Βεβαίως επίσης ότι συγκεντρώνει όλα τα ΕΞΩΤΕΡΙΚΑ στοιχεία για να δεχθεί επιθέσεις. Πρώτα από όλα ότι είναι η 10η συνέχεια ενός franchise, όπως τα λέμε σήμερα μια κι οι συνεννοήσεις σήμερα, ειδικά σε αυτού του είδους τις ταινίες (κι όχι μόνο) γίνονται στα αγγλικά.. Στα ελληνικά πιά, θα φανούν ακαταλαβίστικοι κι …αναχρονιστικοί από τους λήπτες , που γίνονται και διακινητές, των μηνυμάτων αυτών..
Με βάση αυτό, σηκώνει και πολλή.. δηθενιά. Από εκεί ξεκινούν κι οι ειρωνικές επιθέσεις. Ναι ότι είναι το Νο 10 μιας σειράς ταινιών που ξεκίνησε πριν χρόνια και συνεχίζει. «ΜΑΧΗΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ», έφτασαν αισίως τον αριθμό 10. Αυτή είναι κι η αντίληψη του σύγχρονου Χόλυγουντ, των εταιριών που ελέγχονται και διευθύνονται από οικονομικούς παράγοντες και το κύριο μέλημα είναι τα λεφτά. Βεβαίως και τα ψάχνουν μέσα από προϊόν. Άλλο ένα στοιχείο για να γίνουν επιθέσεις και με το που πάει το σινεμά σήμερα, το οποίο, όμως, «FAST X» πάει και πάρα πολύ καλά, από εισπρακτική άποψη εννοώ. Κι είναι έργο για τις αίθουσες κι όχι για τις πλατφόρμες κι εκεί αρχίζει άλλο…μπέρδεμα κι όλο αυτό το μπλέξιμο εννοείται πως έχει να κάνει με τα δημοσιεύματα γύρω από την ταινία, τα οποία εξαντλούνται στο «γύρω από αυτήν..» κι αφήνουν απέξω την ταινία αυτήν καθαυτήν- όπως λέγαμε κάποτε.
Είναι εύκολο να γράφεις ΓΥΡΩ ΑΠΟ από μία ταινία..Μπορεις να κάνεις οικονομικές, πολιτικές, κοινωνικές και λοιπές παρόμοιες αναλύσεις όταν σου λείπουν οι ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΕΣ, νομίζοντας πως με αυτό τον τρόπο καλύπτεις δικό σου κενό, δική σου ανεπάρκεια..
Και γύρω από αυτή την ταινία λείπει το «ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ». Η ταινία καθαυτή που είπα και παραπάνω.
ΚΙ η ταινία είτε νούμερο 10 είτε νούμερο 1000, είναι ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ, μια ταινία ΑΥΘΥΠΑΡΚΤΗ. Βασίζεται κάπου μεν, βεβαίως έχει και ρίζες κι από αυτές , μπορεί κι απλώνεται σε «συνέχειες», κι ερχόμαστε τωρα να τη δούμε.
Κι αυτό που βλέπουμε, καθαρά ΨΥΧΑΓΩΓΙΚΑ, με ψυχαγωγικούς όρους, δικαιολογεί πλήρως την επιτυχία του και τα λεφτά του.
Διότι όλο αυτό δεν έχει γίνει τυχαία. Υπάρχει δουλειά πάνω στο είδος. Κι αξίζει να το μελετήσει κανείς, καθώς ψυχαγωγείται, ώστε να πάρει μυρουδιά και το πως γίνονται οι ταινίες. Ειδικά από όποιον αγαπά πραγματικά το σινεμά και τα είδη του. Διότι για να κρίνεις πρέπει και να ξέρεις. Με τους κανόνες που γίνεται το έργο, με αυτούς και κρίνεται.
Εδώ οι τύποι ξέρουν να φτιάξουν περιπέτεια δράσης. Ξέρουν τους κανόνες. Κι επί των κανόνων, φτιάχνουν και δικούς τους.
Για την κάθε σεκάνς διαρκείας έχουν μελετηθεί κι οι χρόνοι, και το εύρημα του εφέ που θα τη χαρακτηρίζει, είτε αν πρόκειται για εφφέ σεναριακό, είτε για εφφέ εργαστηριακό.
Παρακολουθούσα εντυπωσιασμένος τη σεκάνς της καταδίωξης στη Ρώμη. Εχει γίνει πολλή δουλειά εδώ. Ξεκινά από ην επιλογή των χώρων, από τους location managers που έχουν ανασκολοπίσει την Αιώνια -ΜΑΓΕΥΤΙΚΗ-Πόλη, έχουν σεναριοποιήσει τη δράση, το τι θα γίνεται από σκηνή σε σκηνή μέσα στη σεκάνς, και συγχρόνως έχουν βάλει και πινελιές ώστε ενίοτε η καταδίωξη να λειτουργεί και κωμικά. Η κάμερα και το μοντάζ είναι εκεί για να κινηματογραφήσουν ανάλογα και να δέσουν τα πλάνα ακόμα πιό ανάλογα ώστε να παίρνει φωτιά το πανί κι ο θεατής να το παρακολουθεί σαν να πρόκειται για έργο με υπόθεση. Διότι τελικά κι η δράση , με τον τρόπο που γίνεται, έχει τη λογική της υπόθεσης, ότι κάτι ψάχνουν, κάτι περιμένουν, για κάτι αγωνιούν. Οι θεατές!!
Ανάλογες είναι κι οι άλλες σεκάνς. Αυτή, όμως, της Ρώμης, είναι για μελέτη κι αυτές τις σκηνές τους τις δείχνουν σε όλες τις μεγάλες πανεπιστημιακές, κινηματογραφικές σχολές, που διδάσκουν κι αυτό το Είδος ,όχι μόνο στην Αμερική, ή στον Καναδά ή στην Αυστραλία αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Αλλωστε ο σκηνοθέτης που έχει αναλάβει το συγκεκριμμένο είναι ΓΑΛΛΟΣ, ο ΛΟΥΙ ΛΕΤΕΡΙΕ. Ο οποίος τα σπούδασε και τα έμαθε καλά. Στη Σχολή του. Εξου και τον προσκαλούν στην κοιτίδα να πάει και να τους τα κάνει εκεί. Και σε σύνολο έργου, ο Λετεριέ έχει να δείξει πολλά, και ίσως κάποτε κάποιοι στο μέλλον τον δουν κι αυτόν ως auteur με την έννοια της αδιαμφισβήτητης υπογραφής. Πάνω σε είδος. Στο συγκεκριμένο φιλμ βέβαια, η υπογραφή είναι το ίδιο το franchise αλλά ο Λετεριέ είναι αυτός που ανέλαβε την εμψύχωση μα και το..μακιγιάζ: Με τα σκηνοθετικά ευρήματα του να το κάνει ωραίο.
Κι επίσης , βλέπουμε και τη συμμετοχή ονομαστών ηθοποιών, πολλών και ποικίλων ειδών, όπως η ΕΛΕΝ ΜΙΡΕΝ, ο ΤΖΈΗΣΟΝ ΣΤΕΪΘΑΜ, ο ΣΚΟΤ ΗΣΤΓΟΥΝΤ, η ΡΙΤΑ ΜΟΡΕΝΟ, η ΜΠΡΙ ΛΑΡΣΟΝ κι η ΣΑΡΛΙΖ ΘΕΡΟΝ κι αυτό έχει κάποιο λόγο: Διότι κι οι ηθοποιοί τα θέλουν αυτά, θέλουν να δοκιμάζουν τρόπους ελάφρυνσης του παιξίματος κι οι ταινίες αυτές τους παρέχουν τη δυνατότητα Για τη Σαρλίζ Θέρον μάλιστα θα έλεγα ότι έχει παραπάνω συμμετοχή από μια special guest , είναι αυτό που έλεγε ο Δαλιανίδης για το πότε μια σταρ μπορεί να είναι και «χρήσιμη ηθοποιός», κι ότι αυτό της δίνει διάρκεια, κι η Θέρον είναι. Μπορεί να παίξει στα πάντα με τους όρους του εκάστοτε είδους.
Στην ταινία ωστόσο την παράσταση -κανόνισαν να- κλέβει ο ΤΖΕΙΣΟΝ ΜΟΜΟΑ, ένας «κακός» κωμικών προδιαγραφών για το πως θα εισπραχθεί ο ρόλος του από τους θεατές και κάνει ενδιαφέρουσα σύνθεση-αντίθεση με την ανάλογη λανθάνουσα κωμικότητα του επίσημου πρωταγωνιστή ΒΙΝ ΝΤΙΖΕΛ.
Τώρα ως προς την υπόθεση; Το storyline δηλαδή η επιγραμματική «εξιστόρηση» μιλάει για τον Τορέτο, τον ήρωα που παίζει ο Βιν Ντιζελ, ο οποίος συγκεντρώνει γύρω του την οικογένεια του για να την προστατέψει επειδή έρχεται ο γιός του εκτελεσμένου «βαρώνου» να εκδικηθεί.. Από αυτό το επιγραμματικό ξεκινά και στήνεται ένα σενάριο δράσης, στο οποίο , επαναλαμβάνω, η όποια «πλοκή» είναι οι φάσεις αυτής της δράσης και τα ευρήματα της κάθε σεκάνς.
Επαναλαμβάνω ότι η σκηνή ανθολογίας είναι η σεκάνς της Ρωμης.