Επιμένω στη λέξη «ρεσιτάλ» , την οποία επιδιώκω να αποφεύγω όταν πρόκειται για έργα μονόλογου διότι, στη δική μου αντίληψη, ακόμα και στο άριστα όταν φτάνει ο ηθοποιός, δεν παύει να είναι απόδοση ενός ρόλου. Το «ρεσιταλ Διαμαντόπουλος» στο «Θέατρο Τέχνης» είχε να κάνει με σειρα από μονοπρακτα που ερμήνευε ο μεγαλος ηθοποιός ,άρα βλέπαμε μια γενική άποψη της μεγάλης γκάμας. Και τον ακολούθησαν στη συνέχεια κι άλλοι κι άλλες..Και βέβαια, το «θεατρο ρεσιταλ» έχει περάσει πλέον και στη δραματουργία, υπάρχουν έργα ατόφια, όχι συρραφές μονοπράκτων, που γράφονται ακριβώς για αυτό το σκοπό, για να φανει ένας ηθοποιός ως που οριζει τα όρια του.
Ο συγκεκριμένος «VANYA» ως έργο δεν είναι αυτό που θα λέγαμε «σπουδαίο», αν το εξετάζαμε από μόνο του.
Είναι σπουδαίος όμως ο συγγραφέας, σπουδαίος ως γνώστης, κι όταν λέω γνώστης εννοώ σε καταρτιση δομής, τεχνικής, φαίνεται ότι έχει διδαχθεί «χρόνους» και «οικονομίες» από κινηματογραφική εντρύφηση, κι είναι πολύ ενδιαφέρουσα η τεχνική με την οποία επεξεργάζεται το τολμηρό εγχείρημα: ΤΟ ΕΡΓΟ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΗΘΟΠΟΙΌ. Οπου, κι εδώ, κατά τη γνώμη μου , φαίνεται η κατάρτιση, διαλέγει ένα έργο με πατήματα και ουσια, ουσία πολλαπλών κοιταγματων καθότι κι έργο πολλών προσώπων, ώστε να παραδωσει στον ηθοποιό που θα κάνει το ρεσιτάλ, ένα κείμενο το οποίο να πατά κάπου στέρεα.
Ο Τσέχωφ και το συγκεκριμένο έργο, δεν χρειάζονται δευτερες σκέψεις ως επιλογή.
Εκεί πάνω λοιπόν ο συγγραφέας ξεκινά από το που θέλει να το πάει, τι θέλει να δείξει, πως θέλει να το δείξει, πάνω σε ποια βαση επιδιώκει να στοχαστεί ώστε ο ηθοποιός που θα περνά αστραπιαία από τον ένα ρόλο στο άλλο, πρεπει να ξέρει ακριβως τι παίζει, να ξέρει ποιός ήταν ο «κεντρικός» από τον οποίο ξεκινά όλο αυτό και μέσα από ποια ματιά θα περάσει όλους τους χαρακτήρες, που θα τους φέρει πάνω του, θα τους επιβάλει το δικό του παίξιμο αλλά μέσα από ποιόν; Αυτό είναι ένα καίριο ερώτημα κι ο Σάιμον Στήβενς έδειξε ακριβως τα χαρτια του.
Περιεκτικά, του έβαλε ένα σημερινό κοίταγμα, πάνω στην αλλοτρίωση ων ανθρώπων, των αισθημάτων και των σχέσεων, στην καταναλωτική εποχή , και στα αισθήματα που τελικά αναλώνονται, επέλεξε ο συγγραφεας για χωρο ένα mini market, ας το πουμε, κι αν κρίνω από το σκηνικό του ΜΑΡΚΟ ΤΟΥΡΤΣΙΤΣ, που περιτύλιξε το έργο και την παράσταση, ήταν τόσο όσο για να υποδηλώνει. Είναι έργο που σηκώνει σκηνικό αφαίρεσης, σηκώνει και σκηνικό υποδηλωσης, σηκώνει ακόμα και «πνίξιμο» από τα πολλά καταναλωτικά αλλά κι «ασήμαντα» ενός mini market , ρεαλιστική δηλαδή αναπαράσταση σκηνικού αν ο σκηνοθέτης που θα το αναλάβει επιδιώξει αυτή την ανάγνωση.
Ο σκηνοθέτης της εδώ παράστασης, ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΑΠΤΟΤΑΣΙΟΣ, δεν επιδίωξε κάτι τέτοιο, αφησε το χωρο ελεύθερο, για τον ΓΙΩΡΓΟ ΚΑΡΑΜΙΧΟ, για να κινηθεί ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΜΙΧΟΣ. Ο οποίος πραγματοποιεί έναν ΑΘΛΟ, έναν ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΌ ΑΘΛΟ, όπως θα έλεγαν υπερβάλλοντας κάποιες ρεκλάμες πρωτινών χρόνων , μόνο που εδώ ισχύει κυριολεκτικά και με τη σωματική και τη διανοητική έννοια. Διότι ο ηθοποιός έχει μεταβληθεί σε ένα χειροκίνητο πολλαπλων γραναζιών, παίζει με το σώμα ο αθεοφόβος, δειχνει ότι εχει κάνει μαθήματα ουσίας πάνω στην Τέχνη του, εχει δουλέψει πάνω στο σώμα του και το εξουσιάζει μαζί με τη φωνη του και την αρθρωση του, με το λόγο του, με το μυαλό του, καθώς όλα αυτά γίνονται αστραπιαία, τα περάσματα από τον ένα στον άλλο, από το ένα φύλλο στο άλλο, από τη μια ηλικία στην άλλη, με απολυτη διαύγεια πνεύματος, με αυτό που λέμε κι εννοούμε «ΕΝΑΣ ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΕΞΟΥΣΙΑΖΕΙ ΤΗ ΣΚΗΝΗ ΚΑΙ ΤΑ ΕΚΦΡΑΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΜΕΣΑ»
Από την πρωτη ωρα που τον είχα δει, άγνωστο ακόμα, στο «PROOF» στο θέατρο «Μουσούρη» τον είχα δει πρώτη φορά και με την εμφάνιση του στη Σκηνή, είχα θυμηθεί την αείμνηστη και αυστηρή δασκάλα της κριτικής , την «Αλκη Θρύλο», όταν μιλούσε κι έγραφε για το τι σημαίνει «ένας ηθοποιός να ηλεκτρίζει» ή «να μαγνητίζει» ή «να μπορεί να περνοδιαβαίνει τη Σκηνή, να ξέρει να σταθεί και να κινηθεί κι όλο αυτό ως εντολή θείου χαρίσματος». Ως παλαιότερος, με βιώματα, έχω να δηλώσω ότι έχει σκηνικά χαρίσματα ΔΗΗΤΡΗ ΧΟΡΝ. Δεν λέω και «Γιωργου Παππά» διότι δεν τον πρόλαβα. Τον Χόρν όμως που τον προλαβα και τον παραπρόλαβα και τον είδα τον αμέτρητο, έχω να πω περί Καραμίχου, πως όταν λέω «χαρίσματα Χορν» δεν εννοώ ούτε ότι τον μιμείται, ούτε ότι μοιάζει η φωνη του, ούτε ότι κάνει τερτίπια αλα Χορν. Εχει απλώς το ΘΕΙΟ ΧΑΡΙΣΜΑ, να βγαίνει στη Σκηνή, να αρπάζει το σύνθετο ρόλο, να τον κάνει σβούρα, να φέρνει το δραματολόγιο γυροβολιά και όλα αυτά με ένα τρόπο σύγχρονο, που δεν έχουν καμία σχέση με τον τρόπο του Χορν και με το πως έπαιζε εκείνη η γενιά. Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΜΙΧΟΣ είναι απίστευτα λιτός την ίδια στιγμή που είναι τόσο σκηνικά μαγευτικός ή και μαγικός.
Να σημειώσω και τη μετάφραση της ΔΑΝΑΗΣ ΛΟΥΚΑΚΗ που δίνει ροη στο λόγο