Διότι πλέον ο Γουές Αντερσον , ειδικά με την ταινία αυτή, επιβεβαιώνει ότι είναι ένα ένα προϊόν ο ίδιος, ένα έργο ο ίδιος, ένα είδος ο ίδιος, οπότε ή πάς να δεις «Γουες Αντερσον» ή..μην πας καθόλου. Διότι αν πας για να δεις «έργο», ξεχασε το. Θα δεις μεν έργο αλλα είπαμε ποιος είναι το είδος και η υπογραφή.

Κι αν σε προηγούμενα έργα το εκκεντρικό και ιδιότυπο γκροτέσκ , είχαν σεναριακή αφορμή κι εκκίνηση, όπως «Η οικογένεια Τενενμπάουμ», πλέον και μετά το «Grand Budapest Hotel», που έφερε την υπογραφή του στην ανωτερη ως τωρα βαθμίδα της, η παραδοξολογία του συγκεκριμένου auteur κι η καλλιτεχνική του εκκεντρικότητα, απλώθηκαν σε όλο το πανί, έπιασαν σκηνικά, κοστούμια, μακιγιάζ, χρώματα, έγιναν «Υφος» κι αυτό το «υφος» που γίνεται «είδος», από εκείνη τη στιγμη επαναλαμβάνεται. Επαναλαμβάνεται το κατακτημένο ύφος, με τους συνεργατες που έχουυν συμβάλλει στη δημιουργία του υφους αυτού όπως η ενδυματολόγος ΜΙΛΕΝΑ ΚΑΝΟΝΕΡΟ, αν κι από τη Σκηνογραφική Διεύθυνση ξεκινά η εφαρμογή της Γουες Αντερσον υπογραφής και με τον κόσμο που του υλοποιεί ο ΑΝΤΑΜ ΣΤΟΚΧΑΟΥΖΕΝ και, για να μην μακρηγορώ, βλέπουμε διογκώσεις εκκεντρικότητες και γκροτέσκο  προσωπικής υπογραφής αλλά γίνονται αυτοσκοπόες, δεν ανανεωώνουν υπόθεση, δεν γεννούν απόθεση αρα δεν ανανεώνονται και τα ίδια. Αν κι εχει εχει αλλάξει διευθυντή φωτογραφίας, αυτή τη φορά τον δοκιμασμένο ΜΠΡΟΥΝΟ ΝΤΕΛΜΠΟΝΕΛ, αν κι ο λιγότερο φιρμάτος Ρόμπερτ Γέομαν του είχε προβάλει καλύτερα τις χρωματικες εισηγήσεις του Στοκχάουζεν στο «Budapest..»

Η κωμωδία είναι η βαση και κωμικά διογκωμένη η περίτπωση της εδώ σεναριακής αφήγησης, ένας εκκεντρικός μεγιστάνας, που έχει μπει στο στοχαστρο για δολοφονία αλλά όλο τη γλυτωνει, περνά μια φάση επαφής με την κόρη του η οποία δεν ηθελε να τον δει διότι θεωρει ότι δολοφονησε τη μητερα της κι αυτή γίνεται καλόγρια αλλά την εχει κατά νου για διαδοχο της κληρονομιας, οπότε αυτό αλλάζει τα σχέδια. Θα μπορουσε να είναι αστυνομικό; Θα μπορούσε αλλά ούτε είναι ούτε θελει ούτε αποπειραται να γίνει. Θα μπορούσε να είναι μια ανελεητη σατιρα μεγιστανών που αναφερονται σε δελτία Τύπου , μεγιστάνων αλά Πολ Γκετύ; Θα μπορούσε αλλά δεν… Μηπως θα μπορούσε να είναι περισσότερο μια αλληγορία σατιρική κι οξύτατη πάνω στον Ντόναλντ Τραμπ; Αυτό κι αν θα μπορούσε αλλά μονο το υπαινίσσεται κι όποιος το πιάσει…

Οπότε τι ακριβως είναι;

Είναι μια «ταινία του Γουες Αντερσον» γι αυτό κι έκανα πιο πάνω το μακρύ πρόλογο.

Όχι, ως θεατής δεν την ευχαριστήθηκα καθόλου την ταινία, εως και τη βαρεθηκα, δεν είχε καμία έκπληξη, ούτε καν στο αισθητικό. Εξαιρετικά καλαίσθητη αλλά χωρίς κανένα ξαφνιασμα. Οπως ο ‘ιδιος ως σκηνοθέτης-σεναριογραφος έτσι κι οι αισθητική των λοιπών συντελεστων επαναπαύεται στις δαφνες τους.

Τότε;

Τοτε , στην υπογραφή «Γουές Αντερσον» που τη συνυπογραφουν, ακριβως, πλήθος καλλιτεχνες επιμέρους τομέων, μεσα σε αυτούς κι ο ΑΛΕΞΑΝΤΡ ΝΤΕΣΠΛΑ, που το πρωτο από τα δύο Oscar Μουσικής του το έχει πάρει για ταινία του Γουες Αντερσον, το «Grand Budapest Hotel» το περιώνυμο , τότε λοιπόν αν θελουμε να μιλήσουμε για κάτι επιπλέον εντος της υπογραφής, είναι για τον ΜΠΕΝΙΤΣΙΟ ΝΤΕΛ ΤΟΡΟ και τη νεαρή συμπρωταγωνίστρια ΜΙΑ ΘΡΗΑΠΛΕΤΟΝ. Οι υπόλοιποι είτε κάνουν σύντομη εμφανιση είτε λένε και μερικές ατάκες, είναι ονόματα που απλώς εμπλουτίζουν τη συγκεκριμένη εικόνα με την παρουσία τους χωρίς να προσφερουν τίποτε ούτε στους εαυτούς τους ούτε στην ταινία. Όπως ο ΤΟΜ ΧΑΝΚΣ ή ο ΜΠΙΛ ΜΑΡΕΪ. Απλά, τους χρησιμοποιεί. Κι εκείνοι κάνουν ό,τι κανουν με βαση το μακιγιάζ. Με βαση το μακιγιάζ παίζει στο 100 τοις εκατο ο ΜΠΕΝΕΝΤΙΚΤ ΚΑΜΠΕΡΜΠΑΤΣ, που επειδή δεν υπάρχουν σαφη όρια χαρακτήρα, ακολουθεί τςι γραμμές του μακιγιαζ για να σχολιάσει ερμηνευτικά την καρικατούρα του.

Ο ΜΠΕΝΙΤΣΙΟ ΝΤΕΛ ΤΟΡΟ, όμως, είναι άλλη περίπτωση. Είναι αυτος που ξεχωρίζει στην ταινία διότι συντονίζεται μεσω  των άπειρων αφαιρεσεων που προηγήθηκαν,  πάνω στα  γκροτεσκα στοιχεία της αισθητικής και πετυχαίνει με την απλότητα του παιξίματος του να σχολιάσει υπονομευτικά αυτόν τον σατανικό μεγιστάνα. Με την ίδια απλοτητα υφους σχολιάζει κι η νεαρη σσυμπρωταγωνίστρια τα συμβαίνοντα και δίνει κι αυτή όπως κι ο Ντελ Τόρο την έννοια ενός νεου αποκτήματος, στον κόσμο του Γουες Αντερσον.

Εδώ θα είχε ενδιαφερον κάποια στιγμή να αναλύαμε τη συνεργασία στο σεναριο  Γουές Αντερσον και ΡΟΜΑΝ ΚΟΠΟΛΑ, όπου η συνεργασία αναφερεται ως προς το story, ως προς τον μύθο δηλαδή κι όχι ως προς το τελικό σενάριο κι εκεί ίσως αποκτούσαμε μια ευρύτερη εικόνα περί auteur……Όπως στο υφος της ταινίας, στην όψη της, που κουραζεσαι να μετρας επιμέρους συντελεστές στο όνομα του ενός και μόνου auteur……

Εν κατακλείδι: Μια ταινία συλλογής στοιχείων και εικόνων παρα ένα καθαυτο ολοκληρωμένο φιλμ.