Φέτος, αν και γενικώς δεν ασχολούμαι πολύ με αυτό το κομμάτι, θα ξεκινήσω από την ΑΠΟΝΟΜΗ.
Και θα ξεκινήσω από την Απονομή επειδή ήταν μια πολύ ωραία απονομή, ο ΤΖΙΜΥ ΚΙΜΕΛ να παραμείνει, κι αυτό έχει να κάνει με την όλη κατάσταση.
Η Καλύτερη Ταινία είναι το ΣΥΝΟΛΟ. Είναι αυτή που περικλείει τα πάντα και καθορίζεται αό τα πάντα. Στην «Καλύτερη Ταινία» αυτό που μετράει είναι το σύνολο, αυτό που για τα γυμνά μάτια μοιάζει σαν κάτι ενιαίο κι αδιαίρετο. Στα πεπειραμένα, αντιστοίχως, είναι η επισήμανση των στοιχειών που την στέλνουν ψηλά, όταν δεν την κατεβάζουν χαμηλά.
Ως τώρα, δεν ασχολείτο κανείς μαζί τους. Μέχρι που αναγνωρίστηκαν ως αυτόνομη οντότητα από την Ακαδημία. Κι από το 2026 θα υπάρχει και Oscar στο όνομα τους. Οπότε θα έχουν και σωματειακές βραβεύσεις, όπως κι άλλοι
Πως «κοιτάζουν» την ερμηνεία, την πρωταγωνιστική ερμηνεία, οι δέκα χιλιάδες κινηματογραφιστές. Αρχίζοντας από τους ηθοποιούς που είναι κι αυτοί οι οποίοι εισηγούνται και παίρνουν θέση μέσα από το Σωματείο τους, και πως τη βλέπουν και την εξετάζουν οι άλλοι.. Τι βλέπει ο σκηνοθέτης σε κάθε έναν από τους 5 υποψήφιους, ποιος έδωσε καλύτερη λύση στον σκηνοθέτη του, τι βλέπει ο σεναριογράφος ως ερμηνεία πάνω στο γράψιμο, αν αξιοποίησε τις αποχρώσεις του ρόλου που του έγραψε ο σεναριογράφος της ταινίας του, τι βλέπει ο μοντέρ, αν ο ηθοποιός παίζει μετωπικά ή διαθέτει μια ευχέρεια που να τον κάνει κινηματογραφικό στα μάτια του μοντέρ, στο από που θα τον «κόψει» και θα τον «ράψει», τι βλέπει ο ενδυματολόγος στο ποιος ηθοποιός με την ερμηνεία του και τη στάση αναδεικνύει το ρούχο ή το ξεπαστρεύει, τι βλέπει ο διευθυντής φωτογραφίας στο ποιος υπάκουσε καλύτερα στις αξιώσεις του φακού…κλπ, κλπ, κλπ
Φέτος άλλαξα τη σειρά στις γυναικείες , ερμηνευτικές κατηγορίες κι έβαλα πρώτα τον Α’ Γυναικείο (ανάλυση 16) κι ακολούθως τον Β’
Μέσα από τις αναλύσεις των ερμηνειών, να γίνει πιο οικείος κι αυτός ο διαχωρισμός, στην διαφορά ρόλων, α’ και β’ ή πιο καλλιτεχνικά και κόσμια, πρωταγωνιστή και στηρικτή. Εκείνου που οδηγεί και του άλλου που στηρίζει. Η αγγλική απόδοση είναι η καλύτερη όλων, ισχύει και για τα δύο φύλα , leading και supporting
Σαρωτική ήταν η παρουσία του «OPPENHEIMER» , στα ΒΡΑΒΕΙΑ και των 4 Σωματείων που είχαν απομείνει. Για τους άλλους άφησε τα «ψίχουλα», εκεί που υπήρχαν πολλαπλές εξειδικευμένες κατηγορίες
Φέτος θα το κάνουμε διαφορετικά: Την ανάλυση αυτής της κατηγορίας θα τη δούμε μέσα από τις ματιές των διαφόρων ειδικοτήτων . Ωστε να καταλάβουμε πως αντιλαμβάνονται την ερμηνεία οι εκάστοτε κλάδοι, πως αξιολογούν κι εξετάζουν. Το «ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ», θα μεταφερθεί, κατά κάποιο στον πρόλογο, ως προετοιμασία για την ανάλυση της κάθε ερμηνείας ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΗΣ ΣΚΟΠΙΑΣ που θα την βλέπουν.
Δεύτερη φορά, μέσα σε 5 χρόνια, που η κατηγορία «ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ», έχει κι ελληνικό ενδιαφέρον. Λόγω ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΑΝΘΙΜΟΥ και πάλι. Μόνο που αυτό δεν την μεταβάλει σε «ελληνικό κινηματογράφο» όσο κι αν πάνε να το παρουσιάσουν έτσι, εγχώριοι κρατικοδίαιτοι και κυβερνητικοί..
Το πόσο έχουν αλλάξει κι επισήμως τα πράγματα στο διεθνές σινεμά, καθρεφτίζεται στη φετινή 5άδα της άλλοτε «Ξενόγλωσσης» και Νυν ΔΙΕΘΝΟΥΣ Ταινίας. Εχει επιβληθεί η διεθνοποίηση, τα έργα είναι παγκόσμιες συμπαραγωγές , από πολλές εθνικότητες κι εθνότητες (αναλογα τα λεφτά και το περιεχόμενο) κι απλώς μια χώρα αναλαμβάνει, στα συμφωνητικά, να είναι αυτή που θα τις τρέχει στα διεθνή γήπεδα
Τα «SPIRIT» των «ανεξάρτητων» τάχθηκαν με τις «ΠΕΡΑΣΜΕΝΕΣ ΖΩΕΣ»
Επισημοποιείται, επίσης, η απόλυτη προ- οσκαρική κυριαρχία του «OPPENHEIMER»
Και το Εκ Διασκευής Σενάριο, με τους ίδιους σεναριακούς κανόνες κρίνεται, αξιολογείται, ελέγχεται, με τους ίδιους με τους οποίους κρίνεται και το πρωτότυπο, το original. Διότι τα έργα είτε ως σύνολο είτε ως επιμέρους επίτευγμα, κρίνονται με τον τρόπο που γίνονται. Οπότε για να τα κρίνεις , πρέπει να ξέρεις το πως έγιναν Κι εννοώ τους κανόνες, όχι τα…παρασκήνια.
Ημέρα τριών Σωματείων η σημερινή, δυο βραβεύουν , ένα προτείνει για μεταχρονισμένα.
Θα τα λέμε κι αυτό κάθε χρόνο, διότι κι αυτό είναι ένα motto, ένα «ρητό», ότι το τραγούδι στον κινηματογράφο κρίνεται κι αυτό με κριτήρια κινηματογραφικά κι όχι δισκογραφικά ή όποια άλλα, αν έκανε ή δεν έκανε σουξέ, αν έμεινε ή δεν έμεινε στο billboard και στα σχετικά…. Το τραγούδι κρίνεται με πρώτη και κύρια βάση το πόσο συνέβαλε σε μια ταινία, πόσο τη χαρακτήρισε, πόσο την υπογράμμισε και την υπέγραψε. Είτε κατέληξε να γίνει και σουξέ, όπως «Τα παιδιά του Πειραιά» από το «Ποτέ την Κυριακή» και το «Que sera sera» από το χιτσκοκικό «Ο άνθρωπος που γνώριζε πολλά είτε πέρασε φευγαλέα μέσα από κάποια σκηνή που χαρακτήριζε είτε ήρωα είτε κατάσταση είτε στους τίτλους του φινάλε για να αφήσει μια αίσθηση που να γίνεται αίσθηση της ταινίας είτε πάλι σε τίτλους αρχής και να μπορεί να σχολιάζει κι ολόκληρη ιστορία όπως το «The way we were», το οποίο στα 3 λεπτά των τίτλων χωράει όλη την προϊστορία των ηρώων ενώ η μουσική δηλώνει νοσταλγία πριν καν το έργο αρχίσει αλλά το έχουν προϊδεάσει οι τίτλοι.
Εδώ το «Poor things» που βραβεύτηκε για το μακιγιάζ του στα BAFTA, δείχνει ότι έχει αντίπαλο για το Oscar.
Είναι σαφές το προβάδισμα του «OPPENHΕΙMER» στο δρόμο για τα Oscar, τώρα που πήρε και τη ενίσχυση από τους Βρετανούς, δίπλα στις τόσες άλλες προτιμήσεις υπέρ του. Επιβεβαιώνεται ωστόσο ότι ο στενός του αντίπαλος είναι το «Poor things»
Στην ΑΝΑΛΥΣΗ που είχα κάνει για το OSCAR Κινουμένου Σχεδίου, είχα χαρακτηρίσει το «Spiderman: Across the spider-verse» ως «ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ». Ότι εντάξει όλες οι συζητήσεις, όλες οι φιλολογίες, όλοι οι προβληματισμοί΄ γύρω από το κινούμενο σχέδιο, τι πρέπει, τι δεν πρέπει, αν και πως ορίζεται κι όλες οι εν γένει ζυμώσεις, ωστόσο όταν έρχεται η ώρα, υπάρχει κάποιο που αφήνει τις συζητήσεις για αργότερα. Κι αυτό στη φετινή κούρσα είναι το «SPIDERMAN;ACROSS THE SPIDER VERSE» το οποίο, χτες Σάββατο, ο Σύνδεσμος των Καλλιτεχνών Κινουμένου Σχεδίου έχρισε ως «καλύτερο» , φορτώνοντας το επίσης με πλήθος βραβείων.
Αυτό θα το διαβάζετε κάθε χρόνο στην οσκαρική ανάλυση της Μουσικής, είναι και θα είναι το motto, περί του τι είναι ΜΟΥΣΙΚΗ στον Κινηματογράφο. Τα ξαναλέω λοιπόν, όπως το είπα και τα προηγούμενα χρόνια: «Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΤΟ ΣΙΝΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΝΑ «ΒΛΕΠΕΤΑΙ» ΚΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΝΑ «ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ»
Είπε ο Πάμπλο Μπέρχερ, ο Βάσκος δημιουργός του υποψήφιου στα Oscar «Robot dreams», όταν παραλάμβανε το βραβείο της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας για την ταινία αυτή : «Το κινούμενο σχέδιο δεν είναι είδος!». Εννοώντας πως είναι κι αυτό μια καλλιτεχνική έκφραση κι όχι απλώς ένα είδος ταινιών που απευθύνονται σε παιδάκια. Προφανώς κι αυτό υπαινισσόταν και ζητούσε από τους παρισταμένους να το βροντοφωνάζουν ρυθμικά «Το κινούμενο σχέδιο δεν είναι είδος». Αυτά βέβαια τα έλεγε επειδή υπάρχει «διχασμός» , ακόμα και μέσα στην ευρωπαική κινηματογραφική κοινότητα περί αυτού. Πολλοί Ευρωπαίοι κινηματογραφιστές έχουν θέσει κατά καιρούς το ζήτημα, λιγότεροι φυσικά από ό,τι στο Χόλυγουντ, ότι τα παιδιά τους προτιμούν να πηγαίνουν στα ‘αμερικάνικα», άρα εξακολουθούν να βάζουν θέμα…Θα το ξαναπώ για ένα συνέδριο της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας στο οποίο είχα παραστεί, και το ζήτημα το είχε βάλει μια Γαλλίδα παραγωγός , μεταφέροντας μας κάποιες συζητήσεις με το παιδί της. Και το παιδί ήταν καταπέλτης για όλα τα φιλμ του «είδους» που ήταν υποψήφια
Οι set decorators, οι διακοσμητές εσωτερικών χώρων , πλατό κλπ, οι οποίοι συνεργάζεται με τους υπεύθυνους σκηνογραφίας, τους production designer οι οποίοι είναι υπεύθυνοι για ο,τιδήποτε αφορά σε υλικό οψης.