Αφησα να περάσουν λίγο οι μέρες για να το δυναμώσουμε ενόψει της δεύτερης εβδομάδας του.
Ωστόσο, οι επικλήσεις του κοινού επιτάσσουν να γίνει λίγο νωρίτερα κι είμαι πρόθυμος να ανταποκριθώ.
Πρόκειται για ένα ωραιότατο φιλμ από την Αργεντινή στο οποίο η σκηνοθέτης Λουσία Πουέντζο υιοθετεί τη σχολή "Κώστα Γαβρά", δηλαδή το ύφος του πολιτικού θρίλερ , για να μας δείξει ένα περιστατικό του 1961 με κεντρικό χαρακτήρα τον περιβόητο Δρ. Μέγκελε, ο οποίος, αφού πειραματίστηκε επί της γενετικής πάνω σε κρατούμενους σε στρατόπεδα ναζιστικά, την κοπάνησε για Λατινική Αμερική, όπως κι άλλοι ομοιδεάτες του και συνέχισε εκεί τα πειράματα. Ωσπου το 1961, εντός των πλαισίων της γερμανικής κοινότητας που έχει δημιουργηθεί στην Αργεντινή κι η οποία τελεί υπό τους ναζιστικούς υπολογισμούς, αρχίζει να δυσκολεύεται. Διότι είναι το έτος που οι Ισραηλινοί καταφέρνουν να απαγάγουν τον άλλο περιβόητο εγκληματία πολέμου, τον Αιχμαν και να τον πάνε στο Ισραήλ όπου και δικάστηκε και καταδικάστηκε. Παράλληλα, λοιπόν, ετοίμαζαν επιχείρηση ανάλογη με στόχο τον Μέγκελε.
Τον Μέγκελε τον έχουμε ξαναδεί στο σινεμά ως ήρωα του μυθιστορήματος του Αιρα Λέβιν "Τα παιδιά από τη Βραζιλία" που το γύρισε ο Φράνκλιν Σάφνερ (στην Ελλάδα είχε προβληθεί με τον τίτλο "Ανθρωποκυνηγητό σε δύο Ηπείρους") και τον Μέγκελε υποδυόταν ο Γκρέγκορι Πεκ ενώ τον Εβραίο διώκτη του ο Λόρενς Ολίβιε ο οποίος είχε προταθεί και για το Οσκαρ το 1979 που τελικά το κέρδισε ο Γιόν Βόιτ για τον "Γυρισμό".
Τα δύο φιλμ διαφέρουν. Του Σάφνερ ήταν μιά ωραιότατη περιπέτεια πλοκής "κατασκοπικού ύφους", τούτο ακολουθεί μιά πιό ρεαλιστική υποτιθέμενη γραμμή αλλά στηρίζεται κι αυτό στην πλοκή που απορρέει από το θέμα κι η σκηνοθέτης ξέρει να μας κρατά σε αγωνία.
Κι αυτό που βλέπουμε τελικά, δεν περιορίζεται μόνο στη δίωρη κινηματογραφική ψυχαγωγία (η οποία ουδέποτε είναι ευκαταφρόνητη- προς Θεού! μην μπερδεύουμε μονίμως τον Κινηματογράφο με τα Φεστιβάλ Κινηματογράφου) αλλά σκάβει λίγο βαθύτερα, φτάνει κι ως την ίδια τη χώρα της, την Αργεντινή που κατέληξε να γίνει ο Παράδεισος των διαφυγόντων Ναζί και λοιπών εγκληματιών πολέμου κι αυτό τη στιγματίζει και οδηγεί σε αναφορές στο παρελθόν της και στο ρόλο του γερμανικού αλλά και κροατικού παράγοντα στις απαρχές της δημιουργίας της χώρας.. Βεβαίως κι όλα αυτά δεν τα δείχνει διότι δεν μας κάλεσε για σεμινάριο πολιτικής Ιστορίας της Αργεντινής αλλά για να μας δείξει σινεμά. Με το σινεμά όμως που μας δείχνει καταφέρνει και μας βάζει σε σκέψεις κι όποιος θέλει να ασχοληθεί περαιτέρω και να μελετήσει την Ιστορία, σίγουρα έχει λάβει κίνητρο από την ταινία για να το πράξει.
Θα ήθελα να σημειώσω ότι η σκηνοθέτης του φιλμ, η Λουσία Πουέντζο, είναι κόρη του σκηνοθέτη Λουίς Πουέντζο, που χάρισε στην Αργεντινή το πρώτο της ξενόγλωσσο Οσκαρ το 1986 με ένα άλλο πολιτικό φιλμ, εμπνεόμενο κι εκείνο από την Ιστορία της πατρίδας του(ς), την "Επίσημη Ιστορία" που σκάλιζε την κρυμμένη Ιστορία επί Δικτατορίας Βιντέλα με αφορμή τις υιοθεσίες παιδιών που οι φυσικοί γονείς τους ήσαν θύματα του καθεστώτος ενώ οι θετοί γονείς ή αγνοούσαν ή απέκρυπταν.Μετά είχε πάει και στο Χόλυγουντ ως καλεσμένος της Τζέιν Φόντα κι έκαναν τον "Γέρο-Γκρίγκο" με συμπρωταγωνιστή της Φόντα τον Γκρέγκορυ Πεκ (περίεργη, τελικά, η σχέση αυτής της οικογένειας με τον Γκρέγκορυ Πεκ και τα φαντάσματα του).( ο πατέρας κάνει ταινία με τον ίδιο, η κόρη κάνει ταινία με χαρακτήρα που έχει ερμηνεύσει ο Πεκ), που όμως δεν είχε επιτυχία.
Φαίνεται πως οι Πουέντζο είναι προοδευτική οικογένεια και τους αρέσει να ασχολούνται με την "Ανεπίσημη Ιστορία" της χώρας τους.
Το σημαντικό είναι πως το πετυχαίνουν με ωραίες ταινίες.
ΥΓ. Οπως επιμένω για τις ιταλικές ταινίες πως πρέπει να μας τις φέρνουν, κάνω το ίδιο τώρα και για τις αργεντίνικες διότι εκεί παράγεται ένας κινηματογράφος που είναι και ποιοτικός αλλά και για να τον απολαμβάνει κοινό κι ας το λάβουν υπόψη τους οι διανομείς τώρα που η Ισπανία έχει υποστεί ελαφρά κινηματογραφική καθίζηση..
