Γιατι γυρίζονται τέτοιες ταινίες και σπάνε τα ταμεία; Οι ταινίες αυτές είναι τύπου κόμικς τα οποία προσφέρουν θέαμα, δράση και χαβαλέ. Και τα ΤΡΙΑ αυτά, είναι στοιχεία που συναποτελούν το…κύτταρο

Τα έργα αυτά γίνονται επειδή τα θέλει η πελατεία . Ποια είναι η πελατεία; Ο νεαρόκοσμος. Αρεσει δεν αρέσει σε κάποιους, αυτός ο νεαρόκοσμος είναι που πάει μαζικά σινεμά, για αυτό το νεαρόκοσμο που είναι ο κύριος κορμός πλέον, παίρνει στρατηγικές αποφάσεις η παραγωγή. Όταν μιλά για αίθουσα. Ειδάλλως , κάνει άλλη πολιτική για τις πλατφόρμες.  Κι αυτός ο νεαρόκοσμος προτιμά να βλέπει τα έργα σε πολυσινεμά….Εξού και στο κέντρο της Αθήνας, το οποίο από κινηματογράφους έχει αποψιλωθεί και δίνει την εικόνα μιας εντελώς μίζερης, εγκαταλειμμένης, σκοτεινής έως και βρώμικης  πόλης, και τη νύχτα επικίνδυνης, τα blockbuster δεν κυκλοφορούν. Τουλάχιστον το συγκεκριμένο με έκανε να μετακινηθώ βορειότερα για να βρω αίθουσα να το παίζει..

Αρα, το σινεμά μετακινείται, το κοινό μετακινείται  ή μένει στάσιμο και πάει στις πλατφόρμες οι οποίες επίσης του έχουν ψυχαγωγικό υλικό, όπως κι η τηλεόραση.

Με άλλα λόγια τα πράγματα αλλάζουν. Πάμε σε άλλη εποχή Αν είναι για καλύτερο ή για χειρότερο, θα επαναλάβω κάτι που λέω συχνά ότι την εξέλιξη εξαρτάται από το που έχεις στραμμένο το βλέμμα όταν την κοιτάς. Αν κοιτάς μπροστά είναι για καλό. Αν κοιτάς προς τα πίσω η εξέλιξη είναι κατάντια

Απλώς, θα υπενθυμίσω σε παλαιότερους και θα γνωστοποιήσω σε νεότερους πως όταν βγήκε το σινεμά, οι λόγιοι κι οι διανοούμενοι το λοιδορούσαν με το χειρότερο τρόπο. Το διέσυραν Αυτό, σε σχέση με όσα λέει ο Σκορσέζε για τα εργα της Marvel. Οι διανοούμενοι του ’30, μιλούσαν πολύ χειρότερα για το ίδιο το σινεμά ως «τέχνη των αγραμμάτων». Όταν βγήκε ο Τζέημς Μποντ, το θεωρούσαν ένα καλαμπούρι και τίποτε περισσότερο για να το πάρουν σοβαρά. Πάλι των «αγραμμάτων». Όταν βγήκαν τα σπαγγετι, ο διασυρμός ήταν ανευ προηγουμένου κι εθεωρούντο ‘έργα της συνοικίας, όπως κι οι Μασίστες ως ερζατς είδη των Ιταλών.

Σήμερα βεβαια, μετα από 50 κι 70 χρόνια, αντιμετωπίζονται διαφορετικά, τα δε σπαγγέτι απασχολούν και σκηνοθέτες όπως ο Ταραντίνο ως επιρροή μεγαλύτερη από τα γουέστερν τα αμερικάνικα. Κι ας είναι τα αμερικάνικα, τα γνήσια. Τα σπαγγέτι όμως είχαν κάτι πο εμελλενα αφορά τους ανατροπείς των αξιών. Στον δε Μποντ προσδίδουν ωρίμαση και περνούν κορυφαίοι ηθοποιοί του θεάτρου από τις τάξεις του.

Συνεπως, θα έλεγα να μην είναι απορριπτικοί και είρωνες σε αυτά που δεν έμαθαν να βλέπουν διότι μπορεί κάποια ώρα κι αυτά να θεωρηθούν Σχολή στο μελλον και να γίνονται αντικείμενο ειρωνείας οι παρόντες όταν οι του μελλοντος θα διαβάζουν τις κριτικές τους και τα σχόλια τους.

Κι αυτό συμβαίνει επειδή δεν υπάρχει Εργοκεντρική Παιδεία. Μόνο ο Εργοκεντρισμός, αθάνατε Αριστοτέλη, όπου κοιταμε το έργο, μπορεί και μας δίνει τις απαντήσεις.

Και τα έργα ανήκουν σε είδη και τα είδη έχουν κανόνες.

Τι είναι λοιπόν το «Black Adam» με τον εργοκεντρικό κανόνα;

Είναι μια περιπέτεια του είδους «κόμικς» με ήρωα ένα «σκλάβο» που «θανατώθηκε» πριν από 5000 χρόνια κι επιστρέφει στη Γη του Σήμερα για να τιμωρήσει όπου θα έρθει αντιμέτωπος με άλλες δυνάμεις, καλύτερες, χειρότερες , ποιος ξέρει; Με άλλα λόγια είναι ια ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΥΠΕΡ-ΗΡΩΑ. Μια περιπέτεια υπερ-ήρωα οφείλει να υπακούει σε δικούς της κανόνες. Στη δράση, στο θέαμα, στο θόρυβο ,ναι στο θόρυβο. Διότι αφενός απεύθυνεται σε νεαρόκοσμο που ζητεί συναρπαστικά πράγματα σε αυτή τη ζωή, ΚΑΙ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ, πόσο μάλλον όταν πηγαίνει να ψυχαγωγηθεί, τα μέσα που έχει στη διάθεση του το σημερινό παιδί, ανεξαρτήτως δήμου και κοινότητας, δεν συγκρίνονται με τα μέσα των παιδιών άλλων δεκαετιών κι άλλων εποχών, συνεπως το σινεπλέξ με αυτα τα έργα δράσης είναι ικανό να του αποσπάσει προς στιγμή την προσοχή από τα ταμπλετς κι από το κινητο. Πρέπει λοιπόν το έργο να έχει δυναμισμό και δραση στην εικόνα κι ένα θόρυβο που να το συνοδεύει, ο οποίος όμως θόρυβος γίνεται Ηχος από καλλιτέχνες περιωπής, που στο σημερινό σινεμά λόγω αυτών των ειδών ο Ηχος εξελίσσεται σε επι μέρους άπειρες εξειδικεύσεις ενώ ο πρωταγωνιστής πρέπει να διαθέτει μια  συγκεκριμένη, κι όχι γενικευμένη, δυναμική παρουσία. Με τη Μουσική μαζί, εδώ, όμως, όχι, η μουσική σαν να είναι υποβαθμισμένη, σαν να φτιάχνει γέφυρες για να παρουν πρωτοβουλία οι άλλοι ήχοι…

Τα σενάρια γράφονται με αυτή  τη λογική. Με τη λογική της δράσης μεσα από την εικόνα, με τη μία δράση που θα φερει την άλλη δράση στο επόμενο πλάνο ή στην επόμενη σεκανς, σαν τις θάλασσες του Σεφέρη... Και πρεπει αυτά να είναι σεναριακώς γραμμένα, ώστε να σκηνοθετηθούν αρμοδίως διότι πολλοί έχουν παρεξηγημένη αντίληψη μεσα στο κεφαλι τους περί του τι είναι σενάριο, αδυνατούν και να υποπτευθούν ότι τα έργα δρασης και τα blockbuster υπερ-ηρώων,αυτά που δείχνουν είναι γραμμένα σε σεναρια και τη σκηνή ταδε του σεναρίου πάνε κάθε πρωί να γυρίσουν. Ολοι αυτοί οι συντελεστές. Εδώ υπάρχει ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΕΛΕΙΜΜΑ. Όπως  αυτό το έλλειμμα φαίνεται ακόμα πιο έντονα όταν αυτό που πάνε κτυπήσουν σε αυτά τα έργα είναι τα περί «χαρακτήρων». Μόνο που δεν ξέρουν ότι αυτοί οι υπερήρωες κι οι σύντροφοι που τους ακολουθούν κι οι κακοί που τους επιβουλεύονται, είναι χαρακτήρες. Χαρακτήρες όπως τους θέλει κι όπως τους ορίζει το είδος, Το συγκεκριμένο είδος. Σε αυτό το είδος οι χαρακτήρες δεν αναλύονται, απλά δηλώνονται. Διότι ζητούμενο είναι η εξυπηρέτηση της δράσης, η οποία είναι και πολύ συγκεκριμένη, δεν είναι μια δράση του ρεαλισμού.

Όμως βλέπει κανείς από το casting, και τη σκηνοθετική έγκριση που φέρει, ποιους επιλέγουν και πως γίνεται η επισημανση Ο ΝΤΟΥΕΗΝ ΤΖΟΝΣΟΝ  βάζει τη μορφή του στο είδος κι η μορφή αυτή υπογράφει. Επίσης, στα περί χαρακτήρων, ο ΠΗΡΣ ΜΠΡΟΣΝΑΝ παίζει αυτόν τον «χαρακτήρα» που του δίνει μέρος απ΄τη βαρύτητα αλλά επιλέγει κι άλλο τρόπο από εκείνον φερειπείν που είχε στους Τζέημς Μποντ και κυρίως στον «Αόρατο συγγραφέα» του Πολάνσκι.. Ο χαρακτήρας δεν είναι ένα πράγμα. Αλλάζει από είδος σε είδος, διότι πρέπει να εξυπηρετεί τη λειτουργικότητα του είδους.

Κι επειδή, οι εγχωριοι ημιμαθείς, τα αποκαλούν όλα αυτά με ρατσιστική ειρωνική διάθεση  «αμερικανιές» έχω γραψει τις άπειρες φορές ότι τα είδη αυτά διδάσκονται στις Πανεπιστημιακές Κινηματογραφικές Σχολές της Ευρώπης , ότι τα περισσότερα τα κάνουν Ευρωπαίοι που αρίστευσαν και τους κάλεσε η Αμερική της φτιάξουν τα δικά τους, το δε συγκεκριμένο που βλέπουμε, το «BLACK ADAM» το έχει κάνει ΚΑΤΑΛΑΝΟΣ. Από τη ΒΑΡΚΕΛΩΝΗ τη μασίφ. Γεννημα θρεμμα. Ο ΧΑΟΥΜΕ ΚΟΛΕΤ-ΣΕΡΑ

Κι ο Κολέτ -Σέρα , επειδή όπως έχω πει πολλές φορές επίσης ότι οι διδασκαλίες γίνονται πάνω σε έργα, κι αυτός πήρε και μια υποτροφία στο Λος Αντζελες,  δείχνει ότι ακολουθεί τη σχολή του ΜΑΪΚΛ ΜΠΑΙΗ. Ω, ναι διότι ο Μάικλ Μπαίη που λοιδορείται έχει κάνει Σχολή. Και βλέπουμε όλο αυτό να καρπίζει ενώ τα αλλα συρρικνώνονται σαν τα σινεμά της Αθήνας.