Τρεις φίλοι, μέσα σε ένα διαμέρισμα, κάτι σαν τους…. «Νταντάδες» του Γιώργου Σκούρτη, συνομιλούν…
Η κωμωδία με το trailer και …με όσα γράφτηκαν, κάπου μας ξεγελάει, ως κωμωδία καλοκαιριού και τι ακριβώς είναι. Μόνο που δεν πρόκειται για κάποια φάρσα τύπου «Διακοπές στην Ιμπιζα» και άλλα τέτοια ούτε για κανένα νοσταλγικό με παλιά καλοκαίρια κι άφθονο ρετρό.
Διαφέρει απολύτως από τις άλλες γαλλικές που έχουν βγει κατά τη φετινή, θερινή περίοδο. Κι ο λόγος είναι πως ναι μεν γαλλική αλλά στην ουσία τυνησιακή! Όχι κινηματογραφικά, πως και καλά η Τυνησία παράγει καλύτερο σινεμά από τη Γαλλία αλλά ως ύφος κι ως περιεχόμενο
Τίτλος και ταινία αναφέρονται στην ημερομηνία της σφαγής 70 νεαρών ατόμων, στο νησάκι Ουτόγια της Νορβηγίας όπου έξαλλος εθνικιστής εισέβαλλε σε κατασκήνωση και σκότωσε ως ένδειξη διαμαρτυρίας και τσαντίλας για την «εφεκτικότητα» της νορβηγικής κυβέρνησης προς αλλόχρωμους κι αλλοεθνείς. Συνέβη στις 22 Ιουλίου του 2011. Αυτό είναι το γεγονός.
Ως ΘΕΑΤΗΣ (τονίζω το «Θεατής»,εξού και τα κεφαλαία γράμματα) είμαι Οπαδός του Δράματος. Στην Κωμωδία , ως ΘΕΑΤΗΣ πάντα, είμαι πολύ δύσκολος. Από την άλλη, όμως, είμαι κριτικός κι η οφειλή μου είναι άλλη. Κι έχω καταλήξει ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΗΣ του είδους που λέγεται ΚΩΜΩΔΙΑ επειδή οι περισσότεροι την υποτιμούν, στον ΕΝΕΣΤΩΤΑ της την διασύρουν και κάποιες εξ αυτών τις «ανακαλύπτουν» μετά από καμιά 50αριά χρόνια, όταν «το αδίκημα έχει παραγραφεί».
Εχουμε δει πολλά θρίλερ με στοιχειωμένα σπίτια και με ανθρώπους που παγιδεύονται σε αυτά. Από αυτή την άποψη, το ισπανικό τούτο φιλμ δεν λέει κάτι καινούργιο ως προς το θέμα, ως προς την υπόθεση. Υπάρχουν, όμως, κάποια στοιχεία που κάνουν τη διαφορά και τελικώς το έργο από κοινότοπο μεταβάλλεται σε συναρπαστικό. Τουλάχιστον όσο διαρκεί η παρακολούθηση.
Ο τίτλος της κριτικής θα μπορούσε να είναι και «ΓΙΑ ΤΗΝ EUROVISION ME ΑΓΑΠH». Μα πάνω από όλα θα αναφωνούσα «ΤΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗ ΕΚΠΛΗΞΗ ΗΤΑΝ ΑΥΤΗ»
Κινηματογραφικά δεν τα πάει τόσο καλά το NETFLIX όσο τα πηγαίνει τηλεοπτικά. Η εντύπωση είναι πως στα φιλμ ακολουθεί εντελώς διαφορετική πολιτική από εκείνη των σειρών.
Το περιβάλλον της ταινίας είναι που μου άρεσε το περισσότερο, μαζί, φυσικά, με την πρωταγωνίστρια ΤΖΕΣΙ ΜΠΑΚΛΕΫ, που ήταν υποψήφια για BAFTA
Εχουμε δει αμέτρητες ταινίες με ληστείες τραπεζών στον κινηματογράφο, ώστε από αυτή την άποψη «Η ΛΗΣΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ» εξ Αργεντινής να μη μας κάνει ξεχωριστή εντύπωση. ΟΜΩΣ…..
..Και πάνω που σκεφτόμουν ότι μήπως και το είδος του «σπλάτερ» που είναι ξεχωριστή κατηγορία μέσα στο γενικό είδος που ονομάζεται «θρίλερ», χρειάζεται Ανανέωση, ήρθε αυτή η ταινία και μου έδωσε μια απάντηση. Σχετικά με τι; Με το ότι γίνονται και προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση.
Θα χρησιμοποιήσω σε όλο το κείμενο, όπως και στον τίτλο, τη λέξη «ΕΡΕΘΙΣΜΟΣ» επειδή είναι αυτή που μου επιτρέπεται σε ένα κριτικό λόγο κάπως…ηδυσμένο κι όχι αγοραίο. Η κανονική λέξη είναι μόνο μία κι αρχίζει από το γράμμα ΚΑΠΠΑ. Είναι εκείνη η λέξη που εκφράζει τη διέγερση μέσα από την ηδονή.
Το στρέφω όλο πάνω στον ΤΟΜ ΧΑΝΚΣ, επειδή, χωρίς να είναι αυτός ο κεντρικός ήρωας της ιστορίας, κάνει το μεγάλο επίτευγμα της ταινίας και το επίτευγμα είναι πως χωρίς αυτόν η συγκεκριμένη ταινία δεν θα ήταν η ίδια.
«Σοφιστικέ» τόσο ως αντικείμενο όσο κι ως αντιμετώπιση. Μυστήριο τόσο ως προς το περιεχόμενο αλλά κι ως προς το που ακριβώς κεντράρει.
Από τον ΖΩΡΖ ΦΕΝΤΩ ξεκινάμε και σε αυτόν καταλήγουμε διότι αυτός είναι και το ζητούμενο της ταινίας. Ποιος είναι ο ΖΩΡΖ ΦΕNΤΩ; Γάλλος συγγραφέας, κορυφαίος είδους, εκπρόσωπος της γαλλικής φαρσοκωμωδίας που κάποια στιγμή αναγνώρισαν την ιδιαίτερη αξία του κι από τα θέατρα των «λεωφόρων» (από εκεί βγαίνει κι η λέξη «μπουλβάρ») τον μετέφεραν και τον περιέλαβαν στο ρεπερτόριο της «Κομεντί Φρανσαίζ».
Και οι τρεις αυτοί «λόγοι» έχουν κύρια ονόματα κι εκπροσωπούν ιδιότητες. Λέγονται ΑΛΜΠΕΡΤΟ ΜΟΡΑΒΙΑ, ΚΑΡΛΟ ΠΟΝΤΙ, ΜΠΡΙΖΙΤ ΜΠΑΡΝΤΟ. Κι εκπροσωπούν τις έννοιες ΣΕΝΑΡΙΟ, ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ και ΣΤΑΡ όπου το τελευταίο γίνεται και εξαιρετικά γκονταρική υπόθεση. Θα τους αναλύσουμε και τους τρεις λόγους πιο κάτω μια κι η εξέταση και το κριτήριο αντιμετώπισης της ταινίας είναι ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΚΟ (εξετάζουμε δηλαδή το ΕΡΓΟ κι όχι τον «auteur») κι ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΚΑ ΜΙΛΩΝΤΑΣ η «ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ» καταλαμβάνει την πρωτεύουσα θέση στη φιλμογραφία του ΖΑΝ ΛΥΚ ΓΚΟΝΤΑΡ.
Κι αυτό έχει να κάνει με το πως οι ΓΑΛΛΟΙ παίρνουν ένα ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ προϊόν και το επεξεργάζονται αλλά και το πουλάνε με τον ΓΑΛΛΙΚΟ ΤΡΟΠΟ.
Η ΩΡΙΜΑΝΣΗ του ταλέντου αλλά και της σκέψης του, ήταν τα δύο στοιχεία που με έθελξαν το περισσότερο στη νέα ταινία του ΣΠΑΪΚ ΛΗ, η οποία, μάλιστα, έκανε την πρεμιέρα της στο NETFLIX. Γεγονός που καθιστά εξηγήσιμες τις υποτιμητικές «κριτικές» κάποιων εκεί μέσα, που μου θύμισαν τις ανάλογες για την ταινία του Κώστα Γαβρά στο «Ανήλικοι στην αίθουσα». Κάτι σαν θεατρικό του Πίντερ, άλλο θέλω να βρίσω κι αλλού επιτίθεμαι
Το «ΓΙΑ ΟΛΑ ΦΤΑΙΕΙ ΤΟ ΓΚΑΖΟΝ» είναι μια γαλλική κωμωδία που είχε κάνει μεγάλη αίσθηση στη σαιζόν 1995-96 κι είχε σαρώσει τα γαλλικά ταμεία με κάτι εκατομμύρια σε εισπράξεις αλλά και στην Ελλάδα δεν είχε πάει άσχημα. Θα έλεγα ότι η ταινία αυτή απογείωσε το άστρο της ΖΟΣΙΑΝ ΜΠΑΛΑΣΚΟ, κυρίως ως κινηματογραφίστριας κωμωδιών τόσο με την ιδιότητα της σεναριογράφου όσο και της σκηνοθέτη σε έργα του είδους ενώ ως ηθοποιός στερέωσε τον τύπο με τον οποίο την είχαμε γνωρίσει νωρίτερα στο «ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΗ ΓΙΑ ΣΕΝΑ» (trop belle pour toi) του ΜΠΕΡΤΡΑΝ ΜΠΛΙΕ.
Ο «ΠΙΝΟΚΙΟ», το παραμύθι που έγραψε ο Φλωρεντινός ΚΑΡΛΟ ΚΟΛΟΝΤΙ στον 19ο αιώνα, ξαναζωντανεύει στην οθόνη υπενθυμίζοντας μια ποιότητα στο είδος «παραμύθι» που σήμερα δεν υπάρχει- ή μάλλον δεν υπάρχει το «παραμύθι» έτσι όπως ανάθρεψε γενιές επί αιώνες. ΚΙ υπενθυμίζει επίσης, την ποιότητα στο είδος της παιδικής ψυχαγωγίας, που σίγουρα μπορεί να ξενίσει παιδάκια τα οποία είναι εθισμένα σε κάτι διαφορετικό, μπορεί όμως και να μη συμβεί κάτι τέτοιο. Έτσι κι αλλιώς, η δουλειά της κριτικής είναι να ασχολείται με το έργο κι όχι για να γράφει κατεβατά πιθανοτήτων περί επιτυχίας ή μη, κι έτσι να αποφεύγει τους σκοπέλους της ανεπάρκειας.