«Squadra Azzurra» εδώ είναι η Ιταλία γενικώς κι όχι μόνο ποδοσφαιρικώς. Και το «Animation» εκπροσωπείται από την PIXAR.
Κι όλο έχει να κάνει με το ότι υπάρχει σχέδιο, άποψη ολοκληρωμένη, από πλευράς παραγωγής, κι η παραγωγή με τη σειρά της απευθύνεται στον σκηνοθέτη που μπορεί να της δώσει αυτό το κάτι παραπάνω που θέλει.
Το «αυτονόητο» θα έπρεπε να προσπερνιέται και να πηγαίναμε στο παρακάτω. Επειδή, όμως στον ελληνικό κινηματογράφο, τον σύγχρονο (ΟΧΙ στην ελληνική τηλεόραση, την σύγχρονη) το σενάριο σε πολλούς είναι άγνωστη έννοια, όταν δούμε μια ταινία η οποία να το διαθέτει αρχίζουμε- τουλάχιστον ο υπογράφων, προσωπικά- τις κωδωνοκρουσίες
Σάστισα με την ταινία. Δεν ξαφνιάστηκα, ωστόσο. Σάστισα με την επιβεβαίωση. Με το ότι παντού ΠΛΗΝ ΕΛΛΑΔΟΣ οι κινηματογραφικές σπουδές ξεκινούν από το σενάριο και περιστρέφονται γύρω από αυτό. Κι ακολουθεί η παραγωγή και μέσα από αυτά αναδύεται κι η σκηνοθεσία η οποία είναι γενική έννοια αλλά και πολύ συγκεκριμένη.
….Και για την υποτιμημένη από θεωρητικούς του auter-ισμού, συμβολή των ΣΕΝΑΡΙΩΝ στη nouvelle vague. Και γενικότερα στην υποτίμηση του σεναρίου, αφού όλα είναι του….auteur δηλαδή του σκηνοθέτη. Κούνια που τους κούναγε…Όπως λέει κι ο λαός μας.
Δεν είναι καθόλου μεμπτό αυτό που προτάσσω στον τίτλο κι αντιστρατευόμουν ανέκαθεν εκείνους τους κριτικούς που εξ ορισμού ειρωνεύονταν ο,τιδήποτε είχε να κάνει με ελληνικό φολκλόρ ,ελληνικές διακοπές, νησιά κλπ. Εκτός αν ο σκηνοθέτης ήταν του commando piazza τους…….Τότε εύρισκαν άλλες δικαιολογίες για να καλύψουν τη δική τους ασυνέπεια..
Για την ταινία αυτή , είχα γράψει στα οσκαρικά αφιερώματα του PANTIMO.GR! Τώρα που κυκλοφόρησε στις αίθουσες, τα ξανακοίταξα , με κάλυπταν πλήρως και τα μοντάρισα σε ενιαίο θέμα. Δεν χρειάστηκε τίποτα να συμπληρώσω. Τόσο για το ποια και τι είναι η ταινία όσο και για την προσωπική δουλειά του σκηνοθέτη ΤΟΜΑΣ ΒΙΝΤΕΝΜΠΕΡΓΚ, που κατάφερε να διεισδύσει και στην 5άδα της ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ ως αναγνώριση-επισήμανση της ιδιαίτερης, προσωπικής δουλειάς του. Πάνω στο θέμα και στον προσωπικό χειρισμό του θέματος που επέλεξε. Με όλα τα …τμήματα της Πανεπιστημιακής Σχολής Κινηματογράφου της Κοπεγχάγης, να δίνουν το παρόν τους ως σπουδές και γνώσεις, συντονισμένα πλήρως από τον σκηνοθέτη και με τις δικές τους πρωτοβουλίες να επιστρέφονται σε αυτόν.
Ναι, δεν είναι από τις συνήθεις «επανεκδόσεις» του καλοκαιριού. Κι αξίζει τον κόπο τόσο για να την γνωρίσουν όσοι θέλουν να γνωρίζουν έργα παλιά, είτε φέρουν υπογραφές είτε δεν φέρουν, όσο και για να την ΑΠΟΛΑΥΣΟΥΝ εκείνοι που αγαπούν πραγματικά το σινεμά, το είδος που επικράτησε να ονομάζεται «φιλμ νουάρ» και τον κορμό του έργου του σκηνοθέτη ΖΑΝ ΠΙΕΡ ΜΕΛΒΙΛ
Όταν αναφέρομαι σε «υποδειγματική μεταφορά», δεν το κάνω με βάση μια αντιπαραβολή μεταξύ βιβλίου και σεναρίου αλλά με βάση τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί κινηματογραφικά το σενάριο και τελικά είναι αυτό που παίρνει την παρτίδα. Κι από κει και πέρα, όλα δουλεύουν για αυτό και με μπούσουλα αυτό. Το πρόσεξαν άλλωστε και στα «Σεζάρ», στο που έστρεψαν την προσοχή.
Για αυτή την ταινία είχα γράψει στο οσκαρικό αφιέρωμα της ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΤΑΙΝΙΑΣ» (ΑΝΑΛΥΣΗ Νο 18 στο pantimo.gr, θα βρείτε όλο το αρχείο στο «Περί Oscar»)
Καθώς το ξανακοίταγα, έβλεπα ότι δεν είχα να προσθέσω τίποτα ούτε να αλλάξω έστω και σημείο στίξης. Το μεταφέρω λοιπόν ατόφιο , τώρα που η ταινία κυκλοφορεί στα θερινά σινεμά, για όποιον ενδιαφέρεται να το επισκεφθεί
…Τότε , ο «γρίφος» του τίτλου θα σήμαινε, ΚΑΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ, πως πιάνω ένα θέμα, ένα κοινωνικό θέμα στην προκειμένη περίπτωση, για το οποίο θέλω να μιλήσω και ξεκινώ πρώτα να του φτιάξω ιστορία. Και η ιστορία σημαίνει πως ξεκινώ με τον κεντρικό ήρωα, ψάχνω να τον βρώ και να τον βάλω σε υπόθεση, να του φτιάξω μια υπόθεση όπου στο έργο ο θεατής θα παρακολουθεί την υπόθεση και , την πλοκή, τη δράση, την παράλληλη πλοκή δίπλα στην κύρια και μαζί με αυτήν και τους χαρακτήρες…Και για να παρακολουθεί τους χαρακτήρες θα πρέπει να τους έχει σύνθετους, με γκρίζες ζώνες ώστε από εκεί να αντλεί στοιχεία μέσα από τα οποία θα εξελίσσεται, θα περιπλέκεται, θα κτίζεται η υπόθεση και τελικώς ο προβληματισμός πάνω στο θέμα θα βγαίνει μέσα από το έργο κι όχι μέσα από το θέμα, καθαυτό. ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ δηλαδή που έκαναν οι δύο ΔΑΝΟΙ, ο ΦΡΕΝΤΕΡΙΚ ΛΟΥΙΣ ΧΒΙΝΤ κι ο ΑΝΤΕΡΣ ΕΛΧΟΛΜ, οι οποίοι, όπως πληροφορούμαστε είναι και σε ντεμπούτο, σε ξεκίνημα.
Για την ταινία «ΟΙ ΗΝΩΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΜΠΙΛΙ ΧΟΛΙΝΤΕΪ» ισχύει ό,τι έγραψα στο οσκαρικό αφιέρωμα, στην ΑΝΑΛΥΣΗ 17 Α ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΣ ΡΟΛΟΣ και δεν προτίθεμαι να αλλάξω το παραμικρό. Θα ήθελα, όμως, να επεκταθώ λίγο επεξηγηματικά, επειδή τότε δεν μπόρεσα να το κάνω διότι δεν ήθελα να βρεθούμε εκτός θέματος. Το κάνω τώρα με αφορμή το γεγονός ότι η ταινία προβάλλεται στις αίθουσες ώστε να μυηθούμε καλύτερα σε κάποια μυστικά του σινεμά, της κινηματογραφικής δημιουργίας, σε κάποιες λεπτομέρειες που δεν φαίνονται αλλά είναι αυτές που κάνουν και τη διαφορά.
Κι όταν χρησιμοποιώ τον όρο «μυθιστορηματική», δεν περιορίζομαι στο ότι προέρχεται από βιβλίο, συγκεκριμένα του ΤΖΑΚ ΛΟΝΤΟΝ, αλλά το ότι στην αφήγηση ακολουθεί μια μυθιστορηματική λογική, τον τρόπο εκτύλιξης μιας ιστορίας, πλούσιας στη δράση αλλά και με εσωτερικά στοιχεία, που μας αφήνουν την αίσθηση όταν τελειώνει και το κέντρισμα όση ώρα διαρκεί η ταινία, την ίδια ακριβώς αίσθηση, που μας αφήνει ένα ωραίο μυθιστόρημα που διαβάσαμε. Το οποίο εδώ είδαμε με εικόνες.
Η «μοίρα» των «Auteurs» είναι ότι κάποια στιγμή τους βαριούνται αυτοί που τους «κατασκεύασαν». Με αποτέλεσμα να έρχεται η ώρα της κατάργησης τους, όταν ξαφνικά και στα καλά καθούμενα, χωρίς να έχει αλλάξει τίποτε στο έργο τους, να τους θεωρούν «επαναλαμβανόμενους», «βαρετούς»….., ουσιαστικά κάνουν προβολή της δικής τους βαρεμάρας, πάνω τους. Διότι όπως μου είχε πει κάποτε, ο ΚΩΣΤΑΣ ΓΑΒΡΑΣ, σε μια συνάντηση μας στο Φεστιβάλ της Βενετίας, έξω από τη Sala Perla, το θυμάμαι σαν να ήταν τώρα, πως «το πρόβλημα των κριτικών είναι ότι κάποια στιγμή βαριούνται». Κι αυτή την κουβέντα την κράτησα, την είδα πως εφαρμοζόταν στην πράξη, άρα πόσο σοφή ήταν.
Η αστυνομική αυτή περιπέτεια με πρωταγωνιστή τον ΛΙΑΜ ΝΗΣΟΝ, είναι ένα έργο που ψυχαγωγεί, είναι μια αστυνομική περιπέτεια από εκείνες που ήταν γεμάτος ο κινηματογράφος και κρατούσαν το οικοδόμημα ζωντανό και που με τα χρόνια εξέλιπαν.. Κι αν δεν εξέλιπαν, αντιμετωπίζονταν , από «άνωθεν» εντολή, με περιφρόνηση διατυπωμένη σε δύο το πολύ αράδες. Ακόμα και για τον Λίαμ Νήσον πως παίζει σε περιπέτειες κι αυτό είναι.. υποβάθμιση. Και ποιος τους είπε ότι ο Λίαμ Νήσον δεν θέλει να παίζει τέτοια έργα και να μείνει ως εκπρόσωπος αυτού του είδους , στο οποίο προσφέρει την ποιότητα του ταλέντου του και το εκτόπισμα της προσωπικότητας του.
Ευκαιρία, στα θερινά σινεμά να αποκατασταθεί η ταινία αυτή με την άφθαστη ψυχαγωγική αξία και με τη φαντασία με την οποία την έχουν στήσει οι συντελεστές της.
Πολύ θετικές οι εντυπώσεις από την ταινία του νέου Ελληνα σκηνοθέτη ΦΩΚΙΩΝΟΣ( ή ΦΩΚΙΩΝΑ…) ΜΠΟΓΡΗ, ο οποίος έχει γράψει και το σενάριο σε συνεργασία με τον ΠΑΝΟ ΤΡΑΓΟ , και μάλιστα στους τίτλους αναγράφεται και «σύμβουλος σεναρίου» (Γιώργος Τελτζίδης) οπότε στο φινάλε μου «εξηγήθηκαν» και τα αίτια των θετικών εντυπώσεων. Ότι υπήρχε δουλειά στο σενάριο, δούλεψαν τρεις άνθρωποι για αυτό, ο ένας είναι ο ίδιος ο σκηνοθέτης, ο οποίος συνυπογράφει και το ΜΟΝΤΑΖ (μαζί με τον Γιώργο Γεωργόπουλο).
Αν και δεν είναι ακριβώς «φάρσα», είναι καθαρόαιμη κωμωδία, που όμως για να πλέξει κωμικά τις καταστάσεις περνά κι από το στοιχείο της «απιθανότητας», για αυτό και χρησιμοποίησα τη λέξη. Κυρίως, όμως, τη χρησιμοποίησα επειδή η ΙΤΑΛΙΚΗ αυτή κωμωδία, της σύγχρονης ιταλικής παραγωγής που ο πολύς κόσμος δεν την γνωρίζει και οι γράφοντες συνηθίζουν να την προσπερνάνε με απαξίωση, δίνει ένα ΣΤΙΓΜΑ: Πως για τους ΙΤΑΛΟΥΣ, για την Ιταλική Τεχνη γενικότερα, η κοινωνική αναφορά είναι πρώτιστο στοιχείο ακόμα και για ένα είδος που σκοπό έχει τη δίωρη ξεκούραση του θεατή.
«Απασφαλίζει» διότι στην οθόνη χυμά ακάθεκτη από το πρώτο κιόλας πλάνο, δείχνοντας για μια ακόμα φορά κι επιβεβαιωνοντας εκείνους που την έχουν «δει» κάτι χρόνια πίσω ότι κατάγεται από την στόφα των παλιών μεγάλων του κάποτε Χόλυγουντ και σίγουρα για ηρωίδες τύπου Χίτσκοκ αυτή την εποχή θα ήταν η πιο ενδεδειγμένη, μην πω και γεννημένη-για αυτές.
Η «ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΩΝ ΔΑΚΡΥΩΝ» είναι ταινία από τη ΓΟΥΑΤΕΜΑΛΑ, του σκηνοθέτη ΧΑΫΡΟ ΜΠΟΥΣΤΑΜΑΝΤΕ, και βαδίζει σε ένα δρόμο προώθησης. Πέρασε ένδοξα από Φεστιβάλ, μπήκε και στην 15άδα της μικρής λίστας για το Διεθνές Οσκαρ 2021, το σπρώχνουν κι οι «ατζέντηδες» μέσω «Χρυσών Σφαιρών», και με διάφορα που λέγονται για αυτήν εξάπτει τη φαντασία.