Κι εκεί που έχεις δει τα έργα και νομίζεις ότι έχεις σχηματίσει εικόνα, ξαφνικά σου έρχεται ένα έργο σαν την «ΚΑΠΕΡΝΑΟΥΜ», όπως πέρσι σαν την «ΠΡΟΣΒΟΛΗ», κι αρχίζεις να αναθεωρείς. Λόγω συγκλονισμού ή και σπαραγμού- όπως θέλετε πείτε το.
Το πιο σημαντικό, κατά την γνώμη του υπογράφοντος, είναι πως βλέποντας αυτό το φιλμ, δεν αντιλαμβάνεσαι με βεβαιότητα αν αυτός που το έκανε είναι Ισραηλινός ή Παλαιστίνιος. Και ξέρετε γιατί; Διότι αυτό περί «ΙΣΩΝ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΝ» σπάνια το βλέπουμε σε έργα, ειδικά σε έργα που προέρχονται από διακεκαυμένες ζώνες. Κι επειδή οι «ίσες αποστάσεις» δεν αφορούν στην πολιτική αλλά στην ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ, που είναι και το δυνατό σαιξπηρικό αρχέτυπο. Κι επειδή ο παράταιρος αυτός έρωτας βάλλεται εξίσου από Ισραηλινούς και Παλαιστινίους όπου ο καθένας έχει τη δική του μεριά, όχι πάνω στο «συμπεθέριασμα» αλλά στα όσα συμβαίνουν και παρεμβαίνουν.
Το 2016 η ΚΟΛΟΜΒΙΑ πήρε τη μία και μοναδική ως τώρα υποψηφιότητα της για ΟΣΚΑΡ ΞΕΝΟΓΛΩΣΣΗΣ ταινίας με ένα παράξενο, μαυρόασπρο, εθνολογικό-πολιτισμικό φιλμ, που λεγόταν «ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ» με το οποίο μας είχε επισημάνει τον σκηνοθέτη ΣΙΡΟ ΓΚΙΕΡΑ.
ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΣΜΕΝΟΣ δηλώνω με τη δουλειά που έχει κάνει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΝΘΙΜΟΣ και με το πώς είτε έχει αξιοποιήσει τους συνεργάτες είτε έχει ακουμπήσει σε αυτούς. Μιλάμε για σινεμά άλλου επιπέδου και καλό είναι να αφήσουν οι Ελληνάρες τις ζήλειες και να τις μετατρέψουν σε ..καμάρι. Βέβαια, υπάρχουν κι οι αναγνώστες του IMDB, που θα κάνουν τα copy-paste και θα αρχίσουν να ουρλιάζουν. Καθότι η ιστοσελίδα των ερασιτεχνών που νομίζουν ότι διαβάζοντας αυτό, γίνονται «κριτικοί», την καταχεριάζει την ταινία. Τι να κάνουν; Κι αυτοί ερασιτέχνες είναι….
Η ταινία είναι ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΤΙΚΗ και «φτωχή», η μάλλον καταλήγει απογοητευτική επειδή ακριβώς είναι «φτωχή». Πρώτον και κύριον , ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΑ, δεύτερον ως σκηνοθετική και γενικότερη διαχείριση ιστορικής παραγωγής.
Να ξεκαθαρίσω από την αρχή ότι η ταινία παρακολουθείται ευχάριστα! Να ξεκαθαρίσω όμως κι ότι αρχίζει και τελειώνει σε μια συγκεκριμένη χρονιά του αλησμόνητου κωμικού διδύμου, στο έτος 1953, όταν βρίσκονται στην απόλυτη παρακμή τους κι ύστερα από 4 χρόνια ο «Χοντρός» πεθαίνει- ο Ολιβερ Χάρντυ, ο «Ολι» όπως τον έλεγαν
..Και λυπάμαι περισσότερο τον ΓΟΥΙΛΕΜ ΝΤΑΦΟ, ειδικά την Τρίτη 22 Ιανουαρίου που θα ανακοινωθούν οι υποψηφιότητες των Οσκαρ αν δεν θα είναι εκείνος μέσα, που ενώ είναι έτοιμος Βαν Γκονγκ, η φυσιογνωμία του καταλήγει στον απόλυτο Βαν Γκονγκ, τον μέγα Φλαμανδό ζωγράφο, η ευαίσθητη ματιά του κι η ασκητική φυσιογνωμία του τον έχουν προετοιμάσει πλήρως για αυτό το χαρακτήρα, δεν του έχουν γράψει ρόλο για να παίξει. Κι έτσι κυκλοφορεί ως φυσιογνωμία Βαν Γκόνγκ χωρίς ρόλο Βαν Γκονγκ. Γι αυτό κι ανησυχώ και λυπάμαι αν θα υπάρξει δυσάρεστη έκβαση…
Ο ελληνικός τίτλος αποδίδει καλύτερα τον εντοπισμό του περιεχομένου αυτής της ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ ταινίας. Πως αυτή που πρωταγωνιστεί δηλαδή είναι η ΣΤΟΛΗ του λοχαγού, είναι το ΡΑΣΟ που πάει να κάνει τον παπά, κι όχι ο ΛΟΧΑΓΟΣ του γερμανικού και του αγγλικού τίτλου.
Μπορεί να τα πλασάρουν όπως θέλουν, μέσω των δημοσιευμάτων οι διάφοροι ατζέντηδες και λοιποί και λοιποί, πως το σκηνοθέτησε γυναίκα, διευθύντρια φωτογραφίας είναι γυναίκα κι ότι το έργο μιλά για τις γυναίκες (λες και τα υπόλοιπα έργα με πρωταγωνίστριες δεν μιλούν για γυναίκες…), αν και δεν κατάλαβα τι εννοεί, δεν πρόκειται δα και για τη «Νόρα» του Ιψεν, δεν θέτει κάποιο ειδικώς γυναικείο πρόβλημα δηλαδή, ωστόσο το αποτέλεσμα είναι ένα: Δεν έχει καθόλου καλή αφήγηση κι η αφήγηση δεν είναι υπόθεση φύλου.
Καταρχάς, μην προσκολληθείτε στον συγγραφέα. Γενικώς, μην προσκολλάστε στους συγγραφείς όταν πηγαίνετε να δείτε μια ταινία. Ξέρω, δεν είναι εύκολο από τον θεατή να ξεριζώσει την εντύπωση που σχημάτιζε διαβάζοντας ένα βιβλίο. Εφτιαξε τις δικές του εικόνες, εγωιστικά έχει την απαίτηση ο σκηνοθέτης που το μετατρέπει σε ταινία να του δείξει αποκλειστικά τις εικόνες που ο κάθε αναγνώστης χωριστά δημιούργησε διαβάζοντας το βιβλίο. Εξού κι επαναλαμβάνεται η φράση «σαν το βιβλίο δεν ήταν». Μόνο που η εν λόγω φράση, που καταντά αφορισμός, είναι κούφια πέρα για πέρα, δεν άπτεται της κινηματογραφικής πραγματικότητας, της κινηματογραφικής δημιουργίας, της κινηματογραφικής Τέχνης (και κινηματογραφική Τέχνη είναι ό,τι έχει να κάνει με την Τέχνη του Σινεμά κι όχι με τα … «έργα Τέχνης» και μόνο) και καταλήγει ανοησία. Χωρίς να παραγνωρίζω τη δυσκολία του πράγματος, επαναλαμβάνω και θα το επαναλαμβάνω όσο έχω φωνή και γραφίδα πως όταν μια Τέχνη μεταφέρεται σε μία άλλη υποχρεούται να ακολουθεί τους κανόνες της δεύτερης και μόνον αυτής.
..Τότε, και μια «μικρή» ταινία να κάνεις, «μικρή» που λέει ο λόγος, θα βρεις τρόπο και τρόπους να την ομορφύνεις, να την πλουτίσεις, να την κεντήσεις, να την κάνεις ΤΑΙΝΙΑ ρε αδερφέ… Κι αυτός είναι ο ΚΛΙΝΤ ΗΣΤΓΟΥΝΤ.
…Και δεν θα τα πούμε καλά διότι ως ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΚΟΣ, όταν κοιτάζω μια ταινία, κοιτάζω την ταινία, κι όχι το προφίλ του «δημιουργού». Κι η συγκεκριμένη ταινία του ΝΟΥΡΙ ΜΠΙΛΤΖΕ ΤΣΕΪΛΑΝ έχει, ως ταινία, πολλές μα πάρα πολλές ελαττωματικότητες.
…. ή ΕΝΑ ΣΕΝΑΡΙΑΚΟ ΜΑΘΗΜΑ, ή FEEL-GOOD MOVIE ΚΛΑΣΕΩΣ, ή ΗΘΟΠΟΙΙΕΣ ΠΕΡΙΩΠΗΣ, ή ΑΝΑΤΡΕΠΕΙ ΤΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΑ ΣΤΕΓΑΝΑ…. είναι μερικές φράσεις που θα μπορούσαν να έχουν μπει ως τίτλοι της κριτικής αυτής. Καθώς και πολλές ακόμα.
Ξεκινά ως σάτιρα αλλά καταλήγει σε έργο ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ. Αυτό είναι που παίρνεις μαζί σου φεύγοντας, αυτό είναι που κατασταλάζει εντός σου, όσο περνούν οι μέρες.
Μα τι ωραίο παραμύθι είναι αυτό! Τι ωραίο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ παραμύθι. Κι ενώ δεν μου αρέσει να επικαλούμαι τα ταμεία όταν θέλω να «κατανοήσω» μια ταινία, διότι δεν γίνεται να επικαλείται κανείς το ταμείο «αλα καρτ» , δηλαδή μόνο όποτε τον συμφέρει, άρα ή το επικαλείσαι στα πάντα ή πουθενά, εν τούτοις, στη συγκεκριμένη περίπτωση κι εγώ αναφώνησα υπέρ του.
Αυτό είναι το μεγάλο προσόν του Ιρανού σκηνοθέτη-σεναριογράφου ΑΣΓΚΑΡ ΦΑΡΑΝΤΙ. Ο οποίος έχει χαρίσει δύο ξενόγλωσσα ΟΣΚΑΡ στο ΙΡΑΝ, τα δύο της Ιστορίας του. Κι έχει κάνει και στη Γαλλία και τώρα στην Ισπανία. Ο ΑΣΓΚΑΡ ΦΑΡΑΝΤΙ είναι αυτό που λέμε storyteller, ΑΦΗΓΗΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΩΝ.
…..Ισως τότε να μοιραζόμουν με τους άλλους ενθουσιώδεις τους ενθουσιασμούς για αυτή την ταινία. Ισως τότε να μιλούσα κι εγώ για «επίτευγμα» και να καταλάβαινα γιατί η ΔΑΝΙΑ σπρώχνει τόσο πολύ αυτή την ταινία του σκηνοθέτη ΓΚΟΥΣΤΑΒ ΜΕΛΕΡ ο οποίος συνυπογράφει και το σενάριο και μας την έχει στείλει στα βραβεία της ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ και παραλλήλως την έχει υποβάλει και για το Ξενόγλωσσο ΟΣΚΑΡ. Ισως τότε να μιλούσα κι εγώ για «θαύμα» όπου σχεδόν εξ ολοκλήρου βλέπουμε έναν άνθρωπο στο τηλέφωνο και δεν αλλάζουμε πλάνο ούτε σκηνικό, έναν αστυνομικό στο κέντρο λήψης σημάτων ο οποίος έχει λάβει ένα παράξενο τηλεφώνημα από μια γυναίκα που δηλώνει «απαχθείσα» και ο αστυνομικός διευθύνει και κατευθύνει τόσο την ίδια τη γυναίκα όπως και τις επιχειρήσεις εντοπισμού και διάσωσης από αυτό το τηλέφωνο. Με ό,τι άλλο, συνυφαίνεται παραλλήλως.
Το λέω αυτό επειδή στην περίπτωση της καινούργιας «Μαίρη Πόπινς» από κι διεθνείς κοντυλοφόρους, πληρωμένους ή μη, κι από κατά τόπους αντιγραφείς τους, περνά η «διαβεβαίωση» ότι πρόκειται για sequel, ότι πιάνει την ιστορία μερικά χρόνια μετά από εκεί που την είχε αφήσει η αλησμόνητη ταινία που γνωρίζουμε , ότι τα παιδάκια εκείνα έγιναν άντρας και γυναίκα κλπ, κλπ κι ότι θα δούμε μια νέα ιστορία με την «Μαίρη Πόπινς». Σας πληροφορώ λοιπόν ότι όλο αυτό λειτουργεί απλώς προσχηματικά, κι ότι τα έργο δεν είναι sequel επί της ουσίας αλλά κανονικότατo REMAKE. Πιο…remake δεν γίνεται.. Ομως, ΤΙ REMAKE!!!!
«Αυτή» είναι η ΡΟΖΑΜΟΥΝΤ ΠΑΫΚ. Μια ηθοποιός που την είχα θαυμάσει στο «ΚΟΡΙΤΣΙ ΠΟΥ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΕ», για το οποίο είχε προταθεί για το Οσκαρ το 2015, και σε ό,τι άλλο την έχω δει κι ας μην ήταν οι ρόλοι τις περισσότερες φορές, από εκείνους που λέμε «χρυσούς». Χάρη σε «αυτήν» , δίνεται κινηματογραφική αναγνώριση κι ευρύτερη πληροφορία για τη δημοσιογράφο – πολεμική ανταποκρίτρια ΜΑΡΙ ΚΛΟΒΙΝ που σκοτώθηκε στη Συρία, κατά την πολιορκία της πόλης Χομς το 2012.. Κι η ερμηνεία της Πάυκ, η ενσάρκωση της Κλόβιν από την Πάυκ, τιμά την ηρωική δημοσιογράφο και κάνει το έργο να αξίζει για «αυτήν». Η αντωνυμία, όπως βλέπεται, έχει διπλή χρήση αξίας.
Το «ROMA» είναι η απόλυτη τελειότητα!! Κατά μία εκδοχή μπορεί να είναι κι η καλύτερη ταινία του ΑΛΦΟΝΣΟ ΚΟΥΑΡΟΝ, ενός σκηνοθέτη που βρίσκεται σε διαρκή και καλπάζουσα άνοδο κι ο οποίος έχει περάσει εδώ και χρόνια τα σύνορα του Μεξικό, της πατρίδας του, με έργα σαν τα «ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ» και κυρίως το «GRAVITY» που του είχε χαρίσει και το ΟΣΚΑΡ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ τα 2014.