Ο ΑΝΤΡΙΟΥ ΓΚΑΡΦΗΛΝΤ, αυτό το παιδί που επισημάνθηκε στο «The social network», που έγινε «Spiderman», που του εμπιστεύθηκε ο Μελ Γκίμπσον δυνατό δραματικό πρωταγωνιστικό ρόλο στο «Αντιρρησίας συνείδησης» με αποτέλεσμα να προταθεί για το Οσκαρ, και τον επόμενο χρόνο να κερδίσει το βραβείο ΤΟΝΥ στο θέατρο, στο revival του «ΑΓΓΕΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ» είναι ο βασικός λόγος για να δει κανείς αυτή την ταινία. Μαζί με κάποια όμορφα τραγούδια-σχολής μιούζικαλ, που τον συνοδεύουν.
Οι οποίοι όλο και πληθαίνουν, καθώς βλέπουμε το άλλοτε «μονοπωλιακό» παιδικό είδος, να απλώνεται σε θεματολογίες και ηλικίες που δεν αγγίζουν την παιδικότητα αλλά πάνε αλλού …Οπότε αναρωτιέται κανείς «γιατί διαλέγουν το κινούμενο σχέδιο» για να μιλήσουν για «μεγαλίστικα» θέματα.
Άλλο ένα έργο ΣΕΝΑΡΙΟΥ από τον σεναριογράφο-σκηνοθέτη ΑΝΤΑΜ ΜΑΚ ΚΕΪ, ο οποίος δεν γράφει ποτέ μόνος του αλλά πάντα με συνεργάτη. Είναι ενδιαφέρον αυτό ο στοιχείο διότι δείχνει ότι ενώ είναι μεγάλος σεναριογράφος, βλέπει παράλληλα τον εαυτό του κι ως σκηνοθέτη και πολύ σοβαρά, ακριβώς ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΡΟΠΟ που το έκανε ο μέγιστος ΜΠΙΛΥ ΓΟΥΑΪΛΝΤΕΡ, ο οποίος αν και σεναριογράφος από τους μεγαλύτερους, δε έγραφε ποτέ μόνος.
Θαρρείς κι έγινε απολύτως προγραμματισμένα: Μετά το παράταιρο «Eternals» να έρθει αυτό δω ώστε να προσκυνήσουν και πάλι οι fan και να επέλθει ισορροπία στο …Σύμπαν.
Είναι μια εντελώς ιδιότυπη, εντελώς ιδιαίτερη ταινία αυτή. Ξεκινά από μικρά Φεστιβάλ στα οποία βραβεύεται (όπως και στο δικό μας της Αθήνας),κάνει και μια στάση στο «ένα κάποιο βλέμμα» στις Κάνες με διάκριση περί «πρωτοτυπίας» ,προχωρά στα ΕΥΡΩΠΑΪΚΑ και βραβεύεται στην Ευρωπαϊκή Ακαδημία για τα ΟΠΤΙΚΑ ΕΦΦΕ- Βέβαια, όταν λέμε στην περίπτωση του «Οπτικά Εφφέ», μη φανταστείτε «Spiderman» και Marvel, αλλά ένα συγκεκριμένο εφφέ (που θα μπορούσε να θεωρηθεί και «μακιγιάζ», αφού στην ουσία πρόκειται για «κατασκευή» πάνω σε ανθρώπινο σώμα, )με απόλυτη δραματουργική ενσωμάτωση…Και δεν σταματά εδώ αλλά υποβάλλεται από την ΙΣΛΑΝΔΙΑ και για το ΟΣΚΑΡ στη ΔΙΕΘΝΗ ΤΑΙΝΙΑ και τελικώς καταφέρνει και προκρίνεται στη «short list», κάτι που φυσικά δεν κατάφερε ο «Χρυσός Φοίνικας» των Κανών και κυρίως του Προέδρου Σπάικ Λη, το «Titane»…
Τα καλύτερα έχω να πω για το «ΣΜΥΡΝΗ ΜΟΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ» των ΜΙΜΗ ΝΤΕΝΙΣΗ, ΔΙΟΝΥΣΗ ΣΑΜΙΩΤΗ,ΓΡΗΓΟΡΗ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑΚΗ,ΤΖΟΖΕΦ ΣΑΜΑΑΝ και τους αναφέρω ΟΛΟΥΣ αυτούς επειδή το ΣΙΝΕΜΑ, θέλουν δεν θέλουν να το αντιληφθούν είναι συλλογική υπόθεση. Κι επειδή είναι ΣΙΝΕΜΑ θα προχωρήσω και σε άλλους ΣΤΑΡ της ταινίας με επικεφαλής τον ΜΑΚΗ ΓΑΖΗ , στην επιλογή ηθοποιών, στη διανομή, στο casting που λέμε οι νέο-Ελληνες και βέβαια ως ΣΤΑΡ επί της Δημιουργίας αφενός τον Διευθυντή Φωτογραφίας ΣΙΜΟ ΣΑΡΚΕΤΖΗ, ο οποίος έχει κάνει Μεγαλειώδη Δουλειά στη ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ, αφετερου τον ΗΛΙΑ ΛΕΔΑΚΗ στη ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ με τους συνεργάτες του ΜΙΧΑΛΗ ΣΑΜΙΩΤΗ και ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ κι έχω και μερικούς ακόμα τους οποίους κρατάω για παρακάτω.
Θριαμβευτική και δυναμική επάνοδο στο σινεμά κάνει η ΤΖΕΗΝ ΚΑΜΠΟΝ με αυτή την ταινία, ύστερα από 12χρονη κινηματογραφική απουσία (είχε κάνει βέβαια τηλεόραση, σε αυτά τα ενδιάμεσα, «κενά» χρόνια). Κι έρχεται ανανεωμένη κι από διάθεση είδους αλλά κι από συνεργάτες.
Εβλεπα την ταινία και σκεφτόμουν πως αυτό που υπηρέτησαν καινοτομώντας ο Φεντερίκο Φελίνι κι η Λίνα Βερτμύλερ, κυρίως η δεύτερη, σήμερα το έχουν αναλάβει δύο άλλοι και κάνουν μαγικά πράγματα: Ο ένας είναι αυτός εδώ ο ΓΟΥΕΣ ΑΝΤΕΡΣΟΝ, ο άλλος είναι ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο.
Ο τίτλος της κριτικής εκφράζει τις δυο συνιστώσες που «συναποτελούν» αυτή την ταινία. Κι οι «συνιστώσες» είναι ο Σπήλμπεργκ κι η έννοια «ανέγγιχτο κλασικό αριστούργημᨻ
Ο τίτλος που βάζω στην κριτική μου είναι ό,τι πιο κατασταλαγμένο θα μπορούσε, ύστερα από τρεις φορές θέαση της ταινίας, στο να την προσδιορίσω σε μία φράση και να μεταφέρω το συναίσθημα που δοκίμασα και που κατακάθισε κινηματογραφικά εντός μου.
Αυτό είναι η Ταινία. Ένα καθαρώς ψυχαγωγικό φιλμ, που σκοπό έχει να ευχαριστήσει το θεατή στην δυομισάωρη παρακολούθηση, με θέμα ερεθιστικό, περιβάλλον θελκτικό, ηθοποιούς μαρκίζας και σκηνοθέτη που όσες αποτυχίες κι αν κάνει θα αντιμετωπίζεται πάντα ως …auteur
Προβληματίζει, σχετικά με την ταινία αυτή της MARVEL, το γεγονός της υποδοχής κι ακόμα νωρίτερα, της προϋποδοχής, όπου φτιάχτηκε μία κατάσταση γύρω από την ταινία, που όταν πήρα την απόφαση να πάω να τη δω, αυτά που διάβαζα, δεν τα είδα..
Πόσο εκτιμώ τον ΠΩΛ ΒΕΡΧΟΦΕΝ και πόσο απολαμβάνω τις ταινίες του, εξ αιτίας αυτού: Του ότι είναι προκλητικά παρών, ανυποχώρητος ως καλλιτέχνης, με έργα ολοκληρωμένα, που τολμάνε να δείξουν κάτι είτε αφορούν στην καθαρή ψυχαγωγία είτε και σε μια άλλου τύπου αναζήτηση. Αν κι ο Βερχόφεν, που απεχθάνεται τη θεωρία του auteur, τολμάει πάντα μέσα από ΕΙΔΗ, κατέχει τα είδη κι επιφυλάσσει και μια έκπληξη- σε πολλές περιπτώσεις η εν λόγω έκπληξη είναι ότι παραμένει γνήσιος και δεν εκβιάζεται από σειρήνες.
Θα ήθελα να ξεκινήσω από τη γενική τοποθέτηση μου περί Μυθοπλασίας , μια πάγια θέση. Ιδεολογική κι Εργοκεντρική απέναντι στην Τέχνη, γενικότερα. Η δημιουργία ενός συμπαθούς χαρακτήρα όταν δεν θίγεται και δεν αλλοιώνεται το ιστορικό γεγονός, είναι επιβεβλημένη, Διαφορετικά δεν έχουμε Μυθοπλασία. Εκτός αν μιλάμε για Ντοκυμαντέρ, όπου εκεί είναι άλλα τα κριτήρια.
Κάποτε τα έλεγαν «σαββατιάτικα». Οι σνομπ. Επειδή ήταν έργα που πρόσφεραν ξεκούραση και χαλάρωση κι απευθύνονταν σε κοινό που μόνο το Σάββατο έβρισκε ελεύθερο χρόνο για ένα σινεμαδάκι.
Αυτή αποτελεί τη βάση ώστε να φαίνεται τόσο ιδιότυπο, και να λειτουργεί κι ως ιδιότυπο, αυτό το πραγματικά ιδιότυπο θρίλερ, το οποίο καταφέρνει και βγαίνει έξω από τα καθιερωμένα.
Και τι είναι το έργο; Ενας φεστιβαλικός «Borat» με ΚΑΘΕ ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΤΡΕΧΟΝ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΑΝΑΦΕΡΟΜΕΝΟ
Στρέφω τον τίτλο της κριτικής στις δυο ερμηνεύτριες, την βιογραφούμενη, και την ενσαρκώτρια της . Πάνω σε αυτές τις δύο κτίζεται όλο το οικοδόμημα. Κι εξηγώ παρακάτω.
Από που να αρχίσω; Από το ότι ο ΠΕΔΡΟ ΑΛΜΟΔΟΒΑΡ αποδεικνύει για πολλοστή φορά ότι κουβαλά πάνω του τον όρο «ΑΦΗΓΗΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΩΝ»; Από το πως σκηνοθετεί το συναίσθημα; Από το ότι αυτό το συναίσθημα το έχει γράψει ο ίδιος κι ότι το σκηνοθετούσε καθώς το έγραφε; Από το πως πιάνει ένα θέμα και το μετατρέπει σε σενάριο; Από το πως αναδεικνύει ηθοποιούς; Από το πόσο αγαπά τους χαρακτήρες που γράφει; Από την ωρίμανση και στο πως έχει εξελίξει τη «λωλάδα» της νιότης σε κάτι πανάκριβο κι ολοκληρωμένο, μεστό και δημιουργικό;
Πολύ με παίδεψε η προσπάθεια να βρω να δώσω ένα τίτλο στην κριτική. Διότι η ταινία δεν εντασσόταν πουθενά. Ούτε ακριβώς στο θρίλερ, ούτε ακριβώς στον τρόμο, ούτε ακριβώς στον auter-ισμό, ούτε ακριβώς στα «είδη», ούτε από την άλλη θα αντέγραφα τις πανομοιότυπες αναφορές πάνω σε έργο άλλου σκηνοθέτη τις οποίες κι αν τις είδα, δεν αποτελούν ταυτότητα, δεν προσδιορίζουν ταινία. Κι έτσι, κατέληξα στο δάνειο του τίτλου της ταινίας του Γρηγόρη Γρηγορίου, διότι συνειδητοποίησα αυτό ακριβώς: Ότι ο χαρακτηρισμός της ταινίας, η ταυτότητα της ταινίας, ήταν ένα «Κάτι άλλο». Κι αυτό το «κάτι άλλο», πάντοτε κάποιους ξαφνιάζει, κάποιους ενοχλεί, κάποιους τους κάνει να σπεύδουν άκριτα σε …υιοθεσία (χαχα), σε ΥΙΟΘΕΤΗΣΗ, και κανείς να μην μπορεί να προσδιορίσει το «ακριβώς», το γιατί συμβαίνουν όλα αυτά.