«Περιττό» λέμε ένα έργο που δεν μας προκαλεί συναισθήματα ούτε επιδοκιμασίας ούτε εναντίωσης. Δεν μας προκαλεί διάθεση επιδοκιμασιών διότι δεν απογειωνόμαστε ούτε καλλιτεχνικά ούτε διασκεδαστικά, μας δεν μας προκαλεί ούτε εναντίωση αφού πάμε να το εξετάσουμε δια της λογικής. Δι’ αυτής της λογικής «Ο ΓΙΟΣ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ» της ΕΛΙΝΑΣ ΨΥΚΟΥ λέει μια ιστορία, τη λέει κάπως στρωτά, δεν φαλτσάρει επικινδύνως. Όμως αυτό ακριβώς είναι το συναίσθημα του «άχρουν, άοσμον, άγευστον» ή, στη χειρότερη περίπτωση, των δεκάτων, όσον αφορά στην ανθρώπινη θερμοκρασία. Εκείνο το 37,1. Με το οποίο ούτε υγιής είσαι, ούτε ασθενής λέγεσαι , όμως σέρνεσαι.
Κάπως έτσι σέρνεται κι αυτή η ταινία που μας λέει την ιστορία ενός πιτσιρικά, 11 χρονών, που έρχεται από τη Ρωσία να βρει τη Ρωσίδα μαμά του στην Αθήνα, η οποία δουλεύει ως υπηρέτρια σε ένα σπίτι αλλά δεν την βρίσκει ακριβώς έτσι μα την βρίσκει με έτοιμο πατριό για λογαριασμό του πιτσιρικά.
Ταινίες με παιδάκια, με αυστηρούς πατριούς, με ταλαιπωρημένες μαμάδες και να μη σου βγάζουν την παραμικρή συγκίνηση, μιλάμε για το απόλυτο 37,1. Δεν νιώθεις τίποτα. Βαριέσαι, τόσο ως κριτικός του στυλ «τι να γράψω τώρα;», βαριέσαι κι ως θεατής ακόμα περισσότερο. Ως κριτικός, βρίσκεις κάποιο πάτημα , αν θες να εξιταριστείς λίγο στο να βρεις έμπνευση και να γράψεις, με το γεγονός πως ανακατεύει και τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας του 2004. Μόνο που δεν ζυμώνονται με την υπόθεση και καταντούν κι αυτοί περιττοί και ως πλαίσιο. Θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε εκδήλωση ή και καμία αφού δεν υπάρχει λόγος έτσι όπως εκτυλίσσεται η ιστορία.
Εντάξει, μπορεί κάποιος να γυρίσει και να πει «μα η ταινία βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ της Tribeca». Τι λέτε ρε παιδιά; Σοβαρά; Πείτε και το παρακάτω. Πως υπάρχουν πάνω από χίλια Φεστιβάλ στον πλανήτη που μαζεύουν ότι υπάρχει σε 37,1, άντε μέχρι 37,6- κάτω από 36,7 αποκλείεται) και κάποιο από αυτά το βραβεύουν. Η ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ των ΦΕΣΤΙΒΑΛ είναι μια ΑΥΤΟΝΟΜΗ βιομηχανία μέσα σε αυτό που λέγεται κινηματογράφος. Στην ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ, όμως, δεν έγινε δεκτή. Την ταινία, την έχω δει εδώ και μήνες, ως μέλος της ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ. Ηταν πρόταση της Ελλάδας που είχε φτάσει ως τα προκριματικά. Δεν θέλησα να γράψω ως Ελληνας, θα ήταν σαν να σαμποτάριζα την επίσημη ελληνική πρόταση. ¨Ημουν , όμως, απολύτως βέβαιος του τι θα συνέβαινε, όπως και συνέβη. Η ταινία έμεινε εκτός .Εκτός έμεινε βέβαια και το «Να με φωνάζεις με το όνομα σου» αλλά σαρώνει αυτή τη στιγμή στα βραβεία των κριτικών ενώσεων της Αμερικής που κάνουν σφυγμομέτρηση για το Οσκαρ….
Τέλος πάντων..Δεν μου αρέσει να κτυπώ τους αδύναμους και δεν θέλω να συνεχίσω για αυτή την ταινία, ακριβώς επειδή είναι αδύναμη, εξαιρετικά αδύναμη ως κινηματογράφος. Εξού και μίλησα εξαρχής περί ΑΚΕΦΗΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ.