Κι αν δεν «γίνεσαι» με την παραπάνω συνδρομή, σίγουρα χάρη σε αυτά ΕΠΙΒΑΛΛΕΣΑΙ.
Περί του ΝΙΚΟΥ ΚΟΥΡΚΟΥΛΟΥ ο λόγος διότι στο «ΚΑΤΗΓΟΡΩ τους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ» βρήκε το ρόλο που τον επισημοποίησε και τον οριστικοποίησε ως σταρ- πρωταγωνιστή, τον έβαλε στην κορυφή του «Ολύμπου».
Το είχε ξεκινήσει με τον ΒΑΣΙΛΗ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ, ο οποίος ως σεναριογράφο δεν τον αποχωριζόταν στη μελέτη του είδους. Διότι ο Γεωργιάδης δοκίμαζε τις δυνάμεις του στο γουέστερν μέσω… φουστανέλας. Κι ήθελε δίπλα του το Φώσκολο για τα σενάρια
Αξίζει θέαση και συζήτηση η καινούργια ταινία του ΧΙΡΟΚΑΖΟΥ ΚΟΡΕ-ΕΝΤΑ, του Ιάπωνα που μας έδωσε το «ΚΛΕΦΤΕΣ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΩΝ» για το οποίο προτάθηκε για Διεθνές Oscar, και το νέο του φιλμ διαδραματίζεται στη Νότιο Κορέα. Με πρωταγωνιστή τον Κορεάτη ΣΟΝΓΚ ΚΑΝΓΚ ΧΟ, που γνωρίσαμε στα «ΠΑΡΑΣΙΤΑ» κι ο οποίος για το τωρινό φιλμ πήρε το Βραβείο Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Κανών.
Αυτή η ταινία του ΓΙΑΝΝΗ ΔΑΛΙΑΝΙΔΗ είναι για να διδάσκεται πάνω στο τι σημαίνει «ΣΕΝΑΡΙΑΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ» μαζί με το «Αυτοί που μίλησαν με τον θάνατο» αλλά και άλλα του συγκεκριμμένου σεναριογράφου-σκηνοθέτη. Μαζί με την πατέντα -δόγμα του , περί «διανομής ως το ήμισυ της σκηνοθεσίας». Στο «ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ ΖΩΗΣ» συνυπάρχουν και τα δυο, κι υπάρχουν και μερικά ακόμα , που αξίζουν τον κόπο
Επειδή συχνά γίνεται λόγος περί «μινιμαλισμού» στην Ελλάδα, η ταινία αυτή η ιρλανδική που κατάφερε και μπήκε στην 5άδα του ΔΙΕΘΝΟΥΣ OSCAR 2023, έρχεται και δίνει μια απάντηση ή μια εξήγηση περί του τι εστί «μίνιμαλ». Διότι εδώ το μεθερμηνεύουν όπως τους βολεύει. Κάθε τι «λίγο», κάθε τι «ελλιπές», το βαφτίζουν «μίνιμαλ»
Κατ’ αρχάς, θέλω να πω ότι είναι μια πάρα πολύ ωραία ταινία το «ΔΑΚΡΥΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΛΕΚΤΡΑ», μοντέρνα, ψυχολογημένη, εξαιρετικά παιγμένη κι άριστα σκηνοθετημένη. Κι ο θεατής συναρπάζεται με τα ερωτικά μέτρα της εποχής που γυρίστηκε, εκστασιάζεται κι όλας.
Θα ξεκινήσω προσωποκεντρικά, από τον ΜΑΡΤΙΝ ΜΑΚ ΝΤΟΝΑ. Για να κάνω μια τοποθέτηση. Ο Μακ Ντόνα δεν είναι σκηνοθέτης με την παραδεδεγμένη έννοια του όρου. Είναι ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ που ΣΚΗΝΟΘΕΤΕΙ τα έργα του. Το έργο του είναι συγγραφικής ταυτότητας κι αξίας κι η σκηνοθεσία εξαρτάται από το έργο που έγραψε.
Υποψήφιο για το ΔΙΕΘΝΕΣ OSCAR, εκπροσωπεί το ΒΕΛΓΙΟ κι αρχίζω κάπως απότομα λέγοντας ότι στον όγκο της παραγωγής του γερμανικού «Ουδέν νεώτερον απο το δυτικόν μέτωπον» μπορεί να αντιπαρατεθεί το βάθος των συναισθημάτων ετούτου εδώ.
Το οποίο προέρχεται από θεατρικό έργο ενός πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα το καλοκαιρι του 1959, για τον οποίο η «ΑΛΚΗΣ ΘΡΥΛΟΣ» (Ελένη Ουράνη), ο φόβος κι ο τρόμος της κριτικής, έγραψε στη ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ, σε λογοτεχνικό έντυπο ιερουργούσε το κριτικό ίνδαλμα του υποφαινόμενου, «θα το ζήλευε η Αγκαθα Κρίστι». Και λέει κι άλλα πολλά η αυστηρή κριτικός, που καλωσορίζει το νέο συγγραφέα ,ο οποίος λεγόταν ΝΙΚΟΣ ΦΩΣΚΟΛΟΣ.
Ακολούθησαν αλλα 4, «Κατηγορώ τους ανθρώπους», «Κοινωνία ώρα μηδέν», «Κοντσέρτο για πολυβόλα», «Πυρετός στην άσφαλτο»
Είναι ΔΥΣΚΟΛΗ ταινία το «TÁR» γι αυτό και χρειάζεται ενός τύπου «ξεκλείδωμα». Όχι επειδή ο θεατής είναι ανεπαρκής ώστε να το καταλάβει αλλά επειδή μπορεί να αιφνιδιαστεί, μπορεί να περίμενε άλλο πράγμα και μέχρι να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς είναι το έργο που βλέπει κι αν του αρέσει ή όχι, να έχει χάσει μεγάλο μέρος της επαφής του με το έργο κι από κει και μετά η σύνδεση μεταξύ τους να είναι..επισφαλής.’Η ακόμα κι αδύνατη
Και το σκηνοθετεί ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ. Τα ονόματα το μεταβάλουν σε ΓΕΓΟΝΟΣ
Η εν λόγω ταινία, ασιάτικη κι αμερικάνικη ταυτόχρονα, έχει κάνει την πιο ιδιαίτερη αίσθηση στον ετήσιο απολογισμό. Η αίσθηση αυτή βρίσκει οπαδούς, βρίσκει όμως κι απορημένους- όχι αναίτια. Ισως κι εναντιωμένους. Το θέμα είναι ότι τάραξε τα νερά κι αυτό την καθιστά ξεχωριστή.
Ναι, είναι ΕΜΠΕΙΡΙΑ αυτό που βλέπουμε κι έχει όλο να κάνει με την φαντασία του σκηνοθέτη (και σεναριογράφου της ταινίας) ΝΤΑΜΙΕΝ ΣΑΖΕΛ και προβάλλω και τον όρο ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ επειδή όλο αυτό βλέπεται πολύ ευχάριστα, ενίοτε μεθάει, εις πείσμα της μεγάλης διάρκειας του. Ισως και να μην καταλαβαίνεις το 3ωρο.
Η ταινία αυτή ξεκίνησε ως θεατρική οπερέτα. Των Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου, μόλις είχε ξεκινήσει η γόνιμη συνεργασία τους, , ο Σακελλάριος έκανε ως τότε ντουέτο κυρίως με τον Δ. Ευαγγελίδη. Η οπερέτα αυτή λεγόταν «ΦΤΕΡΟ ΣΤΟΝ ΑΝΕΜΟ» από την ελληνική απόδοση της άριας του Ριγολέτου , μια κι ο ήρωας είναι επίδοξος καλλιτέχνης της όπερας, η ηρωίδα, όμως, είναι «φτερό στον άνεμο/γυναίκας μοιάζει» όπως έλεγε η ελληνική απόδοση, αφου είναι κοκότα. Κοκότα πολυτελείας. «Σπιτωμένη» από πλούσιο κύριο , η οποία, όμως ερωτεύεται tον φτωχό μουσικο. Κι υπάρχει και το τρίτο πρόσωπο, η κοπέλα του μουσικού που του παραστέκεται…
Η Οδύσσεια ενός ράπερ είναι το θέμα της καινούργιας ταινίας του ΦΑΤΙΧ ΑΚΙΝ, του τουρκικής καταγωγής Γερμανού σκηνοθέτη, κι ο ράπερ αυτός είναι υπαρκτό πρόσωπο κι η ζωή του είναι ένα κανονικό ομηρικό έπος. Με προσφυγιά κι υπόκοσμο.
Ναι, θα μπορούσε να λέγεται κι έτσι. Διότι τι άλλο είναι παρά αυτό: "Η ΑΡΜΟΝΙΑ ΤΗΣ ΟΜΟΡΦΙΑΣ"
Είναι «ΤΟ ΑΜΑΞΑΚΙ» της ΦΙΝΟΣ ΦΙΛΜ σε σκηνοθεσία ΝΤΙΝΟΥ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ και σενάριο ΙΑΚΩΒΟΥ ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗ (συνυπογράφει ο ΝΙΚΟΣ ΚΙΟΥΣΗΣ) με τον ΟΡΕΣΤΗ ΜΑΚΡΗ. Επιβεβλημένο πλέον ως δραματικό ηθοποιό. Ως δραματικό πρωταγωνιστή
Χωρίς να μένει αμέτοχος σε όλο αυτό κι ο σκηνοθέτης, ο ΝΤΑΡΕΝ ΑΡΟΝΟΦΣΚΥ που τον αδικούν οι «θαυμαστές» του όταν κάνει κακές ταινίες και πάνε να τις παρουσιάσουν για αριστουργήματα ενώ ο άνθρωπος είναι μια αξία με δικαίωμα και στην κακή ταινία και στην αποτυχία. Για αυτό είμαι ευγνώμων στον Εργοκεντρισμό και στην Αριστοτελική Θεωρία διότι με έμαθαν να βλέπω το εκάστοτε έργο ως ΕΡΓΟ και μέσα από αυτό τη δουλειά των δημιουργών. Κι όχι ανάποδα ώστε να χάνω τον μπούσουλα και να είμαι εκτός κινηματογραφικής πραγματικότητας.
Το έργο είναι remake της ταινίας του ΑΚΙΡΑ ΚΟΥΡΟΣΑΒΑ «IKIRU» , που ήταν original σεναριο και τωρα το εχει αναλάβει στη διασκευή του ο ΚΑΖΟΥΟ ΙΣΙΓΚΟΥΡΟ , του οποίου κι αν το όνομα δεν λέει, σίγουρα θα λένε «ΤΑ ΑΠΟΜΕΙΝΑΡΙΑ ΜΙΑΣ ΜΕΡΑΣ»