ΚΙ έτσι κι έγινε. Με αποτέλεσμα, το δεύτερο μέρος να μη διαφέρει σε τίποτε από το πρώτο. Ο,τι καλό υπήρχε στο πρώτο, είναι το καλό και στο δεύτερο. Κι ό,τι καλό έχει το δεύτερο, το είχαμε δει και στο πρώτο

ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ: Στο πρώτο ξαφνιαζόμασταν ευχάριστα με ένα είδος που μας είχε λείψει και το βλέπαμε στην επάνοδο του όμορφα εκτελεσμένο. Μιλώ για το μιούζικαλ. Και για τη συγκεκριμένη υποδιαίρεση, το «Μιούζικαλ Παραμύθι». Στο πρώτο διαρκώς ξαφνιαζόμασταν ευχάριστα. Με τα χρώματα, τη σεναριακή υποβολή των χρωμάτων που αφορά στους χαρακτήρες, την πράσινη μαύρη ηρωίδα, την κακιά μάγισσα που δεν είναι κακιά η δύστυχη, η κακία των ανθρώπων, την εξώθησε αφού προηγουμένως της έβγαλε την κακιά φήμη με πρώτο και κύριο υπεύθυνο τον πατέρα της. Από λευκή οικογένεια, αυτή είχε γεννηθεί μαύρη και….πράσινη.

Πάνω σε αυτό  έπαιζαν τα πάντα. Η αισθητική, οι λεπτομέρειες, τα σκηνικά, τα κοστούμια, το μακιγιάζ, τα εφφέ. Το μιούζικαλ ερχόταν με φοβερό κέφι από τη σκηνή όπου είχε θριαμβεύσει κι ο σκηνοθέτης ΤΖΩΝ ΤΣΟΥ έκανε θαυμάσιες κινηματογραφικές παρεμβάσεις.

Σε σχέση λοιπόν με το «ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ», που γράφω παραπάνω, εδώ δεν έχει κάτι να ξαφνιαστούμε. Εδώ απλώς περιμένουμε να καταλάβουμε γιατί έγινε δεύτερο μέρος., Αν θέλουμε να μιλήσουμε για ολοκλήρωση αφορά μόνο στο κείμενο του παραμυθιού, με το οποίο θα μπορούσαμε να είχαμε ξεμπερδέψει από το πρώτο φιλμ που κράταγε και 160 λεπτά.

Τα ευρήματα κι οι χορογραφίες είτε επειδή επαναλαμβάνονται είτε επειδή λιγοστεύουν, είναι υποδεέστερα εκείνων του πρώτου. Μένω στη χορογραφία, εκείνη με τους ιπτάμενους, η οποία ήταν απολύτως μεθυστική. ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ!! Εδώ, απλώς την επαναλαμβάνουν, προφανώς για να θυμίσουν, δεν πάει παρακάτω από εκεί που την ξέραμε, συνεπώς, φαίνεται «Λιγότερη».

Η κριτική δηλαδή περισσότερο αφορά στους executives του στούντιο που θέλησαν να χωρίσουν το έργο στα δυο. Δεν αφορά στους δημιουργούς. Ο,τι καλά έκαναν στο πρώτο, κάνουν εξίσου καλά και στο δεύτερο για τον εξής πολύ απλό λόγο: Ότι το έργο είναι το ίδιο. Απλώς σαν να το έκοψαν στη μέση. Οι ολοκληρώσεις του δεύτερου έργου αφορούν καθαρά στο περιεχόμενο, στο παραμύθι , στην υπόθεση δηλαδή και σε τίποτε σχετικό με το μιούζικαλ και τις ευρηματικές του διαθέσεις.

Στα ωραία του δεύτερου μέρους θα σταθώ στην τραγουδιστική χημεία, στη «συγχορδία», αναμεσα στην ΣΥΝΘΙΑ ΕΡΙΒΟ και την ΑΡΙΑΝΑ ΓΚΡΑΝΤΕ, οι οποίες πράγματι, φωνητικο- ερμηνευτικά κάνουν θαύματα, τα φωνητικά τους επιτεύγματα μεταφέρονται και στην ηθοποιία τους, ως ηθοποιία του είδους μιούζικαλ .

Τα υπέρλαμπρα σκηνικά και κοστούμια (που είχαν πάρει Oscar και τα δύο στο πρώτο μέρος) σε τίποτε δεν άλλαξαν, ούτε μία…ραφή ούτε ένα…αξεσουάρ, η μουσική, που ούτε αυτή τη φορά βγάζει τραγουδιστικό σουξε, μπορεί να είναι η επι μερους κατηγορία που θα υποστεί την γκρίνια εκείνων που δεν καταλαβαν σε τι χρησίμευσε ένα δεύτερο μέρος. κατά τα άλλα, ήταν μια υπόθεση των executives που είχαν στα χερια τους ένα πολύ καλό υλικό από μεριάς καλλιτεχνών κι ήθελαν να του βγάλουν όσο περισσότερο …ξύγκι, μπορούσαν. Ωστόσο, το ..ξύγκι το σεβάστηκαν. Εξού και περνάνε τη θέση περί «ολοκλήρωσης»

Από ένα υλικό , έβγαλαν δύο έργα. Κι οι συντελεστές, θα ζητήσουν και στο δεύτερο,  αναγνώριση από τα Oscar. Με τα ίδια στοιχεία……