Ενώ λοιπόν «Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ» (The theory of everything) είναι ένα έργο που αυτό με το οποίο κατά βάση σε μαγεύει είναι η ΗΘΟΠΟΙΙΑ, αν το καλοεξετάσεις διαπιστώνεις πως για να φτάσουμε σε αυτήν έχουν μεσολαβήσει κι άλλα πράγματα.
Μιλάμε για την ηθοποιία του ΕΝΤΙ ΡΕΝΤΜΕΙΝ. Μας αφήνει άφωνους με το πώς έχει ταυτιστεί με το ρόλο, με το πώς έχει γίνει ο ρόλος. Μόνο που ο ρόλος δεν είναι απλώς ενός ατόμου με ειδικές ανάγκες. Το άτομο με τις ειδικές ανάγκες που εξετάζει η ταινία είναι η επιστημονική διάνοια που ονομάζεται ΣΤΙΒΕΝ ΧΟΚΙΝΓΚ κι η οποία διάνοια της Φυσικής και Μαθηματικής Επιστήμης σημαδεύτηκε από τη Μοίρα τόσο τρομακτικά όσο ελάχιστοι ήρωες του αρχαίου ελληνικού δράματος. Η μοίρα τον σημάδεψε με ένα «γελοίο» θα λέγαμε ατύχημα, μια τούμπα στο προαύλιο του Πανεπιστημίου, από αυτές που παίρνουμε κατά καιρούς οι περισσότεροι.
Κοίτα που όμως σε αυτόν απέβη «μοιραία». Δεν έχασε τη ζωή του αλλά από κει και πέρα ως άνθρωπος μετεβλήθη σε κάτι άλλο, αυτό που σε κάποιες περιπτώσεις λέμε πως «δεν λέγεται ζωή» ή κάποιοι άλλοι λένε «τι να την κάνεις τη ζωή αν είναι έτσι» και διάφορα παρόμοια. Και βέβαια σε βάζει σε σκέψεις για το θέμα της Ευθανασίας παρόλο ότι δεν είναι θέμα της ταινίας ούτε ο σκοπός της να πάρει θέση πάνω σε αυτό. Τα έργα όμως βάζουν στον καθένα μας ζητήματα. Δεν κρύβω ότι πέρασε από το μυαλό μου και παρακάτω το είδα και σε σκηνή της ταινίας, όπου αντέδρασε η γυναίκα του ήρωα, τι θα γινόταν αν του έκαναν Ευθανασία; Κι ανατρίχιασα στη σκέψη…
Πάμε παρακάτω.
Αυτή λοιπόν η επιστημονική μεγαλοφυία, με όλη αυτή πιά τη δυσμορφία, τη δυσκινισία, και πολλά πολλά άλλα που ξεκινούν με το δυσ-, συνέχισε και συνεχίζει τη δράση στον επιστημονικό τομέα ενώ στην ταινία αντιμετωπίζεται και ως νέος άντρας με ό, τι αυτό προυποθέτει. Αντρικές ανάγκες, συναισθήματα, σεξουαλικότητα. Εξού κι η σχέση με τη σύζυγο είναι βασική στην εξιστόρηση του μύθου και του δράματος, εξού κι η ηθοποιός που παίζει τη σύζυγο, η επίσης θαυμάσια ΦΕΛΙΣΙΤΥ ΤΖΟΟΥΝΣ είναι υποψήφια για Οσκαρ α’ ρόλου κι όχι β’ ρόλου διότι η ταινία εξετάζει το θέμα Χόκινγκ σχεδόν και μέσα από τη σχέση του με τη γυναίκα του. Οπότε σε αυτή την περίπτωση, με τη συγκεκριμένη σεναριακή δομή, ο ρόλος της κοπέλας είναι κι επισήμως πρωταγωνιστικός.
Το μεγάλο pointόμως στο σενάριο και στη δραματοποίηση της περίπτωσης είναι πως όλο αυτό που προανέφερα εξετάζεται, συσχετίζεται, συνυφαίνεται, εναρμονίζεται με τις επιστημονικές θεωρίες του. ΚΙ εκεί δίνεις εύσημα στο γράψιμο διότι ΑΥΤΟ το στοιχείο είναι που κάνει και τη διαφορά. Στο να μη γίνει ούτε μια τυπική βιογραφία με ήρωα ένα άτομο με αναπηρία ώστε να αγγίξει τις επιφάνειες και μόνο μα έρχεται και γίνεται ένα ΔΡΑΜΑ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΟ, όπου ο ήρωας είναι το μόριο ενός Σύμπαντος που το Σύμπαν τον χρειάζεται και τον έχει «ορίσει» για κάτι και συγχρόνως είναι κι ο ίδιος ένα ΣΥΜΠΑΝ που συναποτελείται από πολλά πολλά μόρια και μέσα από την Επιστήμη και τις Γνώσεις, μέσα από την επιστήμη Του δηλαδή, κατορθώνει επί της ουσίας κι επιβιώνει.
Δεν θα έλεγα το κλισέ «ένα έργο που υμνεί τον Ανθρωπο», όχι επειδή είναι κλισέ όσο επειδή αυτό που περισσότερο του ταιριάζει είναι «Ενας ύμνος στη ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ». Επειδή ακριβώς το επιστημονικό κομμάτι ή αν θέλετε η επιστημονική ματιά ουδέποτε ξεχνάει να παρίσταται στην εκτύλιξη του δράματος.
Και βέβαια όλο αυτό δίνεται με πολύ εύληπτο τρόπο για να το πάρει ο κάθε θεατής.
Και θα σας πω, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΑΠΟΚΑΛΥΨΩ, ότι κλείνει η ταινία με ένα από τα πιο ΕΥΦΥΗ φινάλε , που θυμάμαι να έχω δει στον κινηματογράφο. Όταν το δείτε , θα καταλάβετε τι λέω. Κι επειδή το φινάλε σώζει ή καταστρέφει έργα, εδώ έκανα υπόκλιση .
Κατά την Ακαδημία την επιτυχία πιστώνεται ο σεναριογράφος Αντονι ΜακΚάρτεν περισσότερο από το σκηνοθέτη Τζέιμς Μαρς. Νομίζω ότι αυτός που το πιστώνεται το περισσότερο είναι ο ίδιος ο Στίβεν Χόκινγκ στην αυτοβιογραφία του οποίου βασίζεται κι ο Χίκινγκ ως ήρωας της ζωής και κατεπέκταση της δραματοποίησης της και της μεταφοράς της στο χώρο της Τέχνης είναι ο άξονας.
ΣΕ αυτό πάνω έδωσε τον εαυτό του ολόκληρο ο Εντι Ρεντμέιν. Σε μια ερμηνεία που τον φέρνει κατευθείαν στην πρώτη γραμμή διεκδίκησης του Οσκαρ. Το να καταφέρει ο ηθοποιός να ενσαρκωθεί πλήρως μέσα στο ρόλο είναι πολύ σημαντικό επίτευγμα. Εδώ βλέπουμε τον Στίβεν Χόκινγκ απευθείας. Αυτοπροσώπως. Και το γεγονός πως όλη αυτή η μεταμόρφωση δεν πιστώνεται σε κανένα μακιγιάζ, το ότι δεν προτάθηκε για Οσκαρ το μακιγιάζ, αυτό δηλώνει πως ο κλάδος των μακιγιέρ δεν βρήκε κανένα «κλαδικό» ενδιαφέρον στην ταινία, άφησε να ασχοληθούν με το θέμα οι Ηθοποιοί.
Η μουσική του Ισλανδο-Δανού Γιόχαν Γιόχανσον που συνοδεύει ρυθμό και συναισθήματα είναι κι αυτή στο πνεύμα Χόκινγκ, σε μια allegra μελαγχολία. Το πιάνο εδώ , ως μουσικό όργανο, κάνει θαύματα.