Διότι , για την Ξενόγλωσση Ταινία ισχύει διαφορετικός κανονισμός . Ενώ, είναι εκλέξιμες όλες οι ταινίες για όλες τις κατηγορίες, που προβλήθηκαν στις αίθουσες του Λος Αντζελες σε κανονική διανομή με εισιτήριο (κι όχι σε ειδικό αφιέρωμα, φεστιβάλ, ρετροσπεκτίβα κλπ) από 1 Ιανουαρίου ως 31 Δεκεμβρίου, στα ξενόγλωσσα αναλαμβάνουν οι χώρες. Φέτος έφτασαν τον αριθμό 81 στην τελική αποδοχή (ήταν 84 , αν δεν κάνω λάθος, αλλά δύο –τρεις χώρες έστειλαν ταινίες που δεν πληρούσαν τις προυποθέσεις του καταστατικού) οι χώρες που υπέβαλαν ταινία. Και το πόσο ενδιαφέρει το Οσκαρ τις χώρες φαίνεται από τον αριθμό αλλά κι από τις χώρες. Πχ χώρες εχθρικές προς την Αμερική, όπως η Κούβα, το Ιράν, ή και πληγωμένες όπως η Παλαιστίνη, ειδικά για το Οσκαρ κάνουν «ανακωχή» και στέλνουν. Κι όλες αυτές έχουν προταθεί για κάποια ταινία ή κι έχουν κερδίσει όπως το Ιράν. Ενώ το Ισραήλ ας πούμε, παρά τις 10 υποψηφιότητες και την θεωρητικώς «εβραιοκρατούμενη» Ακαδημία , δεν κέρδισε ποτέ!
Το μπαλάκι πηγαίνει στις χώρες ώστε εκείνες να διαλέγουν αυτό που τις αντιπροσωπεύει.
Η διαδικασία, που την έζησα 21 χρόνια ως «permanent guest» κι ήμουν κάθε χρόνο «καλεσμένος» χωρίς δικαίωμα ψήφου στις προβολές της Ακαδημίας για την ξενόγλωσση, γίνεται ως εξής: Κάθε μέλος από τους 350 έχει ένα ντοσιέ δικό του με διάφορες σημειώσεις κλπ. Το ντοσιέ παραδίδεται στη γραμματεία κατά την είσοδο κι επιστρέφεται στον κάτοχο κατά την έξοδο. Με αυτό τον τρόπο κρατούν παρουσίες. Οπότε, ένα μέλος που έκανε «κοπάνα» και δεν έχει δει το 80 ο/ο των ταινιών, δεν του επιτρέπεται να ψηφίσει.
Το σκεπτικό να επιλέγουν τις ταινίες οι ίδιες οι χώρες αφορά στο γεγονός πως δεν θα μπορούσαν να έχουν την ευκαιρία της διάκρισης ή της προσοχής ,ταινίες μικρών χωρών που δεν έχουν βρει διανομέα στις ΗΠΑ. Οι ξένες που έχουν βρει διανομέα κι είναι κάποιες επωνύμων σκηνοθετών ή βραβευμένες σε μεγάλα Φεστιβάλ κλπ, ακολουθούν την μοίρα των ταινιών που βγήκαν στις αίθουσες του Λος Αντζελες και μπορούν να συμμετάσχουν σε όλες τις κατηγορίες, μαζί με τις αμερικάνικες και τις αγγλόφωνες.
ΥΠΟΨΗΦΙΕΣ ΕΙΝΑΙ:
- LAND OF MINE (Κάτω από την άμμο) (Under sandet) του ΜΑΡΤΙΝ ΖΑΝΤΒΛΙΕΤ (ΔΑΝΙΑ)
ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: Η ΔΑΝΙΑ έχει ΠΑΡΕΙ ΤΡΕΙΣ φορές το ΟΣΚΑΡ: Το 1988 για το «Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΠΑΜΠΕΤ» του ΓΚΑΜΠΡΙΕΛ ΑΞΕΛ, το 1989 για το «ΠΕΛΕ Ο ΚΑΤΑΚΤΗΤΗΣ» του ΜΠΙΛ ΟΓΚΕΣΤ (που είχε πάρει και το «Χρυσό Φοίνικα» στις Κάνες) και το 2011 για το «ΙΣΩΣ ΑΥΡΙΟ» (Inabetterworld) της ΣΟΥΖΑΝΕ ΜΠΙΕΡ.
Η φετινή είναι η 12η υποψηφιότητα. Εχει προταθεί επίσης με τα φιλμ : «Qivitoq» του Ερικ Μπάλιν (1957), «Paw» του Αστρικ Χένινγκ Τζένσεν (1960), «Harry and the butler» του Μπεντ Κρίστενσεν (1962), «Χορεύοντας βαλς με την Ρεγκίτζε» του Κάσπαρ Ρόστρουπ (1990), «Μετά το γάμο» της Σουζάνε Μπιερ (2007), «Ο έρωτας της βασίλισσας» του Νικολάι Αρσελ (2013), «Το κυνήγι» του Τόμας Βίντενμπεργκ (2014), «Η απόφαση» του Τομπίας Λίντχολμ (2016).
ΤΟ ΦΙΛΜ: Στη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, κατά την υποχώρηση των Γερμανών, μια ομάδα από πιτσιρικάδες Γερμανούς, αιχμαλώτους πολέμου, αυτούς που ο Χίτλερ επιστράτευσε στο φινάλε, υποχρεώνονται σε κάτι απάνθρωπο: να καθαρίσουν τη χώρα, από 2.500 νάρκες που έσπειραν οι ίδιοι. Οι Δανοί βγάζουν το άχτι τους για τα χρόνια της γερμανικής κατοχής. Όμως…
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ: Η Δανία τα τελευταία χρόνια εξελίσσεται σε …. Μέρυλ Στρηπ των χωρών. Κάθε έτος , σχεδόν, είναι στην πεντάδα του Οσκαρ. Και πως να μην είναι με την ποιότητα των κινηματογραφικών σπουδών της, με την ευρύτητα του πνεύματος της απέναντι στα είδη, απέναντι στο σινεμά, στα σενάρια, στην παραγωγή. Το συγκεκριμένο φιλμ είναι απεριόριστης δύναμης αλλά και σοκαριστικό για τη μεγάλη απόφαση των Δανών να κάνουν τόσο αντισυμβατική ταινία που θα δείχνει τους ίδιους σε τερατώδη συμπεριφορά απέναντι στους Γερμανούς που εκείνη τη στιγμή είχαν αλλαγμένους ρόλους, δεν ήταν οι θύτες αλλά τα θύματα. Μεγάλη υπέρβαση. Ο δε κινηματογραφικός τρόπος με τον οποίο πραγματοποιείται είναι υψηλού επιπέδου, τιμήθηκε στην Ευρωπαική Ακαδημία με βραβεία για τη φωτογραφία, τα κοστούμια και το μακιγιάζ.
- Α ΜΑΝ CALLED OVE (Ο κύριος Οβε) (En man som hetter Ove) του ΧΑΝΕΣ ΧΟΛΜ (ΣΟΥΗΔΙΑ)
ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: Η ΣΟΥΗΔΙΑ έχει ΤΡΙΑ ΟΣΚΑΡ , και τα τρία με ταινίες του ΙΝΓΚΜΑΡ ΜΠΕΡΓΚΜΑΝ: Το 1961 για την «ΠΗΓΗ ΤΩΝ ΠΑΡΘΕΝΩΝ», το 1962 για το «ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΑΣΜΕΝΟ ΚΑΘΡΕΦΤΗ» και το 1984 για το «ΦΑΝΥ ΚΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ».
Η φετινή είναι η 15η υποψηφιότητα της. Εχει προταθεί και για τα φιλμ: «Συνοικία κοράκι» του Μπο Βίντενμπερκ (1965), «Dear John» του Λαρς-Μαγκνους Λίντγκρεν (1966), «Αντάλεν 31» του Μπο Βίντενμπεργκ (1970), « ΟΙ μετανάστες» του Γιάν Τρόελ (1972- τον επόμενο χρόνο προτάθηκε και στα «κανονικά» Οσκαρ για ταινία, σκηνοθεσία, σενάριο και Λιβ Ούλμαν), «Για μια καινούργια πατρίδα» του Γιαν Τρόελ (1973), «The flight of the eagle» του Γιαν Τρόελ (1983), «Το βόδι» του Σβεν Νύκβιστ (1992), «Όλα θα πάνε καλά» του Μπο Βίντενμπεργκ (1996), «Under the sun» του Κόλιν Νάτλευ (2000), «Evil» του Μίκαελ Χάφστρομ (2004), «As it is in heaven» του Κέι Πόλακ (2005).
ΤΟ ΦΙΛΜ: Η ιστορία ενός στριμμένου γέρου, που έχει αποτραβηχτεί στα προάστια, δεν μιλιέται με κανέναν κι όταν μιλιέται είναι μόνο για να μαλώνει κι επισκέπτεται καθημερινά τον τάφο της γυναίκας του. Και τότε ηρεμεί. Κάποιοι όμως καινούργιοι γείτονες φέρνουν κάτι καλό για αυτόν ενώ θα ξεδιπλωθεί και το παρελθόν του και θα μάθουμε πολλά για τον ίδιο και την ιστορία του.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ: Feel-goodmovieαπό τη Σουηδία με παγκόσμια απήχηση, (πλην Ελλήνων «αστεροειδών» και παρόμοιων κριτικών) και με αναγνώριση από την Ευρωπαική Ακαδημία Κινηματογράφου ως καλύτερη ευρωπαική ταινία στο «comedy». Δραματική κωμωδία είναι στην ουσία με απίστευτη δουλειά στους χαρακτήρες, τρυφερότητα στο πλησίασμα, αφήγηση, ηθοποιία και ρυθμό- μια ταινία για την οποία οι Σουηδοί μιλούν με πολλή υπερηφάνεια. Στην Ακαδημία της Αμερικής την επισήμαναν και για το μακιγιάζ και την έβαλαν στην τριάδα της κατηγορίας.
- THESALESMAN (Ο εμποράκος) του ΑΣΓΚΑΡ ΦΑΡΑΝΤΙ (ΙΡΑΝ).
ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: Με ταινία του ΑΣΓΚΑΡ ΦΑΡΑΝΤΙ το ΙΡΑΝ ΚΕΡΙΣΕ ΟΣΚΑΡ το 2012 για το «ΕΝΑΣ ΧΩΡΙΣΜΟΣ».
Η φετινή είναι η τρίτη υποψηφιότητα της χώρας κι η δεύτερη του ήδη οσκαρούχου σκηνοθέτη. Το Ιράν είχε προταθεί και το 1999 με «Τα παιδιά του Παραδείσου» του Ματζίντ Ματζιντί.
ΤΟ ΦΙΛΜ: Ένα ζευγάρι, που εργάζονται παράλληλα και στο θέατρο κι αυτό τον καιρό παίζουν το «Ο θάνατος του εμποράκου» του Αρθουρ Μίλερ, μετακομίζουν προσωρινά σε καινούργια διαμέρισμα κι η κοπέλα δέχεται επίθεση, μέσα στο σπίτι, από άγνωστο βιαστή. Ο άντρας αποφασίζει να ψάξει και να τον βρει.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ: Ο ρεαλισμός του Ασγκάρ Φαράντι που τον έκανε διεθνώς διάσημο στο «Ενας χωρισμός» διότι είναι ένας ρεαλισμός πολύ ανθρωποκεντρικός, με έμφαση στο περιβάλλον, επανέρχεται και κτίζει μια ταινία πολύ ανθρώπινη, πολύ βαθιά και με εύρημα το δέσιμο της κύριας υπόθεσης με το έργο του Μίλερ που παίζουν οι κύριοι χαρακτήρες στο θέατρο.
- ΤΑΝΝΑ των ΜΠΕΝΤΛΕΥ ΝΤΗΝ και ΜΑΡΤΙΝ ΜΠΑΤΛΕΡ (ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ)
ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: Πρώτη υποψηφιότητα της αγγλόφωνης χώρας στην ξενόγλωσση κατηγορία.
ΤΟ ΦΙΛΜ: Συνδυασμός ντοκυμαντέρ κι εθνολογικού κινηματογράφου και στη μέση μια υπόθεση αλά Ρωμαίος και Ιουλιέτα, ένας κυνηγημένος έρωτας στη ζούγκλα του Νότιου Ειρηνικού, με δύο αντιμαχόμενες φυλές για την επικράτηση.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ: Ντοκυμαντερίστες είναι οι δύο σκηνοθέτες, που έχουν περάσει μεγάλο μέρος της έρευνας τους στα απάτητα των νησιών του Νότιου Ειρηνικού κι έχουν μελετήσει τις φυλές, εδώ κάνουν ουσιαστικά ντοκυμαντέρ πολιτισμικής μελέτης αλλά και με δραματικό μύθο. Με αληθινούς κατοίκους της περιοχής. Περίπου, όπως ήταν πέρσι το κολομβιανό «Στην αγκαλιά του φιδιού»- μόνο που τούτο είναι αφενός έγχρωμο αφετέρου θέτει εντελώς διαφορετικά το θέμα του πολιτισμού, ανάμεσα στους γηγενείς εδώ κι όχι στον ξένο παράγοντα-καταπατητή.
- ΤΟΝΙ ΕΡΝΤΜΑΝ της ΜΑΡΕΝ ΑΝΤΕ (ΓΕΡΜΑΝΙΑ)
ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: Ως ΔΥΤΙΚΗ Γερμανία, πήρε ΟΣΚΑΡ το 1980 με το «ΤΑΜΠΟΥΡΛΟ» του ΦΟΛΚΕΡ ΣΛΕΝΤΟΡΦ.
Είχε επίσης υποψηφιότητες χωρίς νίκη με τα φιλμ: «Ο λοχαγός του Κέπενικ» του Χέλμουτ Κόυτνερ (1957), «The devil came at night» του Ρόμπερτ Σίοντμακ (1958), «Ο άνθρωπος και τα όπλα» του Φραντς Πέτερ Βιρθ από το έργο του Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω (1959), « Η γέφυρα» του Μπέρναρντ Βίκι (1960), «The pedestrian» του Μαξιμίλιαν Σελ (1974), «Το λευκό κελί» του Χανς Γκάισεντέρφερ (1979), «Angry harvest» της Ανιέσκα Χόλαντ (1986).
Επίσης ως Ανατολική Γερμανία προτάθηκε μία φορά το 1977 με το «ΙΑΚΩΒ Ο ΨΕΥΤΗΣ» του Φρανκ Μπέγιερ.
Ως ενιαία ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΠΗΡΕ ΟΣΚΑΡ το 2003 με το «ΠΟΥΘΕΝΑ ΣΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ» της ΚΑΡΟΛΊΝΕ ΛΙΝΚΕ και το 2007 με το «ΟΙ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ» του ΦΛΟΡΙΑΝ ΧΕΝΚΕΛ ΦΟΝ ΝΤΟΝΕΡΣΜΑΡΚ.
Η φετινή είναι η 10η υποψηφιότητα της Ενιαίας. Προτάθηκε και για τα φιλμ: «Το κακό κορίτσι» του Μάικλ Βερχόφεν (1991), «Schtonk» του Χέλμουτ Ντιτλ (1993), «Πέρα από τη σιωπή» της Καρολίνε Λινκε (1998), «η πτώση» του Ολιβερ Χιρσμπίγκελ (2005), «Σόφι Σκολ» του Μαρκ Ροτεμουντ (2006), «Το σύμπλεγμα Μπάαντερ-Μάινχοφ» του Ούλι Εντελ (2009), «Η λευκή κορδέλα» του Μίκαελ Χάνεκε (2010).
ΤΟ ΦΙΛΜ: Η «ανασύσταση» της σχέσης πατέρα και κόρης όπου η κόρη είναι γυναίκα καριέρας παραδομένη στη δουλειά και στερημένη από τις χαρές της ζωής ενώ ο πατέρας είναι ρέμπελος, αναρχικός, καλαμπουρτζής και του αρέσει να πειράζει τους γύρω του.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ: Η ταινία προσεγγίζει με εντελώς διαφορετικό από τα συνηθισμένα τρόπο μια σχέση πατέρα και κόρης. Τόσο σε περιεχόμενο όσο και σε φόρμα. Κρατεί ύφος κωμωδίας, μπαίνει πολύ στη σημερινή διαμορφωμένη κατάσταση στην Ευρώπη (κι όχι μόνο στη Γερμανία), δείχνει μια σχέση που αν είχε γίνει ταινία στα 70ς θα ήταν αντίστροφα δοσμένοι οι ρόλοι. Η ταινία προκάλεσε αίσθηση με τη διαφορετικότητα της, με το βάρος στις λεπτομέρειες, με τους νεκρούς χρόνους που αξιοποιούνται κατά ένα περίεργο τρόπο και σάρωσε τα βραβεία της Ευρωπαικής Ακαδημίας Κινηματογράφου.
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ: Να δούμε σε ποιο ΑΝΘΡΩΠΟΚΕΝΤΡΙΚΟ περιεχόμενο θα κάτσει η μπίλια. Διότι τουλάχιστον τα τέσσερα από τα πέντε φιλμ είναι βαθιά ανθρώπινα, άλλο με το χιούμορ του, άλλο με την ειρωνεία του άλλο με τη δραματικότητα του κι άλλο με την τραγικότητα του κι απέναντι τους έχουν το εθνολογικό της Αυστραλίας που κι αυτό όμως περισσότερο με τον άνθρωπο ασχολείται πάνω στο πολιτισμικό γίγνεσθαι παρά με τον πολιτισμό άνευ ανθρώπων. Η ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ, που εκπροσωπείται με τρεις βραβευμένες ταινίες της έρχεται αντιμέτωπη με δύο ηπείρους. Ψηφίζει η Αμερικάνικη αλλά με διεθνή μέλη κι αυτή….
Τη ΝΙΚΗΤΡΙΑ ΞΕΝΟΓΛΩΣΣΗ ΤΑΙΝΙΑ θα τη μάθουμε στην Ελλάδα από την COSMOTE TV που έχει αναλάβει φέτος και για τα επόμενα τρία χρόνια τη ζωντανή μετάδοση των βραβείων της Ακαδημίας Κινηματογράφου. Απονομή: 26 Φεβρουαρίου.