Στην αρχή έμοιαζαν «βιογραφίες νέου τυπου». Ηταν και Χιλιανός, ερχόταν κι από το πολιτικό είδος, το «ΝΟ», για το οποίο είχε προταθεί και για το Ξενόγλωσσο Οσκαρ, οπότε στην πρώτη «βιογραφία» με ηρωα τον «ΝΕΡΟΥΝΤΑ» ξεγελάστηκαν αρκετοί. Ακριβώς επειδή δεν συμπεριφέρονται ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΚΑ, δεν γνωρίζουν τους κανόνες του Εργοκεντρισμού και προσπαθούν να ερμηνεύσουν ή να ανακαλύψουν ή να κατασκευάσουν auteurs....
Στο «ΝΕΡΟΥΝΤΑ» αν ανατρέξετε στο PANTIMO.GR θα βρείτε τι έγραφα ΤΟΤΕ. Το έργο δεν είχε σχέση με βιογραφία, είχε πιο πολύ να κάνει με ποιητική εκδοχή γυρω από ένα όνομα, όπου κεντρικός ήρωας δεν ήταν ο ποιητής αλλά ο διώκτης του.
Στην «JACKIE» ήταν πλέον επίσημο ότι δεν κάνει biopic, μεγάλωνε όμως κι η θολούρα γύρω από το τι ακριβώς κάνει. Επίσης μπορείτε να ανατρέξετε στο PANTIMO.GR και για αυτό το φιλμ, τα είχα εξηγήσει αναλυτικά και τότε, βάσει των ΚΑΝΟΝΩΝ που έχω διδαχθεί.
Στο «SPENCER» με ηρωίδα την Πριγκίπισσα Νταϊάνα επισημοποιείται σε όποιον θέλει να δει, αυτό που κάνει, το τι ακριβως κάνει. Επιχειρεί να ερμηνευσει ψυχολογικά κάποια διάσημα πρόσωπα. Ο τρόπος, όμως, είναι πολύ προσωπικός, μη ξεκαθαρισμένος, Εργοκεντρικά δεν δικαιώνεται και το μόνο στο οποίο πετυχαίνει-ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΚΑ μιλώντας πάντα, είναι να φτιάξει έργα ρόλων ώστε να προβάλει πρωταγωνίστριες που θα αναδειχθούν παίζοντας διάσημες.
Κι εδώ, σε αυτό το σημείο διασταυρωνόμαστε καλλιτεχνικώς με τις ταινίες του, σε αυτό το σημείο μπορούμε να δούμε τι κάνει σε αυτές τις «βιογραφίες» που δεν είναι βιογραφίες. Στο πως δουλεύει για τις πρωταγωνίστριες. Το πως φτιάχνει τις ηρωίδες δραματουργικά όχι ως έργα βάθους ή μιας άλλης αντιμετώπισης στο θέμα αλλά στο πως θα προβάλει τις πρωταγωνίστριες. Και σε αυτό είναι ικανός. Επιστρατεύει όλους τους συνεργάτες προς ένα και μοναδικό σκοπό: Αυτόν! Την προβολή της ηθοποιού μέσω της ηρωίδας.
Ακολουθεί σε εισαγωγικά, το απόσπασμα που είχα γράψει στο οσκαρικό αφιέρωμα για την ΚΡΙΣΤΕΝ ΣΤΙΟΥΑΡΤ , στη συμμετοχή της στην κούρσα του Γυναικείου Ρόλου
- «ΚΡΙΣΤΕΝ ΣΤΙΟΥΑΡΤ «Spencer»
ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: η νέο- εισερχόμενη της 5άδας
Ο ΡΟΛΟΣ: Υποδύεται την Πριγκίπισσα Νταϊάνα. Του Καρόλου και του Μπάκιγχαμ. Την υποδύεται σε ένα συγκεκριμένο περιστατικό, μιας Παραμονής Χριστουγέννων όπου προσπαθεί να «ταριχεύσει» τους δαίμονες της, παλεύει να καταπολεμήσει τη βουλιμία αλλά στην ουσία αφήνεται, φέρεται πολύ τρυφερά στα παιδιά της περισσότερο σαν μεγαλύτερη αδελφή που τα προτρέπει σε αταξίες παρά σαν μητέρα, ταυτοποιείται με την Αννα Μπόλευν που τη θυσίασε ο Ερρίκος Η’ για μια άλλη γυναίκα, την Τζέην Σέυμουρ (βέβαια ξεχνά ότι κι η Μπόλευν είχε εκτοπίσει με τον ίδιο τρόπο την Αικατερίνη της Αραγωνίας…..)
ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ΅Η Στιούαρτ πετυχαίνει να βγάλει προς τα έξω το απόλυτο εύθραυστο της Νταϊάνας σε συνδυασμό με την ψυχολογική διαταραχή της την οποία ερμηνεύει αποδοτικότατα με εσωτερικό και λιτό τρόπο. Είναι ταινία δώρο για την ερμηνεύτρια, ο Πάμπλο Λαραίν, ο σκηνοθέτης, δουλεύει αποκλειστικά για αυτήν, μέχρι κι ο συνθέτης, ο Τζόνι Γκρήνγουντ, που είναι υποψήφιος για Οσκαρ στην «εξουσία του σκύλου», δουλεύει κι αυτός για να συνοδεύει την Στιούαρτ, με ένα όργανο, σαν να της παίζει διαρκώς το ιδιο ρέκβιεμ- δηλώνει το διηνεκές, εσωτερικό της πένθος. Όμως, ολοκληρώνεται κάτι; Ή όλο αυτό μένει στον αέρα; Από την ταινία εννοώ κι από αυτό θα εξαρτηθούν πολλές ψήφοι.
Αυτά έγραφα….
Συμβαίνουν λοιπόν όλα αυτά αλλά, υπάρχει ένα τεράστιο «Αλλά…»: Ότι Ηθοποιός σημαίνει Ρόλος και Ρόλος σημαίνει Σενάριο. Οπότε ναι μεν δουλευει για να προβάλει τις ηθοποιούς αλλά το υλικό που τους παρέχει δεν είναι τρανό όσο κι αν φαίνεται τέτοιο στις αρχικές υποσχέσεις.
Το έργο καταλήγει σε μια προσωπική νίκη της Κρίστεν Στιουαρτ η οποία δείχνει ότι διαθέτει παλέτα χρωμάτων κι η επιτυχία της στην εδώ Νταϊάνα είναι αυτός ο τόνος που βρήκε ώστε να την παίξει ως αγχωμένη, φοβισμένη , αποσυντονισμένη και να καταλήγει στο «διαταραγμένη» κι αυτός ο τόνος έμεινε σε όλη τη διάρκεια του ρόλου, σε όλη τη διάρκεια της ταινίας. Είναι πολύ δύσκολο κάτι τέτοιο διότι εδώ προκειται για σινεμά κι όχι για θέατρο ‘οπου εκεί πιάνεις τον τόνο και τον πας σερί ένα δίωρο. Εδώ είναι σινεμά και δεν ξέρεις σε τι διάρκεια χρόνου τραβήχτηκαν οι σκηνές και με ποια σειρά και πως κρατήθηκε αυτό το συναίσθημα που σήμερα γυρνάς αυτή τη σκηνή, διακόπτεις, αύριο πιθανόν να γυρίσεις μία άλλη σκηνή που συμβαίνει στο πανί μετά από ώρα , ύστερα να τις πας γκρουπαριστά τις σκηνές ας πούμε που διαδραματιζονται στο ίδιο ντεκόρ κι ας απέχουν χρόνο διαρκείας κι αλλαγής συναισθημάτων μεταξύ τους.. Και πάει λέγοντας..
Αυτό για όσους νομίζουν ότι το Σινεμά είναι κάτι εύκολο και ότι το κάνει ο σκηνοθέτης σε αντιθεση με το θέατρο που είναι ,κατά αυτούς κάτι πιό δύσκολο και το κάνει ο ηθοποιός. Αν ήταν έτσι, στο σινεμά δεν θα υπήρχαν επι μέρους βραβεία ούτε για την Ηθοποιία ούτε για τη Μουσική ούτε για τα Σκηνικά ούτε για κανένα, θα ήταν όλα αποκλειστικά βραβεία σκηνοθεσίας όπως νομίζουν όσοι νομίζουν επειδή δεν γνωρίζουν.