Βέβαια, όταν τελειώσει το φιλμ και δει τους τιτλους κι αν θέλει να βεβαιωθεί για κάποια πράγματα, ναι, δεν είναι απλώς επηρεασμένο από το φιλμ του Γαβρά. Επηρεασμένη μπορεί να ήταν μόνο η πρόθεση. Είναι επίσημη μεταφορά στην κορεάτικη οθόνη του μυθιστορήματος του Αμερικανού συγγραφέα ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΓΟΥΕΣΤΛΕΪΚ, όπως επίσημη μεταφορά του βιβλίου ήταν κι εκείνη του Γαβρά. Αρα , δεν έχουμε remake με την στενή έννοια, έχουμε δύο ταινίες από την ίδια πηγή. Κι η κάθε μία κρατά τα χαρακτηριστικά που ήθελε από τα βιβλίο για δική της κινηματογραφική ταυτότητα.

Τελικά, αυτό το βιβλίο είναι σπουδαίο, κι αντανακλά σε βαθύ επίπεδο την τελευταία 30 ετία με την παγκόσμια οικονομική κρίση και με τους ανθρώπους να μεταβάλλονται από το Σύστημα σε υποζαγιο ή σε αριθμούς, να απολύονται από τις δουλειές τους, να καταστρέφονται κι αυτοί κι οι γύρω τους, μόνο και μόνο για να βγάζει περισσότερα χρήματα η επιχείρηση κι η αυτού εξοχότης ο νεοφιλελευθερισμός.

Δεν κάνει κήρυγμα το έργο, ούτε ο Παρκ Τσαν-γου, όπως δεν έκανε ούτε ο Γαβράς. Δεν χρειάζεται να καταφύγει κανείς σε αυτή την αντικαλλιτεχνική λύση, που είναι το κήρυγμα. Φτάνει να βρει τον τρόπο τον καλλιτεχνικό και να το κάνει με τους όρους της Τέχνης. Και τότε ξαφνικά θα δει τους χυμους να ρέουν, τα μηνύματα να ταξιδεύουν, η καταγγελία να βγαίνει μέσα από την κατάσταση κι όχι μεσα από τη ρητορική ή τη ρητορεία.

Ένα στελεχος μεγαλης επιχείρησης, ξαφνικά απολύεται. Πάνω που είχε το σπίτι του, από την καλή του δουλειά, τη γυναίκα του και δυο παιδιά, ένα εξ αίματος κι ενα της συζύγου. Ειχε και το δάνειο του ,είχε και τον κήπο του, είχε τα πάντα του. Όμως η επιχείρηση του εξαγοράζεται ξαφνικά από αμερικανικο κολοσσό. Κι ό,τι ίσχυε παύει πλέον να ισχύει. Ο ήρωας μεταβάλλεται σε χαμηλόμισθο υπάλληλο, οι επιπτώσεις αρχίζουν να δίνουν και να παίρνουν κι η συνέχεια  έχει να κάνει με συναντηση με ανωτατο στέλεχος από την αντίπαλη εταιρία, που του προσφέρει πολλά. Όμως ο άνθρωπος μας, ο ήρωας μας που είδε κι έμαθε και κατάλαβε πολλά, έχει τωρα άλλα σχέδια. Ο Γουέστλεϊκ , ο συγγραφέας του βιβλίου , του είχε ετοιμάσει εκδίκηση αλα νουάρ, ο Γαβρας, όμως, και τωρα ο Παρκ του το μετατρέπουν σε μαύρη κωμωδία. Κι η μαυρη κωμωδία οδηγεί στη σάτιρα κι η σάτιρα γίνεται ανελέητη. Διότι αυτό που σκαρφίζεται ο κατεστραμμένος οικονομικά πρώην μεγαλοστελεχος είναι , να σκοτώσει και τον ίδιο τον της απέναντι εταιρίας αλλά να εξαλείψει κι έναν έναν τους πιθανους διεκδικητές ή και μνηστήρες της δουλειά, της επιχείρησης ή απλά μόνο της θεσης, οδηγώντας την δια της μαυρης κωμωδίας σάτιρα σε μια αντικαπιταλιστική αλληγορία που όπως εκείνοι οι μεγαλοκαρχαρίες σκοτώνουν κόσμο με τον τρόπο τους, έτσι θα σκοτώσει κι αυτος για να επιζήσει.

Η μαυρη κωμωδία κι ο χειρισμός από τον Παρκ μετατρέπουν σε δηλητηριώδες ένα θέμα «αμοράλ», μια συμπεριφορά εξω από ηθική καθρεφτίζοντας στο δεκαπλάσιο την ανήθικη συμπεριφορά των αφεντικών.

Το έργο, παρόλα αυτά, ούτε μία στιγμή δεν ξεπέφτει , επαναλαμβάνω, στο κήρυγμα, είναι ένα υπόδειγμα σφιχτου ρυθμου και κινηματογράφου πέρα για πέρα, ενός κινηματογράφου που έρχεται και δίνει μεγαλη και πρέπουσα σημασία στα ντεκόρ, ακριβως επειδή διευκολύνεται από το σεναριο που υπαγορευει με τον τρόπο του κι ο σκηνοθέτης αποφασίζει να το αξιοποιήσει αυτό και φυσικά στο μοντάζ, το οποίο παίζει με τα κωμικά, τα ανηθικα, τα αστυνομικά, τα θριλερικά, με ένα τροπο υποδειγματος, μάθησης. Εδώ ερχεται και θυμίζει την ανάλογα αντιστοιχη δουλειά στα «Παράσιτα» του συμπατριωτη του Μπονγκ Τζουν Χο και στο πως είχε διαχειριστει κινηματογραφικά κάτι παρεμφερές  αλλά εντελώς διαφορετικής σεναριακής επεξεργασίας και  προσέγγισης. Το «Καμιά άλλη επιλογή» καταφέρνει και σε γεμίζει και σε διασκεδάζει και σε προβληματίζει χωρίς να σου ξυπνά τίποτε ταπεινό αλλά επεξεργασία σκέψης πάνω στην καπιταλιστική αγριότητα των ημερων.

Και στην Κορέα με την οικονομική άνθηση και την τεχνολογία που ξέφυγε κάποτε προς τα πάνω, τωρα πιά μάλλον γίνεται της…Κορέας