To "VERMIGLIO" της ΜΑΟΥΡΑ ΝΤΕΛΠΕΡΟ είναι το φιλμ που σάρωσε στα φετινά DAVID DI DONATELLO της ΙΤΑΛΙΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ με βραβεία καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναριου πρωτοτύπου, παραγωγής, φωτογραφίας, ήχου και σηματοδοτήθηκε κι από δυο ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΑΠΑΡΧΗΣ.
Ή, όπως θα γινόταν την επόμενη μέρα , στις ΕΚΕΙ Κινηματογραφικές Σχολές..
Και φτάσαμε στην τελική κατηγορία, στην οποία συνοψίζεται η έννοια «Απολογισμός», ειδικά από όταν η 5άδα έγινε εδώ 10άδα κι απόκτησε μεγαλύτερη διαπλάτυνση το θέμα. Αυτό είχε κι ως αποτέλεσμα να αλλάξει το τρόπος ψηφοφορίας ως προς την «καλύτερη ταινία».
Στο star performance παίζεται ο φετινός Α’ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΣ κι από κει θα κερδίσει αλλά από κει μπορεί και να χάσει..
Θα ξεκινήσουμε λοιπόν από το ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΗΘΟΠΟΙΩΝ, που είναι και πρόσφατο, κι έκανε ην «ανατροπή», φέρνοντας μπροστά τον ΤΙΜΟΤΕ ΣΑΛΑΜΕ στο «A COMPLETE UNKNOWN» ως Μπομπ Ντλαν ενώ μέχρι εκείνη την ώρα, τα προεόρτια στηριζαν κατά βαση ΑΝΤΡΙΕΝ ΜΠΡΟΝΤΥ στο «THE BRUTALIST»
Tα χρώματα; Η ατμόσφαιρα; Η κίνηση της κάμερας; Η σύλληψη της στιγμής ή και της αίσθησης; Η παρακολούθηση των εφφέ;
Και το adapted screenplay, το Εκ Διασκευης Σενάριο, που η πρώτη ύλη του προέρχεται από άλλη πηγή και δεν είναι πρωτότυπης επινόησης, στην τελική με ΚΑΝΟΝΕΣ ΣΕΝΑΡΙΟΥ θα αξιολογηθεί και θα κριθεί κι όχι με τους κανόνες της αρχικής πηγής.
Σκεφτείτε πως 3 από τις 5 υποψήφιες έχουν περάσει και σε άλλες κατηγορίες , δυο εξ αυτών έχουν μπεί στη λιστα της εν γένει καλύτερης ταινίας εκ των οποίων η μία είναι υποψήφια σε 13 (ΔΕΚΑΤΡΕΙΣ κατηγορίες), και μία εχει περάσει και στην πενταδα του κινουμένου σχεδίου. Αυτά όλα μαρτυρούν το «globality» της Ακαδημίας που εδώ και χρόνια την κάνει κυρίαρχη και σε όλες τις χώρες πλέον έχουν κατά νου και κατ’ ελπίδαν, σε κάθε φιλμ που κάνουν, την πιθανότητα του Oscar. Με πρώτη τη δικιά μας την ευρωπαϊκή που άλλαξε και τους κανονισμούς αφού η Αμερικανική την κάλεσε να είναι από τις ξένες, η Πρώτη Κυρά.
Τα περί supporting και β’ ρόλου είναι τα ίδια που διαβάσατε στον απολογισμό του Β΄ΑΝΔΡΙΚΟΥ, που δημοσιεύεται παραπλεύρως ή θα το βρείτε γειτνιάζον με εκείνο , όταν περάσουν τα άρθρα στην αποθήκευση , στο «Περί Oscar». Πάμε λοιπόν να κοιτάξουμε απευθείας τις 5 υποψήφιες και τα στοιχεία τους που χαρακτηρίζουν το φετινό «μενού» της κατηγορίας.
Ποιος στηρίζει καλύτερα, πόσο αποτελεσματικά; Η θέση που κατέχει ο ρόλος στο σενάριο, το σημείο που εμφανίζεται στη δράση και πως ΟΛΟΚΛΗΡΩΝΕΙ*, η σχέση του με τον «οδηγητικό» ρόλο, του supporting με τον leading, δηλαδή με τον πρωταγωνιστή ή την πρωταγωνίστρια είναι μερικά από τα ΒΑΣΙΚΑ συστατικά της εξέτασης μιας ερμηνείας β’ ρόλου ΄supporting, , στηρικτικού δηλαδή, κατά την αγγλική γλώσσα (αν και τον όρο τον έχουν λανσάρει κι επιβάλει οι Αμερικάνοι- για να τα πούμε κι αυτά, στο θέατρο οι Βρετανοί χρησιμοποιούσαν τον όρο feature) (και το κάνουν κι οι Αμερικανοι στο Μπροντγουει, όχι στο σινεμά) κι είναι τέλειος όρος σε αντίθεση με το δικό μας τον υποτιμητικό, «β ρολος» που κάνει τους ηθοποιούς έξαλλους κι όλοι να λένε «έχω πρώτο ρόλο», ενώ δεν πάνε πίσω ούτε οι Γάλλοι ούτε οι Ιταλοί , από τους Γάλλους, άλλωστε , έχουμε πάρει το β’ , εκείνοι χρησιμοποιούν το deuxième αλλά πιο επίσημα το «second role» στα Σεζάρ τους , εξου κι ο ελληνο-σουσουδισμός το υιοθέτησε ,επειδή είναι γαλλικό, ωστόσο κατά την ελληνική εκφορά του κακοφαίνεται, οι δε Ιταλοί του δίνουν και καταλαβαίνει «attore-attrice-NON PROTAGONISTA» και τότε κάθε περι πρωταγωνιστιλικιού ματαιοδοξία, παει περίπατο.
Που ποντάρει η κάθε ταινία με το ΜΟΝΤΑΖ της που αναδείχθηκε ως ένα εκ ων 5 καλύτερων της χρονιάς;
Αυτό θα με ενδιέφερε να συζητήσουμε στο φετινό απολογισμός της Νο 2 αγαπημένης κατηγορία του υποφαινόμενου, μετά το Σενάριο και πριν τα Κοστούμια.
Τα τελευταία χρόνια, σχεδόν έχει πιά καθιερωθεί, τα σενάρια που πάνε για Oscar να είναι γραμμένα από το σκηνοθέτη τους. Σε κάποιες περιπτώσεις , με συνεργάτες, σε κάποιες άλλες, άνευ.
Στη φετινή 5άδα, θα αρχίσω από το ένα που εχει τους πολλούς σεναριογράφους κι ο σκηνοθετης απλώς(?) συνυπογράφει. Το «απλώς» σηκώνει πολλά ερωτηματικά, συνήθως η συμμετοχή στο σενάριο, όταν φοντάρουν κι άλλα ονοματα, δηλώνει παρεμβαση κινηματογραφικότητας στην αφήγηση.
Το ενδιαφέρον της φετινής μουσικής πεντάδας είναι η παρουσία δυο μιούζικαλ και το πως αυτά κρίνονται μουσικά -κινηματογραφικά. Κι από την άλλη υπάρχει, η μουσική ως score που υπακούει και εκφράζει μια σκηνοθεσία.
Είναι το «PRODUCTION DESIGN» που ως «σχεδιασμός παραγωγής» σε αυτολεξί μετάφραση δεν σημαίνει τίποτα. Όπως δεν σημαίνει και το «Φωτογραφία» (Picture) για την Ταινία, το «Διεύθυνση» (Directing) για τη Σκηνοθεσία,η «Κινηματογραφιση» (Cinematography) για τη Φωτογραφία, η «Εκδοση» ή »Εκτύπωση» (Editing) για το Μοντάζ, υπάρχουν ελληνικές λέξεις που αποδίδουν την κάθε κατηγορία στη δική μας γλώσσα (αν και το «μοντάζ» προτίμησε να παραμείνει στα…γαλλικά παρα να του αποδοθεί στα ελληνικά ο γαλλικός «συναρμολόγηση», που είναι ίδιο και στα ιταλικά)
Η βράβευση του ΣΩΝ ΜΠΕΪΚΕΡ για την «ANORA» από το Σωματείο Σκηνοθετών, κάνει τη φετινή κούρσα ιδιαιτέρως ελκυστική, από πλευράς σασπένς. Διότι από τη μια η δημοσιότητα ήταν στραμμένη σε άλλους, από την άλλη υπενθυμίζεται ότι υπάρχει κι ένας «Χρυσός Φοίνικας» που συνοδεύει την ταινία, ο οποίος αμφισβητήθηκε από παλαιολιθικές κρίσεις περί «Φοίνικα», ο ίδιος, όμως έρχεται να δικαιωθεί μέσω της εξελιξης της ταινίας και να δείξει ότι κι αυτος είναι εκεί. Κι επηρεάζει.
Ηχος συνολικός, κι ως σχεδιασμός κι ως μείξη κι ως μονταρίσματα ηχητικά κι ως εφέ , όλα μαζί σε ένα, κι όλοι οι εκπρόσωποι του κλάδου με τις πολλαπλές αποκλίσεις και ιδιότητες, τι είδαν ως απολογισμό χρονιάς, ως επιτεύγματα συνολικά της Τέχνης τους;
Νομίζω πως οι μυημένοι αναγνώστες του PANTIMO.GR, που έχουν παρακολουθήσει συστηματικά τις πολυετείς αναλύσεις, γνωρίζουν πλέον ότι το ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ κρίνεται με κριτήρια κινηματογραφικά κι όχι απλώς μουσικά ή δισκογραφικά ή συναυλιακά ή όποια αλλα παρεμφερή, όπως τα Hit-άκια, τα chart κλπ κι ότι το Oscar Τραγουδιού δεν είναι ούτε “Grammy” ούτε…..”billboard”.
Προσωποκεντρικά είναι ως επί το πλείστον τα 5 φιλμ που ξεχώρισαν οι ΜΑΚΙΓΙΕΡ-ΚΟΜΜΩΤΕΣ της Ακαδημίας και τα έστειλαν στην κορυφή για τη διεκδίκηση.
Η Νο 3 , αγαπημένη μου κινηματογραφική κατηγορία , μετά το ΣΕΝΑΡΙΟ και το ΜΟΝΤΑΖ, είναι τα ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ, όπως το έχω δηλώσει πολλές φορές. Κι ο λόγος είναι πως μα αφήνει άναυδο το γεγονός ότι παίρνεις ένα σενάριο κι αρχίζεις να ντύνεις τους ανθρώπους. Τι να φοράνε στην κάθε σκηνή, στην κάθε κατάσταση…Κι όλα σε συνεννόηση με το σκηνοθέτη για το τι είδος πρόκειται και με τον υπεύθυνο σκηνογραφίας ο οποίος ορίζει το χρώμα της ταινίας. Είναι ακριβώς το ίδιο συναίσθημα που μου γεννούσαν από παιδί οι μοδίστρες και οι ράφτες, αυτοί κι αυτές, κυρίως αυτές, που έντυσαν ανθρώπους, γειτονιές, τάξεις, λαούς και χώρες, που φτιάχνουν την αισθητική της καθημερινότητας και της κουλτούρας κάθε λαού, που στην Ιταλία θα πας στη λαϊκή και θα βρείς την πελάτισσα μπροστα στα καφάσια να έχει πάει με ένα φουστανάκι, αλλά να έχει μια λεπτομέρεια πάνω και να την κάνει μια άλλη.. Αυτές κι αυτούς που έφαγαν τη ζωή τους με μια βελόνα χωρίς απολαβές, ειμή μόνο όσοι καταπιάστηκαν με την υψηλή ραπτική. Το βρίσκω άδικο για μια τεράστια καστα, για τους ΕΝΥΜΑΤΟΛΟΓΟΥΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ , τη φαντασία τους, την αισθητική τους και το πως έντυσαν τον κόσμο. Και θα τιμώ την Ντένη Βαχλιώτη που μου είπε πριν από δεκαετίες πολλές τη φράση-ορισμού του ρούχου «Το ρούχο είναι η κοινωνική μας φόρμα» Δίνω τις διαστασεις τις κοινωνικές όπως μου το ορίζει η ιταλική επιρροή μου επειδη μπαίνω στο ψητό κι ορίζω το πρίσμα, γυρω από τα κοστούμια.
Να δούμε αν και φέτος θα επαναληφθεί νίκη του καλλιτεχνικού επί του ψυχαγωγικού αναμενόμενου για λογαριασμό των παιδιων.