Και το κλίμα που φτιάχνει είναι νεανικό, σύγχρονο, μοντερνο ,η όψη δεν ακολουθεί φωτιστικούς εντυπωσιασμούς και στυλιζάρισμα ούτε εκνευριστικά κόλπα της κάμερας, παλαιάς κοπής με τα τράβελινγκ και με τέτοια, το κλίμα το φτιαχνει με τους ανθρωπους.
Μια παρέα νεαρών ατόμων, αρρένων και θηλέων, σαν σύγχρονοι Ρομπεν των Δασων κλέβουν από τους πλούσιους για να τα δώσουν στους φτωχούς. Αυτό είναι ένα πρωτο στοιχείο νεανικής προσέγγισης. Δεν επιλέγει τη βία στη νεολαία και αυτά τα αίσχη που βλέπουμε Θα μπορούσε και ίσως κάποια άλλη στιγμή το κάνει, γιατί οχι; Φανταζομαι όταν θα νιωσει πιο ωριμος. Εδώ επιλέγει παιδιά με ιδεολογικό προσανατολισμό όπου τα παιδιά αυτά είναι στο σύνολο τους τραυματισμένα. Δεν ασχολείται με όλα εκ μοιρασμένης της ύλης. Ξεκινά από την κεντρική ηρωίδα. Διότι το έργο εχει κεντρική ηρωίδα και δι αυτού του τρόπου ο Κεκάτος ως σεναριογραφος-σκηνοθέτης θα διαχωρίσει και θα δειξει ότι μπορεί να μοιάζει και ιδεολογικά να ισχύει ότι πρόκειται για έργο συνόλου, όμως, κακά τα ψέματα, υπάρχει κεντρικός ήρωας, κεντρικη ηρωίδα, μέσω αυτής μπαίνουμε οι θεατές στην παρεα των υπολοίπων κι αρχίζουμε να τους μαθαίνουμε και ταξιδεύουμε μαζί τους ώστε από το «Ρομπεν των Δασων» να καταλήξουμε ή να συνειδητοποιήσουμε ότι βλέπουμε ένα «nomadland» ελληνικής νεολαίας. Παιδιά που ζουν σε ένα όχημα, κατι αναμεσα σε «βαν» και τροχόσπιτο και περιφέρονται, εμείς με την ηρωίδα ξεκινάμε , με το πως την απαρνιέται το σπίτι της, ποια είναι η κατασταση μέσα στην οικογένεια, από που παει να φύγει, σε ποια παγίδα πέφτει και πως καταλήγει να χωθεί σε αυτό το «βαν». Και να αρχίσει ουσιαστικά το έργο της. Ο σεναριογράφος Κεκάτος της έχει φτιάξει και παρτενέρ, τον οδηγό , και ιδιοκτήτη, όπως θα μάθουμε, του «τροχόσπιτου» και μεσα από τη σχεση τους θα γίνει προσέγγιση, θα μάθουμε και τα δικά του τραύματα και θα πάρουμε μυρωδιά και τα των υπολοιπων. Όπως είπα και στην αρχή δεν είναι γραμμένοι επί ισοις οροις οι χαρακτηρες, εξηγώντας τη διαφορα έργου συνόλου κι έργου κεντρικού ηρωα σε πλαίσιο.. Το περιβαλλον λειτουργεί ως πλαίσιο για την ηρωίδα και τη σχεση με τον οδηγό που εκκολάπτεται και κλιμάκωση των όσων κουβαλούν ενώ η κοινωνική αναφορά που είναι κι αφορμή, αυτό με του φτωχους και τους Ρομπεν των Δασων και την περιπλάνηση με το όχημα, θα φερει και κάποιους guest, όπου κι εδώ θα δωσει δειγματα γραφής ο Κεκάτος, με τον LEX ως σηματοδότηση, την ΑΝΝΑ ΜΑΣΧΑ με την ηθοποιία της στη μία αλλα χαρακτηριστική σχολιαστικά σκηνή και την ΣΟΦΙΑ ΚΟΚΚΑΛΗ σε..αντίποδα, στα περί τραυματων της ηρωίδας,, τον ΔΗΗΤΡΗ ΚΑΠΟΥΡΑΝΗ να τον προβάλει ως ΚΑΠΟΥΡΑΝΗ ως δημιουργούμενη κινηματογραφική προσωπικότητα και την ΤΟΝΙΑ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ, όπου από όλους τους guest, εδώ φαίνεται περισσότερο η παρέμβαση του ως σκηνοθέτη, της εχει φτιάξει κάτι ιδιαίτερο, όπως της το είχε κάνει και στο τηλεοπτικό «Milk way», πρώτη φορά τη βλέπαμε σε ρόλο αξιώσεων, οπου έκανε μια καρκινοπαθή…εδω κάνει μια εντελώς αμερικάνικης επιρροής ηρωίδα, κόρη παροπλισμένου "μπάτσου" με παιδί κι εμπορική σχέση με τα όπλα...
Τα είπα όλα αυτά επειδή έχουν αφενός μια σεναριακή αφετηρία, άρα αυτό περί του ότι δεν ξερει από σεναριο, δεν ισχύει, εχει πολλά στοιχεία σεναριακών κλιμακώσεων, εξηγησεων και προϊστοριών. Όπως επίσης και περί ηθοποιών, τη στιγμή που μπορεί και μέσω αυτών να φτιαχνει κλίμα. Απλά, χρειάζεται λίγη παραπάνω δουλειά κι ωρίμανση, στο δεσιμο όλων αυτων των στοιχείων, στο γραφε-σβήνε, γυριζε-μόνταρε-πέτα, ώστε σιγα σιγα να σφίγγει το υλικό και να διαφαίνονται καλύτερα στον ίδιο, για τον ίδιο μιλάω, τα κενα ώστε να τα επεξεργάζεται, να τα ξαναδουλεύει και να τα καλύπτει.
Φτιάχνει κλίμα και νεανική ταινία, χωρις φιοριτούρες, χωρίς εκείνα που ανέφερα, η φωτογραφία του κινείται από εξαιρετική κάμερα που του κάνει θαυμάσια πλάνα και δίνει ρεστα στην ερωτική σκηνή στο πως τους φιλμάρει και τους στήνει ο διευθυντης φωτογραφίας ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΑΛΣΑΜΗΣ , κι ο χώρος επίσης που ανοίγει για τον ΛΑΜΠΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ, να παραλάβει το υλικο και με το μοντάζ του να δώσει στην ταινία την ωθηση του οχήματος, που μεταφέρει τα πρόσωπα.
\Και θα πω κάτι περι φινάλε, δεν θα πω ποιό είναι αλλά πρέπει να επισημαινονται κάποια πράγματα από την κριτική και να βρίσκει τρόπους να τα λέει χωρίς να προδίδει.. Είναι άλλο πράγμα το «δεν εχει φινάλε» κι εντελώς διαφορετικό ότι μετά από όσα συνέβησαν , οι χαρακτηρες επέλεξαν αυτό το φινάλε. Λέω οι χαρακτηρες κι όχι ο Κεκάτος διότι οι χαρακτήρες υπαγορεύουν και μια επιθυμία, μια λογική, μία θεληση. Εξου κι επισήμανα ότι τα περί σεναριου που με ευκολία του προσάπτουν, δεν ισχύουν, χωρις να σημαίνει ότι δεν επιδεχονται βελτίωσης.
Στους ηθοποιούς, ναι, η ΔΑΦΝΗ ΠΑΤΑΚΙΑ, ναι, το κραταει το έργο, κι επικοινωνεί τη «Χλόη» της και στους θεατές, τη νιώθεις στα σημεία ευαισθησίας που μέσω κάποιων σκηνών τις επισημαίνει ο Κεκάτος (ενώ, οι σκηνές δρασης των ληστειών ΣΕΝΑΡΙΑΚΑ( το τονίζω το "σεναριακά", όχι σκηνοθετικά, ελαφρως χωλαίνουν)), κι ο ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ ΖΕΓΚΙΝΟΓΛΟΥ, είναι καλός ηθοποιός, τον έχουμε δει και σε άλλα, εδώ κρατά τα ηνία της ωριμανσης και τα μεταδίδει και στους άλλους ηθοποιούς που έχουν σκηνές μαζι και βοηθά και την Πατακιά πολύ, δι αυτού του τρόπου.
Τωρα δεν θα αναφερθω ονομαστικά σε έναν έναν ξεχωριστα , από το σύνολο της διανομής, του την πιστώνω του Κεκάτου στα πλαίσια του κλίματος, για το ποιους και ποιές διάλεξε και πως μεσω αυτών έφτιαξε αυτό το νεολαιίστικο κλίμα της σημερινής εποχής που περιλαμβάνει και συμπερίληψη με ένα διακριτικό τρόπο και ίσως κάπου εκεί να οφείλεται κι η επιτυχία της ταινίας, διότι την ειδα με καθεστως sold-out. Yes!!!!!!!!
Βέβαια…. Και την εμπορικότητα ή την αποδεχόμαστε ή όχι. Ποτέ αλα καρτ. Οπου μας βολεύει να την επικαλούμαστε κι αν είναι για τη Βουγιουκλάκη, το Δαλιανίδη η τον Σπήλμπεργκ να την απαξιώνουν. Το επισημαίνω επειδή στην περιπτωση του Κεκάτου οι υποστηρικτές επικαλούνται, και το επιβεβαιωνω κι εγω πανηγυρικά, περί sold out.
Η απήχηση είναι απήχηση και κάτι σημαίνει, κάτι δηλώνει. Και το «ΟΙ ΑΓΡΙΕΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ» βρίσκει ΑΠΗΧΗΣΗ.