Τα τελευταία μάλιστα χρόνια βλέπουμε όλο και περισσότερες εναλλακτικές περιπτώσεις του είδους, να παρεισφρέουν στην πεντάδα.

Ωστόσο, επικρατεί ένας πολύ σοβαρός προβληματισμός τόσο σε ΑΜΕΡΙΚΗ όσο και σε ΕΥΡΩΠΗ, κι αναφέρομαι και στις δύο Ακαδημίες, σχετικά με το τι ζητάμε από το κινούμενο σχέδιο.

Εχω βρεθεί σε δύο πολύ σοβαρές συζητήσεις, υπό τύπον σεμιναρίου, η πρώτη στο Λος Αντζελες το 2009, η δεύτερη το 2016 στην Πολωνία. Οπου κατατέθηκαν σοβαρότατοι προβληματισμοί.

Του 2009 ήταν με αφορμή την ταινία από το Ισραήλ «ΒΑΛΣ ΜΕ ΤΟΝ ΜΠΑΖΙΡ». Οπου είχαν χωριστεί στα δύο. Οι μεν εξήραν την ωρίμανση του είδους στο να ξεφύγει από τα τετριμμένα και να ασχοληθεί με κάτι που το animation ως τότε δεν συνήθιζε. Η άλλη ομάδα, όμως, έβαζε ένα πολύ σοβαρό ζήτημα, στο τι εξυπηρετεί όλο αυτό. Εννοούμε κινηματογραφικά. Κι αναρωτιόνταν τι προσφέρει η μετατροπή σε «καρτούν» μιάς τραγικής ανθρώπινης ιστορίας με τον πόλεμο του Λιβάνου και με ήρωα στρατιώτη που περνά υπαρξιακή κρίση για τα εγκλήματα που διέπραξε. Με έβαλε σε πολλές σκέψεις εκείνη η συζήτηση. Βεβαίως και κανείς δεν αμφισβητούσε το πόσο καλά το είχε κάνει από πλευράς animation, αλλά η μετατροπή του ανθρώπου σε «καρτούν»; Και για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα; Δηλαδή το καρτούν έχει θέση και στα υπαρξιακά δράματα; Με τι σκοπό;

Τη δεύτερη φορά, το θέμα ετέθη τον Δεκέμβρη, που ήμαστε στο Βρότσλαβ της Πολωνίας για τα Ευρωπαικά Βραβεία. Ετέθη από ΓΑΛΛΙΔΑ παραγωγό, μέλος της Ακαδημίας. Η οποία ήταν ενθουσιασμένη με το «ΕΓΩ Ο ΚΟΛΟΚΥΘΑΚΗΣ» αλλά έβαλε το εξής ζήτημα: Πήγε τον 10χρονο γιό της να το δει, κι είχε μαζί της κι ένα τσούρμο παιδιά, προφανώς την παρέα του μικρού, και στα παιδιά ΔΕΝ άρεσε καθόλου. Κι η σκεπτόμενη γυναίκα έθεσε το εξής ζήτημα: Μήπως και πρέπει να σκεφτούμε λίγο παραπάνω πάνω στο είδος, διότι μην ξεχνάμε πως το κινούμενο σχέδιο είναι το είδος των παιδιών. Μήπως οι μεγάλοι κάνουμε ενός τύπου εισβολή σε ένα παιδικό είδος, και πάμε να το αρπάξουμε από τα παιδιά; Μήπως κι αυτό είναι βία; Μήπως και στην τελική έγκριση για μια ταινία κινουμένου σχεδίου πρέπει να λαμβάνεται υπόψη κι ο ψυχαγωγικός χαρακτήρας, η ψυχαγωγία κι η καλλιέργεια φυσικά των ΠΑΙΔΙΩΝ αλλά των παιδιών. Κι όχι των μεγάλων που αρπάζουν αυθαίρετα ένα παιδικό είδος για να κάνουν τα δικά τους. Στην Αμερική αυτός ο προβληματισμός είναι πολύ παλιός.

ΥΠΟΨΗΦΙΑ ΕΙΝΑΙ:

1. Ο ΚΟΥΜΠΟ ΚΙ ΟΙ ΔΥΟ ΧΟΡΔΕΣ (Kubo and the two strings)

Τράβις Νάιτ, Αριάν Σάτνερ

ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ : Για τον Τράβις Νάιτ είναι η δεύτερη υποψηφιότητα- είχε προταθεί και το 2015 για τα «Τερατοκουτάκια» (Boxtrolls) , χωρίς νίκη.

Για την Αριαν Σάτνερ είναι η πρώτη υποψηφιότητα.

ΤΟ ΦΙΛΜ: Παραμύθι με «τρελή» υπόθεση κι άφθονη φαντασία γύρω από ένα κακό πνεύμα του παρελθόντος που πρέπει να σπάσει ο ήρωας και να φέρει την ευτυχία και την κάθαρση αλλά και την «αποκατάσταση» του Σαμουράι πατέρα του.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ: Συνδυάζει το παραμύθι, τα καλά αισθήματα, τη διαφορετικότητα, την διασκεδαστικότητα με μια εξελιγμένη τεχνική που ανοίγει τους ορίζοντες του κινουμένου σχεδίου στον τρόπο επεξεργασίας. Και του δίνει τέτοια ζωντάνια ώστε να ξεγελά και για …πραγματικό. Το ότι είναι υποψήφιο και στην κατηγορία των οπτικών εφφέ, αποτελεί σπάνιο συνδυασμό, χώρια το γεγονός πως οι Ενδυματολόγοι στο Σωματείο τους, τον έχουν συμπεριλάβει  και για τα κοστούμια στη λίστα «φαντασίας».

2. ΜΟΑΝΑ ( ή ..ΒΑΙΑΝΑ)

Τζον Μούσκερ, Ρον Κλέμεντς, Οσνατ Σάρερ

ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: Για τον Ρον Κλέμεντς είναι η τρίτη υποψηφιότητα. Είχε προταθεί το 2003 για το «Ο πλανήτης των θησαυρών» και το 2010 για το «Η πριγκίπισσα κι ο βάτραχος»- χωρίς νίκες.

Για τον Τζον Μoυσκερ είναι η 2^η υποψηφιότητα, είχε προταθεί κι αυτός για το «Η πριγκίπισσα κι ο βάτραχος» το 2010.

OΟσνατ Σάρερ προτείνεται για πρώτη φορά.

ΤΟ ΦΙΛΜ: Κι εδώ μια κατάρα από το αρχαίο παρελθόν πρέπει να σπάσει ώστε να βρει τη χαρά της η εξωτική Πολυνησία κι ο κλήρος πέφτει στην …. Μοάνα.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ. Ενώ μοιάζει θεματικά με τον «Κούμπο», διαφέρουν ολοσχερώς στην αντίληψη. Η «Μοάνα» ακολουθεί τις παραδόσεις του ψυχαγωγικού κινουμένου σχεδίου- μιούζικαλ και στηρίζεται πολύ στα τραγούδια  αλλά και στις φωτεινές εικόνες, σε αντίθεση με τις πιο «dark» του «Κούμπο».

3. ΕΓΩ Ο ΚΟΛΟΚΥΘΑΚΗΣ (My life as a zucchini)

Κλώντ Μπαράς, Μαξ Καρλί

ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: Πρώτη υποψηφιότητα και για τους δύο.

ΤΟ ΦΙΛΜ: «Κολοκυθάκης» είναι ο μικρούλης της ιστορίας του οποίου η μαμά γίνεται καπνός και τον αναλαμβάνει υπό την προστασία του ένας μπάτσος που τον στέλνει σε ιδιότυπο νηπιαγωγείο-άσυλο.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ: Χαριτωμένο, ευαίσθητο, «ιντελεκτουέλ» μέσα στην ψυχαγωγική του αξία, προσφέρει χαρά, σίγουρα στους μεγάλους. Έρχεται με το βραβείο της Ευρωπαικής Ακαδημίας ενώ η ΕΛΒΕΤΙΑ το υπέβαλε και για το Οσκαρ της ξένης ταινίας και μάλιστα κατάφερε να μπει στη shortlist, όχι όμως και στην πεντάδα. Ένδειξη του πόσο άρεσε στους μεγάλους αλλά για τους μικρούς διαβάσαμε τα του γιού της Γαλλίδας στην Ευρωπαική Ακαδημία.

4. Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΧΕΛΩΝΑ (The red turtle)

Μάικλ Ντούντοκ Ντε Γουίτ, Τόσιο Σουζούκι

ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ:  Ο ΜΑΙΚΛ ΝΤΟΥΝΤΟΚ ΝΤΕ ΓΟΥΙΤ έχει ΠΑΡΕΙ ΟΣΚΑΡ στα ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ, όπου είχε και δεύτερη (αν κι άκαρπη) υποψηφιότητα. Σε μεγάλου μήκους προτείνεται για πρώτη φορά.

Ο Τόσιο Σουζούκι είχε προταθεί και το 2014 για το «The wind rises»

ΤΟ ΦΙΛΜ: Ενας ναυαγός ξεβράζεται σε ερημονήσι, είναι ολομόναχος, στήνε την επιβίωση του και τότε εμφανίζεται μια κόκκινη χελώνα η οποία τον θέλει να παραμένει στο νησί αλλά του κρύβει κι ένα μεγάλο μυστικό. Η ίδια; Η μοίρα;

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ: Τα κινούμενο σχέδιο ως είδος μεταβάλλεται σε ποιητικό κινηματογράφο. Ποιητικό animation θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε, ωστόσο οι Ευρωπαίοι στα δικά τους βραβεία έδωσαν το «χρίσμα» στον «Κολοκυθάκη». Οι εικόνες του πάντως είναι μεθυστικές, ερωτικές αλλά και μελαγχολικές.

5. ΖΩΟΥΠΟΛΗ (Zootopia)

Μπάιρον Χάουαρντ, Ριτς Μουρ, Κλαρκ Σπένσερ

ΠΡΟΙΣΤΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: Ο Μπάιρον Χάουαρντ είχε προταθεί και το 2009 για το «Μπολτ», χωρίς να κερδίσει.

Ο Ριτς Μουρ ήταν υποψήφιος και το 2013 για το «Ralph: Η επόμενη πίστα», επίσης χωρίς νίκη.

Ο Κλαρκ Σπένσερ προτείνεται για πρώτη φορά.

              ΤΟ ΦΙΛΜ: Σε μια πόλη όπου τα ζώα συμπεριφέρονται σαν να ήταν άνθρωποι, ένας  μπάτσος λαγός και μια αλεπού, όνομα και πράγμα, συνεργάζονται για να ξεσκεπάσουν μια φοβερή συνωμοσία.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ: Ευφάνταστο και διασκεδαστικό. Κινούμενο σχέδιο με αλλεπάλληλα ευρήματα που διασκεδάζει μικρούς και μεγάλους.

ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ: Η «Ζωούπολη» πληρεί τους όρους, το «Ο Κούμπο κι οι δυό χορδές» διευρύνει τα όρια (το στήριξε κι η Βρετανική Ακαδημία) . Ανάμεσα τους ο «Κολοκυθάκης» των Ευρωπαίων και πιο κει, στέκει απειλητικά η «Μοάνα». Να δούμε με βάση τους προβληματισμούς του προλόγου, σε τι συμπέρασμα καταλήγουν με τις ψήφους τους.

Toν NIKHTH του  ΟSCAR ΑΝΙΜΑΤΙΟΝ θα τον μαθουμε στην Ελλάδα, στις 26 Φεβρουαρίου, από την COSMOTE TV που έχει αναλάβει φέτος, καθώς και για τα επόμενα τρία χρόνια , την ζωντανή μετάδοση των Βραβείων της Ακαδημίας Κινηματογράφου