Το λέω αυτό επειδή ο ΑΝΓΚ ΛΙ είναι ένας ακομπλεξάριστος σκηνοθέτης, που δοκιμάζει τον εαυτό του σε όλα τα είδη, συνήθως με επιτυχία, που έχει γυρίσει από ρομαντικά δράματα βιβλίων της Τζέην Ωστιν μέχρι gay θεματολογίες τόσο στην Ταϊβαν (την κομεντί «Γαμήλιο δείπνο»  που ήταν η πρώτη του υποψηφιότητα για ξενόγλωσσο Οσκαρ) όσο και στις ΗΠΑ τη δραματική εκδοχή του είδους («Το μυστικό του Brokeback mountain», που του χάρισε το πρώτο Οσκαρ σκηνοθεσίας), ως  φιλοσοφικά παραμύθια της Ανατολής που του απέφεραν επίσης Οσκαρ είτε στην ξενόγλωσση κατηγορία κι εννοώ το «Τίγρης και Δράκος» είτε το δεύτερο Οσκαρ σκηνοθεσίας κι εννοώ τη «Ζωή του ΠΙ». Κι έχει γυρίσει και blockbuster, το “Hulk”. Τα αναφέρω όλα αυτά επειδή δείχνουν την ανοιχτή βεντάλια ειδών και ταινιών της καριέρας του και το ότι του αρέσει να δοκιμάζει και να κάνει ταινίες όμορφες που θα τις ευχαριστηθεί κι ο ίδιος ως θεατής.

Επέλεξα ένα πρόγραμμα από αυτά του Φεστιβάλ Δράμας Ταινιών Μικρού Μήκους και πήγα να το δω. Από έξη ταινίες. Δυστυχώς ο Χρόνος δεν μου επέτρεψε περισσότερα. Διάλεξα αυτό για το οποίο συνολικά είχα ακούσει τα περισσότερα. Μέσα σε αυτά ήταν και το φιλμάκι του ΒΑΣΙΛΗ ΚΕΚΑΤΟΥ «Η απόσταση ανάμεσα στον ουρανό κι εμάς» που τιμήθηκε στο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΑΝΩΝ με το «ΧΡΥΣΟ ΦΟΙΝΙΚΑ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΤΑΙΝΙΑΣ». Κι έχω να πω ότι είδα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα.

Ξεκινώ από αυτό , από το ρήμα «ΗΛΕΚΤΡΙΖΕΙ» , του ΓΙΟΑΚΙΝ ΦΙΝΙΞ  κι η κριτική που θα γράψω για αυτόν περισσότερο θα μοιάζει με ..ερωτική εξομολόγηση. Διότι έχει να κάνει με το ρήμα αυτό.

Από εκεί και πέρα, ο καθένας θα πάει να δει την ταινία που θέλει να δει και ίσως όχι αυτήν που προβάλλεται στο «πανί». Ο υποφαινόμενος θα γράψει για την ταινία του «πανιού», διότι έτσι αντιλαμβανόταν- αντιλαμβανόμουν!- ανέκαθεν την κριτική και το ρόλο της Ξεκινώντας από ένα «μότο» πως «αν η κριτική είναι κάτι τόσο υποκειμενικό και δεν συμπλέει με τους κανόνες του αντικειμένου, τους κανόνες που διέπουν μια κινηματογραφική ταινία, τους κανόνες της Τέχνης του Κινηματογράφου δηλαδή, τότε ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΛΟΓΟ ΝΑ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ». Αυτό , λοιπόν, που θα διαβάσετε παρακάτω είναι ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΓΑΒΡΑ ΚΙ ΟΧΙ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΓΙΑΝΗ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗ.

Ολη η ανησυχία βασιζόταν σε αυτό: Αν η ταινία θα μπορούσε να αποδεσμευτεί από την τηλεοπτική καταγωγή της και να γίνει κινηματογραφικό φιλμ, αυτόνομο, που να παρακολουθείται και με ενδιαφέρον.

Κι έτσι χάνεται η ευκαιρία, να απολαύσει κανείς μια περιπέτεια απόλυτης ξεκούρασης αφού ο τίτλος τον προκαταβάλει για αναμάσημα αμέτρητης φοράς.

Κι όμως, όποιος μπει εκεί μέσα, ξέροντας ότι πάει να ψυχαγωγηθεί , να αφεθεί, να αισθανθεί μια «παιδική» σχέση με τον κινηματογράφο, το δίωρο και κάτι τον περιμένει εγγυημένο.

Αυτό είναι το νέο φιλμ του ακάματου ΓΟΥΝΤΥ ΑΛΕΝ και για το φιλμ θα μιλήσουμε. Τα υπόλοιπα των δημοσιευμάτων δεν αφορούν την κριτική, η κριτική έχει να κάνει με το έργο κι όχι με τα παρασκήνια είτε των γεγονότων είτε των ψυχολογικών διαθέσεων εκείνων που τα γράφουν ή που δεν είναι σε θέση να «σκανάρουν»  καλλιτεχνικά τις ταινίες του.

Η ταινία σάρωσε στα ΒΡΑΒΕΙΑ ΓΚΟΓΙΑ, τα βραβεία της ΙΣΠΑΝΙΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ, στα ισπανικά «Οσκαρ» δηλαδή, κερδίζοντας 7 κατηγορίες, μεταξύ των οποίων της ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ και του ΣΕΝΑΡΙΟΥ, όχι, όμως και της καλύτερης ταινίας που πήγε στο «CAMPIONES» το οποίο βραβεύτηκε προφανώς λόγω του περιεχομένου του, μια κι αναφερόταν σε άτομα με ειδικές ανάγκες. Αυτό , για να δείτε πως αξιολογούνται οι ταινίες στις ΑΚΑΔΗΜΙΕΣ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ και πόσο κανονικό είναι μια ταινία να παίρνει πολλά βραβεία, μέσα κι η σκηνοθεσία, μέσα και το σενάριο αλλά να μην παίρνει την καλύτερη ταινία. Διότι η «καλύτερη ταινία» είναι ένα σύνολο και ξεκινά συνήθως από το περιεχόμενο της.

Το remake του θρυλικού κινουμένου σχεδίου της ΝΤΙΣΝΕΥ «DUMBO» κι η μετατροπή του σε live-action, κατέληξαν σε «αποτυχία». Και την υπογράφει ο ΤΙΜ ΜΠΑΡΤΟΝ οπότε η αποτυχία χρεώνεται ως διπλή. Να την εξετάσουμε όμως;