταινία με ενθουσιώδεις δηλώσεις καθώς κι αναλυτικές τοποθετήσεις. Κι οι ηθοποιοί δεν θα μείνουν ασυγκίνητοι διότι είναι έργο με πολύ σημαντικούς ρόλους ενώ οι σεναριογράφοι μπορεί να κοιτάξουν προς μια σκηνοθεσία πιο «σεναριακή» κι αυτή θα είναι του Πωλ Τόμας Αντερσον και δευτερευόντως του Κένεθ Μπράνα. Όμως διευθυντές φωτογραφίας, μουσικοί, ηχολήπτες, σκηνογράφοι ,ενδυματολόγοι και κάποιοι ηθοποιοί βεβαίως, αυτοί θα δώσουν οβολό και προς Σπήλμπεργκ μεριά , βέβαια όχι τόσο υψηλό ώστε να το σηκώσει αλλά…ποτέ κανείς δεν ξέρει. Διότι υπάρχει κι αυτό το γιαπωνέζικο, το «Drive my car» που είναι πιο κοντά στο σινεμά της Κάμπιον και δεν ξέρουμε πόσες ψήφους θα μπορούσε να αφαιρέσει. Τους Μοντέρ τους βλέπω να είναι με την Κάμπιον στη σκηνοθεσία. Κι από τα «σεναριακά» περισσότερο με τον Αντερσον