Και μετά:
«Αλλά….κρατιέμαι»» . Κι έπεφτε το «Σμαρούλα» από τα γέλια, , καλοκαίρι του 81 , με «ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΤΟ ΚΑΓΚΕΛΟ» όταν από το Παγκράτι κατέβηκαν στην…piazza grande
Ηταν το πως τα έλεγε.
«Είμαι μια γυναίκα χωρίς ταμπού…είμαι μια γυναίκα μόνη, φάε ένα λεμόνι..Μου ελεγε η μαμά όταν πόναγε η κοιλίτσα μου κι εγώ το έτρωγα, δεν αντιδρούσα»
Σε αυτό το νούμερο, στο «ΑΛΛΑΓΗ ΚΙ ΑΠΑΝΩ ΤΟΥΡΛΑ», στο «Βέμπο», στην πρόβα, έχω πάει να παρακολουθήσω, καθόμαστε πρώτη σειρά με το Λζόπουλο και γελαμε τόσο πολύ με το πως τονίζει την κάθε φάση ώστε τελικά, ο σοφός Σταμάτης,ο Φασουλής, της άλλαξε την κατεύθυνση: Να το πεί τρέχοντας. Διότι με αυτό το ρυθμό, αν θα γελάνε έτσι οι θεατές, σε κάθε ατάκα, θα καεί το νούμερο.. Δεν θα τελειώνει ποτέ.. «Φλώρα Καπουτσακλή»…κι έγραψε
Νομίζετε ότι εδώ σταματώ; Ότι ξεχνώ τη «Ρία Πασοκαρια» στο «ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΜΕ ΤΤΗΝ ΥΣΤΕΡΙΑ» στο «Μινώα»; ‘η το «Εφτά μηνιάτικα, πρωτομηνιάτικα» στην επιθεωρησιακή μελωδία που της έκανε ο Σταματης Κραουνάκης για το «ΕΚΤΟ ΠΑΤΩΜΑ» στο «Περοκέ»;
Όχι!!
Απλά, ήθελα να την αποχαιρετήσω με κάτι προσωπικό κι όχι με ένα καλλιτεχνικό βιογραφικό, που έτσι κι αλλιώς είναι πλούσιο.
Καθότι είχα κάνει πολύ παρέα μαζί της, απίθανες συζητήσεις, απίθανα ξενύχτια, απίθανα γελια, και πολλή σκέψη.Και πολιτικοποιημένη κάργα κι επί της ουσίας. Γι αυτό και την αποχαιρετώ με αυτό τον τρόπο.
Διότι η Αννα ήταν μια πολύ μορφωμένη γυναίκα, απόφοιτος της Γερμανικής Σχολής και του Εθνικού Θεάτρου, κι αφού επιβλήθηκε ως κωμικός, μετα από πολλά χρόνια, θέλησε να δειξει και τις καταβολές που δεν ξέχασε. Επαιξε και την «ΗΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΓΩΝΙ» του Σων Ο’ Κέηζυ με τον Παπαμιχαήλ, (που το είχαν ανεβασει ο Μινωτής με την Παξινού), έπαιξαν με τη Μίρκα ,τ ην Παπακωνσταντίνου, το «ΤΡΟΜΕΡΟΙ ΓΟΝΕΙΣ» του Κοκτώ που νομίζω ότι ήταν η πρώτη φορά που ανέβαινε μετά τη θρυλική συνεργασία Κατερίνας-Κυβέλης,
Όμως ήταν η κωμωδία και φυσικά η επιθεώρηση που η Αννα, ήταν από αυτούς που την ανανέωσαν ως ειδος. Με τον Φασουλη και με τους άλλος παναξιους που έκαναν το ¨Ελεύθερο Θέατρο» κι ύστερα την «Ελεύθερη Σκηνή» και μετά το «ο καθένας στο σπιτάκι του’, και το σπιτάκι ο δικό της είχε πολλά να δείξει ..ωστόσο, στην κωμωδία είχε συμβεί κάτι πολύ σπάνιο, εως και πρωτοφανές: Ο τρόπος με τον οποίο τόνιζε κι ατακάριζε η Αννα, ήταν τέτοιος, που έκανε ΣΧΟΛΗ. ΣΧΟΛΗ ΑΝΝΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ στον τρόπο παιξίματος της κωμωδίας. Ξαφνικά, κάθε νέα κοπέλα που δοκιμαζόταν στο είδος έβγαινε και τόνιζε και μιλαγε σαν την Αννα. Και να ήταν μόνο τα νέα κορίτσια…..Όχι, ήταν και πεπειραμένες, που αποφάσιζαν να δοκιμάσουν και για τον εαυτο τους τον τρόπο κωμικής ερμηνείας της Αννας. Τωρα αυτό κάπως έχει καταλαγιάσει αλλά μια περίοδο, μεγαλη χρονικά περίοδο, στα περισσότερα θέατρα, ειδικά στις ελληνικές κωμωδίες και στις επιθεωρήσεις, είχαμε γεμίσει…Παναγιωτοπούλου. Τόσο μεγάλη ηταν η επιρροή της!- κι αυτό συνέβη αυθόρμητα. Ούτε ο ατζέντης ούτε ο ιμπρεσάριος ούτε..δεν είχαμε στην Ελλάδα τέτοια. Αξιοποίησε τη βραχνάδα της φωνής της ως ευφυής και ψαγμένη γυναίκα που ήταν , και μέσα από εκεί ανέσυρε κωμικούς τόνους κι έγινε αυτή που έγινε.
Θα κλείσω με μια ατάκα της επιπλέον, μόνο που αυτή δεν είναι από το θεατρο αλλά από την καθημερινή μας ζωη. Παραμονή Εκλογών λοιπόν, η Αννα γυρίζει απότομα και μου λέει: ‘Σκέφτεσαι, αύριο καθώς θα μπαίνω στο παραβάν, εκείνη τη στιγμή να τρελαθώ και να ψηφίσω τον.. τάδε; (ένα συνάδελφο της ηθοποιό που κατέβαινε υποψήφιος)
Ο τρόπος με τον οποίο μου το είπε ήταν έτοιμο «νούμερο»…Σαν να το έλεγε η «Φλωρα Καπουτσακλή» του «Αλλαγη κι απάνω τούρλα»..
Αννούλα μυ , τι ωραία που περάσαμε.. Ευτυχώς, σε απαθανάτισε η τηλεόραση διότι αν περίμενες από το σινεμά…..Αν κι εκεί, σου επιφύλαξε κάποιες ας τις πουμε σταθερες αν κι ολιγάριθμες , κι ας είναι καλά ο Ρέππας με τον Παπαθανασίου που τους έβρισαν κι ειρωνεύτηκαν αλλά τουλάχιστον αυτοί κάτι άφησαν στο είδος κωμωδία μια και το ελληνικό σινεμα των τελευταίων 50 χρονών σχεδόν τιμωρεί τα είδη και ψαχνεται επί ματαίω για auteur. Τη βγήκε, ομως από αλλού η Αννα, πήρε κι από εδώ μερτικό, έστω κι έτσι.
Πολλά είπαμε, άντε τωρα και ξεκουράσου. Εμείς από εδώ θα σε βλέπουμε.Και προσωπικά, θα γελαω κάθε τόσο με αυτά που θα μου θυμιζουν οι ατάκες, όχι μόνο τη φράση αλλά ολόκληρο το νούμερο.