Και πως να μην αποθεωθεί! Εφτιαξε ένα κινηματογραφικό γυναικείο πρότυπο , που κατέληξε να γίνει και πρότυπο γενικότερα Γυναίκας.
Ναι, την τρωτη πλευρά της, τη μαθαίναμε από την ίδια στις συνεντεύξεις Όταν αισθανόταν γερά στα πόδια της και μιλούσε. Για τον πατέρα που τους παράτησε, για τη δεσποτική εως και κακοποιητική μητέρα πο , για τους εραστές που την ταλαιπωρούσαν, για τον Κούρκουλο, φιλο της και κουμπάρο της που πήγαινε και πλάκωνε στο ξύλο εραστές που την κακομεταχειρίζονταν. Ναι, τη βία της μητέρας την αποζήτησε και στους έρωτες και μέσα από αυτό έβρισκε την ηδονή.. Και συγχρόνως ερωτευόταν με πάθος. Με πολύ πάθος. Ναι, τα έδινε όλα. Κι ύστερα γινόταν μαλλιά κουβάρια…Μονο που τίποτε από αυτά δεν έβγαινε προς τα έξω ως σκάνδαλο. Όλα αυτά ήταν ΒΙΩΜΑ και μόνο Βίωμα για την ίδια. Είναι ακριβώς οι πτυχές που συνθέτουν, και προς τα έξω δίνουν την εικόνα της δυναμικής, της στέρεης, της κυρίας. Κι είναι κι οι ρόλοι που δεν προϋπέθεταν αδύναμη την τρωτη πλευρα αλλά με δυναμισμό εκφρασμένη. . Προφανώς κι αυτές οι γυναίκες των σεναρίων που της έδιναν κι έλεγε το «ναι», ήταν οι γυναίκες που θαύμαζε, που ήθελε κάτι από αυτά να ήταν και πραγματικά δικό της. Για αυτό και τις έπαιζε εκπληκτικά, διότι τις ερμήνευες. Ένιωθε ποιες ηταν ως χαρακτήρες σεναρίου, κι αφουγκραζόταν και τον εαυτό της απέναντι τους, βάζοντας στοιχείο θαυμασμού δικό της που θα τις έκανε ακόμα πιο ζωντανές. Και τις έκανε διότι είχε το ταλέντο. Και το ταλέντο ήταν τεράστιο. Και τι είναι αυτό το ταλέντο για το οποίο πολλοί μιλούν και λιγοι το αντιλαμβάνονται ή το προσδιορίζουν;; Ταλέντο ηθοποιού είναι οι ευαίσθητοι δέκτες να μπορεί να συλλαμβάνει τα εσωτερικά μηνύματα των χαρακτήρων, του έργου αλλά και του είδους και της παραγωγής.
Γι αυτό κι η Μαίρη Χρονοπούλου πέρασε από όλα τα είδη και από όλα επιτυχώς και τα προσάρμοσε όλα στο κέφι της
Κι ο κινηματογραφος ήταν αυτός που της ξυπνησε τον έρωτα, κακα τα ψέματα, φανηκε από τη συνέχεια και την πορεία της. Η Μαίρη ξεκίνησε ως ηθοποιός ρόλων με θαυμάσιες κριτικές. Με τον Κατράκη στο «Ατμόπλοιον Τζόαν Ντανβερς» κι αργότερα στο τσεχωφικό «Αυτό το ζωο το παραξενο» στη θεατρική προσαρμογή του Γάλλου διασκευαστη Γκαμπριελ Αρού, με τον Αλέξη Δαμιανό στο Θέατρο Πορεία όπου έπαιξε 28 χρονών τη Ρεγγίνα στις «Μικρές Αλεπούδες» της Λίλιαν Χέλμαν, ρολο που αποθέωσε στην οθόνη η Μπέττυ Ντέηβις, και στην εγχωρια Σκηνή πρώτη η Κατερίνα, με το Δαμιανό έπαιξε και στα θεατρικά «Κόκκινα φανάρια» που τους είχαν προσεχές ραντεβού για τον κινηματογράφο, έπαιξε με Παπαμιχαηλ τα «Οργισμένα νιάτα», ο Αλέξης Σολμός την πήρε στο Προσκήνιο κι έπαιξε με τον Κούρκουλο καιτη Φόνσου τη συνιδρύτρια του "Προσκήνιου" τον «Πύργο» του Κάαφκα, της εμπιστεύτηκε στη συνέχεια ,και ρόλο ολκής, την Ερσίλια στο «Να ντύσουμε τους γυμνούς» του Πιραντέλο, το 1964-65, που το εργο δεν είχε παιχθεί από το 1935 όταν το είχε παίξει με αποθεωσεις θριαμβου η Παπαδάκη. Κι η παράσταση ήταν αφιερωμένη στη μνήμη της. Θέλω να πω, για αλλού το πήγαινε..
Ηρθε ο Κινηματογράφος, Παράλληλα Και της έδειξε ότι την ήθελε. Κι ήρθε ο Βασίλης Γεωργιάδης με τις δυο οσκαρικές του, «Τα κόκκινα φανάρια» και το «Χώμα βαφτκε κόκκινο», μα πάνω από όλους ηρθε ο Δαλιανίδης, για τον οποίο έλεγε «του χρωστώ πολλά» κι ήταν τέτοιος μάγκας η Μαίρη ώστε να είναι από τις λίγες που μιλούσαν φωναχτά και θετικα για την κινηματογραφική τους καριέρα (όλες οι άλλες δήλωναν ή παρίσταναν «θεατρικές» κι ότι το σινεμά το έκαναν ξώφαλτσα, πλην ελαχίστων , πλην δηλαδή Αλίκης, Ζωής , Μαρθας, Καραγιάννη και Βουρτση, Ναθαναήλ κι ελάχιστων άλλων- πάντα συμπεριλαμβανομενων της Μελίνας και της Ειρήνης που τιμούσαν ανέκαθεν το σινεμα) , για το σινεμά και για το Δαλιανίδη. Για το πόσα του χρώσταγε. Και το έχει πει η μάγκισσα, σε συνέντευη Τύπου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για το «Ταξίδι στα Κύθηρα» του Αγγελόπουλου, με τον οποίο ξανασυνεργάστηκε, αφου είχαν ψυχρανθει στους «κυνηγούς» κι έπλεκε τώρα το εγκώμιο της εκ νεου συνεργασίας, του ίδιου του Θόδωρου και δίπλα σε αυτόν είχε βάλει τον Δαλιανίδη κι είχε πει «μαζί με τον Γιάννη ΜΟΥ τον Δαλιανίδη ΜΟΥ είναι οι δυο σκηνοθέτες μου». Δεν κώλωνε ..Φυσικά και το απόσπασμα δεν πολυκυκλόφορησε, αλίμονο, η Μαίρη όμως το είπε.
Κι ο Δαλιανίδης είναι αυτός που θα της ανοίξει την πόρτα για τη «Φίνος Φιλμ», όπου τελικά η Μαίρη θα ρίξει άγκυρα, πρώτα με το «Χωρίς ταυτότητα» όπου τη βάζει στο πρωταγωνιστικό σχήμα με Αλεξανδράκη-Λάσκαρη σε σεναριο του Γιάννη Μαρή και της δίνει το ρόλο της μυστηριώδους Ζανέτ, κι από εκεί αρχίζουμε . Και κάποια στιγμή τη βάζει και στο μιούζικαλ. Τόσο έξυπνα. Τη βάζει ουσιαστικά να πει ένα τραγούδι του Μίμη Πλέσσα , το οποίο έγραψε ιστορία, το «Εκλαψα χτες» , που στο φιναλε το έλεγε κι ο Πουλόπουλος και κάνει κάτι μοναδικό ο πανέξυπνος και προσεκτικός Δαλιανίδης: Τη βάζει κάτι σαν..guest.. , ναι, για το «ΟΙ ΘΑΛΑΣΣΙΕΣ ΟΙ ΧΑΝΤΡΕΣ» μιλάμε όπου της φτιάχνει ένα τύπο Μελίνας, καθώς αλλάζει ό ίδιος τα μιούζικαλ κι επιχειρεί το κατεξοχήν ελληνικό. Και τη βαζει σε κάτι αλα μελίνα των πλαισίων Δαλιανίδης-Φίνος Φιλμ αλα «Ποτε την Κυραική» με τον Αμερικάνο δίπλα που τον έπαιζε ο Τσιτσόπουλos, σαν αφελή αλλά όχι ηλίθιο, κάτι αλα Ντασεν στα «Παιδια του Πειραια» … Και της Μαίρης της επισημαίνεται η υπέρκομψη ντάμα που θα αποβεί χρήσιμη στη διευρυνση των ορίων και των ειδών της εταιρίας. Και το μιούζικαλ θα αποκτήσει καινούργια πρώτη, η οποία έρχεται από αλλού και φέρνει κάτι αριστοκρατικό και μαγκικο. Του σαλονιού κααι του μπουζουκιού..Κι η επισήμανση της κοντράλτας φωνης, θα βάλει τον Πλέσσα να της γράψει κι αλλα τραγούδια που θα γίνουν όλα σουξε, με τον Πουλόπουλο από διπλα, κάποτε στο μελλον όλο αυτό το «ψωμι για τα γεραματα» που έφτιαχνε ο Δλιανίδης για τους ηθοποιούς του, θα αποδωσει και καρπούς κοσμικού κέντρου για τη Μαίρη, ναι ντουέτο φιρμα σχημα , στο «Καν Καν» παρακαλω Πουλόπουλος-Χρονοπούλου με ρεπερτόριο Πλέσσα έφτανε για να τροφοδοτήσει προγραμμα νυχτερινού κέντρου..Τ ο έκανε κι αυτό η Μαίρη ακομπλεξάριστα. Δαλιανίδης, Πλέσσας της αιώνιας ευγνωμοσύνης.
Κι έτσι λοιπόν γίνεται η σταρ διότι ο Δαλιανίδης που της εχει ανοίξει τη φινέικη πόρτα αρχίζει και «ψωνίζεται» μαζί της και το ρήμα είναι δικό του, ο οποίος μου το έχει πει προσωπικά. Ότι μετα τη Ζωή, που αισθανθηκε ότι εκείνο με τις νεολαιίστικες δραματικές ταινίες του είχε ολοκληρωθεί, ψωνίστηκε με την Χρονοπουλου. Η οποία τον ενεπνεe στο να ασχοληθεί με το φιμ νουαρ. Πάτησε σε ασφαλή εδάφη, στα σεναρια του Φωσκολου, όπως στο ξεκίνημα σε σενάριο του Μαρή, προτιμούσε με το νουαρ να ασχοληθεί ως σκηνοθέτης και να αφοσιωθεί στη Χρονοπούλιυ, με σεναρια ανθρώπων πεπειραμένων στο είδος.
Με τούτα και με εκείνα η ΧΡονοπουλυ γίνεται σταρ. Και γίνεται σταρ επειδή και της ίδιας της άρεσε. Της αρεσε να την φωτίζουν, της άρεσε να την βάφουν, της άρεσε να την ντύνουν, της άρεσενα την προσέχουν, της αρεσε να την περιποιούνται, ζητούσε τα κοντινάα και διαμαρτυρόταν αν δεν.., ναι, ρε αδερφέ της άρεσε που έγινε σταρ κι αποφασισε να το ζήσει, να το επιβάλει και να το συπεριφερθεί με πολύ σοβαρό τρόπο.
Αυτό βέβαια , επηρέασε την πορεία της στο θέατρο, έκανε στροφή στο ψυχαγωγικό πότε ως παρτενερ του Βουτσά πότε του Κωνστανταρα, έπαιξε και μιουζικαλ στη Σκηνή, και στο τέλος έπαιξε κι επιθεωρηση , επικεφαλής του θιασαρχικού σχήματος στο «Ακροπολ», «Αθηνα-Ρωμη-Παρίσι» ο Μπουρνέλης την εμπιστευτηκε αν και επιθεωρησιακές της κλασικής περιόδου, λιγο της το αμφισβητησαν..Ωστόσο, η μια επιθεωρηση διαδεχόταν την άλλη,οι επιχειρηματίες τη φωναζαν , αρα την ηθελαν, το κοινο ακολουθούσε, ειχε επιβληθεί καισε αυτό..Εκανε όμως και τα ενδιαμεσα της, ένα πέταγμα ως τη Θεσσαλονίκη όταν ειχε αναλαβει το ΚΘΒΕ ο Μίνως Βολανάκης κι έπαιξε Γκόρκι αλλά εν πάση περιπτώσει πλέον δεν μετρούσαν τόσο οι ρόλοι όσο η ίδια. Ηταν η Χρονοπουλου.Με όλα τα παραπάνω, τα πάθη της, τις αδυναμίες της, τους ερωτες της, το κιμπαριλίκι της, τη μόρφωση της, τη ψαγμένη σε βαθος φιλοσοφία της, όλα αυτά τα απροσδιόριστα το καθένα χώρια, που όμως συγκεντρωμένα ηταν η Μαιρη Χρονοπούλου.
Το Εθνικό της έκλεισε την πόρτα αν κι ηταν ΠΑΣΟΚ, είχε να κάνει με το φινέικο σταριλίκι της αλλά και με την αδιαφορία , αν όχι την υπόσκαψη, ανθρωπων που περίμενε να την υπερασπιστούν και δεν το έκαναν. Καποια στιγμή τα βαρέθηκε όλα κι αυτά και να τα κυνηγάει. Είχε απομονωθεί στην Παιανία στο σπίτι που έφτιαξε κι απολάμβανε τη ΜΟΝΑΞΙΑ της, διότι παρα τους εραστές, ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΣΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ηταν, για αυτό και οι σχεσεις είχαν ημερομηνία λήξης.
Εκεί απόλαυσε και το βραβειο ερμηνείας στο Φεστιβαλ Θεσσαλονίκης για τον κόντρα ρολο γηραιας κομμουνίστριας ταλαιπωρημένης στα «ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΧΕΛΙΔΟΝΑΣ» του Κώστα Βρετακου. Βεβαια, η Χρονοπούλου έπαιζε μαμαδες νεαρων σταρ όπως της Ναθαναηλ και της Λασκαρη, και τότε που ήταν νέα και δεν την ενοιαζε παρόλο ότι ηταν κι αυτάρεσκη και φιλάρεσκη.. Ενπάση περιπτώσει, στα «Παιδια της Χελιδόνας» της εκτιμήθηκε το «κόντρα ρόλος» και της εδωσαν το βραβείο. Εκεί όμως της την έφεραν στη συνέχεια., πάλι από το Υπουργείο και δεν της έδωσαν και το κρατικό βραβείο που ηταν χρηματικό («το ήθελα για να φτιάξω το φρακτη στο Κτήμα» μου είχε πεί..), βεβαίως κι είχε ονοματεπώνυμο το όλο αυτο αλλά από τη στιγμή που η ίδια δεν θέλησε να το δημοσιοποιήσει, της το τήρησα. Όπως και για τον πόλεμο στο Εθνικό όπου μόνο μια φορά της «επετράπη» σε Αριστοφάνη αλλά δούλεψαν παρασκήνια υπότιμησης αναλογα με εκείνα της Αλικης στην «Αντιγόνη»..
Κι από το 1999 κι εδώ, της την έστησαν οι ατυχίες. Σωματικές, Υγείας. Από ένα τροχαίο και μετά ήρθε το «ενός κακού μύρια έπονται».
Είχα μιλήσει στο τηλεφωνο μαζί της την περίοδο του εγκλεισμού στην Πανδημία και μου είχε πει «Σκέψου ότι εδώ και 20 χρόνια πονάω στο σωμα καθημερινά».
Το πάλεψε γενναία, ήταν φιλοσοφημένη, όταν της είπα καποια στιγμή «πάντως το τσιγαράκι βλέπω ότι το εχεις συνέχεια αναμμένο», η απάντηση της ηταν εντελώς Μαίρη: «Ο άνθρωπος ερχεται και φευγει με την βιολογική του ωρα». Α, σίγουρα δεν έφυγε από αυτά που καταλογίζουν στο τσιγαρο.
Εφυγε όταν εκπλήρωσε την αποστολή της. Όταν ολοκλήρωσε την ανθρωπνη διαδρομή της, όταν την εκτιμούσαν και την αποθέωναν οι πάντες, ακόμα κι εκείνοι που καμιά φορά εκνευρίζονταν με τη γκρίνια της ή την απολυτότητα, εκανε κινήσει υπέρβασης πολύ ψαγμένης γυναίκας, να αφήσει το σπίτι στο Χαμογελο του παιδιού, κι ασε το ντουνια να καίγεται και τους μακριούς συγγενείς να μένουν με το όργανο στο χερι για την κληρονομιά που δεν ηρθε, όπως επίσης τα ρούχα της εκείνα από τις παραστάσεις και τις ταινίες που μου είχε πει τη φοβερή φραση «τα χαρίζω στις φίλες μου τις τρανς ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΑΖΟΝ ΤΟ ΨΩΜΙ ΤΟΥΣ».
Διότι υπήρε και μοναδικό «gay icon». Κάτι αναλογο είχε συμβεί στην Ιταλία με τη Συλβανα Μάγκανο κι ο Ντε Λαουρέντιις απορούσε που η γυναίκα του βαριόταν να κάνει ταινίες αλλά από όταν έμπλεξε με τον Παζολίνι και τον Βισκόντι, την αγκάλιασαν οι gay της Ιταλίας κι ηταν η μόνη φορα που η Συλβανα έδειξε ενδιαφέρον για το σινεμα» Ετσι έλεγε με καποια πικρία ο μπαρμπα-Ντίνος για τη δικιά του που αδιαφορούσε για τις παραγωγές που της έστηνε ο ίδιος κι έτρεχε πίσω αό τους gay. Είχε κάτι κι από Συλβανα η Μαίρη. Μαζί με «Μπάρμπαρα Στανγουικ» , «Φαίη Νταναγουέι» από ρόλους Δαλιανίδη…
Φυσικά κι ήταν ΜΟΝΑΧΙΚΟ ΑΤΟΜΟ, φυσικά και ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΔΙΕΓΡΑΨΕ, φυσικά μετα από τέτοια μάνα και ίσως αναλογο πατερα και γκόμενους ανάλογους επίσης που η ίδια τους διάλεγε έτσι,…. γιατι να θέλει να κάνει οικογένεια, τι θα της πρόσφερε;
Ο μόνος που μπορούσε να πρόσφερε στον εαυτο της ηταν η ίδια. Όταν απόκαμε, έφυγε
Κι έφυγε αποθεωμένη ως μεγαλη σταρ. Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ εκπλήρωσε απέναντι της το χρέος του.