Πήγα λοιπόν και είδα τέσσερα εξ αυτών κι αποφάσισα, όπως λέω και στον μακρύ πρόλογο για το είδος, να γράψω κανονική κριτική με βάση το είδος στο οποίο ανήκουν και στο τι προσφέρουν.

Ξεκινώ από το «RAMPAGE», το οποίο μου ξύπνησε παιδικές μνήμες από το συναρπαστικό και περιπετειώδη κινηματογράφο που έβλεπα παιδί και χάζευα με το παραμύθι του, με τη δράση του, με τα εφφέ του. Και το «RAMPAGE», για το οποίο διάβασα απαράδεκτες κριτικές, σαν να είχαν πάει για…. Ταρκόφσκι και τους προέκυψε «rampage» (ηλίθιοι είναι; Συγγνώμη κιόλας), όχι μόνο οι Ελληνες αλλά κι οι ξένοι, προπάντων οι Αμερικάνοι κριτικοί με τον κυνισμό τους που είναι κι αυτοί οι οποίοι στέλνουν τα μηνύματα στους σημερινούς παπαγάλους και μίμους (κάποτε ήταν οι Γάλλοι, τώρα έχουν πάρει σειρά οι Αμερικάνοι κι έχουν γίνει χειρότεροι την ίδια στιγμή που οι Ευρωπαίοι έχουν εκσυγχρονιστεί κι έχουν συντονιστεί περισσότερο με την κατανόηση του είδους και βλέπουμε ότι επιχειρούν κι οι ίδιοι να παράγουν, κυρίως οι Γάλλοι, επειδή διαθέτουν πιο αναπτυγμένη βιομηχανία την οποία και σέβονται ως βιομηχανία) να γράφουν άλλα αντ’ αλλων αντί να γράφουν για την ταινία

.Κι η ταινία στο είδος της είναι απολαυστική. Εχει σεναριακό εύρημα, ένα πείραμα γενετικής που μεταλλάσσει τα ζώα και τα μετατρέπει σε ανεξέλεγκτα θηρία τα οποία μπορούν και παίρνουν «σήμα» , μέσα από ένα sonar, για να πραγματοποιήσουν την καταστροφή που επιθυμούν σκοτεινοί επιστημονικοί και πολιτικοί κύκλοι… Εχει σεναριακή δόμηση ώστε να δημιουργεί πλοκή και να αυξάνει την περιέργεια (ξεκινά από μια σκηνή στο Διάστημα, μας περνά στη συνέχεια σε ένα επιστημονικό κέντρο στη Γη, ύστερα σε ένα δάσος και στήνεται δράση ,με πλοκή από κάτω, ώστε αυτό να μην είναι ανεγκέφαλο - ανεγκέφαλο λέμε κάτι που δεν βασίζεται σε ιδέα αλλά σε δράση που δεν πατά πουθενά και τίποτε τέτοιο δεν υπάρχει στο «Rampage»)..Εχει σενάριο πάνω στο είδος διότι χωρίς σενάριο δεν γίνονται αυτά, κι έχουμε εξηγήσει και θα συνεχίσω να εξηγώ πως κάθε είδος έχει δικούς του σεναριακούς κανόνες αλλά και ΚΟΙΝΟ ΠΑΡΟΝΟΜΑΣΤΗ), τα ευρήματα της δράσης έχουν όλα βασιστεί σε σενάριο, οι σκηνές που βλέπουμε περιγράφονται έτσι ακριβώς στο σενάριο που παραδόθηκε για να προχωρήσει σε ντεκουπάζ και να πάει σε γύρισμα, υπάρχει φαντασία, υπάρχουν κάποια θαυμάσια πλάνα που κι αυτά γίνονται μέρος του σασπένς όπως εκείνο το υπέροχο πλάνο με πανοραμική θέα στον Κόλπο του Μεξικού όπου κάτι διατρέχει τα νερά του ποταμού χωρίς να φαίνεται τι είναι αλλά μας προετοιμάζει ψυχολογικά για κλιμάκωση της καταστροφής που επέρχεται) κι αυτά αποδίδονται με θαυμάσια τεχνική όχι μόνο ψηφιακή αλλά βασανιστικής ενασχόλησης με τον ήχο, τα εφφέ του ήχου και το μοντάζ πάνω στον ήχο όπου ο άλλος μοντέρ, ο οπτικός, έχει να φτιάξει δράση κι ένταση με όλο αυτό το υλικό που του μάζεψε ο σκηνοθέτης ο οποίος βασίστηκε σε σενάριο και δεν πήγε στα κουτουρού. Κι έχει βέβαια και την ηθική τιμωρία, την κάθαρση που είναι απαράβατος κανόνας και που το συγκεκριμένο φιλμ δράσης τον σέβεται πλήρως. Με τον τρόπο, βέβαια, που σηκώνει το είδος, και που το είδος επιτρέπει ώστε να μην ξεφύγει από την πορεία του και γίνει κάτι διαφορετικό. Υπάρχει κληρονομιά από «Κινγκ Κονγκ» αλλά μικρού μεγέθους, η κληρονομιά επιτρέπει την προέκταση του κληροδοτήματος, της γονικής κινηματογραφικής παροχής, και το κάνει μέσω σεναρίου με τη μετάλλαξη λύκου και γορίλλα και με τα πολλαπλά ευρήματα της επίθεσης στην πόλη. Όπως επίσης υπάρχουν και χαρακτήρες, χαρακτήρες που να ενσωματώνονται στο είδος, που όλοι τους κουβαλούν τον κόσμο τους και που αν προσέξετε θα δείτε τόσο από το πρωταγωνιστικό ζεύγος που είναι ο ΝΤΟΥΕΪΝ ΤΖΟΝΣΟΝ που κάνει τόσα όσα μπορεί και στο είδος βελτιώνεται κι αποκτά σιγουριά, με τη ΝΑΟΜΙ ΧΑΡΙΣ η οποία είναι κι όμορφη και «ιντελεκτουέλ» αλλά έχει δείξει ότι είναι και πολύ ικανή να παίξει ρόλο αξιώσεων όπως έδειξε στο «Moonlight» που την οδήγησε σε οσκαρική υποψηφιότητα, ως τους άλλους , τους δύο κακούς επιστήμονες, τον άνδρα και τη γυναίκα, που κι αυτοί ολοκληρώνονται ως χαρακτήρες στα πλαίσια του είδους διότι πατούν πάνω σε κανόνα … κι όχι όπως συμβαίνει σε πάμπολλες ελληνικές ταινίες του σήμερα που έχουν ήρωες των οποίων η σκούφια δεν ξέρουμε, και δεν μαθαίνουμε ποτέ, από πού κρατεί.. Κι έχει και παρουσία-ρόλο-εύρημα, αυτόν του τύπου αλα FBI, που βοηθά το ζεύγος των καλών επιστημόνων και μας χαρίζει ηθοποιό που δεν είχαμε ευκαιρίες στο σινεμά να επισημάνουμε πριν, τον ΤΖΕΦΡΥ ΝΤΗΝ ΜΟΡΓΚΑΝ, που τελικά τον αναδεικνύει ερμηνευτικά ρόλος σε blockbuster κι όχι κάποιες συμμετοχές σε έργα άλλων που δεν φτούρησαν (όπως σε εκείνο το αποτυχημένο «Γούντστοκ» του Ανγκ Λι…). Κι αυτό δεν μπορούμε επίσης να μην το επισημάνουμε παρά να το παραβλέψουμε.

Με τούτα και με εκείνα έχουμε μια ολοκληρωμένη ψυχαγωγική ταινία του είδους την οποία ευγνωμονούμε για τη δίωρη χαλάρωση και την παιδική της συναρπαστικότητα.

Α, κι ο σκηνοθέτης της εν λόγω «αμερικανιάς», δεν είναι Αμερικάνος αλλά Καναδός. Στις πανεπιστημιακές, κινηματογραφικές σχολές του Καναδά να δείτε πως διδάσκεται αυτό το είδος. Γι αυτό και κατεβαίνουν οι Καναδοί στις ΗΠΑ κι αλωνίζουν στο Χόλυγουντ ή πηγαίνει το Χόλυγουντ στον διπλανό Καναδά και τους βρίσκει, όχι μόνο επειδή κοστίζουν φθηνότερα αλλά επειδή κατέχουν και τη γνώση του είδους. Ονομα σκηνοθέτη: ΜΠΡΑΝΤ ΠΕΫΤΟΝ