Η ταινία εκπροσωπεί την ΕΛΒΕΤΙΑ στο ΔΙΕΘΝΕΣ OSCAR 2026 αλλά το καλό χαρτί είναι η ηθοποιός, η οποία προτάθηκε στα βραβεία της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας κι έρχεται να αντιμετωπίσει κατά μέτωπο τη Νορβηγίδα Ρενάτε Ρέινζβε στο «Συναισθηματική αξία». Η Λέονι Μπένες ήταν πρωταγωνίστρια , κι υποψήφια στα Ευρωπαϊκά, του φιλμ «Στο γραφείο καθηγητών» που ειχε προταθεί στην 5αδα για το Διεθνές Oscar 2024 ως Γερμανία
Πάμε στην ουσία ώστε να καταλάβουν οι αναγνώστες τι συμβαίνει στο έργο και γιατί τα λέω όλα αυτά
Διότι είναι ένα έργο που εν πρώτοις σε κάνει κι αναρωτιέσαι «γιατί έγινε;» Περνούν οι σκηνές και το μόνο που βλέπουμε είναι μια νοσοκόμα σε νυχτερινή βάρδια να πηγαίνει από θάλαμο σε θάλαμο κι από ασθενή σε ασθενή. Στην αρχή αναρωτιέσαι λοιπόν τι είναι αυτό που βλέπεις και γιατί έγινε κι αρχίζεις να σκέφτεσαι οικεία κακά περί ελληνικού φεστιβαλικού κινηματογράφου δηλαδή, μόνο που συμβαίνει κάτι περίεργο: Κολλάς! Κι αυτό γιατί; Διότι σου έχει εξάψει την περιέργεια. Ως πρώτη δόση. Πρώτα την αρνητική, για αυτά που είπα πιο πάνω, κατοπιν περι του νοσοκομείου, της ίδιας, των περιστατικών. Περι του ότι σε κάθε ασθενή, η ηθοποιός ως νοσοκόμα εμπλουτίζει την απόχρωση. Κι ως όχημα πλέον της ταινίας, με τον τρόπο αυτό, με όλη την ενέργεια της τη δοσμένη στο ρόλο όπου έχει μεταμορφωθεί σε αγωνιούσα νυχτερινή νοσοκόμα για να προλάβει τους ασθενείς, να τακτοποιήσει τα περιστατικά, να πάρει πληροφορία για τον κάθε ασθενή με αφορμή την περίπτωση του και τον λόγο που τον έχει φέρει στο νοσοκομείο, η ηθοποιός σιγά σιγά κτίζει ένα χαρακτήρα, της νοσοκόμου που νοιάζεται και μέσα από τα περιστατικά, με πολύ σωστή δοσολογία, μαθαίνουμε και για την ίδια. Λιγο λίγο. Όπως μαθαίνουμε και για τους ασθενείς. Και μέσα από όλη αυτή την αγωνία της ευθύνης έχουμε βρεθεί, χωρίς να το καταλάβουμε , ενώπιον σεναρίου, το οποίο βρίσκει αυτό τον εξαιρετικό τρόπο να μας κάνει κριτική στο σύστημα υγείας και στα υπολειτουργούντα νοσοκομεία της νυχτερινής εφημερίας, κι αυτά παρακαλώ στην Ελβετία αλλά δεν είναι όλα τα νοσοκομεία της Ελβετίας για μεγιστάνες..Οπως έλεγε η Ξενια Καλογεροπούλου την ατάκα του Δαλιανίδη στο «Λαός και Κολωνάκι», «οι πολυκατοικίες δεν εχουν μόνο ρετιρέ, έχουν και υπόγεια»
Δεν είναι «υπόγειο» το νοσοκομείο της ιστορίας μας, προς Θεού, αν μιλάμε και με ελληνικά δεδομένα, λειπει όμως κι εκεί προσωπικό εξού κι η νοσοκόμα της ιστορίας μας τρέχει να προλάβει..
Κι όπως τρεχει, ξετυλίγει και τα περιστατικά των ασθενών, ασθενής και χαρακτήρας, χαρακτήρας και ρολος, όλοι περνούν με φίλτρο την ερμηνεία της Λεονί Μπενές, το μοντάζ ακολουθεί την αγωνία της, να τα προλάβει όλα στη βάρδια της, μαθαίνουμε μεσα από αυτά και το οικογενειακό της και το ποια είναι, κι είναι εκπληκτικό το φινάλε της βάρδιας, κι όπως το παίζει η ηθοποιός, πραγματικα αποκαμωμένη, όπως τη βλέπαμε επί μιαμιση ώρα σε οκταωρο νυχτερινό, να της βγαίνει εκείνη η ηρεμη κούραση, να μπαίνει στο βραδινό λεωφορείο κι εκεί να ολοκληρώνεται πλήρως η εικόνα της κι η προσωπική της κατάσταση, χωρίς λόγια, με την αποθέωση της αφαίρεσης, με βαση τη σεναριακή πληρότητα. .Δεν χρειάζεται να πεις, όταν μπορείς να δείξεις.
Είναι πολύ παραπάνω από αυτό που φαίνεται και τη μεγάλη αξία τη δίνει η ηθοποιός.
Σενάριο-Σκηνοθεσία: Πέτρα Μπιοντίνα Βόλπε
Υπάρχει ένας ακόμα «αφανής ήρωας», είναι ο διευθυντής φωτογραφίας. Στο πως έχει φωτίσει τους θαλάμους, τους διαδρόμους και τον ενιαίο τόνο που έχει δωσει στο νυχτερινά φωτιζόμενο νοσοκομείο. Γιούντιθ Κάουφμαν. Οχι αφανής ήρωας αλλά αφανής ηρωίδα. Γυναίκα κι αυτή. Όπως κι η σκηνοθέτης -σεναριογράφος. Ο μοντέρ ωστόσο είναι άντρας , Χανσγιοργκ Βάιμπριχ. Σύμπτωμα των καιρών: Κάποτε τις ταινίες τις έκαναν αντρες κι η πιο σταθερή γυναικεία θεση ήταν της μοντέζ. Ισως επειδή δουλευε απομονωμένη από τους άλλους. Στην εδώ ταινία, έτος 2025, συμβαίνει το ακριβως αναποδο. Εδώ απομονωμένος είναι ο άντρας… Δεν ανακατεύεται στα πόδια τους… Ετσι, σαν επισήμανση..