Ο ΝΤΟΥΕΗΝΙ ΤΖΟΝΣΟΝ, φίρμα των blockbuster, των καθαρά ψυχαγωγικών που δεν αποσκοπούν παρά μόνο στο ευχάριστο δίωρο, που ο ηθοποιός παίζει σε αυτά με βάση τη σωματική του διάπλαση , δεν θα αφηνε περιθώρια σε κανέναν να τον φανταστεί ως ηθοποιό. Ισως επειδή αρκετοί εχουν παρεξηγημένη την έννοια της ηθοποιίας και τη μεταδίδουν ελλιπώς και στους θεατές-αναγνώστες. Λες κι αυτός που βλέπουν και κάνει τον υπερήρωα είναι έτσι και στη ζωή του, ως έτσι τους αντιμετωπίζουν, δεν είναι σε θεση να αντιληφθούν ότι είναι ρόλος, ότι το χαμογελάκι, η ειρωνεία, η «μπρουτάλ» ομιλία,  ο τρόπος δηλαδή με τον οποίο ο ηθοποιος φτιάχνει τους υπερήρωες του δεν είναι αποτέλεσμα ηθοποιίας αλλά…φύσης. Σε στυλ τον βρήκαν ετσι και τον έβαλαν. Εμ δεν είναι έτσι. Αυτά που έχουμε δει στον Ντουέηνι Τζόνσον στα blockbuster του ηταν ηθοποιία από μέρους του, αλλά είχε να κάνει με αυτά που όριζαν οι ρόλοι ο ηθοποιός όμως έβαζε κάτι πολύ παραπάνω, κάτι από τον εαυτό του καθώς εψαχνε το πως θα τον αποδώσει κι έτσι ξεχώρισε κι έκανε την επιτυχία. Δεν ηταν δηλαδή από το πουθενά.

Και τώρα, που μετά από τόσα φιλμ εκείνου του είδους, αποφασίζει να αλλάξει, ξαφνιάζονται. Ξαφνιάζονται διότι εδώ ήρθε ως ηθοποιός να αποδείξει τα άλλα. Να μεταβάλει τη σωματική διάπλαση  σε εξελιγμένο όργανο της υποκριτικής του. Οργανο ήταν και στα αναλαφρα, εδώ, απλώς, με πολλή δουλειά, πολύ κόπο, ένστικτο κι αξία, δούλεψε με άλλο τρόπο το όργανο του. Αναλαμβάνοντας το ρόλο ενός παλαιστή, ενός ανθρώπου με μπρατσωμένο σωμα και καταρρακωμένη ψυχή. Ενας άνθρωπος-σώμα, έτσι δείχνεται κι αυτο το στοιχείο του προβάλει το σεναριο ως προς το πως το βλέπουν οι απέξω, ο οποίος διαπρέπει σε ένα συγκεκριμένο μεικτό είδος της πάλης και εκεί μια φορά, θα γνωρίσει την ήτττα. Κι η ηττα θα τον διαλύσει ως ανθρωπο. Για να την αντιμετωπίσει θα καταφύγει στα διάφορα υποπτα παυσίπονα και..απο δω πάν κι οι άλλοι. Κι η σχέση με τη γυναίκα του και με τον καλύτερο φιλο αλλά και με τις ομοσπονδίες και με τους επιχειρηματίες των συμφερόντων και με το άθλημα.

Ολο το έργο είναι η διαχείριση της ηττας και η προσπάθεια για μια ρεβάνς που θα τον «ρεφάρει». Μεχρι τοτε πληρώνει παραβολα» και το σεναριο του ΜΠΕΝΙ ΣΑΦΝΤΙ, που είναι κι ο σκηνοθετης ταυτόχρονα, του έχει σκηνές γεματες από αυτή τη διαχείριση οι οποίες είναι πάνω στο ογκώδες του ηρωα, όλο του το σωμα πρεπει να παίζει αυτή τη συνθήκη και συγχρόνως η έκφραση να δηλώνει την γαλήνια πλευρά του, η οποία δυσκολεύεται να φανεί. Εδώ επέρχεται ο άθλος του Ντουέηνι Τζόνσον, ο οποίος διαχειρίζεται πολύ διακριτικά και καθόλου επιδεικτικά τις εκρήξεις του, πότε την αποζήτηση κι άλλοτε την αποφυγή του οίκτου, δεν επικοινωνεί έναν άνθρωπο που δεν ελέγχει τους θυμούς του ,καταφέρνει και στέλνει το μήνυμα ενός ανθρώπου που τον εχει αποσυντονίσει η ήττα.

Και είναι ενδιαφέρον ότι το σεναριο του ετοιμάζει την κάθαρση, όχι μέσω κλισέ αλλά μεσω της ίδια της εξέλιξης και της παραδοχής.

Ο Ντουεηνι Τζόνσον για όλους αυτούς  τους λόγους με κατέπληξε, τον βοήθησε στην ολοκλήρωση κι η προσθετική του οσκαρουχου μακιγιερ ΚΑΖΟΥ ΧΙΡΟ, που είχε κάνει «Τσωρτσιλ» τον Γκαρυ Ολντμαν  στην «πιο σκοτεινή ωρα» κι ο σκηνοθετης βοηθά τον Τζόνσον να φτιάξει πολύ ωραίες δραματικές πάσες για την ΕΜΙΛΥ ΜΠΛΑΝΤ που παίζει τη γυναίκα του κι η οποία τις επιστρέφει με τον αποδοτικότερο τρόπο.

ΚΙ όμως έρχεται η πραγματικότητα να επαναφέρει την ηττα. Εδώ την ταμειακή. Ο ηθοποιός, ο ρόλος κι η τυποποίηση. Ότι τα πλήθη που συνέρεαν στα blockbuster δεν ακολούθησαν τον Τζόνσον στην καλλιτεχνική του προσπάθεια, την απολύτως πετυχημένη. Οι παγίδες να μη σε δεχτούν όταν πας να ξεφυγεις, από αυτά που το κοινό θέλει από σένα.

Δεν είναι ο πρώτος που το αντιμετωπίζει, ωστοσο διαπιστώνουμε και κάτι που όπως φαίνεται δεν εξέλιπε παρα την υπερ-πληροφόρηση και τη διαρκή ενημέρωση. Ποια ενημέρωση;