Έγραψα την ΑΝΑΛΥΣΗ του ΗΧΗΤΙΚΟΥ ΜΟΝΤΑΖ (Νο 5), όπου εξήγησα τα της πολλαπλής ειδικότητας που καταλήγει στις «εφευρέσεις» ηχητικών εφφέ, σε διάφορα ευρήματα ηχητικά, σε «ηχητικό μοντάζ διαλόγων» , σε δουλειά πάνω στα «κοψίματα» της μουσικής και στο συνολικό «κόψιμο» του ήχου και πάμε τώρα να δούμε τη «μίξη», αυτό που εννοούμε όταν λέμε «Ήχος» ή πιο παλιά «Ηχοληψία». Να δούμε τώρα δηλαδή τις συνθέσεις των ήχων και κυρίως την επιλογή του ήχου, η οποία συνολική επιλογή έχει να κάνει με τη σκηνοθεσία της ταινίας και πως αυτή αντιμετωπίζει τον ήχο, τι είδους ήχο θέλησε ώστε να είναι συμβατός με το είδος αλλά και με την εικόνα της ταινίας. Κι όταν λέμε «συμβατός», εννοούμε την άποψη. Διότι συμβατός μπορεί να είναι κι ένας ήχος που αναιρεί την εικόνα επειδή έτσι τον θέλησε ο σκηνοθέτης και προς αυτή την κατεύθυνση συνεργάστηκε με τον ηχολήπτη, κι ο τελευταίος με τη συνολική του ομάδα.
Σε αντίθεση με τον φετινό Β’ Ανδρικό ρόλο, όπου κάποιοι ρόλοι μοιάζουν σχεδόν συμπρωταγωνιστικοί και χρειάστηκε να γράψω ένα κατεβατό επεξηγήσεων περί θέσης του ρόλου στο σενάριο, ο Β’ Γυναικείος είναι σαφής: Καμία από τις 5 δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί συμπρωταγωνίστρια, όλες έχουν περιορισμένους σε διάρκεια ρόλους ή παίζουν εκτός πρωταγωνιστικού διδύμου.
Τα «ANNIE AWARDS», κάτι σαν… Μικρή Ακαδημία των ANIMATORS, των καλλιτεχνών – εργατών του Κινουμένου Σχεδίου έκαναν μια πρόταση που θα θεωρηθεί από «επική» έως κι «ανατρεπτική»
Ο ΣΑΜ ΜΕΝΤΕΣ για το «1917» ήταν ο ΝΙΚΗΤΗΣ των ΒΡΑΒΕΙΩΝ του ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ, του πιο καθοριστικού, ίσως, για τα Οσκαρ Κινηματογραφικού Σωματείου. Με τις ελάχιστες, τις μετρημένες , κυριολεκτικά, στα δάκτυλα αποκλίσεις (ΜΟΝΟ 7 ΦΟΡΕΣ)(!!!!) μεταξύ Βραβείου κι Ακαδημίας στα 72 (ΕΒΔΟΜΗΝΤΑ ΔΥΟ(!!!!) χρόνια ζωής του θεσμού τους.
Ο, τι έχουμε πει για τη ΜΟΥΣΙΚΗ, ισχύει ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΙΔΙΟ και για το ΤΡΑΓΟΥΔΙ. Για την ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ Μουσική και για το ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ Τραγούδι. Πως το Τραγούδι στον Κινηματογράφο κρίνεται κι αξιολογείται ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΑ κι όχι δισκογραφικά ή ραδιοφωνικά. Από τον Κινηματογράφο έχουν βγει τραγούδια που έγιναν μεγάλα σουξέ δεν ήταν όμως όλα της ίδιας ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗΣ αξίας. Γι αυτό και πολλά από αυτά τα σουξέ, στάθηκαν μόνα τους ως σουξέ κι έγιναν τραγούδια υψηλών πωλήσεων, διότι η αξία τους ήταν τραγουδιστική- όχι όμως και Κινηματογραφική. Το ίδιο πράγμα ίσχυε και στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο: Υπήρχαν τραγούδια που έβγαιναν μέσα από το σενάριο, γράφονταν από συνθέτη και στιχουργό κατόπιν αναγνώσεως του σεναρίου, κι υπήρχαν κι άλλα που μπορεί ως τραγούδια να ήταν πανέμορφα αλλά κινηματογραφικώς ΑΣΤΟΧΑ.
O ΡΟΜΠΕΡΤ ΤΖΟΟΥΝΣ είναι ένας κορυφαίος μοντέρ του αμερικάνικου σινεμά, ο οποίος προτάθηκε τρεις φορές για Οσκαρ, χωρίς να κερδίσει, για μνημειώδη φιλμ όπως το «Είναι ένας τρελός, τρελός, τρελός κόσμος» του Στάνλεϋ Κράμερ, το «Μάντεψε ποιος θάρθει το βράδυ» πάλι του Κράμερ και το «Αυτή η γη είναι δική μου γη» (Bound for glory) του επίσης μοντέρ που μετά πέρασε στη σκηνοθεσία, του ΧΩΛ ΑΣΜΠΥ- ο ΑΣΜΠΥ δεν πήρε Οσκαρ ως σκηνοθέτης, είχε πάρει όμως ΟΣΚΑΡ για ΜΟΝΤΑΖ στο «ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ» (In the heat of the night) του Νόρμαν Τζούισον.
Περί «αυτού», περί του ΕΙΔΟΥΣ δηλαδή που λέγεται ΣΑΤΙΡΑ πρόκειται κι ακριβώς επειδή είναι σάτιρα, προκαλεί αντιδράσεις με το περιεχόμενο. Όπως συμβαίνει ΠΑΝΤΟΤΕ με την σάτιρα, από καταβολής. Κάποιοι πάντοτε ενοχλούνται με το περιεχόμενο της, επειδή το χιούμορ τους δεν υπάρχει ή δεν είναι σε θέση να επικοινωνήσει με το χιούμορ του έργου.
Ο φετινός Β’ Ανδρικός Ρόλος, ο «supporting», ο «στηρικτικός», δίνει τη δυνατότητα να καταλάβουν, όσοι θέλουν να καταλάβουν, αυτό που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο κι εξηγώ αναλυτικότατα από το PANTIMO.GR, είτε στα οσκαρικά αφιερώματα, είτε στις κριτικές. Ότι ο ρόλος διαχωρίζεται σε leading (πρωταγωνιστικός) και σε supporting (στηρικτικός) από τη θέση που κατέχει στο σενάριο, από το «τίνος την ιστορία λέει το έργο». Μην μπερδεύουμε τον «leading», τον πρωταγωνιστή δηλαδή, με τους «main characters», με τους βασικούς, δηλαδή, ρόλους . Ρόλος βασικός μπορεί να είναι αλλά είναι βασικός για την εξέλιξη της πλοκής και της δράσης, δεν είναι αυτός που «οδηγεί» το έργο. Και σε άλλες περιπτώσεις , μπορεί να είναι και ρόλος των λίγων σκηνών. Με άλλα λόγια, όλοι οι ρόλοι , πλην αυτού του οποίου την ιστορία λέει το έργο, είναι «supporting», εκτός αν ο κεντρικός ήρωας έχει επί ίσοις όροις αντίπαλο δέος, οπότε θεωρούνται κι οι δύο πρωταγωνιστικοί. Αυτά, όμως, ελέγχονται με βάση το σενάριο.
Τουλάχιστον όσοι διαβάζετε το PANTIMO.GR, όχι μόνο τα οσκαρικά αφιερώματα αλλά και τις κριτικές, θα έχετε μπει στο νόημα περί ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗΣ Μουσικής και τι είναι η «Κινηματογραφική Μουσική» και η διαφορά της από τη «Μουσική από τον Κινηματογράφο». Η τελευταία μπορεί να έχει να κάνει με ένα τραγούδι (το οποίο να είναι υπέροχο ως τραγούδι αλλά κινηματογραφικά «άσχετο»), με ένα θέμα, με κάποιο μεγάλο σουξέ δισκογραφικό, όμως η ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΗ ΜΟΥΣΙΚΗ είναι άλλο πράγμα, εξετάζεται με άλλους Κανόνες κι αυτοί είναι καθαρώς Κινηματογραφικοί, είναι πάνω στο δόγμα ότι «Η κινηματογραφική Μουσική πρέπει να «βλέπεται» κι όχι να «ακούγεται». Είναι τεράστιο λάθος, και σίγουρα ΑΝΤΙΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ, να θες να ακούσεις μια κινηματογραφική μουσική και να βάζεις το cd. Το dvd πρέπει να βάζεις κι εκεί θα τη «δεις» την κινηματογραφική μουσική, στο dvd της ταινίας.
Δόθηκαν τα βραβεία του Σωματείου αυτού αλλά δεν είναι εύκολο να βγάλει κανείς άκρη, κυρίως επειδή υπάρχουν πάρα πολλές «ανθυποκατηγορίες» (βλ.εξειδικεύσεις) και απονέμονται για πολλούς τομείς. Χώρια ότι κάποια που βραβεύτηκαν για κάποιο ειδικό τομέα, δεν είναι υποψήφια και για Οσκαρ.