‘H “feel good” α λα γαλλικά. Μια και τέτοιο πράγμα είναι η ταινία! Η οποία προτάθηκε για 10 ΣΕΖΑΡ και τιμήθηκε μόνο με ένα- θα μιλήσουμε λεπτομερέστερα πιο κάτω.
Με την επανάληψη αυτής της ταινίας και με τόσα αστυνομικά αινίγματα κι αινιγματάκια γύρω μας, έρχεται η στιγμή να μπουν τα πράγματα στη θέση τους. Με μια πικρή διαπίστωση όμως ΟΤΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΙΝΕΜΑ ΕΓΙΝΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΑΝΑΓΙΝΕΤΑΙ. Τα υπόλοιπα είναι παρηγοριά για να την βγάλουμε στο παρόν.
Ο «ΜΑΡΤΥΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ», μαυρόασπρος, παραγωγής 1957, είναι Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΕΡΓΟΥ ΤΗΣ ΑΓΚΑΘΑ ΚΡΙΣΤΙ ΣΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ !!!! Το κατά Σύντνεϋ Λιούμετ «Εγκλημα στο Οριάν Εξπρές» του 1974, έπεται
«Fake Agatha» διότι δεν έχει καμία σχέση με το έργο της Αγκαθα Κρίστι , με κανένα μυθιστόρημα αλλά είναι μια original(;) μυθοπλασία με ηρωίδα την ίδια και την επίλυση ενός αινίγματος. «Fake movie» διότι δεν πρόκειται για κινηματογραφική ταινία αλλά για τηλεοπτική η οποία δεν ξέρω πως βρέθηκε στο πακέτο αγοράς ταινιών του διανομέα.
Και το καθαρώς κινηματογραφικό ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ αυτής της ταινίας είναι το ΜΑΚΙΓΙΑΖ , ένα μακιγιάζ ανθρώπινων τρολ , όπου γύρω από αυτό στρέφεται όλη η ιστορία. Κι η ταινία φυσικά.
Ως χαρακτηρισμό της ταινίας βάζω τον τίτλο που θα ήθελα εγώ για την ταινία. Και θα τον ήθελα αφενός γιατί το ξεχωριστό και ιδιαίτερο της ταινίας είναι η ίδια η Πρίγκηπος (Büyükada τη λένε οι Τούρκοι, δηλαδή «μεγάλο νησί», «μεγαλονήσι») κι είναι αυτή που διαχωρίζει την ταινία από κάτι που να μπερδεύει με Αγκαθα Κρίστι κι από την άλλη επειδή οι Τούρκοι , ως κινηματογραφική παραγωγή, ως κινηματογραφία κι όχι ως επιμέρους καταγωγές και προελεύσεις, δείχνουν ικανότητες στο αστυνομικό είδος.
Διότι περί ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ πρόκειται κι όχι περί βιογραφίας διανθισμένης με πολλή μουσική. Ξεκινώ από εδώ για να τονίσω τον προσδιορισμό του είδους και τις μη συγκρίσιμες αντιπαραβολές με το «BOHEMIAN RHAPSODY» ως εκ τούτου. Όπως επίσης, βάζω και το όνομα ΕΛΤΟΝ ΤΖΩΝ σε εισαγωγικά διότι αυτό που βλέπουμε είναι Ο ΡΟΛΟΣ κι όχι ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ.
Για 9 Σεζάρ, τα βραβεία της Γαλλικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, προτάθηκε αυτή η κομεντί κι είναι βέβαιο πως μια ανάλογη αν είχε προταθεί για αντίστοιχα Οσκαρ θα άκουγε πολλά. Το γεγονός πως δεν άκουσε με τα Σεζαρ οφείλεται στο ότι δεν ασχολούνται με τα Σεζάρ έως και τα αγνοούν , όπως και τα «Νταβίντ Ντι Ντονατέλλο» της Ιταλίας ή τα «Γκόγυα» της Ισπανίας. Κι έτσι αδυνατούν να αποκτήσουν σφαιρική άποψη του κινηματογράφου σε πανευρωπαϊκή ή και παγκόσμια κλίμακα και στο τι είδους αποτίμηση κάνουν οι Ακαδημίες και ποιος είναι ο σκοπός τους κι ο προορισμός τους. Κι επειδή οι Ακαδημίες είναι οι θεματοφύλακες των κανόνων, ας δούμε αυτή την κομεντί που πέρασε σε εννέα κατηγορίες και στις επισημάνσεις που της έγιναν, αν και στο τέλος δεν κέρδισε σε καμμία, δεν της αναγνωρίστηκε τελικό επίτευγμα. Οι επισημάνσεις, όμως, ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσες.
Κι όπως είναι φυσικό, η ταινία με έφερε στα όρια ενθουσιασμού, καθώς, καθοδόν, επιβεβαιωνόταν η διαπίστωση του τίτλου. Ο άνθρωπος αυτός έχει όνομα κι επώνυμο, ονομάζεται ΜΑΡΙΟΣ ΠΙΠΕΡΙΔΗΣ, είναι Κύπριος σεναριογράφος-σκηνοθέτης. Κι ειλικρινά τέτοιο σενάριο έχω να δω στον ελληνικό κινηματογράφο κάτι δεκαετίες , με εξαίρεση το «ΕΤΕΡΟΣ ΕΓΩ» του ΣΩΤΗΡΗ ΤΣΑΦΟΥΛΙΑ.
Γνώστης του σεναρίου, της ανάπτυξης του story, της δημιουργίας χαρακτήρων, της ένταξης σε ιστορικό-γεωγραφικό πλαίσιο, γνώστης των ειδών, και της σύνθεσης όλων των παραπάνω.
Γνώστης και της κωμωδίας! Γνώστης και της ένταξης σε αυτήν.
Το εκπληκτικό με αυτή την ταινία, που καταλήγει κι άκρως εντυπωσιακό, είναι πως ενώ εκ πρώτης όψεως διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία που στρέφονται κατά του είδους «blockbuster- περιπέτεια δράσης», καταφέρνει να συναρπάζει. Και τούτο επιτυγχάνεται επειδή υπάρχουν σοβαροί κινηματογραφικοί λόγοι που το προκαλούν.
Βέβαια, ο ελληνικός τίτλος είναι λίγο … «γειά σου» μια και δεν είναι «αφεντικό» αυτός που σκοτώνεται αλλά ένας «ματσό» συνάδελφος της ηρωίδας και των δύο άλλων γυναικών , ο οποίος είχε επιχειρήσει να την παρενοχλήσει σεξουαλικά, όπως είχε κάνει και με μία από τις άλλες δύο. Ωστόσο, αυτό δεν εμποδίζει την ταινία να είναι ευχάριστη, εξαιρετικά παιγμένη, καλογραμμένη και όπως συνέβη και με το άλλο γαλλικό, το «Μια ανέφικτη αγάπη», αλλιώς ξεκινά ως είδος και σε άλλο είδος καταλήγει χωρίς , όμως, να συμβαίνει κάτι παράταιρο- αντίθετα η εξέλιξη το περνά ομαλά από το ένα είδος στο άλλο.
Η λέξη «ρομάντζο» δεν χρησιμοποιείται καθόλου υποτιμητικά στον τίτλο για να χαρακτηρίσει αυτή την υπέροχη, θα έλεγα, γαλλική ταινία. Η λέξη εμπεριέχει και «ρομαντισμό» και «μυθιστόρημα» και «Love story», ίσως στην Ελλάδα της δίνουν κακόζηλες διαστάσεις..
Στο πρώτο μου αφιέρωμα στην ΝΤΟΡΙΣ ΝΤΑΙΗ που μας άφησε στα 97 της χρόνια (θα ακολουθήσει και δεύτερο αφιέρωμα στις αμέσως επόμενες μέρες), θέλησα να ασχοληθώ με αυτή την ταινία της. Περισσότερο από ανάγκη, με αφορμή την Ντόρις Νταίη, να μιλήσω για τον ίδιο τον ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ, να πω κάποια πράγματα στους αναγνώστες εκείνους που τον αγαπούν πραγματικά και που θέλουν να μαθαίνουν για αυτόν. Κι επειδή η Ντόρις Νταίη υπήρξε μια πολύ μεγάλη τραγουδίστρια, που έκανε , παράλληλα, μα τεράστια καριέρα στον κινηματογράφο , αυτή η ταινία μου δίνει την έμπνευση και το κίνητρο. Και- δεύτερο «επειδή»-είναι μία από τις καλύτερες ταινίες της που κάποιοι μπορεί να μην την ξέρουν ή να την έχουν ξεχάσει κι επειδή γύρω από την αλησμόνητη καλλιτέχνιδα δημιουργήθηκε μια «περσόνα» δική της, ΑΞΙΑ ΚΑΙ ΠΑΝΑΞΙΑ, εκείνη της κομεντιέν υψηλής κλάσεως, που δεν αντιπροσωπεύεται σε τούτο το φιλμ. Και τρίτο «επειδή», η ταινία υπήρξε μεγάλη επιτυχία και της άνοιξε κι άλλους δρόμους αλλά όχι μόνο σε εκείνη.
Κι όλα ξεκινούν από ένα «story», από το «story» της ταινίας, που πήρε το ΟΣΚΑΡ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟΥ STORY ΤΟ 1956 κι αυτό το «story» είναι η βάση της κινηματογραφικής αφήγησης ή διήγησης που θα ξεκινήσω .
Και δίνει την ευκαιρία και στον πρώην της, τον ΡΙΚΑΡΝΤΟ ΣΚΑΜΑΡΤΣΟ, να κάνει το επόμενο του βήμα ως ηθοποιός ωρίμανσης.
Για τη ΒΑΛΕΡΙΑ ΓΚΟΛΙΝΟ ο λόγος, την Ελληνο-Ιταλίδα μας, η οποία σε τούτη τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της δείχνει ότι ως σκηνοθέτης έχει κάτι να πεί κι έχει και τον τρόπο να το δείξει.
Είδα την ταινία του ΜΑΧΜΟΥΤ ΦΑΖΙΛ ΚΟΣΚΟΥΝ και παρατηρησα κάποια ενδιαφέροντα πράγματα.
Αυτό είδε ο υπογράφων να συμβαίνει στην ταινία κι αυτό να την χαρακτηρίζει. Αλλά ΑΥΤΟ!! Το ότι η «Marvel», που εδώ και μια 20ετία έχει μπει δυναμικά στην κινηματογραφία και τα κόμικς της τα μεταφέρει στον κινηματογράφο και τα κάνει και δικές της παραγωγές, ΤΡΟΠΟΝ ΤΙΝΑ, σε συνεργασία με τα μεγάλα στούντιο των σημερινών αντιλήψεων (έχει κι αυτό η σημασία του- τα στούντιο του προϊόντος και του να βγάλουμε λεφτά, όχι του πάλαι ποτέ που εκτός από λεφτά έβγαλαν και τις εργάρες που θα συνεχίσουμε να τις βλέπουμε στον αιώνα τον άπαντα) εδώ κάνει την απόλυτη ολοκλήρωση.
Πολύ ευχάριστη έκπληξη ήταν για μένα αυτή η ταινία. Ευχάριστη έκπληξη επειδή, ενώ κινείται στα ,περί υπερ-ηρώων και νοοτροπίας comics, κινηματογραφικά περιπετειώδη παραμύθια, καταφέρνει κι επιβάλει δική του ταυτότητα. Δεν γνωρίζω προκαταβολικώς αν αυτή η ταυτότητα στήνει βάσεις για νέο σουπερ-ήρωα, εκείνο που ξέρω είναι αυτό που είδα, ότι όλο μαζί κάνει διαφορετικό ενώ το φοβάσαι για «ολόιδιο»… Κι ότι όλα αυτά οφείλονται στο ότι στο έργο υπάρχει σενάριο!
Και φυσικά, επηρεάζει και τη ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ, διότι κι η Σκηνοθεσία τι είναι; Όταν μάλιστα τα έχει κάνει το ίδιο πρόσωπο, ο ΚΡΙΣΤΙΑΝ ΠΕΤΖΟΛΝΤ, ο οποίος παρόμοια προβλήματα έχει παρουσιάσει και σε άλλες ταινίες του αλλά άμα δεν ξέρεις τι ακριβώς είναι το σενάριο κι είναι και το έργο γερμανικό, τα.. υμνείς καλού - κακού, ενώ αν είναι αμερικάνικο βαράς αλύπητα , απλώς επειδή είναι αμερικάνικο και νομίζεις ότι έχεις ασυλία κουλτούρας..
Ξεκινώ από τη λέξη «βιομηχανία» που πολλούς τους τρομάζει ενώ ο υπογράφων την αποδέχεται επειδή πήγα κι εγώ να πέσω στην παγίδα . Γι αυτό και ξεκινώ από εδώ. Ως εξορκισμό. Μια και καθώς έβλεπα την ταινία, αντί να κοιτάω το φιλμ έφυγε το μυαλό σε τέτοιες σκέψεις. Στο πόσα χρόνια γράφει ο Στήβεν Κινγκ, πως κάθε βιβλίο είναι προμελετημένα προπωλημένο στο Χόλυγουντ, πως…πως…πως.. Ευτυχώς , ο άλλος εαυτός μου έδωσε αμέσως την απάντηση και με επανέφερε στα συγκαλά μου. Η απάντηση ήταν «Μα και με την Αγκαθα Κρίστι το ίδιο δεν συνέβαινε, καθώς και με τον ημέτερο Γιάννη Μαρή; Εκεί, γιατί δεν διατύπωσες ποτέ μια ανάλογη ένσταση; Μήπως επειδή εκείνο το είδος σε ενδιέφερε ή σου ταίριαζε περισσότερο κι ήταν όλα καλώς καμωμένα αφού μπορούσες να βλέπεις και να ξαναβλέπεις κάτι που απροσδιόριστα σε συνάρπαζε;».
Ο ΦΡΑΝΣΟΥΑ ΟΖΟΝ, του οποίου τυγχάνω θαυμαστής, ΤΩΝ ΤΑΙΝΙΩΝ ΤΟΥ θαυμαστής, να εξηγούμαι, δίνει ένα εξαίρετο δείγμα ή μάθημα, του πως μεταφέρουμε ένα αληθινό περιστατικό στον κινηματογράφο, και πως μετατρέπουμε τα δραματικά γεγονότα της ζωής σε κινηματογραφικά δράματα της οθόνης.
Είναι αυτό το σινεμά, που σε ψυχαγωγεί για δύο ώρες, με ένα πολύ ωραίο κι ασυνήθιστο θέμα, με καλή παραγωγή ΕΠΟΧΗΣ, με δύο υπέρλαμπρους πρωταγωνιστές, τον ΜΕΛ ΓΚΙΜΠΣΟΝ και τον ΣΩΝ ΠΕΝ, που γεμίζουν την οθόνη και που φεύγοντας παίρνεις μαζί σου και δύο πράγματα ενώ όσο διαρκεί το παρακολουθείς με αμείωτο ενδιαφέρον. Όταν μάλιστα δεν έχεις ακούσει προηγουμένως τίποτε για την ταινία, δεν έχει διαφημιστεί, μοιάζει σαν να σου ήλθε από το πουθενά κι όταν εκ των υστέρων, μετά την προβολή βγαίνεις να συλλέξεις συμπληρωματικές πληροφορίες και διαπιστώνεις ότι στις ΗΠΑ δεν έχει βγει ακόμα, ότι ημερομηνία εξόδου του εκεί είναι η 10ή Μαίου 2019.