Διότι , τον ελληνικό κινηματογράφο που ανέκαθεν συνήθιζαν να λοιδορούν και να υποτιμούν, τον επικαλούντο όταν ανακάλυπταν τον παλαιό ως μέτρο σύγκρισης εναντίον των σύγχρονων.
Αν είχαν διδαχτεί τον Εργοκεντρισμό και την Αριστοτελική Θεωρία θα είχαν βγει από τον κόπο, θα είχαν γλυτώσει από όλες αυτές τις αναστολές που οδηγούν στην ημιμάθεια και θα μάθαιναν να βλέπουν κάθε έργο ως αυθύπαρκτη μονάδα, ως αυτόνομη ύπαρξη και να μη σπαταλούν τα φαια κύτταρα του Πουαρώ για τέτοιους είδους συγκρίσεις. Κάθε εποχή έχει τα έργα της και τις τεχνοτροπίες της.
Το »BLACK STONE», η ΜΑΥΡΗ ΠΕΤΡΑ δηλαδή της ελληνικής ξενομανίας είναι ένα τέτοιο ασυνήθιστο, ευχάριστο , διασκεδαστικό αλλά και με μία μελαγχολική, μα κι ανατρεπτική, επίγευση, έργο .
Κι ως εργοκενρικός -αριστοτελικός θα ασχοληθώ με το έργο κι ο δημιουργός θα παραλάβει εκείνα που τον αφορούν κι είναι μπόλικα.
Ο ΣΠΥΡΟΣ ΙΑΚΩΒΙΔΗΣ υπογράφει σκηνοθεσία .Πρώτη μεγάλου μήκους; Είτε ναι είτε όχι, Σστον Εργοκεντρισμό λιγη σημασία έχουν αυτά, το έργο μετράει. Περισσότερη σημασία δηλαδή έχει το ότι στο σενάριο δουλεύει με συνεργάτη, τον ΖΙΑΝΤ ΣΕΜΑΑΝ, κι αυτό δείχνει ότι έχει δώσει στο σενάριο μια πρέπουσα σημασία.
Το σενάριο λοιπόν, κι ο σκηνοθέτης το ακολουθεί κατά γράμμα και κάτω από απόλυτη έμπνευση, ξεκινά να μας παραπλανήσει σαν σενάριο ντοκυμαντέρ. Σαν σενάριο από αυτά του σύγχρονου ντοκυμαντέρ. Δύο μυστήριοι κινηματογραφιστές κάνουν μια έρευνα για υπαλλήλους-φαντάσματα του Δημοσίου, για δημόσιους υπάλληλους που κάποια στιγμή «εξαφανίστηκαν». Ξεκινάμε με αυτό το εύρημα το οποίο είναι θεσπέσιο διότι χρησιμεύει ως αφορμή σημασίας για να πιάσεις την άκρη του σεναριακού κουβαριού και να την ξετυλίξεις. Ο τρόπος που γράφεται και που σκηνοθετείται το εν λόγω εύρημα είναι τέτοιος ώστε να βάζει σε σκέψεις αν βρισκόμαστε ενώπιον αποκάλυψης στοιχείου της δημοσιουπαλληλικής ζωής που δεν γνωρίζαμε ή αν έχουμε μπροστά μας ένα πανέξυπνο σεναριακό εύρημα.
Ηδη σηματοδοτήθηκε ότι πάμε για κάτι διαφορετικό.
Ως υφος συνεχίζει πάνω σε αυτό το υποτιθέμενο ντοκυμαντέρ μόνο που καθως φτάνει στην οικογένεια και στο σπίτι του εν λόγω χαμένου υπαλλήλου με τον οποίο θα ασχοληθεί η ιστορία, επιλέγει την κωμωδία ως είδος η οποία και βάζει μπουρλότο στα θεμέλια του ντοκυμαντέρ. Καθώς μπαίνουμε στο σπίτι του εξαφανισμένου δημόσιου υπαλληλου και βλέπουμε το τέλεια ντεκοραρισμένο διαμερισματάκι που φιλοξενεί τους ήρωες της ιστορίας (ΔΗΜΗΤΡΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ υπογράφει τη σκηνογραφία), μπαίνουμε και στην ουσία. Στην ιστορία, στην υπόθεση, σε αυτή την ουσία. Κι εκεί κεντρικός χαρακτήρας γίνεται η μάνα που κατοικεί στο διαμέρισμα, η οποία ψάχνει τον εξαφανισμένο γιό κι αυτή η μάνα είναι ένας θαυμάσιος ρόλος που ζητά ηθοποιό ολκής διότι πρέπει να ζωντανέψει τυπικά χαρακτηριστικά της πολυσυζητημένης «Ελληνίδας μάνας», να τον παίζει σαν κράμα κωμωδίας και δράματος, διότι η περίπτωση της είναι δραματική αλλά το θεματάκι είναι κάπως ύποπτο κι αυτό είναι μια εξυπνάδα του σκηνοθέτη που την περνά στην ηθοποιό ώστε ο θεατής να υποπτεύεται και για ευτράπελα….Κι αυτή η μάνα λοιπόν που δεν λέει να εννοήσει την εξαφάνιση του γιου, ζει με τον άλλο γιό, ο οποίος ‘εχει κινητικά προβλήματα. Στην ιστορία θα μπει ευφυώς ο ελληνοποιημένος ταξιτζής με καταγωγή από την Αφρική και θα φτιάξουν ένα εντελώς παράταιρο τρίο οικογενειακό, στην αναζήτηση του απόντος..Ωσπου θα έρθει η ωρα των ξεκαθαρισμάτων και των αποκαλύψεων ..
Το έργο δείχνει ότι προέρχεται από μελετημένους ανθρώπους ,μάνι-μάνι οι διαστάσεις που έδωσαν στο ρόλο της μάνας για να τον κάνουν ρόλαρο διότι ένα έργο για να γίνει , για να υπάρξει θέλει σεναριακή αφορμή, θέλει και κίνητρα για το καθ’οδόν του. Με τον ωραίο ρόλο προσλαμβάνουν την ΕΛΕΝΗ ΚΟΚΚΙΔΟΥ και μιλαμε για ερμηνεία ΚΛΑΣΕΩς, όπως έλεγαν και παλιά, και χρησιμοποίησα τη λέξη και στον τίτλο. Ναι, το «κράμα» που ανέφερα και πριν, το κράμα της κωμωδίας και του δράματος κι όχι το μείγμα, κάνει την ερμηνεία ξεχωριστή και λόγο σοβαρό για να αποφασίσει κάποιος να πάει να δει την ταινία. Ετσι γίνονται τα έργα, έτσι πρέπει να γίνονται. Να έχουν κάτι διαφορετικό, κάτι εμπνευσμένο, κατι που να ταρακουνάει, κι αυτό το μικρής εμβέλειας φίλμ τα έχει και με το παραπάνω.
Θα σταθώ και στη ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ του ΑΝΔΡΕΑ ΛΑΣΚΑΡΗ για τον ανεπιτήδευτο τρόπο με τον οποίο φωτίζει την ιστορία και με την κάμερα να κινείται σαν να πρόκειται για ντοκυμαντέρ, σεναρικού ευρήματος όμως ντοκυμαντέρ κι όχι δηθενιάς φεστιβαλικής .
Θέλω να σταθώ και στον ΓΙΩΡΓΟ ΚΑΤΣΗ για τη λανθάνουσα κωμικότητα αλλά και τη λανθάνουσα δραματικότητα με την οποία παίζει τον γιο του διαμερίσματος, τις κωμικές καταστάσεις της ιστορίας και τις δραματικές της προσωπικής του περίπτωσης καθώς και τον KEBIN ZANΣ AΝΣΟΝΓΚ, η παρουσία του οποίου όπως κι ο ρόλος που την δικαιολογεί και την υπαγορεύει, είναι αληθινα ευρήματα. Κι ο «Αφρικανός ταξιτζής» είναι αληθινός κωμικός και συνάμα τρυφερός χαρακτήρας.
Η ταινία πετυχαίνει την απόλυτη κοινωνική αναφορά, χωρίς να τη δηλώνει, χωρίς να τη «φτιασιδεύει», χωρίς να επαίρεται.
Ναι, η σύσταση του ΣΠΥΡΟΥ ΙΑΚΩΒΙΔΗ έχει σημεωθεί!!!!! Ναι, η ταινία του ΑΞΙΖΕΙ!!!!