Η έχουν ταιριάξει τόσο πολύ τις αντιθέσεις τους ώστε να αφήνουν την εντύπωση ότι οι ρόλοι γράφτηκαν γι αυτούς.
Συνολικά, πρόκειται για κωμωδία που έρχεται από κάποια άλλη εποχή και που δεν έχει καμμία σχέση με τα σύγχρονα αμερικανικά κωμικά φιλμ που αντλούν την ευθυμία τους από πηγές με τις οποίες η ταινία δεν έχει τίποτε κοινό.
Είναι λογικό μια τέτοιου είδους κωμωδία να έχει για ήρωες μεσήλικες και βάλε αφού αυτό το είδος του χιούμορ δεν θα μπορούσε να ανταποκρίνεται στη σημερινή εποχή. Είναι κωμωδία λεπτή, πολιτισμένη, ευγενική, δεν της έρχονται όλα τέλεια, από πλευράς υπόθεσης το δεύτερο μέρος δείχνει σαν να κλείνει κάπως βιαστικά τον κύκλο των ηρώων πριν καλά- καλά προλάβει να τον ανοίξει, υποστηρίζεται όμως από στραφταρίσματα στον διάλογο ο οποίος δείχνει δουλεμένος αρκετά.
Η υπόθεση αφορά σε ένα συνταξιούχο συγγραφέα που αντί να καθίσει στο σπίτι με την οικογένεια του και να ηρεμήσει, ύστερα από κάποια χρόνια στην περιπλάνηση και σε μια μακρού διαστήματος εγκατάσταση στο εξωτερικό, συγκεκριμένα στην Αγγλία, αποφασίζει να κάνει την προσωπική του υπέρβαση: Να κάνει περπατώντας τη λεγόμενη διαδρομή των Απαλλαχίων από την Τζόρτζια ως το Μέιν που είναι κάτι αμέτρητες χιλιάδες μιλίων. Και ψάχνει να βρει σύντροφο στο περιπετειώδες ταξίδι αλλά όλοι οι φίλοι οι παλιοί ή έχουν πεθάνει ή δεν μπορούν να πάρουν τα πόδια τους. Ωσπου βρίσκει έναν από τα παλιά, με τον οποίο τους συνδέουν αναμνήσεις από περιπέτειες της νιότης στην Ευρώπη αλλά και στην Αμερική, με τη διαφορά ότι ο τύπος είναι ένας κουρέλας και μισός. Τετράπαχος, αφημένος, μπεκρής μέχρι τα μπούνια, με υγεία που δεν ανταποκρίνεται στη λέξη, με.., με.., με.. και φυσικά αυτό προσδίδει μία κωμικότητα στο εγχείρημα. Οι περιπέτειες στη διαδρομή τους δεν είναι τόσο εμπνευσμένες ή ξεχωριστά πρωτότυπες, είναι, όμως, καλοδουλεμένες.
Κι όπου το αστείο από μόνο του δεν μπορεί να βγάλει το γέλιο που πρέπει, ακόμα κι όταν ο διάλογος περιλαμβάνει ευφυολογήματα, έρχονται οι ηθοποιοί να το αναπληρώσουν και βασικά ο Νικ Νόλτε στο ρόλο του κουρέλα. Οπου με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ φτιάχνει υπέροχο δίδυμο αντιθέσεων, όπως είπα και πιο πάνω και μέσα από την κωμικότητα θα ανακαλυφθούν ξανά κι ως άνθρωποι.
Ο ηθοποιός της υπόθεσης είναι φυσικά ο Νικ Νόλτε. Ο οποίος παίζει με περίσσιο αυτοσαρκασμό το ρόλο του, υποδεικνύοντας και προσωπικά στοιχεία , κλείνοντας το μάτι στους θεατές ότι κάποια από τα πάθη και τις αδυναμίες του ήρωα που παίζει, θα μπορούσαν να ήταν και δικά του.
Ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ είναι ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ. Τίποτε περισσότερο πλην ότι εδώ έχει περιποιηθεί και τον εαυτό του. Εχει φρεσκάρει το πρόσωπο του, έχει φουσκώσει λίγο τα χείλη του, έχει καθαρίσει το κακής ποιότητος δέρμα του, έχει βάψει και το μαλλί του με τον τρόπο που το βάφουν αρκετοί σήμερα, κομοδινί χρώμα και λευκοί κάτω κρόταφοι. Εχει, όμως χάσει το χαρακτηριστικό τσουλούφι του. Αυτό όλο το αναφέρω επειδή η όποια ανανέωση του βρίσκεται στην εμφάνιση, στο πως κυκλοφορεί ως ο σταρ Ρόμπερτ Ρέντφορντ, ναι, ο σκεπτόμενος σταρ Ρόμπερτ Ρέντφορντ, πάντως ο σταρ. Επειδή, όμως, στις τελευταίες αρκετές ταινίες ήταν θλιβερή η εικόνα, εδώ αποφάσισε να την ανανεώσει. Φαίνεται πάντως στο πεπειραμένο μάτι ότι είναι κι αυτός που κινεί την όλη ταινία, ο σκηνοθέτης που την υπογράφει , ο Κεν Κουάπις δείχνει πως μάλλον σκηνοθετεί το όραμα Ρέντφορντ (διότι ο Ρέντφορντ είναι και καλός παραγωγός) παρά ότι έχει μια δική του προσωπικότητα, εκτός αν τον δούμε σε επόμενα έργα διότι με τους ηθοποιούς έχει κάνει δουλειά. Όχι μόνο με τους δύο πρωταγωνιστές αλλά και με την εξαίρετη Εμμα Τόμσον στο σχετικά μικρό ρόλο της, όπως και με την Μαίρη Στήνμπεργκεν η παρουσία της οποίας μας προδιέθετε για κάτι περισσότερο ως προς το ρόλο και τελικά ο ρόλος εξαντλήθηκε ως ένα επεισοδιάκι που η Στήνμπεργκεν του έδωσε βαρύτητα.
Μη φανταστείτε ή περιμένετε τίποτε περισσότερο. Απλώς, μας έχουν λείψει αυτές οι ευγενικές ταινίες κάποιων ηλικιών και όταν έλθουν τις υποδεχόμαστε με περισσότερο κρότο από όσο πραγματικά σηκώνουν ή αξίζουν .
Αλλωστε, ούτε η Αλαμπάμα του ελληνικού τίτλου υπάρχει (" A walk in the woods" είναι ο πρωτότυπος τίτλος) παρά μόνο ως τελευταία φράση στην ταινία , πριν το fadeout, και δεν αφορά στην υπόθεση του έργου που είδαμε αλλά πιθανώς ενός μελλοντικού που θα δούμε…..