Και φυσικά, επηρεάζει και τη ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ, διότι κι η Σκηνοθεσία τι είναι; Όταν μάλιστα τα έχει κάνει το ίδιο πρόσωπο, ο ΚΡΙΣΤΙΑΝ ΠΕΤΖΟΛΝΤ, ο οποίος παρόμοια προβλήματα έχει παρουσιάσει και σε άλλες ταινίες του αλλά άμα δεν ξέρεις τι ακριβώς είναι το σενάριο κι είναι και το έργο γερμανικό, τα.. υμνείς καλού - κακού, ενώ αν είναι αμερικάνικο βαράς αλύπητα , απλώς επειδή είναι αμερικάνικο και νομίζεις ότι έχεις ασυλία κουλτούρας..
Ξεκινώ από τη λέξη «βιομηχανία» που πολλούς τους τρομάζει ενώ ο υπογράφων την αποδέχεται επειδή πήγα κι εγώ να πέσω στην παγίδα . Γι αυτό και ξεκινώ από εδώ. Ως εξορκισμό. Μια και καθώς έβλεπα την ταινία, αντί να κοιτάω το φιλμ έφυγε το μυαλό σε τέτοιες σκέψεις. Στο πόσα χρόνια γράφει ο Στήβεν Κινγκ, πως κάθε βιβλίο είναι προμελετημένα προπωλημένο στο Χόλυγουντ, πως…πως…πως.. Ευτυχώς , ο άλλος εαυτός μου έδωσε αμέσως την απάντηση και με επανέφερε στα συγκαλά μου. Η απάντηση ήταν «Μα και με την Αγκαθα Κρίστι το ίδιο δεν συνέβαινε, καθώς και με τον ημέτερο Γιάννη Μαρή; Εκεί, γιατί δεν διατύπωσες ποτέ μια ανάλογη ένσταση; Μήπως επειδή εκείνο το είδος σε ενδιέφερε ή σου ταίριαζε περισσότερο κι ήταν όλα καλώς καμωμένα αφού μπορούσες να βλέπεις και να ξαναβλέπεις κάτι που απροσδιόριστα σε συνάρπαζε;».
Ο ΦΡΑΝΣΟΥΑ ΟΖΟΝ, του οποίου τυγχάνω θαυμαστής, ΤΩΝ ΤΑΙΝΙΩΝ ΤΟΥ θαυμαστής, να εξηγούμαι, δίνει ένα εξαίρετο δείγμα ή μάθημα, του πως μεταφέρουμε ένα αληθινό περιστατικό στον κινηματογράφο, και πως μετατρέπουμε τα δραματικά γεγονότα της ζωής σε κινηματογραφικά δράματα της οθόνης.
Είναι αυτό το σινεμά, που σε ψυχαγωγεί για δύο ώρες, με ένα πολύ ωραίο κι ασυνήθιστο θέμα, με καλή παραγωγή ΕΠΟΧΗΣ, με δύο υπέρλαμπρους πρωταγωνιστές, τον ΜΕΛ ΓΚΙΜΠΣΟΝ και τον ΣΩΝ ΠΕΝ, που γεμίζουν την οθόνη και που φεύγοντας παίρνεις μαζί σου και δύο πράγματα ενώ όσο διαρκεί το παρακολουθείς με αμείωτο ενδιαφέρον. Όταν μάλιστα δεν έχεις ακούσει προηγουμένως τίποτε για την ταινία, δεν έχει διαφημιστεί, μοιάζει σαν να σου ήλθε από το πουθενά κι όταν εκ των υστέρων, μετά την προβολή βγαίνεις να συλλέξεις συμπληρωματικές πληροφορίες και διαπιστώνεις ότι στις ΗΠΑ δεν έχει βγει ακόμα, ότι ημερομηνία εξόδου του εκεί είναι η 10ή Μαίου 2019.
Την ταινία την είδα σχεδόν αμέσως μόλις βγήκε στις αίθουσες. Καθυστέρησα επίτηδες να γράψω για αυτήν διότι είχα πολλές αμφιβολίες κι ήθελα να τις τακτοποιήσω εντός μου. Χάρη στην πολυτέλεια του χρόνου που μου επιτρέπουν τα νέα μου δεδομένα ενώ αν ήμουν στην εποχή των εφημερίδων ίσως να είχα γράψει κάτι βιαστικό κι ακαταστάλαχτο. Κατέληξα, λοιπόν, στην τηλεοπτική «ΖΩΝΗ ΤΟΥ ΛΥΚΟΦΩΤΟΣ» και στο γεγονός πως ο ΤΖΟΡΝΤΑΝ ΠΛ την κάνει εκ νέου και θεώρησα ότι μόνο έτσι μπορεί να κριθεί η ταινία, ως μια «δοκιμή» και στον κινηματογράφο της αναδοχής αυτής.
Οι τρεις «τίτλοι» του τίτλου έχουν περισσότερο προσδιοριστική σημασία ώστε να καταλάβει ο άλλος περί του τι έργου, πάνω- κάτω, πρόκειται να γίνει κουβέντα. Και να δει φυσικά, αυτό που η κινηματογραφική και δημοσιογραφική ιδεολογία του υποφαινόμενου, πρεσβεύει πως ο αναγνώστης- θεατής είναι καλύτερα πρώτα να βλέπει την ταινία και μετά να διαβάζει την κριτική που επέλεξε. Ώστε και τις ευθύνες του να αναλαμβάνει ως θεατής και να μην είναι κατευθυνόμενος αλλά κι η κριτική να κάνει σωστά τη δουλειά της και να μη λειτουργεί ως «δελτίο Τύπου» της κινηματογραφικής εταιρίας για την εκάστοτε ταινία ούτε να κατηγορείται για «spoilers», τη στιγμή που οφείλει ως κριτική να μιλήσει ακόμα και για το φινάλε, σε μερικές περιπτώσεις. Διαφορετικά, τι σόι κριτική είναι ;.
Και βασικά ΗΘΟΠΟΙΙΑΣ. Διότι αυτό που είδα στην περίπτωση της ΜΕΛΙΣΑ ΜΑΚ ΚΑΡΘΥ με κατέπληξε. Επειδή είδα μια απόλυτη ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ. Κι όταν λέω «μεταμόρφωση» εννοώ στον τρόπο με τον οποίο έπαιξε το δράμα μία κωμικός.
Μόνο που πρόκειται για «ΕΡΓΑΚΙ»- να το ξεκαθαρίσουμε. Να ξεκαθαρίσουμε, όμως, και κάτι ακόμα. Ότι τη λέξη «εργάκι» δεν τη χρησιμοποιώ για να το υποτιμήσω όσο για να το προσδιορίσω.
Επειδή είχα κάνει πρόσφατα την OSCAR 2019 ΑΝΑΛΥΣΗ Νο 17 περί ΔΙΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΟΥ ΣΕΝΑΡΙΟΥ, πιάνομαι από αυτή την ταινία για να πω κάποια πράγματα, την οποία είδα δύο φορές.
Και ξεκινώ από το ότι πρόκειται για ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ σεναριακής διασκευής κι ότι θα αξιζε να γίνεται μάθημα πάνω σε αυτήν, σε τούτο τον τομέα.
Κι εκεί που έχεις δει τα έργα και νομίζεις ότι έχεις σχηματίσει εικόνα, ξαφνικά σου έρχεται ένα έργο σαν την «ΚΑΠΕΡΝΑΟΥΜ», όπως πέρσι σαν την «ΠΡΟΣΒΟΛΗ», κι αρχίζεις να αναθεωρείς. Λόγω συγκλονισμού ή και σπαραγμού- όπως θέλετε πείτε το.
Το πιο σημαντικό, κατά την γνώμη του υπογράφοντος, είναι πως βλέποντας αυτό το φιλμ, δεν αντιλαμβάνεσαι με βεβαιότητα αν αυτός που το έκανε είναι Ισραηλινός ή Παλαιστίνιος. Και ξέρετε γιατί; Διότι αυτό περί «ΙΣΩΝ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΝ» σπάνια το βλέπουμε σε έργα, ειδικά σε έργα που προέρχονται από διακεκαυμένες ζώνες. Κι επειδή οι «ίσες αποστάσεις» δεν αφορούν στην πολιτική αλλά στην ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ, που είναι και το δυνατό σαιξπηρικό αρχέτυπο. Κι επειδή ο παράταιρος αυτός έρωτας βάλλεται εξίσου από Ισραηλινούς και Παλαιστινίους όπου ο καθένας έχει τη δική του μεριά, όχι πάνω στο «συμπεθέριασμα» αλλά στα όσα συμβαίνουν και παρεμβαίνουν.
Το 2016 η ΚΟΛΟΜΒΙΑ πήρε τη μία και μοναδική ως τώρα υποψηφιότητα της για ΟΣΚΑΡ ΞΕΝΟΓΛΩΣΣΗΣ ταινίας με ένα παράξενο, μαυρόασπρο, εθνολογικό-πολιτισμικό φιλμ, που λεγόταν «ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ» με το οποίο μας είχε επισημάνει τον σκηνοθέτη ΣΙΡΟ ΓΚΙΕΡΑ.
ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΣΜΕΝΟΣ δηλώνω με τη δουλειά που έχει κάνει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΝΘΙΜΟΣ και με το πώς είτε έχει αξιοποιήσει τους συνεργάτες είτε έχει ακουμπήσει σε αυτούς. Μιλάμε για σινεμά άλλου επιπέδου και καλό είναι να αφήσουν οι Ελληνάρες τις ζήλειες και να τις μετατρέψουν σε ..καμάρι. Βέβαια, υπάρχουν κι οι αναγνώστες του IMDB, που θα κάνουν τα copy-paste και θα αρχίσουν να ουρλιάζουν. Καθότι η ιστοσελίδα των ερασιτεχνών που νομίζουν ότι διαβάζοντας αυτό, γίνονται «κριτικοί», την καταχεριάζει την ταινία. Τι να κάνουν; Κι αυτοί ερασιτέχνες είναι….
Η ταινία είναι ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΤΙΚΗ και «φτωχή», η μάλλον καταλήγει απογοητευτική επειδή ακριβώς είναι «φτωχή». Πρώτον και κύριον , ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΑ, δεύτερον ως σκηνοθετική και γενικότερη διαχείριση ιστορικής παραγωγής.
Να ξεκαθαρίσω από την αρχή ότι η ταινία παρακολουθείται ευχάριστα! Να ξεκαθαρίσω όμως κι ότι αρχίζει και τελειώνει σε μια συγκεκριμένη χρονιά του αλησμόνητου κωμικού διδύμου, στο έτος 1953, όταν βρίσκονται στην απόλυτη παρακμή τους κι ύστερα από 4 χρόνια ο «Χοντρός» πεθαίνει- ο Ολιβερ Χάρντυ, ο «Ολι» όπως τον έλεγαν
..Και λυπάμαι περισσότερο τον ΓΟΥΙΛΕΜ ΝΤΑΦΟ, ειδικά την Τρίτη 22 Ιανουαρίου που θα ανακοινωθούν οι υποψηφιότητες των Οσκαρ αν δεν θα είναι εκείνος μέσα, που ενώ είναι έτοιμος Βαν Γκονγκ, η φυσιογνωμία του καταλήγει στον απόλυτο Βαν Γκονγκ, τον μέγα Φλαμανδό ζωγράφο, η ευαίσθητη ματιά του κι η ασκητική φυσιογνωμία του τον έχουν προετοιμάσει πλήρως για αυτό το χαρακτήρα, δεν του έχουν γράψει ρόλο για να παίξει. Κι έτσι κυκλοφορεί ως φυσιογνωμία Βαν Γκόνγκ χωρίς ρόλο Βαν Γκονγκ. Γι αυτό κι ανησυχώ και λυπάμαι αν θα υπάρξει δυσάρεστη έκβαση…
Ο ελληνικός τίτλος αποδίδει καλύτερα τον εντοπισμό του περιεχομένου αυτής της ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ ταινίας. Πως αυτή που πρωταγωνιστεί δηλαδή είναι η ΣΤΟΛΗ του λοχαγού, είναι το ΡΑΣΟ που πάει να κάνει τον παπά, κι όχι ο ΛΟΧΑΓΟΣ του γερμανικού και του αγγλικού τίτλου.
Μπορεί να τα πλασάρουν όπως θέλουν, μέσω των δημοσιευμάτων οι διάφοροι ατζέντηδες και λοιποί και λοιποί, πως το σκηνοθέτησε γυναίκα, διευθύντρια φωτογραφίας είναι γυναίκα κι ότι το έργο μιλά για τις γυναίκες (λες και τα υπόλοιπα έργα με πρωταγωνίστριες δεν μιλούν για γυναίκες…), αν και δεν κατάλαβα τι εννοεί, δεν πρόκειται δα και για τη «Νόρα» του Ιψεν, δεν θέτει κάποιο ειδικώς γυναικείο πρόβλημα δηλαδή, ωστόσο το αποτέλεσμα είναι ένα: Δεν έχει καθόλου καλή αφήγηση κι η αφήγηση δεν είναι υπόθεση φύλου.
Καταρχάς, μην προσκολληθείτε στον συγγραφέα. Γενικώς, μην προσκολλάστε στους συγγραφείς όταν πηγαίνετε να δείτε μια ταινία. Ξέρω, δεν είναι εύκολο από τον θεατή να ξεριζώσει την εντύπωση που σχημάτιζε διαβάζοντας ένα βιβλίο. Εφτιαξε τις δικές του εικόνες, εγωιστικά έχει την απαίτηση ο σκηνοθέτης που το μετατρέπει σε ταινία να του δείξει αποκλειστικά τις εικόνες που ο κάθε αναγνώστης χωριστά δημιούργησε διαβάζοντας το βιβλίο. Εξού κι επαναλαμβάνεται η φράση «σαν το βιβλίο δεν ήταν». Μόνο που η εν λόγω φράση, που καταντά αφορισμός, είναι κούφια πέρα για πέρα, δεν άπτεται της κινηματογραφικής πραγματικότητας, της κινηματογραφικής δημιουργίας, της κινηματογραφικής Τέχνης (και κινηματογραφική Τέχνη είναι ό,τι έχει να κάνει με την Τέχνη του Σινεμά κι όχι με τα … «έργα Τέχνης» και μόνο) και καταλήγει ανοησία. Χωρίς να παραγνωρίζω τη δυσκολία του πράγματος, επαναλαμβάνω και θα το επαναλαμβάνω όσο έχω φωνή και γραφίδα πως όταν μια Τέχνη μεταφέρεται σε μία άλλη υποχρεούται να ακολουθεί τους κανόνες της δεύτερης και μόνον αυτής.
..Τότε, και μια «μικρή» ταινία να κάνεις, «μικρή» που λέει ο λόγος, θα βρεις τρόπο και τρόπους να την ομορφύνεις, να την πλουτίσεις, να την κεντήσεις, να την κάνεις ΤΑΙΝΙΑ ρε αδερφέ… Κι αυτός είναι ο ΚΛΙΝΤ ΗΣΤΓΟΥΝΤ.