Το μιούζικαλ, που έχει κάνει αισθητή την παρουσία του φέτος κι έχει περάσει από άφθονες κατηγορίες, κάνει κι εδώ δυναμικά την εμφάνιση του.
Δύο από τις υποψήφιες είναι για φιλμ αυτού του είδους. Η ΑΡΙΑΝΑ ΓΚΡΑΝΤΕ κι η ΖΟΕ ΣΑΛΝΤΑΝΑ
Είναι κι οι δυο του ίδιου είδους αλλά οι ταινίες τους εντελώς διαφορετικές πάνω σε αυτό το είδος, διαφορετικοί κι οι ρόλοι τους και τα απαιτούμενα προσόντα. Η ΑΡΙΑΝΑ ΓΚΡΑΝΤΕ στο «WICKED» έχει ως αφετηρία το τραγουδιστικό μέρος κι ως βάση προσόντων την φωνή της. Πάνω σε αυτά κτίζεται ο ρόλος καθότι έχουμε ένα μιούζικαλ παραδοσιακού τύπου με την πρόζα να γίνεται τραγούδι και τη σταση να μεταβάλλεται σε κίνηση η οποια είναι χορευτική. Η Αριάνα Γκράντε στο ρόλο της φαινομενικά αγνής ανταγωνίστριας της μάγισσας ηρωίδας, παίζει με τη χαρη και την αθωότητα της ενζενύ, όμως, με τον τρόπο της υπονομεύει το πρότυπο, την κανει και λιγο πονηρούλα έως κι ύπουλη, κι εκεί είναι που φαίνονται και τα υποκριτικά προσόντα. Όμως επειδή πρόκειται για παραδοσιακό μιούζικαλ, και μαλιστα παιδικού τύπου, τα προσόντα εξαρτώνται αμεσα από τις φυσικές ικανότητες που ανεβάζουν τραγουδιστικά τον ρόλο καθώς κι από τις χορευτικές ικανότητες που δείχνουν ότι η Γκράντε είναι γεννημένη για να συνεχισει στο είδος.
Η ΖΟΕ ΣΑΛNΤΑΝΑ, η έτερη του μιούζικαλ, έχει ως βάση την υποκριτκή της καθαρά, η τραγουδιστική ικανότητα έρχεται ως ολοκλήρωση κι ως υπενθύμιση πολλαπλών προσόντων, μια κι εδώ το μιούζικαλ, η «ΕΜΙΛΙΑ ΠΕΡΕΖ» δηλαδή δεν είναι της παραδοσιακής σχολής αλλά στα πλαίσια ενός μεικτού είδους, που ο σκηνοθέτης Ζακ Οντιαρ, το κάνει προσωπική ταινία. Μια περιπέτεια με καρτέλ ναρκωτικών στο μεξικάνικο σύστημα, να συνυπάρχει με το μιούζικαλ κι όχι απλώς με μια μουσική ή τραγουδιστική διάνθιση αλλά με στοιχεία μιούζικαλ καθαρά και συγχρόνως να μπαίνει με ορμή κα στη «συμπερίληψη» των ημερών μας, κάνοντας μια ακραία ιστορία, με ένα βαρόνο των ναρκωτικών του Μεξικού να αλλάζει φύλο, να γίνεται γυναίκα και να προσπαθεί μέσα από αυτό να αλλάξει ζωή. Η Ζόε Σαλντάνα είναι αυτή που μέσω της οποίας γίνεται όλο το παραπάνω, είναι η δικηγόρος την οποία βάζει σε αβυσσαλλέα βάθη του θανάσιμου μυστικού ο βαρόνος, είναι αυτή που ξεκινά την ιστορία, σε σημείο ότι προς στιγμήν να αναρωτιόμαστε μήπως είναι αυτή η κεντρική ηρωίδα, και συγχρόνως με τα τραγούδια αναδεικνύει και το τραγουδιστικό προσόν ευρέως και μαλιστα το ένα από τα δυο υποψήφια για Oscar τραγούδι, το «El mal» , είναι δικό της, το οποίο υπηρετεί και με φωνή αλλά και με αξιολογότατη χορευτική κίνηση.
Κοινό σημειο και για τις δυο supporting του είδους μιούζικαλ είναι ότι αμφότερες έχουν υποψήφιες στον α’ γυναικείο τις συνερμηνεύτριες τους, Σύνθια Ερίβο στο “Wicked”, Κάρλα Σοφία Γκασκόν στην «Εμίλια Πέρεζ» αλλά και για τις δύο έχει ειπωθεί ότι οι supporting είναι που κλέβουν την παράσταση.
Και περνάμε σε δύο καθαρόαιμες supporting, ξεκινώντας από συσχετιζόμενη μετάβαση.
Διότι κι η τρίτη υποψηφια, από το μουσικό χώρο προέρχεται, όχι , όμως, από το μιούζικαλ αλλά από τη μουσική δραματική βιογραφία. Η ΜΟΝΙΚΑ ΜΠΑΡΜΠΑΡΟ παίζει την θρυλική τραγουδίστρια Τζόαν Μπαέζ, φωνάρα κι ακτιβίστρια, σε αυτό το βιογραφικό δράμα, το «A COMPLETE UNKNOWN», με ήρωα τον επίσης θρυλικό Μπομπ Ντύλαν, με τον οποίο μοιράστηκαν εποχή, ακτιβισμό και σχέση. Η Μπάρμπαρο μπορεί να τραγουδάει, ο ρόλος, όμως, είναι δραματικός, είναι καθαρώς supporting, είναι μία βασική σχέση του ηρωα, κι η ηθοποιός διακρίνεται τόσο για την άνεση του παιξίματος αλλά και για την απόδοση των τραγουδιών της Μπαέζ καθώς και για το ντουέτο με τον Ντυλαν-Τιμοτέ Σαλαμέ. Η Μπάρμπαρο είναι απόκτημα της καλής διανομής του casting, όπως αντίστοιχη περίπτωση ήταν η ημέτερη Κλελια Ρένεση ως Καίτη Γκρεϋ στο «Υπάρχω» το βιογραφικό του Καζαντζίδη κι έχει πολύ να κάνει με την τέλεια διανομή. Η Μπάρμπαρο σίγουρα θα πάρει πολλές ψήφους από τους casting directors.
Καθαρόαιμος supporting ρόλος είναι και της ΦΕΛΙΣΙΤΥ ΤΖΟΟΥΝΣ στο «THE BRUTALIST». Εμφανίζεται στη μέση περίπου της ταινίας κι έρχεται να ταράξει τα νερά του συζύγου της που είναι ο πρωταγωνιστικός ρόλος, έρχεται ως «ανανήψασα», σχεδόν νεκρή, από το Ολοκαυτωμα, έρχεται να βρει τον άντρα της μετα από χρόνια, είναι ανάπηρη αλλά κουβαλά και κάποια ερωτήματα στην επανάκαμψη της, που θα βάλουν σε σκέψεις τον κεντρικό ήρωα, το σενάριο την έχει σε πολύ χρήσιμη θέση κι η ηθοποιός παίζει το δράμα με αυτοσυγκράτηση αλλά και με δυναμισμό, χωρίς να ξεχνά τη δραματικότητα για να παραμένει άνθρωπος και να μην ξεστρατίσει σε σύμβολο. Αλλωστε μέσα σε όλα τα άλλα είναι ο χαρακτήρας που θα βάλει και τα συνειδησιακά όρια καθώς και θέματα ταυτότητας, στον κεντρικό ήρωα που είναι πάντα ζητούμενο για τους supporting. Ποια είναι η σχέση του supporting με τον κεντρικό ηρωα ώστε να ξέρει ο πρώτος πως θα παίξει τον ρόλο. Για αυτό, άλλωστε, υπάρχουν οι β’ ρόλοι, ακριβως για να δινουν ερεθίσματα για τον α’, τον κεντρικό. Κι έτσι να εμπλουτίζεται η ιστορια. Μεσω των supporting γίνονται αυτά. Η Φελίσιτυ Τζόουνς είναι η μόνη της 5άδας που έχει ξαναπροταθεί για Oscar (ήταν υποψήφια α ρόλου ακριβως πριν δεκα χρονια στο «Η θεωρία των πάντων»-κι εκεί μια σύζυγο έπαιζε)
Τέλος, ως 5 η περίπτωση, έχουμε μια ιδιάζουσα περίπτωση του supporting ρεπερτορίου: Τον σύντομο ρόλο που εδώ εχει και περιορισμένο κείμενο. Η ΙΖΑΜΠΕΛΑ ΡΟΣΕΛΙΝΙ χάρη στην πληρότητα του ολιγόλεπτου ρόλου και των ελάχιστων αλλά τόσο περιεκτικών σε επισημάνσεις προς την ηθοποιό, φράσεων, κάνει δημιουργία εξαιρετική στο «ΚΟΝΚΛΑΒΙΟ». Μέσα σε ένα ανδρικό σύνολο, κι όχι οποιοδήποτε ανδρικό, αλλά το ίδιο το Βατικανό, είναι η μοναχή με καθήκοντα υπηρεσίας, η οποία κατέχει κάποιο μυστικό καίριο ενόψει εκλογής Νέου Πάπα, η οποία το ερμηνεύει ακριβως όπως το ορίζουν το Δόγμα κι η θέση της μέσα στο σεναριο. Και ποτέ δεν ξεχνάμε , ότι στο παρελθον έχουν τιμηθεί με Oscar, ηθοποιοί που επωμίστηκαν ολιγόλεπτους ρόλους, συμπτωματικά ήταν γυναίκες, παραδειγμα η Μπέατρις Στρεητ στο «Δίκτυο» που μέσα σε 8 λεπτά σκιαγράφησε την ιστορία ενός γάμου 30 χρονων, την αρχή, το τελος και την πιθανότητα επανάκαμψης αλλά κι εκδίκησης μετά την προδοσία, και η Τζούντι Ντεντς στον «Ερωτευμένο Σαίξπηρ» που σε τρεις σκηνες συνολικης διάρκειας επίσης 8 και κάτι λεπτών, έδωσε πληρέστατη εικόνα της Βασίλισσας Ελισάβετ, τη σχέσης της με το θέατρο,κι ως μέντορας κι ως θεατής, με τον Σαίξπηρ αλλά και με τους υπηκόους, κι ως μονάρχης διατακτικός αλλά και μητρικός μέχρις ενός σημείου. Όλα μέσα σε οκτώ λεπτά. Να πούμε ότι αυτά τα φιλμ, όπως και το «Κονκλάβιο» είχαν εκπληκτικά σενάρια και τους ρόλους τους υπαγόρευε η πυκνότητα γραφής περιεκτικού ρόλου ενός μεγάλου σεναρίου.
ΠΡΟΣΘΗΚΗ: Το ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΗΘΟΠΟΙΩΝβράβευσε την ΖΟΕ ΣΑΛΝΤΑΝΑ στον β' γυναικείο ρόλο για την "ΕΜΙΛΙΑ ΠΕΡΕΖ"