Ο σκηνοθέτης ΚΡΙΣ ΜΠΕΝΤΛΕΫ σε συνεργασία στο σενάριο με τον ΓΚΡΕΓΚ ΚΟΥΕΝΤΑΡ μεταφέρει στην οθόνη το μυθιστόρημα του ΝΤΕΝΙΣ ΤΖΟΝΣΟΝ και πετυχαίνει αυτό ακριβώς το δύσκολο: Να ζωντανέψει κινηματογραφικά τη λογοτεχνική περιγραφή. Ενός βιβλίου ιδιότυπα γραμμένου που εν πρώτοις δεν παραπέμπει σε πιθανότητα κινηματογραφικής μεταφορας ή προσέγγισης. Κι όμως…Ο Μπέντλεϋ με τον Κουένταρ, κυρίως ο Μπέντλεϋ (εχω εξηγήσει κατεπανάληψη ότι σε μια κινηματογραφική μεταφορά στην οποία βάζει το χεράκι του ο σκηνοθέτης, την πιστώνεται ως σεναριακή διασκευή περισσότερο και λιγότερο ως σκηνοθεσία διότι αυτό που μετράει είναι η έννοια «ΜΕΤΑΦΟΡΑ». Τα λέω αυτά και τα διευκρινίζω εκ νέου επειδή το φιλμ εχει μεγαλες πιθανότητες να βρεθεί στην οσκαρική 5άδα κι αυτή θα είναι της Σεναριακής Διασκευής. Κι αυτό επειδή ο τρόπος μεταφοράς έχει πρόταση.
Το έργο αφορά στο ψυχολογικό πορτραίτο ενός ανθρωπου, στην οικονομική κρίση του 30 και μετέπειτα, όπου ολο το ζούμε μέσα από τις μετακινήσεις του που γινονται με τα τραίνα, στην αμερικανικη υπαιθρο, στη φυση, κάνοντας ευκαιριακές δουλειές, βασικα ως υλοτόμος, με τις οποίες θα περασει κι όλη τη ζωή του. Ενας άνθρωπος που δεν λέει πολλά, ένας άνθρωπος που θα ζήσει με τη γυναίκα του και την κόρη του και κάποια στιγμή θα τις χάσει με ένα επίσης μη συνηθισμένο τρόπο, στον οποίο ο συγγραφέας κέντησε τη λεπτομέρεια μη οριστικού κι η διασκευη την καλλιέργησε με τον αποδοτικότερο τρόπο, ένας τέτοιος είναι ο ήρωας. Ο οποίος δεν είναι της δράσης όπως την ξέρουμε, όμως η ζωή του γίνεται μια διαρκής δράση αλλά με το δικό της τρόπο.. Εκείνο που παρακολουθούμε είναι αυτόν τον ήρωα αλλά και κάθε τι που τον περιβάλλει…Από τα απλά ως τα σύνθετα. Από κάθε τι της φύσης στην οποία (μετα)κινείται διαρκώς κι αυτά όλα ενώ είναι γεννημένα για να βγάλουν εξαίρετες λογοτεχνικές περιγραφές, μεταβολίζνται και σε εικόνα. Χωρίς να πειραχθεί καθόλου αυτό το αρχικό πνευμα.
Το ζωντάνεμα της φύσης είναι και το ζωντάνεμα του χαρακτήρα, είναι τα κινηματογραφικά σημεία επένδυσης, κι αν μίλησα για τη σεναρικαή προσαρμογή, τι να πω για τη ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ. Το ετερον οσκαρικόν αξιοσημείωτον, το οποίο μπορει να εχει και προοπτικές τελικής επικράτησης. Είναι μια «αλλιώτικη» φωτογραφία της φύσης, την μελετησα κι όχι μονο βλέποντας αλλά και ψάχνοντας επειδή μου κίνησε τον ενδιαφέρον και πληροφορήθηκα ότι το 90 ο/ο (μπορεί και παραπάνω…. Πόσο παραπάνω(?) έχει γίνει με το φυσικό φως. Η όλη δουλειά του Βραζιλιάνου διευθυντη φωτογραφίας ANTOΛΦΟ ΒΕΛΟΣΟ είναι στραμμένη στο ψάξιμο και την εναλλαγή φακών προκειμένου να πετύχει το φυσικό φως, όλη του η ερευνα ήταν στραμμένη εκεί, στο να βρίσκει φακούς που θα απέδιδαν το εκαστοτε φυσικό φως, ώστε να μην παρέμβουν φιλτρα κι άλλου τύπου έξωθεν ενεργειες. Κι από την άλλη να επιτευχθεί και ομοιογένεια. Το αποτέλεσμα είναι καταπληκτικό και συμβάλει απόλυτα στην ατμόσφαιρα της λογοτεχνικής περιγραφής και της κινηματογραφικής της υπόστασης. Ο ΤΖΟΕΛ ΕΓΚΕΡΤΟΝ είναι θαυμασιος στο ρόλο του, όπως και ηθοποιοί που τον πλαισιώνουν , η ΦΕΛΙΣΙΤΥ ΤΖΩΝΣ ως σύζυγος είτε ο ΓΟΥΙΛΙΑΜ ΜΕΙΣΥ σε κάτι συντομότερο αλλά πολύ ενδιαφέρον. Ο Εγκερτον κρατα το τιμόνι με απολυτη ευαισθησία πάνω στο χαρακτήρα, απλώς η φύση του έργου που δίνει έμφαση στο περιβαλλον, σε αυτό που τον περιβάλλει και μεσα από εκεί αναπτύσσεται ο χαρακτήρας, ο ρόλος, μπορεί να του αφαιρέσει κάποιες ψήφους στο να μπει στην 5αδα. Ως ότι γίνεται γύρω του.Πάντως η μάχη του δεν εχει κριθεί διότι ο ηθοποιός μεταφέρει τα γυρω του, στο πρόσωπο του, στα μάτια του, καταλαμβάνει με την έκφραση του το οπτικό πεδίο της κάμερας που απαιτεί, για αυτούς τους λόγους, και τη λιτή υποκριτική..