Ναι, έχει βγει κακή φήμη για τον καινούργιο «Joker»,θεωρώ, όμως, ότι έχει να κάνει και με τη «γωνία λήψης» από το που έχει τοποθετήσει κάποιος την κάμερα.
Κανονικά, την ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΒΛΑΧΟΥ θα έπρεπε να συστήσω η να προβάλλω στον τίτλο που είναι Ελληνίδα και κάνει καριέρα στην ΑΓΓΛΙΑ ως BILLIE VEE (ΜΠΙΛΥ ΒΙ), η οποία δεν είναι μόνο η πρωταγωνίστρια του φιλμ αλλά κι η συγγραφέας του σεναρίου. Και το σενάριο της κατάφερε και βρήκε στην Αγγλία χρηματοδότηση, εγκρίθηκε κι η ίδια για τον πρωταγωνιστικό ρόλο και το φιλμ υλοποιήθηκε.
Γερμανικό αστυνομικό, περιπέτεια ως βάση, νυχτερινό, ατμοσφαιρικό και σκοτεινό, εκείνο το στοιχείο που, στη δική μου αντίληψη το κάνει να ξεχωρίζει, είναι ο υφέρπων ρομαντισμός του.
Ηδη η ΓΑΛΛΙΑ, το περιέλαβε , και στη συνέχεια το πρόκρινε, στην «βραχεία λίστα» για το Διεθνές Oscar του 2025, από όπου θα κάνουν την τελική επιλογή και τις μέρες που ακολούθησαν ήρθε κι η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ και το ενέταξε στους (προ) ημιτελικούς της.
Όλα αυτά, επειδή είχαμε καιρό να δούμε «ΔΙΚΑΣΤΙΚΉ» ή και… «ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑΚΗ» ταινία που να μας αρπάζει από το λαιμό και να μας κεντά συναισθήματα μεταξύ αδικίας και δικαίωσης
Ταινία αξιοσημείωτης ψυχαγωγικής αξίας είναι η «ΥΨΗΛΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ» και να καλωσορίσω επι τη ευκαιρία την πρωτοβουλία αυτή του Ηλία Φραγκούλη και τη νεοσύστατη εταιρία «REPERTORY» που συγκροτήθηκε για να ξαναφέρει στα θερινά σινεμά μια χαμένη λάμψη: Το κλασικό Χόλυγουντ που κάποτε πρωτοστάτησε.
Εκεί εντοπίζεται η διαχρονική αξία της ταινίας.
Μια ενδιαφέρουσα σκέψη κι αφορμή σεναριακού ενδιαφέροντος, δίνει η κομεντί «FLY ME TO THE MOON» με την ΣΚΑΡΛΕΤ ΓΙΟΧΑΝΣΟΝ και τον ΤΣΑΝΙΝΓΚ ΤΕΪΤΟΥΜ, ενδιαφέροντες στηρικτικούς ρόλους και τίτλο που παραπέμπει στην μεγάλη δισκογραφική επιτυχία του ΦΡΑΝΚ ΣΙΝΑΤΡΑ, την οποία τραγούδησε, επίσης έξοχα, κι η ΝΤΟΡΙΣ ΝΤΑΙΗ.
Είναι μια υπέροχη ταινία το «ΠΑΝΤΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ ΑΥΡΙΟ», που τιμήθηκε σε υψηλές κατηγορίες στα «DAVID DI DONATELLO» του 2024 Κι σήμανε το σκηνοθετικό ντεμπούτο της ΠΑΟΛΑ ΚΟΡΤΕΛΕΖΙ.
Είναι πολύ χαριτωμένη και διασκεδαστική η ταινία αυτή που συνδυάζει πολλά πράγματα και βασικά τα στοιχεία που συναποτελούν το είδος «αστυνομική κωμωδία ΔΡΑΣΗΣ»
Αν την «Κοιλάδα της κατάρας» του Τζων Φορντ, τα «ιερατεία» φρόντισαν να την «εξαφανίσουν» ώστε να μην μπορούν να γινουν οι συγκρίσεις με εκείνο που ήθελαν να προωθήσουν (κι εννοώ τον «Πολίτη Κέην»- μην κοροϊδευόμαστε), στην «ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΡΑΫΑΝ» προχώρησαν όχι απλώς στο διασυρμό της ταινίας, έφτασαν στα όρια της διαπόμπευσης
Ως ιδεολόγος Εργοκεντρικός, θα σταθώ στο έργο και στην από εκεί αντλούμενη αξία του. Διότι, την απάντηση στα πάντα και στην περιβόητη ρήση «Ο χρόνος θα δείξει», την απάντηση τη δίνουν μόνο τα έργα. Αρκεί να τα δεις, αν είναι φιλμ, αρκεί να τα διαβάσεις, αν είναι βιβλία, αρκεί να τα δεις να παρασταίνονται αν είναι θεατρικά. Ο Χρόνος δεν αποφασίζει από μόνος του. Οι άνθρωποι αποφασίζουν και τον επικαλούνται, ότι μιλούν για λογαριασμό του, και καλά , κι ως εκπρόσωποι του. Και δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτό είναι Υβρις. Ο Χρόνος, όπως κι η Φύση, είναι υπεράνω. Αυτοί που κατά καιρούς έρχονται στα πράγματα , αποφασίζουν να ξαναγράψουν και την Ιστορία, έτσι όπως επιθυμούν, όπως θεωρούν ότι τους εξυπηρετεί. Και τότε, προωθούν έργα που τα βαφτίζουν ανάλογα, , εξαφανίζουν μερικά, διασύρουν κάποια άλλα κλπ. Στην περίπτωση του αριστουργήματος του ΤΖΩΝ ΦΟΡΝΤ «Η ΚΟΙΛΑΔΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΡΑΣ», δεν διέσυραν το έργο, όπως κάνουν με άλλα, το υποτίμησαν όμως μέσω διαφορετικού τρόπου: Της εξαφάνισης του. Για να προωθήσουν , ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ, κάποιο άλλο.
Το δεύτερο το λέω, επειδή, προσωπικά μιλώντας, είδα κι έπαθα να καταλάβω περί τίνος πρόκειται μια κι άκουγα κάθε τόσο και τη λέξη «ντοκυμαντέρ». Από που κι ως πού; Στο μεταξύ, δεν υπήρχε κάτι επίσημο παρά «γραφουν από δω», «γράφουν από κει». .κάποιος να γράψει πρώτος κάτι τέτοιο και μετά..τσουνάμι αντιγραφών.
Την ταινία αυτή του ΖΑΧΑΡΙΑ ΜΑΥΡΟΕΙΔΗ, ο οποίος είχε κάνει τον «ΑΠΟΣΤΡΑΤΟ» , την ξεχώρισα από το σύνολο της πέραν της «Φόνισσας», φετινής ελληνικής παραγωγής, Κι αυτό διότι είχε σενάριο, που είναι και το ευαίσθητο σημείο μου, κι η πληγή της ελληνικής κινηματογραφίας, που αντιθέτως δεν είναι πληγή της ελληνικης τηλεόρασης. Κι αυτό δεν τιμά καθολου τον κινηματογράφο-εννοείται
Θα τους αναφέρω τους λόγους έναν- έναν κι αυτό επειδή με δυσκόλεψαν στο να βρω τίτλο για την κριτική. Είναι πολλοί οι λόγοι που συνεισφέρουν στην αξία της, καλλιτεχνική και ψυχαγωγική.
Αυτό είναι το θέμα και το ζητούμενο ως απάντηση στο δίλημμα «ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ ‘Η ΕΚΠΟΜΠΗ»;
Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΝΘΙΜΟΣ μετά από τις δύο τεράστιες διεθνείς επιτυχίες του, την «Ευνοούμενη» και το «Poor things» οι οποίες τον κατέστησαν και συνομιλητή» των Oscar, σαν να επιστρέφει, σαν να επισκέπτεται μέρη γνώριμα, εκείνα από τα οποία ξεκίνησε και τα οποία του άνοιξαν τον διεθνή δρόμο και την «κατοχύρωση» της ονομασίας «weird cΙnema» ως ταυτότητα, τουλάχιστον των προγενέστερων ταινιών του. Η επίσκεψη έχει κι ονοματεπώνυμο: ΕΥΘΥΜΗΣ ΦΙΛΙΠΠΟΥ. Είναι ο σεναριογράφος με τον οποίο συνεργάστηκε στα φιλμ που τον εισήγαγαν, μαζί μοιράστηκαν κι υποψηφιότητα για Oscar Σεναρίου στον «Αστακο» και βραβείο σεναρίου στις Κάνες για το « Ο θάνατος του ιερού ελαφιού». Ηταν τέτοια η ταυτοποίηση των δυο συνεργατών , ως προς το αποτέλεσμα, ώστε να μην ξέρει κανείς που σταματά ο ένας, που αρχίζει ο άλλος, ποιος επηρεάζει τι και ποιόν.
O «ΚΑΣΚΑΝΤΕΡ» είναι η ταινία, τα «ΘΕΡΙΝΑ» είναι η αντίληψη του είδους κι η «ΑΛΛΗ ΣΙΝΕΦΙΛΙΑ» είναι το κρυμμένο περιεχόμενο
Είναι οι δύο βασικοί πυλώνες για να παρακολουθήσουμε αυτή την ταινία και να κάνουμε και την κριτική της. Διότι η κριτική οφείλει να γίνεται βάσει των κανόνων με τους οποίους έγινε η ταινία κι όχι με κανόνες , συνταγές ή συνθήκες άλλων έργων. Βασική αρχή.
Στη μεταξύ τους «σύγκρουση», επικρατεί η δεύτερη. Κυριαρχεί! Προλαβαίνει, όμως, και το πρώτο, αν και μοιάζει με τρομαγμένο μωρό, να ακουστεί.