Πάνω σε αυτό λοιπόν στήνεται η συγκεκριμένη ταινία, η οποία σε άλλους γίνεται συμπαθής, σε κάποιους εξαιρετικά αρεστή και σε μερικές περιπτώσεις αν όχι αντιπαθής, σίγουρα δευτερεύουσας σημασίας
Δεν ξέρω αν στο βάθος ολων αυτων των αντιδράσεων υποκρύπτεται αφανέρωτο το στοιχείο της απορίας για τα προξενιά, πάντως υπάρχουν.
Κι η ταινία ως ταινία, που δεν πάει να γίνει ακριβως «Η προξενήτρα» του Θόρντον Γουάιλντερ, που ενέπνευσε το μιούζικαλ «Αλό Ντόλυ», κρατάει κάπου από εκεί. Κι από το ότι η προξενήτρα θα ερωτευθεί κι αυτό , όσο κι αν κάνει κλισέ,είναι στοιχείο συνέπειας της ΣΕΛΙΝ ΣΟΝΓΚ στο είδος «κομεντί», στο βαθμό που θέλει να εντάξει εκεί την ταινία της, βεβαιως υπό προϋποθέσεις καιχωρίς να μπορούμε να μαντέψουμε με σιγουρια το φινάλε.
Πάντως ως κομεντί, ξεφεύγει λίγο από εκείνο το είδος σεναρίων που έγραφε η Νόρα Εφρον τυπου «Ο Χάρυ γνωρισε τη Σαλυ», περισσότερο ως νοοτροπία θα έλεγα ότι βαδίζει σε κληρονομιά και μαθητεία Γουντυ Αλεν. Ως προς το είδος της κομεντι. Η οποία έχει τα δραματικα στοιχεία αλλά τα έχει ως περιεχόμενο, κι όχι ως επεξεργασμένο καλλιτεχνικά ύφος. Οι ανθρωποι της, οι χαρακτήρες κουβαλούν ο καθένας κάτι που θα μπορούσε να είναι δραματικό. Σε ολες τις κωμωδίες , βεβαια,αυτό συμβαίνει. Εδώ θα κρατούσα μια σταση αναμονής, τουλαχιστον ως προς τους ρόλους της Ντακότα Τζόνσον και του Πέδρο Πασκαλ. Τον Κρίς Εβανς θα ευρισκα ως δραματικό πρόσωπο. Επειδή είναι εκείνος που αγαπάει κι εχει φάει τη χυλόπιτα από την προξενήτρα, η οποία όμως δεν την έριξε τυχαία. Είχε τις ευθύνες του κι ο ίδιος. Ο Πασκαλ θα μπορούσε να είναι δραματικο πρόσωπο μονο σε συνθήκες ψυχαναλυσης, στο πως αντιμετωπίζει το γάμο και τις σχέσεις κι αν μεσα στην ηρεμία και την οικονομική άνεση και την επιφανειακή ανεμελιά, κρύβεται μια μοναξιά που περιμένει να εκδηλώσει το..αυτοάνοσο της…
Σε εργοκεντρικό επίπεδο, η ταινία λειτουργεί πολύ καλά. Εχει περιεχόμενο, είναι στημένη και διδαγμένη και παιγμένη σε ανάλαφρους τόνους ως να πρόκειται για κομεντί μασκέ, που θέλει να κρύψει δηλαδή την ιδιότητα της, κι από την άλλη δεν χάνει το περιεχόμενο της, βάζει και σε σκέψεις εξού και σκέψη πρόταξε ο υποφαινόμενος για τίτλο της κριτικής του.
Η ΣΕΛΙΝ ΣΟΝΓΚ, αν και κάνει βήματα μπροστά σε τούτο το φιλμ, δείχνει ότι δεν είναι απλώς μια του «ανεξάρτητου» έτσι όπως το ξέρουμε και τις ξέρουμε , μέσω μιζέριας αλλά έχει γνώση και των ειδων και ειδικά το δύσκολο που λέγεται κομεντί, οι υποστηρικτές όμως του «ανεξάρτητου» είναι ως επί το πλείστον του «auter-ισμού» κι όχι των ειδών, άρα δεν θα της αναγνωρίσουν, στο βαθμό που θα της άξιζε τα του έργου ως έργου, ως κομεντι περιεχομένου που περιλαμβάνει πολλές ουσίες και δεν υπάρχει τίποτε περιττό το να πηγαίνει χαμένο, θα τη δουν ως autrice (ΣΣ. θηλυκό του auteur) και δεν θα είναι σε θέση.. Ωστόσο, επειδή εχει πολύ καλό σενάριο, πιθανόν στους κύκλους των σεναριογράφων κι όχι των κριτικών να βάζει μια πρώτη υποψηφιότητα για υποψηφιότητα του Oscar Σεναρίου 2026.
Στους ηθοποιούς τωρα, το οποίο έχει να κάνει με το κλίμα της . Σίγουρα τους αφήνει να παίξουν, να τα βρουν μεταξύ τους, να αλληλοδανειστούν τονους, να φτιάξουν ερμηνευτικό συνδυασμό του τρίο που θα είναι κι η ταινία.
Θα πω για τον καθένα αυτό που παρατήρησα. Η ΝΤΑΚΟΤΑ ΤΖΟΝΣΟΝ επωμίστηκε ένα έργο και με επιείκεια τα καταφερε. Όμως δεν είχε την ευχέρεια στους τόνους κι ενώ αποφεύγω τις συγκρίσεις μεταξύ ηθοποιών, για να γινω κατανοητός, θα κάνω μια αυτό-παρασπονδία. Ναι, σκεφτομου ντην ΜΙΚΕΫ ΜΑΝΤΙΣΤΟΝ και γιατί πήρε το OSCAR κι ό,τι άλλος διεθνές βραβείο αποκόμισε ως «ANORA». Διότι έπαιξε με ζέση και με εκτόπισμα όλα τα συναισθήματα, με γνώση ότι επιδιωκόμενο είναι το «κομεντί» που πρέπει, όμως, να παιχθεί δραματικά, για να βγει το αποτέλεσμα. Αρα, κατανοούμε τη σύνθεση; Αυτό σκεφτόμουν. Τη διαφορά της δημιουργίας από την επάρκεια. Ωστόσο, σε επίπεδο επάρκειας ,για να επανέλθουμε στα του οικοπέδου της, η Ντακότα Τζόνσον, δεν φευγει κι ηττημένη.
Ο ΚΡΙΣ ΕΒΑΝΣ είναι αυτός που ξαφνιάζει, δεν τον έχουμε συνηθίσει, βγαίνει αλλιώτικος από την εικόνα που ξέραμε αλλά κι από τους ρόλους που ξέραμε.
Ο ΠΕΔΡΟ ΠΑΣΚΑΛ, είναι αυτός που βάζει την καλύτερη υποθήκη. Ναι, ο φακός μπορεί και τον προβάλει ως εραστή, κι αρεσει πολύ στις γυναίκες, όμως τα στοιχείαα του «εραστή» πάνω του είναι στοιχεία ερμηνευτικώς αξιοποιήσιμα, μου θύμισε περιπτώσεις σαν του Τζιγκ Γυάνγκ, που μπορεί και δουλεύει υπόγεια την έλξη του αντεραστή και τελικώς γράφει και ξεχωρίζει και δικαιολογεί το «εραστής», δεν ξέρω τι θα συμβεί αν τον δούμε σε εραστή με το έργο πάνω του.Διότι παρατήρησα και κάτι από Μπαρτ Ρέυνολντς σε γοητε’ια αλλά και τσαχπινιά αρσενικού. Γι αυτό και βάζω την απορία της περιέργειας. Ωστόσο κρίνουμε πάντα αυτό που βλέπουμε κι όχι κατι που δεν είδαμε.