Το «JOHN WICK»με τις τέσσερις ταινίες του ήταν ακριβώς αυτή η περίπτωση. Και πρόσφερε αναγνώριση κύρους με τη διαπιστευμένη ωριμότητα του πλέον στον ΚΗΑΝΟΥ ΡΙΒΣ.
Η «BALLERINA» είναι κάτι σαν «κόρη» του «JOHN WICK» και το βασίλειο δείχνει να πηγαίνει …σόι.
Εχουν πάρει πολύ στα σοβαρά το action, την ταινία δράσης, την ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΔΡΑΣΗΣ ως ΕΙΔΟΣ. Κι ως είδος την υπηρετούν με όλες τις δυνάμεις κι εμπνεύσεις και με καθορισμένες γραμμές προς τα που την κινούν και τη κατευθύνουν. Την προχωράνε καλόγουστα, με πολύ στυλ στο ύφος, όχι όμως ένα στυλ που αυτό- επαίρεται αλλά που δρά. Ένα από τα προσόντα του John Wick ήταν το χορογραφημένο μπουνίδι. Οι σκηνές δρασης και βίας, αντι για σπλατεριά, έφτιαχναν στυλ. Ηταν σαν χορογραφημένες. Κι ως χορογραφημένες απαιτούσαν και την αναλογη αισθητική.
Στην «Ballerina»αυτά τα προσόντα έρχονται στη νιοστή. Ο,τι ξύλο πέφτει, ό,τι βία υπάρχει, υπαγορεύεται από ένα στυλ κι από μια χορογραφία στην αντίληψη. ΚΙ εδώ επιχειρούν και την οριοθέτηση της συμβασης, η ηρωίδα , να είναι «ballerina». Για να δικαιολογήσει και τη σκηνοθετική αντίληψη. Μόνο που είναι μια άλλου τυπου μπαλαρίνα. Τα συστατικά είναι απίστευτα επεξεργασμένα, υπάρχει η Ρωσία, υπάρχει η Μόσχα, υπάρχει ο Τσαϊκόφσκι, υπάρχει κι ο Ταρκοφσκι με τη ρετροσπεκτίβα του, υπάρχει η Λίμνη των Κύκνων αλλά υπάρχει κι η απόλυτη ανατροπή όλου αυτού, μια κι η μπαλαρίνα του μύθου μας δεν είναι ακριβως αυτό, αν και από εκεί πέρασε για τις πρώτες…σπουδές.
Η μπαλαρίνα μας είναι ένα κορίτσι που είδε να σκοτώνουν μπροστά στα μάτια της τον πατέρα της. Χρόνια μετά θα ξεκινήσει για την εκδίκηση. Θα μας έχει πετάξει, όμως, και μια σεναριακή πληροφορία περί πραγματικής οικογένειας, ουσιαστικά έναν υπαινιγμό, για να έχουμε να πορευόμαστε. Καθοδον θα βρούμε πολλές από τις απαντήσεις.
Το θέμα είναι ότι όλα αυτά έχουν ξεκινήσει από σενάριο. Ότι υπάρχει σεναριο. Για όσους δεν γνωρίζουν από σενάρια. Υπάρχουν τα σεναρια της δρασης. Τα οποία δεν έχουν σχέση με τα σεναρια των διαλόγων, έχουν όμως τις αρχές και τις απαρχές. Εδώ υπάρχουν όλοι οι κανόνες της δημιουργίας ενός πλήρους σεναρίου, μέχρι κι η αναγνωριση από το αρχαίο δράμα κι από τα ομηρικα έπη, που είναι μια βασική προυπόθεση στις διδασκαλίες περι σεναρίου, να υπαρχει μία αναγνωριση, μία αποκάλυψη. Η δραση είναι γραμμένη σεναριακά. Με πλήρεις σκηνές. Με τις οποίες έχουν πάει το πρωί στο γύρισμα. Αυτές τις σκηνές εχουν πάει να γυρίσουν. ΚΙ όχι ό,τι τους κατεβάσει η κούτρα τους όπως νομίζουν οι ακινηματογράφητοι. Η δραση κι η εξελιξη της ,μέσω της εικόνας υπαγορεύουν και στυλ, έτσι όπως είναι γραμμένα. Υπαγορεύουν στο σκηνοθέτη συνεργασίες περι αισθητικής τελειότητας, υιοθέτησης κατά βάση των νυχτερινών, εκπληκτική συνεργασία με τον διευθυντη φωτογραφίας ΡΟΜΑΙΝ ΛΑΚΟΥΡΜΠΑ, που έρχεται από το γαλλικό σινεμά, και φωτίζει στα χρωματα που του υπαγόρεψε ο ΦΙΛΙΠ ΑΪΒΥ, ο υπεύθυνος σκηνογραφίας με ντεκόρ που παίζουν με την ξενοδοχειακή καλογουστια αλλά και με σκηνές στουντιακής ή και όχι υπαίθρου που ζητούν να φωτιστουν με μαγεία, , , πρωτοβουλίες-τι να λέμε τωρα;- στου μοντερ για όλο αυτό στο οποίο πρεπει να περιτυλίξουν το υλικό, απεριοριστες ευκαιρίες στους ηχολήπτες αλλα και κανόνες πειθαρχίας, ο ήχος πρέπει να συντονιστεί με τη σκηνοθεσία κι όχι με τη δική του αυταρεσκεια.
Ένα φιλμ καλαισθητο στη δραση του, χορταστικό, με ΄ολη την υπερβολή του trash και με όλη την φροντίδα του ότι αυτό είναι το υλικο μας και το σεβόμαστε. Σκηνοθέτης και casting directors εχουν φροντίσει με ενίσχυση της εικόνας από ονόματα που λένε κάτι κι έχουν και κάτι να παίξουν:Ο ΓΚΑΜΠΡΙΕΛ ΜΠΕΡΝ, ο ΙΑΝ ΜΑΚ ΣΕΗΝ, η ΑΝΤΖΕΛΙΚΑ ΧΙΟΥΣΤΟΝ που κι αν ήρθε λίγο με πειραγμένο πρόσωπο και τι με αυτό;, δειχνει την κλαση της κι ως ηθοποιός κι ως γυναικεία προσωπικότητα, η επιλογή της Κολομβιανής ΚΑΤΑΛΑΝΑ ΣΑΝΤΙΝΟ ΜΟΡΕΝΟ, υποψήφια για Oscar το πάλαι ποτέ για την «Κεχαριτωμένη Μαρία», για το ρόλο της αδελφής, και βέβαια η επιλογή της ΑΝΝ ΠΑΡΙΓΙΩ για τη σύντομη σκηνή της Τσεχας συνομιλήτριας, φυσικά ο ΚΗΑΝΟΥ ΡΗΒΣ που δεν ερχεται μόνο ως υπενθυμιση με δυο παρένθετα περασματα στο πρωτο μέρος αλλά του αφήνεται τεραστιος χώρος για το δευτερο, μεγαλο κομμάτι, που αφήνει υπόνοιες ότι μπορεί να επανέλθει και με δική του 5η ταινία ή να τον δούμε κι από κοινού με την ΑΝΑ ΝΤΕ ΑΡΜΑΣ.
Ω, ναι. Διότι υπάρχει η ΑΝΑ ΝΤΕ ΑΡΜΑΣ. ΚΙ εδώ φτάνουμε στον τιτλο του άρθρου και στα προσόντα της..Μπαλαρίνας. Όχι μόνο της υπόθεσης αλλά και της πρωταγωνίστριας. Σηκώνει ένα έργο δρασης ΕΦ’ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΥΛΗΣ , ΣΤΟΥΣ ΩΜΟΥΣ της. Με συναισθηματα, με μπουνιές, με χορογραφημένες κινήσεις με σκηνές ξυλοδαρμών, με σκηνές σασπένς, με σκηνές παρακολούθησης, με σκηνες ευαισθησίας η οποία πρέπει να ελεγχθεί από την ηθοποιό ώστε να μην ξφυγει προς άλλο είδος αφού είναι μια ευαισθησία ηρωίδας δρασης.
Μια υπέροχη ταινία του είδους με πολύ σεβασμό προς το κοινό από αυτούς που το έκαναν και με πολύ σεβασμό από εδώ προς αυτούς που το έκαναν.
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: ΛΕΝ ΓΟΥΑΙΣΜΑΝ
ΣΕΝΑΡΙΟ:ΣΕΫ ΧΑΤΕΝ, ΝΤΕΡΕΚ ΚΟΛΣΤΑΝΤ.