*ΟΛΟΚΛΗΡΩΝΕΙ, το ρήμα αυτό είναι βασική προϋπόθεση για τη σύσταση ενός ρόλου. Για τις ανοησίες περί Μουστάκα που κυκλοφορούν στα διαδίκτυα και γίνονται λανθασμένες ερωτήσεις τηλεπαιχνιδιων με σαθρές δικαιολογίες.. Ούτε αναπληρωματικοί υπάρχουν ούτε βραχείες λίστες στους ηθοποιούς ούτε τίποτε. Υπάρχει όμως η ολοκλήρωση ρόλου. Για να καταλάβει κανείς τη λεπτομέρεια καλείται να αντιπαραβάλλει τον Σωτήρη Μουστακα στον «Αλέξη Ζορμπά» με τον Τζων Μιλς στην «Κόρη του Ράυαν». Δυο ρόλοι, παρόμοιοι από σπέρμα διαφερουν στην ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ , στο πως ολοκληρώνεται μέσα από τη δράση, από όπου εξαρτάται κι η υπόσταση. Αυτά είναι μαθήματα πανεπιστημιακά που σας λέω.
Τι στηρίζουν λοιπόν οι πέντε φετινοί;
Ο ΓΙΟΥΡΑ ΜΠΟΡΙΣΩΦ είναι αυτός που μέσα από τις μεταλλάξεις του ρόλου, από μπράβος γίνεται τυχερό αστέρι της ηρωίδας. Με το ρώσικο στοιχείο πάνω του, με τα στοιχεία που του δίνει ο ρόλος από σκηνή σε σκηνή, με το μοντάζ που επισημαίνει τις παρακολουθήσεις του πως κοιτά, πως σωπαινει, συμμετέχει στα πλάνα στέλνοντας στο θεατή μηνύματα επισημάνσεων, πως κτιζει, πως από κρυμμένη τρυφερότητα γίνεται και θελκτικός, και πως καταλήγει σε στηριγμα της ταλαιπωρημένης. Στην «ANORA». Οπου ο σκηνοθετης-σεναριογραφος-παραγωγός-μοντέρ , ο Σων Μπέηκερ, του πρόσφερε τα υλικά της υπόστασης.
Ο ΚΙΕΡΑΝ ΚΑΛΚΙΝ στον «ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΠΟΝΟ» είναι ο supporting συμπρωταγωνιστής. Γίνεται supporting, επειδή την πρωτοβουλία και την προετοιμασία της ιστορίας την έχει ο άλλος, ο Τζέσε Αιζενμπεργκ, κι ο Κάλκιν αναλαμβανει σε αυτό που του προτάθηκε. Καταρχάς, μην μπερδεύουμε τους main characters με τους leading. Τους βασικούς ρόλους δηλαδή με τους πρωταγωνιστές και πρωταγωνιστές εννοούν εκείνους που οδηγούν τη δράση. Οι διαχωρισμοί έχουν να κάνουν με τη σεναριακή δομή. Εδώ ο Κάλκιν αν και δίπλα στον Αϊζενμπεργκ καταθέτει δικό του μερτικό στην ιστορία που προσκλήθηκε να συμμετάσχει, δεν κινεί τα νήματα, έχει όμως τον ωραίο ρόλο, τον εγγονό που ως χαρακτήρας είναι κόντρα κατά την αφετηρία αυτού που πάνε να ξεκινήσουν, να προσκυνήσουν τα ιερα χώματα της γιαγιάς και της καταγωγής, είναι ο τρελούλης ο Κάλκιν, ο κάπως πιο επιπόλαιος, αλλά ακριβώς λόγω αυτού γίνεται ο ρόλος πιο ενδιαφέρων επειδή οι επιπτώσεις πάνω του, θα φέρουν ανατροπή και θα εξυπηρετήσουν τη σεναριακή εξέλιξη κι ολοκλήρωση του έργου.
Ο ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ ΝΟΡΤΟΝ, είναι ο μόνος από την 5άδα με Oscar-ική προϊστορία,και μαλιστα μεγαλη, προτείνεται για 4η φορά αλλά χωρίς νίκη ίσαμε σήμερα. Είναι ο ανταγωνιστής του κεντρικού ήρωα, όχι, όμως, εξαρχής. Είναι ο Πιτ Σίγκερ της φολκ έναντι του νεαρού Μπομ Ντύλαν, Στο ξεκίνημα και σε μεγαλη διάρκεια της ταινίας, ως χαρακτήρας είναι απόλυτα ενθαρρυντικός του πρωταγωνιστή.. Ανταγωνιστής γίνεται πριν από το τέλος κι ουσιαστικά εκεί είναι που ο ρόλος αποκτά το ενδιαφέρον και το μεταδίδει και στην ταινία, το ότι ο μέντορας του νεαρού στράφηκε κάποια στιγμή εναντίον του προστατευόμενου. Σε μια καθοριστική στιγμή ανέλιξης της ιστορίας επί της οθόνης σαν να μην υπήρχε επιστροφή. Στην πραγματικότητα όντως δεν υπήρξε, η ταινία το κρατάει όσο το χρειάζεται ως ταινία. Ο Νόρτον, κι εδώ είναι το επίτευγμα του, τόσο ως μέντορας όσο κι ως ανταγωνιστής, εχθρός δηλαδή κατά κάποιο τρόπο, του κεντρικού ήρωα δεν μεταχειρίζεται εξωτερικά τερτίπια, για να δειξει τη μεταστροφή. Όπως το επαιζε όταν αγαπούσε τον Ντυλαν, με τον ίδιο τρόπο τον παίζει και μετα που του θύμωσε. Αυτό είναι ερμηνεία, διότι η μεταστροφή φαίνεται μέσα από τις λεπτοδουλεμένες λεπτομέρειες της μεταστροφης, κι όχι υπερτονισμένες εκφρασεις. Εδώ οφείλει ο Νόρτον ευγνωμοσύνη στο σενάριο, κάποιες μεταστροφές που έλειψαν και δεν βοήθησαν συγκεκριμένους ηθοποιούς να δείξουν και την άλλη πλευρά, στο δικό μας «Υπάρχω».
Ο ΓΚΑΫ ΠΗΡΣ μετά από σχεδόν 30ετή καριέρα βρίσκει το ρόλο που τον στέλνει για πρώτη φορά στο Oscar. Κι είναι στο «THE BRUTALIST» ο ρόλος ενός ιδιότροπου, ιδιόμορφου μεγαλοκαπιταλιστή που δραστηριοποιείται στις κατασκευαστικές κτιρίων, και σαφως είναι ο ανταγωνιστή του κεντρικού ήρωα, ο ρόλος του είναι σε απόλυτη συνάρτηση με εκείνου. Το θέμα τωρα ως προς την ερμηνεία, ως προς τον ΤΡΟΠΟ της ερμηνείας αυτού του ανταγωνιστή, είναι η ένταξη στην ιδιοτυπη σκηνοθεσία, μια σκηνοθεσία στην οποία τα πάντα γίνονται με διαφορετικό τρόπο από το συνήθη, κι η προβολή του θέματος και των χαρακτήρων, μαζί με τα εικαστικά που μπαίνουν κι αυτά στην εναρμόνιση με το αρχιτεκτονικό ζητημα, έτσι κι οι ρόλοι κι ο συγκεκριμένος «κακός» είναι ένας κακός διακυμανσεων που ακολουθεί τα αρχιτεκτονικά σχήματα του σεναρίου στα οποία επιμενει η σκηνοθεσία. Κι ο Πηρς εχει ως επίτευγμα τους τρόπους αποστασιοποίησης που βρήκε κι επεξεργαστηκε στο ρόλο ώστε η αποστασιοποίηση αυτή να του επιτρέπει τις λεπτές διακυμάνσεις που τον κάνουν ένα με τη σκηνοθεσία.
Τέλος, 5ος , στη σειρά ανακοίνωσης, είναι ο ΤΖΕΡΕΜΥ ΣΤΡΟΝΓΚ στο «APPRENDICE». Κι αν ψάχνουμε να βρούμε στην 5άδα μία, την Νο 1 αντιπροσωπευτική περίπτωση ανταγωνιστή supporting ΑΠΈΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΉ, στον leading είναι αυτή! Περισσότερο από τις άλλες τέσσερις. Διότι εδώ ο «στηρικτής» παίζει συμπληρωματικά με το παίξιμο του πρωταγωνιστή, ο οποίος πρωταγωνιστής εξαρτά το παίξιμο του από τον τρόπο που θα παίξει ο supporting. Είναι κλασική περιπτωση συνεργασίας ηθοποιών, όπου πραγματικά ο ενας «ακούει» τον άλλο, αφουγκράζεται τον άλλο, κτιζουν από κοινού τις αντιθέσεις των δυο χαρακτήρων ενώ στο ξεκίνημα υποτίθεται είναι όμοιοι. Εδώ πραγματικά ο supporting κρατα κεφαλι στον αετό που θα πετάξει ο ο πρωταγωνιστής, ο Σεμπαστιαν Σταν, που όπως ήταν επόμενο προτάθηκε κι εκείνος στη δική του κατηγορία , για τόση αλληλοσυμπληρούμενη ερμηνεία. Διότι καθοδον θα περάσουν στη σταδιακή απεξάρτηση ο ένας από τον άλλο κι αυτο θα πρέπει να φανεί έντονα στο παίξιμο. Ο Σταν είναι ο Ντόναλντ Τραμπ, ο ΤΖΕΡΕΜΥ ΣΤΡΟΝΓΚ είναι ο Ρόυ Κον, ο κατ’εικόναν και καθ ομοίωσιν, το αρνητικό είδωλο που ενέπνευσε κι απενοχοποίησε τον Τραμπ απέναντι σε κάθε πόρρωση. Ο Στρονγκ εχει υιοθετήσει στο δικό του παίξιμο κάτι το απολύτως νοσηρό σαν να προβλέπει τα μελλούμενα..
ΥΓ. Περιμενουμε να δούμε τα SAG, το Σωματείο Ηθοποιών, για την ώρα εχουμε τα BAFTA που στηριξαν Κιέραν Κάλκιν..
ΥΓ2. Και το ΣΩΚΑΤΕΙΟ, τον ΚΙΕΡΑ ΚΑΛΚΙΝ στηριξε στην ερμηνεια β' ανδρικού ρόλου για το "Πραγματικός Πόνος"