Να μην κάνω κι εγώ τις δικές μου οσκαρικές αναφορές στις δύο ταινίες αφού PANTIMO.GR και Οσκαρ πάνε χέρι- χέρι; Αμ πως..
1) ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΟΥ ΚΛΕΦΤΗ (To catch a thief) είναι από τις πιο «γκλαμ» και καθαρά ψυχαγωγικές ταινίες του ΑΛΦΡΕΝΤ ΧΙΤΣΚΟΚ. Κι η ιδιαίτερη ταυτότητα της αποκρυσταλλώθηκε και στα Οσκαρ του 1956. Η ταινία τιμήθηκε με το ΟΣΚΑΡ (έγχρωμης) ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ (βάζω σε παρένθεση το περί «έγχρωμης» επειδή ως το 1967, για τη ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ, τα ΣΚΗΝΙΚΑ, και τα ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ υπήρχαν δύο ξεχωριστές πεντάδες, για μαυρόασπρο κι έγχρωμο , αφού οι μαυρόασπρες ταινίες ήταν ακόμα πολλές…) κι είχε ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΕΣ τόσο στα ΣΚΗΝΙΚΑ όσο και στα ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ.
Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ αποδείχτηκε η μεγάλη νικήτρια, το κατεξοχήν καλλιτεχνικό «something» της ταινίας στο οποίο ο διευθυντής φωτογραφίας ΡΟΜΠΕΡΤ ΜΠΕΡΚΣ (που έγινε κάτοχος του Οσκαρ) αξιοποιούσε το ατέλειωτο «γκλαμ» της Κυανής Ακτής κι επιπλέον φώτιζε τα δύο υπέρλαμπρα αστέρια που πρωταγωνιστούσαν, τον ΚΑΡΥ ΓΚΡΑΝΤ και την ΓΚΡΕΙΣ ΚΕΛΛΥ. Και τους «αποτύπωνε» στο σελυλόιντ σε μυθικές διαστάσεις.
Βεβαίως, και το επιτελείο της Paramount με επικεφαλής τον σκηνογράφο ΧΑΛ ΠΕΡΕΙΡΑ είχε ετοιμάσει ένα τρομερό ρεπεράζ σε Κάνες, Νίκαια, Carlton Hotel (με τα απίθανα δωμάτια- σουίτες για εσωτερικά ντεκόρ), βίλες δρόμους, περιοχές και του παρέδιδε την Γαλλική Ριβιέρα ως τεράστιο κι εναλλασσόμενο ντεκόρ- εξού κι η υποψηφιότητα στη σκηνογραφική διεύθυνση. Το Οσκαρ όμως της σκηνογραφίας πήγε σε άλλη ταινία, στο «Πικ Νικ» πάλι με ρεαλιστικού τύπου ντεκόρ (είναι η εποχή που το Χόλυγουντ βγαίνει από τα πλατό και ταξιδεύει ανά τον κόσμο) που απεικόνιζε την αμερικανική επαρχία ενός συγκεκριμένου ύφους που παρενέβαινε και το ποιητικό στοιχείο στα σκηνικά για τις ανάγκες της Μεγάλης Γιορτής της Ανοιξης όπως ήταν στο σενάριο. Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ του ΡΟΜΠΕΡΤ ΜΠΕΡΚΣ είναι που πήρε πάνω της όλη την Κυανή Ακτή (κι ας κουράστηκε η σκηνογραφία να την ετοιμάσει) τόσο για τον τρόπο που τη φώτισε, που κατέγραψε τον ήλιο, τα χρώματα, τη φύση, την πολυτέλεια των ξενοδοχείων ΑΛΛΑ ΚΑΙ για την κάμερα, όπου εδώ είναι σαφές πως έχει δώσει εντολές ο Χίτσκοκ. Ένα γενικό πλάνο από αέρος που παρακολουθεί μια καταδίωξη αυτοκινήτων και «χαρτογραφεί» όλη την περιoχή από ψηλά ενώ ο φωτισμός παραμένει ενιαίος κι αμετάβλητος, είναι μια συναρπαστική σκηνή κινηματογραφικής περιπέτειας και μια μεγάλη στιγμή της τέχνης της κάμερας.
Και τα ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ της μεγάλης ΗΝΤΙΘ ΧΕΝΤ ήταν υποψήφια και παρά τα ΟΚΤΩ ΟΣKΑΡ που κέρδισε στην καριέρα της η κορυφαία ενδυματολόγος των σταρ, πάντα εκφραζόταν με παράπονο για την απώλεια αυτού του συγκεκριμένου Οσκαρ. Οντως, τα μοντελάκια που έχει σχεδιάσει για την ΓΚΡΕΙΣ ΚΕΛΛΥ είναι ασυναγώνιστα. Δύο μάλιστα τουαλέτες, η «ουρανί» κι η «κατάλευκη» έγραψαν ιστορία. Όπως κι εκείνη η απόχρωση του ροζ για τη σκηνή της εκδρομής, για να μην πούμε για το κοστούμι της πλαζ που η Γκρέις κάνει εμφάνιση grande στο lobby του ξενοδοχείου- μαζί με αυτά κι ένα χορό μεταμφιεσμένων! Όμως η Ακαδημία είχε άλλη άποψη για το κοστούμι και το Οσκαρ πήγε στον ΣΑΡΛ ΛΕ ΜΕΡ για τα κινέζικης γραμμής κοστούμια Ευρασιάτισσας ηρωίδας που σχεδίασε για την Τζένιφερ Τζόουνς στο «Love is a many splendored thing» («Εκσταση και πάθος») που όχι μόνο ήταν διαφορετικού τύπου αλλά ήταν και ρούχα χαρακτήρα ενώ της Ηντιθ Χεντ ήταν απίθανα μοντέλα. Η Ηντιθ Χεντ το πήρε κατάκαρδα.
2) ΕΒΙΤΑ. Το μιούζικαλ (ή μάλλον η ροκ όπερα μια και δεν υπάρχει καθόλου πρόζα αλλά όλος ο διάλογος είναι τραγουδιστός) «Εβίτα» των ΤΙΜ ΡΑΙΣ κι ΑΝΤΡΙΟΥ ΛΟΥΝΤ ΓΟΥΕΜΠΕΡ, του διδύμου που έστειλε το θεατρικό μιούζικαλ ως είδος στα ύψη κι έκανε το West-End του Λονδίνου να φέγγει πιο πολύ κι από το Broadway της Νέας Υόρκης, ήταν το μεγάλο στοίχημα της Μαντόνα. Το είχαν διεκδικήσει πολλές για την οθόνη, διότι είναι απαιτητικό κι εξ αυτού καθοριστικό για την καριέρα μιάς τραγουδίστριας ή μιάς ηθοποιού που θέλει να ερμηνεύσει ροκ όπερα( στην Ελλάδα η Αλίκη έκανε μια συγκλονιστική παράσταση του έργου υπό την επίβλεψη των Βρετανών συντελεστών). Η Μαντόνα ήθελε να αποδείξει ότι είναι τραγουδίστρια, ότι έχει φωνή και δεν είναι απλώς ένα pop-icon. Ηταν καλή! Το κατάφερε μια χαρά. Με σκηνοθέτη τον ΑΛΑΝ ΠΑΡΚΕΡ και μετατροπή του θεατρικού σε σενάριο (που κράτησε απολύτως το τραγούδι και τον τραγουδιστό διάλογο) του ΟΛΙΒΕΡ ΣΤΟΟΥΝ. Οι «Χρυσές Σφαίρες» την προώθησαν και της έδωσαν βραβείο ηθοποιίας σε μιούζικαλ. Η ΑΚΑΔΗΜΙΑ δεν την δέχτηκε. Δεν είδε ότι νέο αστέρι του μιούζικαλ ανακαλύφθηκε. Είδε τη Μαντόνα που τραγούδησε καλά την "Εβίτα" Η ταινία προτάθηκε για πέντε Οσκαρ εκ των οποίων τα τέσσερα είχαν να κάνουν με την αναγνώριση της καλής παραγωγής και του ρυθμού: ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ, ΣΚΗΝΙΚΑ, ΗΧΟΣ, ΜΟΝΤΑΖ.- Ητττήθηκε σε όλα από τον "Αγγλο ασθενή"
Η πέμπτη υποψηφιότητα είναι που καταλήγει σε ΒΡΑΒΕΙΟ, γίνεται το μοναδικό ΟΣΚΑΡ της ταινίας κι είναι του ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ. Κι αποκρυσταλλώνει επίσης, το πιο ήταν το «something» στην όλη υπόθεση: Η πίστωση του έργου στο δίδυμο των θεατρικών δημιουργών, τον ΑΝΤΡΙΟΥ ΛΟΥΝΤ ΓΟΥΕΜΠΕΡ, τον κορυφαίο συνθέτη μιούζικαλ και τον στιχουργό συνεργάτη του ΤΙΜ ΡΑΙΣ για το τραγούδι που έγραψαν ειδικά για την ΜΑΝΤΟΝΑ κι ειδικά για την ταινία, το «YOU MUST LOVE ME» που ακούγεται σε δραματική στιγμή της ταινίας, όταν πια η Εβίτα Περόν, η σύζυγος του Αργεντινού Δικτάτορα που λατρεύτηκε από τα πλήθη, είναι πιά βαριά άρρωστη. Με αυτό το Οσκαρ έκαναν focus στην «ουσία» της κινηματογραφικής «ΕΒΙΤΑ».