Πάντα ανεβαίνει στην εκτίμηση μου ένα έργο, που η υπόθεση του όπως τη διαβάζεις σου φαίνεται απωθητική, και διαπιστώνεις στην παρακολούθηση ότι ο τρόπος με τον οποίο δόθηκε τη μεταβάλει σε θελκτική. Τέτοια περίπτωση είναι «ΤΑ ΘΡΑΥΣΜΑΤΑ ΜΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ» με ηθοποιίες που βάζουν πλώρη για την κατάκτηση, κι όχι απλώς την υποψηφιότητα, για το ΟΣΚΑΡ του 2021
Με τις καλύτερες εντυπώσεις έμεινα από την τελευταία ταινία του ΓΙΑΝΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗ, την οποία είδα πολύ καθυστερημένα διότι μας χώρισαν αρχικά οι θεραπείες του τένοντα κι αφετέρου ο κορονοϊός.
Το «The prom» (έτσι ονομάζεται ο χορός του κολλεγίου) είναι ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ του ΡΑΪΑΝ ΜΕΡΦΥ με την ΜΕΡΥΛ ΣΤΡΗΠ. Οπότε, μπορούμε να αρχίσουμε να ψυλλιαζόμαστε που πάνε τα «ναι» και που πάνε τα «όχι»
Το «The prom» (έτσι ονομάζεται ο χορός του κολλεγίου) είναι ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ του ΡΑΪΑΝ ΜΕΡΦΥ με την ΜΕΡΥΛ ΣΤΡΗΠ. Οπότε, μπορούμε να αρχίσουμε να ψυλλιαζόμαστε που πάνε τα «ναι» και που πάνε τα «όχι»
Μετά το «FENCES» , ένα ακόμα θεατρικό έργο του ΟΓΚΕΣΤ ΓΟΥΙΛΣΟΝ, πήρε την άγουσα για την οθόνη. Τώρα πιά το «μεγάλη» και το «μικρή», ως προς την οθόνη, έχουν μπερδευτεί αρκετά κι ο καιρός θα δείξει.. Αυτό, βέβαια, αφορά στις συνθήκες προβολής διότι καλλιτεχνικά και κινηματογραφικά δεν υπάρχει η παραμικρή διαφορά-στις μεγάλες κινηματογραφικές σχολές του εξωτερικού οι κανόνες είναι ενιαίοι και δεν διαχωρίζονται.
Αυτό που έπρεπε να ειπωθεί ήταν μια κρυμμένη απόλυτη αλήθεια. Μια αλήθεια, κοινός τόπος για την ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΑ, η οποία βέβαια δεν είναι αυτή που κάνει το κουμάντο στα δημοσιεύματα και στην κατασκευή Μύθων. Η ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΝΕΙ ΤΑΙΝΙΕΣ, τους μύθους τους απεργάζονται άλλοι και μέσω του Τύπου γίνεται η εξυπηρέτηση αυτών .
Η οποία ιστορία δηλώνεται ως αυτοβιογραφική κι είναι πολύ ενδιαφέρων ο τρόπος με τον οποίο από το βιβλίο μετατρέπεται σε σενάριο και πως όλο αυτό δίνεται κινηματογραφικά. Από τον ΡΟΝ ΧΑΟΥΑΡΝΤ ο οποίος βρίσκεται και πάλι σε αγαστή σύμπνοια με το ΜΟΝΤΑΖ αν κι αυτή τη φορά δεν συνεργάζεται με τους δυο στυλοβάτες μοντέρ του, τον Μάικ Χιλ και τον Νταν Χένλευ αλλά φέρνει καινούργιο συνεργάτη, τον ΤΖΕΗΜΣ ΓΟΥΙΛΚΟΞ.
Επειδή η κριτική πρέπει να συμβάλλει στην κινηματογραφική παιδεία του θεατή-αναγνώστη, ξεκινώ με μια διευκρίνηση περί remake. Άλλο το remake ταινίας, κι άλλο το remake από βιβλίο. Το είχα επισημάνει και στην κριτική για τη «ΡΕΒΕΚΑ» πως δεν ήταν remake της ταινίας του Χίτσκοκ αλλά remake του ΒΙΒΛΙΟΥ της ΔΑΦΝΗ ΝΤΥΜΩΡΙΕ. Το ίδιο κι εδώ, δεν πρόκειται για remake της ταινίας του ΜΟΣΕ ΜΙΖΡΑΧΙ «ΜΑΝΤΑΜ ΡΟΖΑ» που είχε πάρει το ΟΣΚΑΡ ΞΕΝΟΓΛΩΣΣΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ το 1978, με πρωταγωνίστρια την Σιμόν Σινιορέ αλλά για remake του βιβλίου «Η ΖΩΗ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΟΥ» του ΡΟΜΑΙΝ ΓΚΑΡΥ, που είχε τιμηθεί με το βραβείο «ΓΚΟΝΚΟΥΡ». Το ίδιο συνέβαινε και με το άλλο βιβλίο του ίδιου συγγραφέα, την «ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ» που είχε γίνει πριν τρία χρόνια με την ΣΑΡΛΟΤ ΓΚΑΙΝΣΜΠΟΥΡΓΚ κι ήταν remake από το βιβλίο κι όχι από το φιλμ του Ζυλ Ντασέν με την Μελίνα Μερκούρη. Επίσης, υπάρχει ένα καινούργιο «BERLIN ALEXANDERPLATZ» που το έχουμε στα Ευρωπαϊκά Βραβεία τα φετινά, υποψήφιο στις κατηγορίες Καλύτερης Ταινίας και Σεναρίου και βασίζεται στο βιβλίο του ΑΛΦΡΕΝΤ ΝΤΕΜΠΛΙΝ, στο ίδιο που είχε βασιστεί κι η διάσημη σειρά του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ. Και μπορεί να βγουν μερικοί, επειδή εκεί έχουμε θεωρία auteur , όπως και στον Χίτσκοκ, περί «βανδαλισμού ιερών και οσίων». Κάτι που δηλώνει σοβαρό έλλειμμα στην κινηματογραφική κατάρτιση…Εφάμιλλο με το Έλλειμμα περί Σεναρίου που υπάρχει γενικώς..
Remake ταινίας, ακόμα κι όταν προέρχεται από βιβλίο, έχουμε στην περίπτωση που πήραμε το σενάριο εκείνης της ταινίας κι επ’ αυτού του σεναρίου (κάτι που θα δηλώνεται υποχρεωτικά στους τίτλους)) κάναμε το σενάριο της καινούργιας!!!!
Καταρχάς να ξεκινήσω με μία επισήμανση: Μιλάμε για την ταινία «ΤΑ ΜΗΛΑ» του ΧΡΗΣΤΟΥ ΝΙΚΟΥ κι όχι για τον βοηθό του Λάνθιμου. Επειδή είδα να αρχίζουν κάτι…όργανα κι ως ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΚΟΣ οφείλω να κάνω τον διαχωρισμό μου.
Γερμανική είναι η ταινία, με Ιταλό εμπλεκόμενο στην υπόθεση, κι αυτό που πιστοποιεί είναι η παγκόσμια επιρροή του είδους που καθιέρωσε ο ΚΩΣΤΑΣ ΓΑΒΡΑΣ, του «πολιτικού θρίλερ» όπως του το απέδωσαν τότε αλλά και όπως το εξέλιξε στη συνέχεια. Το εξαίρετο αυτό γερμανικό φιλμ, που υπογράφει ο σκηνοθέτης ΜΑΡΚΟ ΚΡΟΪΖΠΑΙΝΤΕΡ, της μεγάλης καταρτισμένης σχολής του ΜΟΝΑΧΟΥ (η καρδιά της γερμανικής κινηματογραφίας χτυπά στο Μόναχο, όχι στο Βερολίνο) είναι ακριβώς ένα τέτοιο δείγμα, ένας μοναδικός συνδυασμός δικαστικού δράματος και πολιτικού θρίλερ, με την έννοια ότι «θρίλερ» είναι η ίδια η πολιτική κι η συγκεκριμένη περίοδος στην οποία αναφέρεται. Και το έργο μπορεί να διαδραματίζεται στο 2001, όμως, η εξέλιξη της υπόθεσης μας ταξιδεύει προς τα πίσω, και φτάνουμε ως τη δεκαετία του 40, όπου εκεί είναι κρυμμένα τα βαθιά μυστικά, τα απίστευτα ψέματα, τα εγκλήματα κι οι συγκαλύψεις. Κι αυτό είναι φτιαγμένο από Γερμανό.
Επειδή καλλιεργείται ένας «ξεσηκωμός» πως «πείραξαν» το ..ιερό Τοτέμ, την ταινία του Χίτσκοκ. Αν και το σωστό, αν σκέφτονταν και μιλούσαν κι έβλεπαν το σινεμά ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΚΑ, θα ήταν «η ταινία που ΣΚΗΝΘΕΤΗΣΕ ο Χίτσκοκ»
Το πρόβλημα στην ταινία ξεκινά από το ότι δεν ξέρει κι η ίδια τι ακριβώς θέλει να είναι. Κι ύστερα, προχωράμε στην…ζυγοστάθμιση.
Εγω θα ασχοληθώ με την ταινία και θα γράψω ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑΣ ως ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΚΟΣ
Επιτέλους!!!!!!! Σαν να ξαναγεννήθηκα
Θα μπορούσα να το πιάσω ανάποδα, πως Ράσελ Κρόου σημαίνει Εκτόπισμα. Όμως είναι δεδομένο για τον Κρόου, μου το είχε επισημάνει κι εξηγήσει κάποιος executive στην Αμερική. Ότι οι μόνοι ρόλοι που δεν πάνε στον Ράσελ Κρόου είναι ο διακριτικοί. Και χαρακτηριστικά μου είχε πει «δεν θα τον βάλεις ποτε να παίξει τον ταμία πίσω από το μπαρ, θα το κατέστρεφε». Λόγω του εκτοπίσματος που πολλοί αναλυτές και δάσκαλοι ηθοποιών το συγκρίνουν μόνο με του Μάρλον Μπράντο, πως κι εκείνος ήταν σαρωτικός ακόμα και πριν μιλήσει. Πόσο μάλλον όταν ήταν να μιλήσει..
Αυτό το φιλμ, έτσι όπως είναι, όπως είναι η αρχική ιδέα αλλά κι η υπόθεση μέχρις ενός σημείου, δύο επιλογές είχε: ‘Η να είναι ένα επεισόδιο μισής ώρας από το «Twilight Zone» ή να είναι μικρού μήκους από κάποιο πιτσιρικά σκηνοθέτη ο οποίος θέλει να εντρυφήσει στο θρίλερ αλλά επιδιώκει να του προσδώσει και μια καλλιτεχνική, περαιτέρω πλευρά..Οχι του θρίλερ αλλά του εαυτού του καθώς θα δοκιμάζεται ως φιλόδοξος φέρελπις (ή μη) σκηνοθέτης στο είδος. Ως έργο, μεγάλου μήκους, μπάζει.
Κι είναι ένα έργο που «δεν του φαίνεται» εξ αρχής. Είναι κι αυτός ο τίτλος , που επέλεξαν την κυριολεκτική, αυτολεξεί μετάφραση του ξένου, είναι κι η εποχή που κακά τα ψέματα οι συναρπαστικές ταινίες εξέλιπαν, είναι κι ο τρόπος που το πλασάρουν ο οποίος δεν εξιτάρει, δεν ερεθίζει…Και να, που τα φαινόμενα απατούν.
Είναι ταινία ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ και εντονότατης κοινωνικής αναφοράς που χρήζει προσοχής κι ενδιαφέροντος. Από τη ΣΕΡΒΙΑ. Το έχουμε και στην ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ, όπως αναφέρω στον τίτλο κι ο Βόσνιος πρωταγωνιστής ΓΚΟΡΑΝ ΜΠΟΓΚΝΤΑΝ θα περάσει την αγωνία του για μια θέση στην πεντάδα, ίδια αγωνία που λογικά περνάνε κι ο ΜΑΝΤΣ ΜΙΚΕΛΣΕΝ στο «Another round» του Τόμας Βίντενμπεργκ, κι ο ΟΛΙΒΕΡ ΜΑΣΟΥΤΣΙ που παίζει τον σκηνοθέτη Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ στο «Enfent terrible» και γιατί όχι κι ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΛΟΥΛΗΣ στο «Ενήλικοι στην αίθουσα» του Κώστα Γαβρά…
Δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο αλλά είναι τόσο προσεγμένο, τόσο καλά συνυφασμένο το σενάριο με το πλαίσιο, και τόσο αποτελεσματικό το παίξιμο των ηθοποιών ώστε, στα μικρά του πλαίσια, να αγγίζει την τελειότητα. Όπως ένα απλό φαγητό, που, όμως, μαγειρεύεται τέλεια .
Η Τέχνη του Μοντάζ είναι από αυτές που με συγκινούν ιδιαίτερα στη ΣΥΝΟΛΙΚΗ κι ΟΜΑΔΙΚΗ Τέχνη που λέγεται Κινηματογράφος. Είναι αυτή που φτιάχνει τη ραχοκοκαλιά, που δίνει το ρυθμό στην ταινία, που με απασχολούσε από τα μικράτα μου (επειδή σινεμά έβλεπα από την προσχολική ηλικία ακόμα) πως γίνεται και γυρίζουν ένα φιλμ κομμάτι κομμάτι και πως αυτό μεταβάλλεται σε έργο. Ωσπου γνώρισα τον ΝΤΙΝΟ ΚΑΤΣΟΥΡΙΔΗ, πολύ νεαρός, 18άρης σχεδόν, και με μύησε στα μυστικά ξεκινώντας από το Δόγμα «Καλό Μοντάζ είναι αυτό που δεν φαίνεται». Εννοώντας όλες τις ταινίες που τις παρακολουθούμε με ρυθμό και τέμπο, χωρίς να πρέπει καλά και ντε να δούμε μάχες ή κυνηγητά. Αυτά βέβαια τα γράφω κάθε χρόνο στα οσκαρικά αφιερώματα, όταν αναλύω την Κατηγορία του Μοντάζ