Για την πολυσυζητημένη «ΑΝΑΝΕΩΣΗ» ως επιτακτική ανάγκη, σας τα έγραφα εδώ και πολύ καιρό, κι αυτή τελικά σφράγισε τα φετινά Oscar: H αναζήτηση διεύρυνσης των ορίων του Συστήματος με την προσθήκη και την υιοθέτηση νέων πραγμάτων. Τη στιγμή που τα παραδοσιακά , σε αυτή τη φάση δεν ικανοποιούν την ανάγκη και με το γεγονός ότι το σινεμά έχει μπερδευτεί πολύ στα τελευταία χρόνια, με τις αλλαγές που συντελούνται. Με τις πλατφόρμες, με την «καταπόνηση» της αίθουσας, με την τεχνολογία, με τις αλλαγές των συνηθειών…Με την παραγωγή ψυχαγωγικού υλικού για κατ’ οίκον ψυχαγωγία, ή για…κατ’ οίκον κράτηση, όπως ορίστηκε από την πανδημία η οποία επηρέασε πολύ το σινεμά.
Θα το επαναλάβω- θα το επαναλαμβάνω- για να είμαι ακριβέστερος- στο να γίνει κατανοητό το περί «Καλύτερης Ταινίας» και μην τα μπερδεύουν με το Α’ Βραβείο κάποιου Φεστιβάλ. Δεν έχουν σχέση μεταξύ τους.
Φέτος, το ψυχαγωγικό παντρεύεται με το ευρωπαϊκου τύπου «καλλιτεχνικό». Γράφω σχεδόν κάθε χρόνο για αυτό που συμβαίνει με το ΚΙΝΟΥΜΕΝΟ ΣΧΕΔΙΟ ως είδος, για το ποιος είναι ο στόχος του, για το ως που αντέχονται τα πειράματα του, για την παραδοχή ή όχι ότι είναι ψυχαγωγία των παιδιών και κατεπέκταση για το αν έχουμε το δικαίωμα οι ενήλικες- οι κινηματογραφιστές στη συγκεκριμένη περίπτωση, άρα οι Ακαδημίες ως τελικοί κριτές- να αποστερήσουμε από τα παιδιά μία Τέχνη που είναι καμωμένη για αυτά, Βέβαια, ο αντίλογος μιλάει και για έκφραση μέσα από το κινούμενο σχέδιο κι αυτό φαίνεται στην Ευρώπη όπου ναι μεν οι καλλιτεχνικοί πειραματισμοί ενηλίκων πάνω στο είδος καλά κρατούν, όμως, τα μικρά παιδιά και τα παιδιά γενικότερα, σε όλες τις ευρωπαϊκες χώρες με αμερικάνικα κινούμενα σχέδια ψυχαγωγούνται, η ευρωπαϊκή βιομηχανία δεν έχει καταφέρει να γίνει ανταγωνιστική πάνω στο είδος. Όμως η σύζευξη μπορεί να συμβάλλει στη διεύρυνση αυτών των ορίων. Κι όταν λέμε «σύζευξη» εννοούμε το ατόφιο παραμύθι με κάποιο ψάξιμο στην έκφραση. Ο «Πινόκιο» του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο , με τον οποίο θα ξεκινήσουμε ως αλφαβητική προϋπόθεση είναι ένα τέτοιο.
Το πόσο οι ερμηνείες εξαρτώνται από το έργο, είναι κάτι που έρχεται να μας διδάξει η φετινή χρονιά κι έχει επιλέξει την κατηγορία του Α’ Γυναικείου Ρόλου για να γίνει σωστά το μάθημα.
Τα 4 εναπομείναντα Σωματεία άνοιξαν τους φακέλους τους κι ανακοίνωσαν τα ονόματα των νικητών τους. Δίνοντας έτσι το επίσημο «τέλος» της προ-οσκαρικής περιόδου. Και περιμένουμε να δούμε πόσα από αυτά θα επαληθευθούν και στα Oscar.Θα τους «εξετάσουμε» με τη σειρά ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων τους.
Όσοι παρακολουθούν τα ακαδημαϊκά, αναλυτικά αφιερώματα του PANTIMO έχουν αντιληφθεί τι σημαίνει κινηματογραφικό τραγούδι κι ότι το τραγούδι στο σινεμά γίνεται κι εξετάζεται με κινηματογραφικούς όρους. Κι όχι δισκογραφικούς. Ετσι κι αλλιώς υπάρχουν τα αφιερώματα από το 2015 στα οποία μπορεί να ανατρέχει κάποιος και να κοιτάζει τις αναλύσεις και να εμπλουτίζει τις γνώσεις του πάνω στο σινεμά ώστε να μην επαναλαμβάνω, απλώς να υπενθυμίζω.
Προσέχουμε κι αυτό το σημείο στα πλαίσια της φετινής τάσης για ανανέωση που παρατηρείται και από πλευράς Σωματείων επιδοκιμάζεται. Ποιο είναι αυτό; Ότι το Εκ Διασκευής Σενάριο, που συνήθως είναι κυρίαρχο, φέτος δεν υποστηρίζεται από σκηνοθεσία. Κανένα από τα 5. Θα το χαρακτήριζα σχεδόν πρωτοφανές. Συνήθως , τα πρωτότυπα ήταν εκείνα που λιγόστευαν σε στήριξη.
Απένειμαν τα βραβεία τους κι οι ΕΝΔΥΜΑΤΟΛΟΓΟΙ, στη δική τους Ενωση , κι έχουμε κι εδώ «ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΛΑ». Τι ΣΩΜΑΤΕΙΑΚΗ ρέντα έχει αυτή η ταινία!
Σε κάθε ανακοίνωση Σωματείου γράφω για την αμέριστη υποστήριξη του στο «ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΛΑ», την ιδιόρρυθμη ταινία των ΝΤΑΝΙΕΛ ΚΟΥΑΝ και ΝΤΑΝΙΕΛ ΣΑΪΝΕΡΤ. Αυτό που έγινε με τους ΗΘΟΠΟΙΟΥΣ στα βραβεία του Σωματείου τους, τα «SAG AWΑRDS» δεν είναι στήριξη της ταινίας αλλά του ΣΑΡΩΜΑΤΟΣ αυτής.
Δεν έχει αφήσει Σωματείο για Σωματείο η ταινία των ΝΤΑΝΙΕΛ ΚΟΥΑΝ και ΝΤΑΝΙΕΛ ΣΑΪΝΕΡΤ που να μην συμπαρασύρει με βράβευση υπερ της. Μετά τους Σκηνοθέτες πήρε και τους Παραγωγούς, χώρια ότι έχει πάρει και Σωματεία που ο κλάδος τους δεν την έχει υποψήφια για Οσκαρ στον τομέα του (φερειπείν τα σκηνικά είτε ως σκηνογραφική διεύθυνση είτε ως διάκοσμος- παρόλα αυτά…).
Και οι 5 φετινοί υποψήφιοι, θα μπουν στην απονομή για πρώτη φορά. Η παρατήρηση είναι καθαρά δημοσιογραφική, δεν σημαίνει κάτι άλλο, πέραν του γεγονότος ότι η μελέτη του ρόλου είναι που δίνει σε έναν ηθοποιό το διαβατήριο να μπει υποψήφιος για το Oscar, ανεξαρτήτως ηλικίας, προϊστορίας, καριέρας.
Όπως είχα γράψει στην Ανάλυση περί ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ ΣΕΝΑΡΙΟΥ, φέτος έχουμε την ιδιαιτερότητα να είναι ταυτόσημες οι δυο πεντάδες: Σεναρίου Πρωτοτύπου και Σκηνοθεσίας. Και δεν ταυτίζονται μόνο στους τίτλους ταινιών αλλά και στα πρόσωπα. Οι ίδιοι άνθρωποι διεκδικούν και στις 2 κατηγορίες. Και το ερώτημα είναι το εξής; Οι Σκηνοθέτες έγραψαν τα σενάρια τους ή οι σεναριογράφοι σκηνοθέτησαν τα έργα τους; Το ερώτημα αυτό είναι που κάνει και τη διαφορά, μόνο που η απάντηση δεν γίνεται αντιληπτή δια γυμνού οφθαλμού
Φέτος συμβαίνει κάτι σπάνιο το οποίο είναι για μελέτη, πραγματική μελέτη, ανώτερης βαθμίδας σπουδών. Η 5άδα του ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ ΣΕΝΑΡΙΟΥ είναι ίδια με την 5άδα της ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ. Αλλά η συγγένεια που οδηγεί στην Επιστήμη δεν σταματά εδώ. Υποψήφιοι για Πρωτότυπο Σενάριο και για Σκηνοθεσία είναι οι ΙΔΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Μέχρι κι ο Στήβεν Σπήλμπεργκ υπογράφει σενάριο , κάτι που δεν πολυσυνηθίζει, ως επι το πλείστον δουλεύει ως σκηνοθέτης πάνω σε σενάρια άλλων. Φετος, όμως, όχι
Κυριολεκτικά σαρωτική ήταν η επιτυχία της γερμανικής ταινίας «ΟΥΔΕΝ ΝΕΩΤΕΡΟΝ ΑΠΟ ΤΟ ΔΥΤΙΚΟΝ ΜΕΤΩΠΟΝ» στα βραβεία της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου-Τηλεόρασης, τα γνωστά ως BAFTA.
Και τα συμπεράσματα είναι συναρπαστικά για το πως παίζεται το παιχνίδι της Βρετανικής Ηγεμονίας, όπως αλλού έτσι κι εδώ.
Από την ώρα που ξεκίνησαν οι απονομές των Σωματείων, το «ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΛΑ» των ΝΤΑΝΙΕΛ ΚΟΥΑΝ και ΝΤΑΝΙΕΛ ΣΑΪΝΕΡΤ μαζεύει τρόπαια ακόμα κι από σωματεία που δεν ήταν ο κλαδικός εκπρόσωπος υποψήφιος στα Oscar. Όπως είχε συμβεί με τους set decorators, όπως συνέβη και με τους Art Directors, όπως θα διαβάσετε πιο κάτω…. Χτες οι Σκηνοθέτες επισημοποίησαν την Υπεροχή
Δείτε λίγο τα σενάρια, προσέξτε τους ρόλους που προέρχονται από αυτά, παρακολουθείστε τη σκηνοθετική κατεύθυνση που δίνουν οι συγγραφείς των σεναρίων , μια και φέτος έχουμε πλήρη ταύτιση των δύο ιδιοτήτων, καθώς και την περίπτωση της επισήμανσης κάποιου, μέσα από ένα έργο μικρό, που κατά τα λοιπά δεν έπαιζε η ταινία του στα μεγάλα γήπεδα.
"ΑΝΑΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟΣ" και στα ΔΥΟ Σωματεία ο «ΠΙΝΟΚΙΟ» του Ντελ Τόρο.
Πάμε πάλι- όπως κάθε χρόνο: Η ΜΟΥΣΙΚΗ στον ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ είναι για να «ΒΛΕΠΕΤΑΙ» κι όχι για να ακούγεται.. Δεν είναι ραδιόφωνο, δεν είναι δισκογραφία. Το score πρέπει να εξυπηρετεί κινηματογραφικά την αντίληψη, την σκηνοθετική αντίληψη της ταινίας μέσα από τη μουσική. Η φετινή 5άδα είναι ένα καλό τέτοιο μαθηματάκι, περί της κινηματογραφικότητας της Μουσικής, για όσους, φυσικά, θέλουν να το πάρουν… Οι υπόλοιποι θα συνεχίζουν να μιλάνε για…soundtrack και θα νομίζουν τη μελωδία από μόνη της…Δεν είναι όμως Φεστιβάλ Μουσικής. Την Κινηματογραφική Μουσική για να την καταλάβουμε πρέπει να τη δούμε στην ταινία. Με το να βάλουμε να τα ακούσουμε στο cd , κινηματογραφικό συμπέρασμα γύρω από τη Μουσική δεν βγαίνει.
Δίνουν και κάτι «ψιλούλι» στην «TA’R» και στο «TOP GUN :MAVERICK»
Όπως αποδίδεται νοηματικά το «production design» ή το παλαιότερο «art direction» που δεν είναι ούτε «σχεδιασμός παραγωγής» στην αυτολεξεί μετάφραση του πρώτου ούτε «καλλιτεχνική διεύθυνση» στην περίπτωση του δεύτερου..Οπως και το «Best PICTURE» είναι «Καλύτερη ΤΑΙΝΙΑ»…Κι όχι.. «εικόνα» όπως την μεταφέρουν στις αυτολεξεί …. περιπτώσεις.