Τουτο εδώ είναι από τα πολύ καλά…Είναι ενός εκ των σκηνοθετών που διέπρεψαν σκηνοθετώντας αστυνομικό είδος με πρωταγωνιστή τον Αλαίν Ντελόν αλλά που κι ο ιδιος, χάρη σε αυτούς, έμαθε πολύ καλά το σινεμά, ενώ ειχε μαθει και τα άλλα του στοιχεία, από τον ΒΙΣΚΟΝΤΙ, τον ΑΝΤΟΝΙΟΝΙ, τον ΓΚΟΝΤΑΡ αργότερα, τον ΛΟΥΙ ΜΑΛ, τον ΡΕΝΕ ΚΛΕΜΑΝ , τον ΦΟΛΚΕΡ ΣΛΕΝΤΟΡΦ, τον ΤΖΟΤΖΕΦ ΛΟΟΥΖΥ κλπ. Οι σκηνοθέτες, όπως βέπουμε, δεν του έλειψαν του Αλαιν ΝΤελόν αλλά αυτοί στους οποίους θα σταθώ είναι εκεινοι που του πρόσφεραν το αστυνομικό είδος και τον έκαναν κι εκείνον να διαπρεψει. Και να αφήσει ανεξίτηλο το στιγμα του στο είδος, το δικό του αποτύπωμα Ο ΖΩΡΖ ΛΩΤΝΕΡ είναι ένας από αυτούς, που υπογράφει και το τρεχον φιλμ το οποίο είναι παραγωγής του 1977, ο ΖΟΖΕ ΤΖΟΒΑΝΙ, ο ΖΑΚ ΝΤΕΡΑΙ, και βέβαια, ο αρχιμάστορας του αστυνομικού ΑΝΡΙ ΒΕΡΝΕΙΓ και φυσικά ο «πάπας» ΖΑΝ ΠΙΕΡ ΜΕΛΒΙΛ.
Αυτοί όλοι διδαξαν το σινεμά στον Αλαίν Ντελόν κι αυτος ο σούπερ σταρ με την εκθαμβωτική ομορφιά, την ακαταμάχητη γοητεία και την εκρηκτική προσωπικότητα και τη φλογερη παρουσία,, ήταν ένας άνθρωπος που ρούφαγε σαν σφουγγαρι όλους αυτούς , το είδος, την δομή του είδους, τους σεναριογραφους των σκηνοθετών αυτών, την παραγωγή και το πως οργανώνεται μια ταινία. Κι όταν κάποια στιγμή ήρθε η ωρα να σκηνοθετήσει έκανε ένα υπέροχο αστυνομικό φιλμ, το «ΓΙΑ ΤΟ ΤΟΜΑΡΙ ΕΝΟΣ ΜΠΑΤΣΟΥ» που θα μπορούσε να το έχει γυρίσει κάποιος εξ όλων των πιο πάνω.
Διοτι ο Ντελόν ήταν πολύ μελετημένος πάνω στο τι σημαίνει παραγωγή, από που ξεκινά να στηνεται μια ταινία και το πως στήνεται.
Το »Ο θανατος ενός διεφθαρμένου» περιλαμβάνει όλα τα στοιχεία μιας ωραίας αστυνομικής ταινίας, ενός πολιτικού θρίλερ, όπου βαδίζουν με αγαστή σύμπνοια, η πλοκή με το κοινωνικό περιεχόμενο. Το έργο καθως εξελίσσεται, εξελίσσει και τη διαφθορα στην οποία βρισκονται παγιδευμένοι οι χαρακτήρες, ή την την εκπροσωπούν κάποιοι εξ αυτών, ξεκινά 5 το πρωι που ο Αλαιν Ντελόν σηκωνεται από το κρεββάτι που κοιμόταν με την ΜΙΡΕΙΓ ΝΤΑΡΚ, διότι του χτυπα το κουδούνι ο φιλος ΜΩΡΙΣ ΡΟΝΕ, ρακος, για να του ομολογήσει κάτι. Δολοφονησε συναδελφο του βουλευτή. Αν κι ο ρόλος του Αλαιν ως επαγγελμαική ιδιοτητα μένει λίγο θολός σε σχέση με τους υπόλοιπους, ως χαρακτήρας τόσο από πλευρας δυναμικής, όσο κι ευστροφιας αστυνομικής αλλά και ματιάς κοινωνικής είναι εξαιρετικά δοσμενος. Και βεβαια από κει ξεκινά μια ιστορία στην οποία εμπλέκονται κι αστυνομικοί και διεφθαρμένοι φορείς, εμπλέκεται και μια κοπέλα , νεαρή φιλενάδα του Μωρις Ρονέ που είναι η ΟΡΝΕΛΑ ΜΟΥΤΙ, εκπάγλου καλλονής κορίτσι που ανοίγει τα διεθνή φτερά κι ο Ντελόν ανανεωνεται κι από παρτενέρ…Χωρίς, όμως,να πρόκειται για έργο ζευγαριού. Καθόλου. Οι ρόλοι εμπλουτίζουν διαρκώς, η ΣΤΕΦΑΝ ΩΝΤΡΑΝ είναι η σύζυγος του δολοφονου Μωρις Ρονέ, η οποία επίσης εμπλέκεται στην υπόθεση κι ειδικά παρακάτω αλλά δεν θα πω τι συμβαίνει, είναι η αλκοολικιά, εκεί έχει εναποθέσει τις ελπίδες της… Κι ακολουθούν καρατερίστες και ρολίστες υψηλών φυσιογνωμιων κι αποθεώνει ο ΚΛΑΟΥΣ ΚΙΝΣΚΥ σε ρόλο που υπογράφει την πεμπτουσία του θέματος αλλα και του σασπενς.
Όπως ειδατε, την υπόθεση την ανεφερα με ονόματα ηθοποιών διότι ο μεγας Αλαίν Ντελόν, όπως κι όλοι οι γεννημένοι πρωταγωνιστές, κι ολες οι γεννημένες πρωταγωνίστριες, οι αληθινοί κι οι αληθινές σταρ, ξέρουν πως η πλαισίωση για να λειτουργήσει αληθινές δυνάμεις..Διότι όσο ποιο καλοί οι ηθοποιοί που σε πλαισιώνουν τόσο περισσότερο οι σκηνές σου και το εργο συνολικά ανεβαίνουν. Ο πραγματικός σταρ δεν φοβάται μήπως κι οι καλοι ηθοποιοί τον καταπιούν-το αντίθετο. Ο αληθινός σταρ κι αυτός που έχει ενσκήψει βαθιά στο αντικείμενο, στην Τέχνη του Σινεμά, ή και στο Θέατρο το κάτι αναλογο, ξέρει πως με τον καλό θίασο θα αναδειχθεί κι ο ίδιος, ο αληθινός πρωταγωνιστής δεν φοβάται τον καλό θιασο, απεναντίας,τον επιδιώκει.
Η ταινία παρακολουθείται για ένα δίωρο με αδιάπτωτο, που έλεγαν κι οι παλιές κριτικές, ενδιαφέρον, τοσο από πλοκή όσο κι από περιεχόμενο και κατά τα ψεματα προλέγει μια κατασταση που κυριαρχεί σήμερα στην πολιτική σκηνή της Ευρώπης. Ο Ντελον μέσω ρόλου τα υποστηρίζει σε απόλυτη ταύτιση…
Είναι εκείνο το σινεμα το χορταστικό, που χαιρεσαι επειδή πήγες, που ευχαριστήθηκες ένα διωρο , εκείνο το σνεμά αυτων των ανθρώπων, που έκαναν τον αιώνα και φάνταξε αλλιώτικος.
Κι εκείνο το σαξόφωνο του ΦΙΛΙΠ ΣΑΡΝΤ. Κι η φωτογραφία του ΑΝΡΙ ΝΤΕΚΕ, η οποία ακολουθεί κάμερα και φωτισμούς σαν κι εκείνα που έκανε στις δυο συνεργασίες με τον Μελβιλ , τον «Δολοφονο με το αγγεεικό πρόσωπο» και τον «Κοκκινο κύκλο» όπως και στο Χολυγουντ που έχει δουλέψει με την αναλογη φωτογραφια στο κατασκοπικό «Ανθρωποκυνηγητο σε δυο Ηπείρους»(«Τα παιδια από τη Βραζιλία») του Φρανκλιν Σαφνερ ενώ με τον Πόλλακ στο «Μπόμπι Ντηρφιλντ» είχε κάνει άλλου είδους φωτογραφία….
Αυτά όλα για να ξέρουμε τι λέμε και πως δούλευε και μάθαινε ο Αλαίν Ντελόν. Και για να κλείσω με το οικείο μου θέμα, το ΣΕΝΑΡΙΟ. Ο Ζωρζ Λωτνερ, δεν έχει γραψει ούτε μία λέξη. Εχει όμως πάρει το βιβλίο στο οποίο βασίζεται, και στο σεναριο πιάνει δουλειά ο ΚΛΩΝΤ ΣΩΤΕ παρακαλώ ενώ οι διάλογοι είναι του ΜΙΣΕΛ ΟΝΤΙΑΡ, πατερα του Ζακ Οντιαρ, εκ των πιο ονομαστων σεναριογραφων της Γαλλίας, ειδικευμένου, ως επι το πλείστον σε διαλόγους.
Ιδού ΤΟ ΣΙΝΕΜΑ ΤΩΝ ΕΙΔΩΝ.