Το συγκεκριμένο φιλμ, βασίζεται σε αληθινή ιστορία, σε αληθινό περιστατικό που συνέβη σε ένα πολίτη της Βοστώνης όταν έτρεξε σε εκείνο τα μαραθώνιο που έσκασε η τρομοκρατική ενέργεια κι ο άνθρωπος αυτός έχασε τα κάτω άκρα του. Βρήκε, όμως, τη δύναμη να βρει τον εαυτό του έστω και χωρίς πόδια. Όλα ως εδώ είναι ανθρωπίνως θαυμάσια και δεν γίνεται να έχει κανείς την παραμικρή αντίρρηση.
Πάμε όμως τώρα σινεμά. Για να δούμε αυτή την περίπτωση. Από το σινεμά τι περιμένουμε; Είτε την έκταση είτε την εμβάθυνση της περίπτωσης. Οπερ σημαίνει πως θα πρέπει να δούμε κάτι είτε που να έχει την κοινωνικο-πολιτική του αναφορά είτε την καταβύθιση στον Ανθρωπο που η ζωή άλλαξε μονομιάς για αυτόν επί τα χείρω χωρίς ο ίδιος να ευθύνεται.
Η συγκεκριμένη ταινία, με την βοήθεια των ερμηνευτών, μας τον φέρνει κοντά αυτόν τον άνθρωπο, παρόλο ότι το σενάριο δεν τον εμβαθύνει, τον βλέπουμε σαν ένα φουκαρά που τον σημάδεψε η μοίρα. Το έργο, όμως, που είναι; Το σενάριο που είναι; Εως που εκτείνεται; Θα αναφέρω δύο παραδείγματα ταινιών με παραπληγικούς ήρωες και τότε ίσως ο αναγνώστης – θεατής αντιληφθεί την διαφορά. Το ένα είναι ο «ΓΥΡΙΣΜΟΣ» (Cominghome) του Χωλ Ασμπυ και τριών σεναριογράφων (έχει σημασία το συγκεκριμένο διότι μας έχουν τρελάνει με την θεωρία του auteur ενώ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ξεκινούν από το σενάριο)) με τον Γιόν Βόιτ ως παραπληγικό και την Τζέην Φόντα δίπλα του ως γυναίκα που αφυπνίζεται και δεν μένουμε προσκολλημένοι στην περίπτωση αλλά καταλήγουμε σε μια ελεγεία για το Βιετνάμ των μετόπισθεν. Το δεύτερο είναι ο «ΓΕΝΝΗΜΈΝΟΣ ΤΗΝ 4η ΙΟΥΛΙΟΥ» του ΟΛΙΒΕΡ ΣΤΟΟΥΝ όπου ο ήρωας που τον παίζει ο Τομ Κρουζ περνά από όλα τα εξελικτικά στάδια της αναπηρίας που του προκάλεσε ο τραυματισμός, την καταβύθιση στο ναδίρ, τη σταδιακή άνοδο, την αφύπνιση, την πολιτικοποίηση, τη συμβολοποίηση.
Ο ήρωας του ΤΖΕΗΚ ΤΖΙΛΕΝΧΑΑΛ κερδίζει μόνο από την ερμηνευτική αντιμετώπιση του ηθοποιού ο οποίος δείχνει φάση ωριμότητας αλλά το ίδιο κάνουν κι εκείνοι που τον πλαισιώνουν. Κι η ΜΙΡΑΝΤΑ ΡΙΤΣΑΡΝΤΣΟΝ , πολύ χαρακτηρισμένη «Εγγλέζα» για ρόλο Αμερικανίδας μητέρας έστω κι από την Μασαχουσέτη που…. Αγγλοφέρνουν ( ο Τζιλενχάαλ όμως δεν «αγγλοφέρνει») η οποία , όπως μου είχε εξηγήσει ο σεβάσμιος σκηνοθέτης ΦΡΕΝΤ ΖΙΝΕΜΑΝ όταν τον γνώρισα προς το τέλος του το 1993, μου την είχε ακτινογραφήσει με αφορμή το «Μοιραίο πάθος» του Λουί Μαλ για το οποίο ήταν υποψήφια για Οσκαρ, για τάση στο εξωτερικό εντυπωσιακό παίξιμο, κάτι που ο ίδιος δεν ενέκρινε ποτέ. Την έχει αυτή την τάση κι εδώ η Ρίτσαρντσον με τις νευρόσπαστες κινήσεις αλλά από την άλλη, της το αναγνωρίζω, έχει και την επιβλητικότητα της ηθοποιού ακόμα κι όταν υπερτονίζει.
Συνεπώς, έχουμε μπροστά μας ένα έργο που με τίποτα δεν μπορεί κανείς μας να κακολογήσει διότι σέβεται το ανθρώπινο στοιχείο και το προβάλει και γιατί όντως αυτό που συνέβη στον συγκεκριμένο είναι βαρύ. Τα νοσοκομεία όμως είναι γεμάτα από ανθρώπους που έχουν ακρωτηριαστεί οπότε για να κάνεις κάποιον από αυτούς έργο, πρέπει να πας παραπέρα, κατά την κριτική μου σχολή πάντα, ώστε να σε συνεπάρει κι ως έργο. Το «STRONGER» ως έργο δεν συνεπαίρνει. Μόνο κάπου συγκινεί ως περιστατικό.
Βέβαια, φταίει και το γεγονός ότι τα έργα που βασίζονται σε αυτοβιογραφίες κυρίως ανθρώπων εν ζωή, αντιμετωπίζουν καλλιτεχνικό πρόβλημα από την ίδια τους την εκκίνηση, διότι ο βιογραφούμενος που παραχωρεί δικαιώματα θέλει να ειπωθεί η δική του ιστορία με το δικό του προσωπικό κομμάτι και σπανίως αντιλαμβάνεται την καλλιτεχνική έκταση. Εδώ το βλέπουμε και σε συγγραφείς που παραχωρούν βιβλία τους για κινηματογράφιση με βαριά καρδιά επειδή θα τους τα αλλάξουν και δεν θα έχουν σχέση με το πρωτότυπο. Μα η κινηματογραφική μεταφορά δεν γίνεται για να εικονοποιήσει το βιβλίο αλλά για να το μετατρέψει σε σινεμά με τους όρους του κινηματογράφου. Στις βιογραφίες των εν ζωή είτε καθημερινών είτε «επωνύμων» μένει να βλέπουμε την περιορισμένη ιστορία του βιογραφούμενου. Η συγκεκριμένη επαναλαμβάνω πως έχει ανθρώπινη εκδοχή αλλά της λείπουν η έκταση, η κινηματογραφική διάσταση, η έννοια του ΠΗΓΑ ΣΙΝΕΜΑ.
Χώρια ότι στο τέλος καταλήγει σε κάτι που δεν συνηθίζω να χρησιμοποιώ διότι το έχουν καταχραστεί αλλά εδώ θα το κάνω: Σε ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΑ!! Δηλαδή στο τέλος πέφτουν χειροκροτήματα δικαίωσης. Ναι, αλλά αυτό που μετράει και μετριέται είναι η ίδια η δικαίωση. Κι η δικαίωση πρέπει να βγαίνει μέσα από την ιστορία. Αυτό που είδαμε, σε σχέση με τη δικαίωση που εισπράξαμε, ήταν λίγο άνισα μεταξύ τους.