Με άλλα λόγια, η Τυνήσια σκηνοθέτης ΚΑΟΥΤΕΡ ΜΠΕΝ ΧΑΝΙΑ, που είχε δώσει εκπληκτικά δείγματα και το 2021 όταν προτάθηκε για το Διεθνές Oscar με ένα θαυμάσιο φιλμ, το «Ο άνθρωπος που πούλησε το δέρμα του», μας σοκάρει με το τι ταινία εμπνεύστηκε για το παλαιστινιακό.

Ένα τηλεφώνημα!!!!! Το τηλεφώνημα ενός μικρού κοριτσιού με τις ομάδες διάσωσης της Ερυθρας Ημισελήνου (του Μουσουλμανικού Ερυθρού Σταυρού δηλαδή) που έχει παγιδευτεί σε ένα αυτοκίνητο το οποίο δέχτηκε επίθεση από εχθρικά πυρά, ισραηλινά, κι έχουν σκοτωθεί όσοι βρίσκονταν μέσα στο αυτοκίνητο κι έχει μείνει ζωντανό , για την ώρα, μόνο το κοριτσάκι..Το οποίο ζητάει βοήθεια.

Εμείς οι θεατές, το βλέπουμε από τη μεριά των ανθρώπων της Ημισελήνου που προσπαθούν να δουν τι θα κάνουν. Και βλέπουμε τις προσπάθειες, βλέπουμε τις αγωνίες, βλέπουμε και τα έξωθεν εμπόδια ,βλέπουμε και τις ενδογενείς συγκρούσεις κι ασυμφωνίες, μέσα από αυτούς ζούμε την αγωνία βασικά του παιδιού αλλά και των ίδιων, τουλάχιστον εκείνων που θέλουν να βοηθήσουν και παλεύουν αλλά δεν μπορούν πάντα καθώς κι εκείνου που αντιδρά στον τροπο διάσωσης αλλά εχει κι αυτός κάποιες δικές του θεσεις να πει έστω και προς το φινάλε.

Η ταινία δεν χρειάζεται να δείξει -ΚΑΙ ΔΕΝ ΔΕΙΧΝΕΙ!!- ούτε πολεμικές σκηνές ούτε λεηλασίες ούτε σφαγές ούτε γκρεμισμένα κτίρια ούτε ερειπωμένα σπίτια ούτε έρημες γειτονιές που τις εγκατελειψαν οι κάτοικοι στην προσπάθεια να διαφυγουν, να διασωθούν. Το ΤΗΛΕΦΩΝΗΜΑ είναι υπερ-αρκετό για να δείξει όλο αυτό το δράμα , στο βάθος και στο εύρος του.

Είναι ικανό επειδή είναι ικανή η σκηνοθέτης. Κι εμπνευσμένη. Κι είναι σκηνοθέτης κι όχι προπαγανδίστρια.  Και κάνει μια τομή βαθιά στα όρια μεταξύ ντοκυμαντέρ, ντοκουμέντου, και ταινίας μυθοπλασίας.

Εχει πάρει τα ηχητικά στοιχεία, τα αυθεντικά, του αγωνιώδους τηλεφωνήματος της μικρούλας με τους ανθρωπους της Ημισελήνου, τα έχει ως πρώτο υλικό, ως πρώτη ύλη, και πάνω σε αυτά τα αυθεντικά ντοκουμέντα στήνει τον τρόπο αφήγησης σαν να ήταν ένα δραμα μυθοπλασίας.

Το έργο σου κόβει την ανασα από τη βαθιά , ανθρωπινη δραματικότητα, σε φερνει με αυτό τον τρόπο σε επαφή με τη φρίκη ενός πολέμου, παίρνει το περιστατικό και το μεταβάλει σε γενικότητα, σε ολότητα, σε καθολικότητα, σε οικουμενικότητα, και μάλιστα, με ένα ευφυή τρόπο, βάζει την παρατήρηση και μέσα στο σενάριο: Με τον προϊστάμενο που αντιδρά οργισμένα να δείχνει στον διασώστη που τον  πιέζει, την αφίσα με τα ονόματα και τις φωτογραφίες μερικών πολλών  ακόμα που βρίσκονται την ιδια στιγμή σε κίνδυνο ανάλογο. Είναι το ευφυές σημείο που το έργο αποκτα καθολικότητα, που ξεφευγει από το περιστατικό, που δείχνει ότι δεν είναι ένα μεμονωμένο συμβάν αλλά περιστατικό αναμεσα σε αμέτρητα ολόιδια. Και βέβαια δείχνει σεναριακά, σε πρώτη δόση, τον υπαινιγμό για τον χαρακτήρα του προϊστάμενου, και το τι αντιμετωπίζει συνολικά απέναντι στο διασωστη που εχει παραδοθεί στο συναίσθημα του συγκεκριμένου περιστατικού-και θα τον ολοκληρωσει καθοδόν και λιγο πριν το τελος..

Η σκηνοθέτης έριξε το βάρος στη συνεργασία με τους ηχολήπτες, μέσα από τον ηχο πρεπει ο θεατής να παίρνει μερτικό από τη φρικη της μικρούλας κι ο ήχος να είναι περισσότερο ένας ήχος που κάθε τόσο διακόπτεται, ένας ηχος παρασίτων κι όχι ο ηχος των βομβαρδισμών που θα ήταν και μεγαλύτερη ευκολία. Ο συνδυασμός με ηχητικά παρασιτα και την απελπιδα κραυγή της μικρούλας, γινεται πολύ πιο αποτελεσματικός, γίνεται μέρος της σκηνοθεσίας και μαλιστα βασικό.  Στην Ευρωπαϊκή Ακαδημία το έχουμε υποψήφιο στην Καλύτερη Ταινία (μιά κι υπάρει το άλλοθι της υπαρξης Γάλλου παραγωγού -ίσως κάποτε χρειαστεί να σταματήσει αυτος ο περιορισμός με τις υπηκοότητες και το δικαίωμα συμμετοχής με βαση αυτές) και επίσης , οι ηχολήπτες-μελη της Ακαδημίας το πρότειναν για τον ΗΧΟ, στις επιμέρους διακρίσεις ψηφίζουν για τις υποψηφιότητες  οι εκπροσωποι των εκαστοτε κλάδων -για το βραβείο θα ψηφίζουμε όλοι, και για του Ηχου.. Στα Οscar το φιλμ κατεβαίνει στη Διεθνη κατηγορία ως εκπρόσωπος της ΤΥΝΗΣΙΑΣ κι όχι της συμπαραγωγού Γαλλίας η οποία συμφώνησε να αναλάβει την εκπροσωπηση του ιρανικού ¨Ένα απλό ατύχημα» του Τζαφαρ Παναχί που το διεκδικούσε και το Λουξεμβούργο, ως συν-χρηματοδότης.

ΥΓ. Στους χρηματοδότες της ταινίας περιλαμβάνονται κι ο Μπραντ Πιτ, κι ο Γιοακιν Φινιξ κι η Ρούνι Μαρα-αναγράφονται επισήμως στους τίτλους

.