Για την ταινία του ΓΚΙΓΙΕΡΜΟ ΝΤΕΛ ΤΟΡΟ ο λόγος, άλλη μια εκδοχή στον «Φρανκενστάιν» της Μαίρη Σέλλεϋ, τον άκρως ρομαντικό, ο οποίος έχει γυριστεί από τον  Ντελ Τόρο ως ένα κινηματογραφικό πανάκριβο κόσμημα αλλά κυκλοφορεί σε πλατφόρμα. Όταν γραφω για έργα που κυκλοφορούν σε πλατφόρμες αισθάνομαι διπλή λύπη, ή κι ενοχή. Η ενοχή εχει να κάνει με το ότι και καλά στις πλατφόρμες δεν εχουν πρόσβαση όλοι οι θεατές, Και στις ταινίες , όμως,που κυκλοφορούν στα σινεμά , εκείνες που είναι σε δύο μόνο αίθουσες της Αθήνας , κι η υπόλοιπη Ελλάδα τα διαβάζει αλλά δεν έχει πρόσβαση; Δεν είναι κάτι ανάλογο; Κι αν πιάσω και τους θεατές που δεν τους περισσεύουν χρήματα για το εισιτήριο όλων των ταινιών για τις οποίες γράφω;

Εδώ λοιπόν σταματώ το παιχνίδι των ενοχών, και προχωρώ στην κριτική για την ταινία. Το άλλο σκέλος περί λύπης, ω, ναι, αυτό δεν αφορά σε ενοχές, αφορά στο ότι συνειδητοποιείς πως πλέον το σινεμά ως αίθουσα δεν πληρεί τις προυποθέσεις ψυχαγωγίας που πληρούσε κάποτε κι έτσι την έννοια «σινεμά» την έχουν αναλάβει κατά βαση οι ταινίες. Λυπηρό αλλά άκρως αληθινό. Εξαιρούνται πάντα οι ρομαντικοί εραστές της αίθουσας….

Ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο , λοιπόν, στη δική του διασκευή για σινεμά του «Φρανκεστάιν» έρχεται με όλα του τα όπλα, εκείνα που τον έχουν κάνει γνωστό κι άξιο εκτίμησης.

Είναι δεξιοτεχνης και καλαίσθητος ως εκεί που δεν παίρνει. Η αισθητική του είναι παροιμιώδης ακόμα και για τραχιά θέματα, ξέρει πάντα το κάθε τι να το στηρίζει και να το υποστηρίζει σκηνογραφικά, χρωματικά, με κάθε φαντασία στην έννοια ντεκόρ, με κάθε εντυπωσιακή ιδέα πάνω στο διάκοσμο. Και με φωτογραφία ανάλογη που θα προβάλει και θα στηρίξει το ντεκορ και τα χρώματα του αλλά και τη συνολική, οπτική έκφραση της ταινίας.

Αυτά όλα θα μπορούσαν να έχουν μείνει άψυχα, καλοβαλμένα, καλοσχεδιασμένα, καλοδουλεμένα αλλά άψυχα. Αν ήταν έτσι, δεν θα μας οδηγούσε στο ρομανικό δρόμο της Μαίρη Σέλλευ με ένα τρόπο απόλυτα κινηματογραφικό απολυτα δικό του. Μας εχει γοητευσει στο πρωτο μερος με την ιστορία του Φρανκενσταϊν και πως γίνεται αυτος ο σατανικός ζωοδότης επιστήμονας- για σκεφτείτε τη αντίφαση: σατανικός και ζωοδότης; Να είσαι σατανικός επειδή δίνεις ζωή; Γίνεται; Στην περίπτωση του Φρανκενστάιν γίνεται. Κι ο Ντελ Τόρο, όπως κι η Μαίρη Σέλλευ άλλωστε, αλλά στην εδώ ταινία το πράγμα φαίνεται πιο ξεκάθαρα, κατανοούμε ότι το αρχέτυπο είναι πολύ παλιό, πολύ πολύ παλιό. Κραταει από τον Πυγμαλίωνα και τη Γαλάτεια. Και πως κατασκευάζεις το τέλειο αντικείμενο, του εμφυσάς πνοή ζωής, το ανθρωποποιείς αλλά δεν υπολογίζεις ότι αυτό το δημιούργημα  μπορεί να θελήσει κάποτε ως «τέλειο ον» αφού έτσι το πρόσταξες πιστεύοντας ότι είσαι Θεός ή ότι έγινες, όταν λοιπον αυτό το πλάσμα θελήσει, ή έρθει η ωρα να αυτονομηθεί!!!Να διεκδικήσει τη θέση του ως ΟΝ!!!

Ο Ντελ Τόρο έστω κι ασύνειδα έχει πάρει μεσα του πολύ από Μπερναρντ Σω, από το όταν η «Ελάιζα Ντούλιτλ», η «Γαλάτεια» του δικού του «Πυγμαλιωνα» , μέσα από όλη αυτή την τελειότητα του κατασκευαστή  της, θα ανακαλύψει μέσα της τη Γυναίκα

Το ίδιο πράγμα και το τερας του Φρανκεσταιν. Ετσι έκδηλα όπως το δινει ο Ντελ Τόρο μεσα απο τη γραφή της Σέλλευ. Οπότε όλα αυτά τα τελεια που είδαμε στο πρώτο μέρος, τα οποία ήταν και πολύ δραματικά διότι τα είδαμε μέσα από τις πολλαπλές συγκρούσεις του Φρανκεστάιν, ξεκινώντας από τον απορριπτικό πατέρα, την ορφανια από μητέρα και την επιστημονική κοινότητα στην οποία θελει να επιβληθεί για να αποδειξει ουσιαστικά στον πατερα του, έστω και νεκρό πλέον,μας οδηγεί στο τερας. Στο τέρας που ο ίδιος κάποια στιγμή σκοτώνει. Και που μόνο η κοπέλα που συμπαθησε το τερας κατανόησε τον σατανικό νου κι αγαπησε το θύμα. Και ο Ντελ Τόρο μας πάει στην δευτερο μέρος, στην εκδοχή του τέρατος. Εδώ πια η ταινία είναι που αποκτα όλη τη σημασία της την πνευματική και συναισθηματική υποστηριγμένη πάντα από την αισθητική της. Κι ο Ντελ Τόρο στο ρόλο του τέρατος μας συστήνει τον ΤΖΕΗΚΟΜΠ ΕΛΟΡΝΤΙ, ο οποίος καθώς αυτό-συνειδητοποιείται ως ον κι ανθρωποποιείται και καταλαβαίνει και διεκδικεί και παλεύει, ω, ναι, δεν θα είναι λίγες οι στιγμές που θα κάνει πολλά μάτια να δακρύσουν. Μεγαλος άθλος για τον ηθοποιό που το καταφέρνει αυτό υπό το βάρος και την καλυψη ενός πρωταγωνιστικού μακιγιάζ, ενός μακιγιάζ, όμως, που αφήνει  και κάποια περιθώρια αναγνώρισης προσωπικών στοιχείων Δεν λέω «έκφρασης» διότι εδώ το συναίσθημα πρεπει να βγει από το σπαραγμό της φωνής, αφου το τερας είναι το τερας. Μόνο που είναι ένα τέρας .ομορφο κι όχι αποκρουστικό, η σκηνοθεσία έτσι το θέλει και καλά κάνει και για λογαριασμό και του ηθοποιού. Βεβαια θυμήθηκα αναπόφευκτα το τερας του Τζων Χερτ στον «Ανθρωπο ελέφαντα» του Ντέηβιντ Λυντς που με τη δικη του εκφορα του λόγου, κάτω από ένα μακιγιάζ που δεν του άφηνε κανένα φυσιογνωμικό περιθώριο, έβγαζε όλο το σπαραγμό κι όλη τη συγκίνηση, ενώ το μακιγιάζ δεν ήταν ένα απλό μακιγιάζ, ήταν σαν …εκμαγείο, σαν μια κατασκευή φτιαγμένη στα μέτρα της κεφαλης του που του είχε φορεθεί.

Εννοείται πως η ωραια εντύπωση γυρω από τα συναισθηματα του τερατος και την συγκίνηση του Τζέκομπ Ελορντι, δεν θα μας κάνει να αδικήσουμε τον ΟΣΚΑΡ ΑΪΖΑΑΚ, που παίζει τον Φρανκενσταιν. Όχι!!! Επ’ ουδενί Όχι!!.Απλώς τον Ιζαακ τον ξέρουμε, τον έχουμε δει σε πολλά, δεν μας ξαφνιάζει το ότι είναι καλός ηθοποιός. Τον Ελόρντι τωρα τον μαθαίνουμε, εχει βεβαια ήδη  παίξει με αναγνώριση του ταλέντου του  καποια πραγματα αλλά σε τέτοιο ρολο πρώτη φορά, έχουν κάνει πολύ καλά το μεταξύ τους οι δυο ερμηνευτές. . Κι επίσης στους supporting θα αναφερθώ και στον ΤΣΑΡΛΣ ΝΤΑΝΣ που παίζει τον πατερα  αλλά και στον ανεκτίμητο ΚΡΙΣΤΟΦ ΒΑΛΤΣ, που κάνει πάλι τη βιρτουοζιτέ του, σε ένα ρόλο που διαμορφώθηκε καθοδον κι όχι από την πρώτη φορά του μυθιστορήματος, παίζει τον θείο της κοπέλας, τον πλούσιο επενδυτή- να σημειωσουμε και την ΜΙΑ ΓΚΟΘ και τον ΦΕΛΙΞ ΚΑΜΕΡΕΡ, νυφη κι αδελφό του Φρανκενστάιν.. Γενικά η διανομή είναι θαυμάσια κι όπως διαβασα τη δηλωση της  casting director Ρομπιν Κουκ για το πως δουλευει με τον Ντελ Τόρο «εγω σε αυτούς που προτεινω βλέπω τις δυνατότητες, ο Γκιγιέρμο βλέπει πάνω τους την ηθοποιία». Είναι από τα έργα που έχουν «ψωμί» στο να μάθουμε περί casting, ένα από αυτά που θα έχουμε να μάθουμε είναι κι η σχέση του casting με το μακιγιάζ. Τουλάχιστον στις υποψηφιότητες για τα Oscar της κατηγορίας αυτής, κατά πόσο ο casting director στέκεται απέναντι σε διανομή που έχει καλυφθεί από μακιγιάζ, από τις αναγκες του σεναρίου αλλά και της σκηνοθεσίας.

Επαναλαμβάνω ότι κοστουμια, σκηνικά, μακιγιαζ, φωτογραφία δεν περιγράφονται όπως κι η ορεξάτη πάνω στο είδος και στα συναισθήματα μουσική του ΑΛΕΞΑΝΤΡ ΝΤΕΣΠΛΑ