Είναι κι ανθρώπινη, είναι κι αληθινή, είναι και γνήσια νεανική , είναι κι απολύτως αμερικανική όσον αφορά στο αμερικανικό κοινό που καλείται να δεί κάτι οικείο αλλά που πετυχαίνει και την καθολικότητα, την εκτός Αμερικής, διότι τα προβλήματα των ηρώων του φιλμ, τα αντιμετωπίζουν παντού, σε όλο τον κόσμο. Παιδιά που νιώθουν το σκίρτημα του έρωτα, από τα μαθητικά τους θρανία, προς άτομα του ίδιου φύλλου, παιδιά που κινδυνεύουν ανα πάσαν στιγμήν από «bullying», γεγονότα σχετικά που συμβαίνουν και στην ημετέραν , τι να λέμε τώρα.

Μια τέτοια ιστορία πιάνει η ταινία που βασίζεται κι αυτή σε βιβλίο, όπου ένας 17χρονος, επικοινωνεί μέσω internet με κάποιον, με τον οποίο τους εκδηλώνεται το ερωτικό αλλά δεν γνωρίζει ποιος είναι. Και το διαδίκτυο κάνει τη «ζημιά» του, το μυστικό διαρρέει και παρασύρει στη δίνη, καταρχάς τον πρωταγωνιστή.

Το έργο δεν κτίζεται ως δράμα απόγνωσης, η αντιμετώπιση έχει «κοινωνικό» χαρακτήρα, κι εννοώ χαρακτήρα περισσότερο κοινωνικής ταινίας παρά ακραιφνώς δραματικής. Εχει και χιούμορ, έχει και καλό διάλογο, έχει και χαρακτήρες.

Τι όμως δεν έχει ώστε να γίνει κάτι ξεχωριστό , τουλάχιστον ως κινηματογράφος κι όχι ως σενάριο καθαυτό: Του λείπει η ΠΟΙΗΣΗ. Η ποίηση ήταν που είχε κάνει ξεχωριστές κάποιες άλλες ταινίες που είχαν για ήρωες ομοφυλόφιλους και θα αναφερθώ σκόρπια σε έργα όπως η «ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΗ ΚΥΡΙΑΚΗ» του ΤΖΩΝ ΣΛΕΣΙΝΓΚΕΡ με τον ΠΗΤΕΡ ΦΙΝΤΣ και την ΓΚΛΕΝΤΑ ΤΖΑΚΣΟΝ, για να ανατρέξω και σε παλιά χρόνια, ή «ΤΟ ΦΙΛΙ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΑΡΑΧΝΗΣ» που είχε χαρίσει ΟΣΚΑΡ ΗΘΟΠΟΙΙΑΣ στον ΓΟΥΙΛΙΑΜ ΧΑΡΤ ή «ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ BROKEBACK MOUNTAIN» που είχε δώσει ΟΣΚΑΡ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ στον ΑΝΓΚ ΛΙ καθώς και ΟΣΚΑΡ στο ΕΚ ΔΙΑΣΚΕΥΗΣ ΣΕΝΑΡΙΟ, ή πρόσφατα το «ΝΑ ΜΕ ΦΩΝΑΖΕΙΣ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ».

Θα σταθώ στο τελευταίο διότι είναι ακριβώς πρόσφατο, βρίσκεται πιο κοντά ως νοοτροπία ΕΠΟΧΗΣ στο «ΜΕ ΑΓΑΠΗ, ΣΑΪΜΟΝ» αλλά….. δεν έχει ΟΨΗ. Δεν έχει CAST. Οι ηθοποιοί μπορεί να αποδίδουν αλλά είναι μια διανομή, ένα cast for characters, που ισοπεδώνει την εικόνα, δεν την κάνει σημαντικό κινηματογράφο, την κάνει «τηλεοπτική» αφού παίζουν άτομα που να χωρούν ίσα- ίσα στη μικρή οθόνη της τηλεόρασης, δεν υπάρχει μια αποκάλυψη πρωταγωνιστική όπως ο ΤΙΜΟΤΕ ΣΑΛΑΜΕ του «Να με φωνάζεις…» που συνέβαλε στο να γίνει ξεχωριστή η ταινία. Και δεν υπάρχει αυτή η «αποκάλυψη» διότι δεν υπάρχει σενάριο με ποίηση σαν κι εκείνο που παρέδωσε ο ΤΖΕΗΜΣ ΑΪΟΡΥ στον σκηνοθέτη ΛΟΥΚΑ ΓΚΟΥΑΝΤΑΝΙΝΟ κι επέτρεψε στον τελευταίο να αναδείξει τον πρωταγωνιστή, να του φτιάξει ένα από τα ωραιότερα φινάλε-πορτραίτα που έχουμε δει στον κινηματογράφο.

Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΑΛΙΑΝΙΔΗΣ μου είχε διδάξει πρώτος ότι η σωστή διανομή είναι το ήμισυ της σκηνοθεσίας. Το ξανάκουσα, κατά κόρον αυτή τη φορά, κατά την 21ετή παρουσία μου στην Αμερικανική ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ ΚΙ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ, όπου μου το επανέλαβαν και μου το ανέλυσαν με κάθε λεπτομέρεια ΟΛΟΙ οι ΜΕΓΑΛΟΙ σκηνοθέτες που γνώρισα και συνομίλησα διεξοδικά μαζί τους πάνω στο έργο τους αλλά και σε έργα άλλων.

Εδώ έχουμε μια διανομή επάρκειας, όπου δεν λείπουν τα ταλέντα αλλά η ποίηση που λείπει από τη σκηνοθετική προσέγγιση του σεναρίου, λείπει κι από τη διανομή. Καλές οι καθημερινές φατσούλες, καλά και τα ταλεντάκια, αλλά δεν δίνουν όψη στην ταινία, δεν την κάνουν σημαντική. Και δεν την κάνει ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΑ σημαντική κι η σκηνοθετική προσέγγιση που μένει στη λογική της τηλεταινίας, του είδους που παράγεται σωρηδόν στις μέρες μας.  Οπότε, σε μιά τέτοια λογική, και το happy end ακόμα , παρεξηγείται και παρερμηνεύεται . Βλέπετε, όπως έχω διατυπώσει πολλές φορές, το σινεμά είναι μια συλλογική υπόθεση. Ο σκηνοθέτης βεβαίως και διευθύνει κι εποπτεύει και δίνει τη γραμμή αλλά μετρούν κι οι άλλοι παράγοντες και πρέπει όλα αυτά να συντονίζονται μεταξύ τους. Το περίεργο είναι ότι στο «Με αγάπη, Σάιμον» συντονίζονται αλλά προς κάτι μικρό έως και ισοπεδοτικό.

Μένει το περιεχόμενο, που είναι αυτό το οποίο ανεβάζει την ταινία κι από αυτή την άποψη δεν μπορείς να της προσάψεις τίποτε το αρνητικό.

Σκηνοθεσία: ΓΚΡΕΓΚ ΜΠΕΡΛΑΝΤΙ. Δεν έχει αποβάλει την τηλεόραση στην οποία έχει θητεύσει κι είναι μια τηλεόραση, σωστά μεν δραματουργική, αλλά  χωρίς φαντασία. Κι αυτό φαίνεται από το casting. Χωρίς αυτό, με τη σειρά του, να σημαίνει ότι δεν παίζουν καλά.  

ΩΣΤΟΣΟ, με σημαία του το περιεχόμενο βγαίνει να διεκδικήσει…..