.Ομως κατέληξε σε ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΟ και χορταστικό ΘΕΑΜΑ….. Το Σενάριο είναι που του λείπει, η απαρχή όλων των δεινών.
Η θεωρία του ζωτικού χώρου λέει σε γενικές, απλές γραμμές πως κάτι που ισχύει σε ένα μέρος, είτε σε ένα τόπο, είτε σε μια συνθήκη, όταν πάει να μεταφυτευθεί, σκαλώνει. Δεν λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο. Μπορεί να μη λειτουργεί και καθόλου.
Είναι το είδος του έργου που αφορά σε μια ευχάριστη έξοδο είτε σε θέατρο είτε σε κινηματογράφο, ο θεατής καθηλώθηκε, είδε κι άκουσε δυο πράγματα, απόλαυσε υπόθεση, σκέψεις , ατμόσφαιρα κι ερμηνείες και βγήκε γεμάτος
Τέτοιο είναι το «ΚΟΝΚΛΑΒΙΟ»
Θα μπορούσα να πω και H «PRETTY WOMAN» ΤΟΥ «ΧΡΥΣΟΥ ΦΟΙΝΙΚΑ» αλλά στον τίτλο μπορεί να διαβαζόταν και με προβοκατόρικη διάθεση και δεν ήθελα να παίρνουν φόρα οι κακοπροαίρετοι.
Αυτό που προτάσσω ως τίτλο της κριτικής ειναι κατά τον υποφαινόμενο το μεγαλο ατού της ταινίας
Διάβασα πολλές αναφορές σχετικά με την ταινία, το θέμα της, την καταγωγή της. Προσωπικά, ένα έχω στο νου μου, στο οποίο δεν έγινε αναφορά και ίσως δικαιολογημένα από τη μεριά που το έπιασαν. Η δική μου αναφορά και δυστυχώς μέτρο αντιπαραβολής (όχι σύγκρισης, με τη στενή έννοια), είναι το «Ο θάνατος σου πάει πολύ» του Ρομπερτ Ζεμέκις
Μόνο που εκεί το τέλος ήταν αίσιο. Και πρόσφατα , 26 «εκθέματα»- πολιτιστικοί θησαυροί , επεστράφησαν στη χώρα της Δυτικής Αφρικής, ύστερα από την τελική απόφαση της Γαλλίας να τα δώσει πίσω, η οποία ήταν ο δεύτερος αποικιοκράτης που «κατάπινε» την αφρικανική χώρα, είχε προηγηθεί ο βρετανικός…
Ναι, έχει βγει κακή φήμη για τον καινούργιο «Joker»,θεωρώ, όμως, ότι έχει να κάνει και με τη «γωνία λήψης» από το που έχει τοποθετήσει κάποιος την κάμερα.
Κανονικά, την ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΒΛΑΧΟΥ θα έπρεπε να συστήσω η να προβάλλω στον τίτλο που είναι Ελληνίδα και κάνει καριέρα στην ΑΓΓΛΙΑ ως BILLIE VEE (ΜΠΙΛΥ ΒΙ), η οποία δεν είναι μόνο η πρωταγωνίστρια του φιλμ αλλά κι η συγγραφέας του σεναρίου. Και το σενάριο της κατάφερε και βρήκε στην Αγγλία χρηματοδότηση, εγκρίθηκε κι η ίδια για τον πρωταγωνιστικό ρόλο και το φιλμ υλοποιήθηκε.
Γερμανικό αστυνομικό, περιπέτεια ως βάση, νυχτερινό, ατμοσφαιρικό και σκοτεινό, εκείνο το στοιχείο που, στη δική μου αντίληψη το κάνει να ξεχωρίζει, είναι ο υφέρπων ρομαντισμός του.
Ηδη η ΓΑΛΛΙΑ, το περιέλαβε , και στη συνέχεια το πρόκρινε, στην «βραχεία λίστα» για το Διεθνές Oscar του 2025, από όπου θα κάνουν την τελική επιλογή και τις μέρες που ακολούθησαν ήρθε κι η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ και το ενέταξε στους (προ) ημιτελικούς της.
Όλα αυτά, επειδή είχαμε καιρό να δούμε «ΔΙΚΑΣΤΙΚΉ» ή και… «ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑΚΗ» ταινία που να μας αρπάζει από το λαιμό και να μας κεντά συναισθήματα μεταξύ αδικίας και δικαίωσης
Ταινία αξιοσημείωτης ψυχαγωγικής αξίας είναι η «ΥΨΗΛΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ» και να καλωσορίσω επι τη ευκαιρία την πρωτοβουλία αυτή του Ηλία Φραγκούλη και τη νεοσύστατη εταιρία «REPERTORY» που συγκροτήθηκε για να ξαναφέρει στα θερινά σινεμά μια χαμένη λάμψη: Το κλασικό Χόλυγουντ που κάποτε πρωτοστάτησε.
Εκεί εντοπίζεται η διαχρονική αξία της ταινίας.
Μια ενδιαφέρουσα σκέψη κι αφορμή σεναριακού ενδιαφέροντος, δίνει η κομεντί «FLY ME TO THE MOON» με την ΣΚΑΡΛΕΤ ΓΙΟΧΑΝΣΟΝ και τον ΤΣΑΝΙΝΓΚ ΤΕΪΤΟΥΜ, ενδιαφέροντες στηρικτικούς ρόλους και τίτλο που παραπέμπει στην μεγάλη δισκογραφική επιτυχία του ΦΡΑΝΚ ΣΙΝΑΤΡΑ, την οποία τραγούδησε, επίσης έξοχα, κι η ΝΤΟΡΙΣ ΝΤΑΙΗ.
Είναι μια υπέροχη ταινία το «ΠΑΝΤΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ ΑΥΡΙΟ», που τιμήθηκε σε υψηλές κατηγορίες στα «DAVID DI DONATELLO» του 2024 Κι σήμανε το σκηνοθετικό ντεμπούτο της ΠΑΟΛΑ ΚΟΡΤΕΛΕΖΙ.
Είναι πολύ χαριτωμένη και διασκεδαστική η ταινία αυτή που συνδυάζει πολλά πράγματα και βασικά τα στοιχεία που συναποτελούν το είδος «αστυνομική κωμωδία ΔΡΑΣΗΣ»
Αν την «Κοιλάδα της κατάρας» του Τζων Φορντ, τα «ιερατεία» φρόντισαν να την «εξαφανίσουν» ώστε να μην μπορούν να γινουν οι συγκρίσεις με εκείνο που ήθελαν να προωθήσουν (κι εννοώ τον «Πολίτη Κέην»- μην κοροϊδευόμαστε), στην «ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΡΑΫΑΝ» προχώρησαν όχι απλώς στο διασυρμό της ταινίας, έφτασαν στα όρια της διαπόμπευσης
Ως ιδεολόγος Εργοκεντρικός, θα σταθώ στο έργο και στην από εκεί αντλούμενη αξία του. Διότι, την απάντηση στα πάντα και στην περιβόητη ρήση «Ο χρόνος θα δείξει», την απάντηση τη δίνουν μόνο τα έργα. Αρκεί να τα δεις, αν είναι φιλμ, αρκεί να τα διαβάσεις, αν είναι βιβλία, αρκεί να τα δεις να παρασταίνονται αν είναι θεατρικά. Ο Χρόνος δεν αποφασίζει από μόνος του. Οι άνθρωποι αποφασίζουν και τον επικαλούνται, ότι μιλούν για λογαριασμό του, και καλά , κι ως εκπρόσωποι του. Και δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτό είναι Υβρις. Ο Χρόνος, όπως κι η Φύση, είναι υπεράνω. Αυτοί που κατά καιρούς έρχονται στα πράγματα , αποφασίζουν να ξαναγράψουν και την Ιστορία, έτσι όπως επιθυμούν, όπως θεωρούν ότι τους εξυπηρετεί. Και τότε, προωθούν έργα που τα βαφτίζουν ανάλογα, , εξαφανίζουν μερικά, διασύρουν κάποια άλλα κλπ. Στην περίπτωση του αριστουργήματος του ΤΖΩΝ ΦΟΡΝΤ «Η ΚΟΙΛΑΔΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΡΑΣ», δεν διέσυραν το έργο, όπως κάνουν με άλλα, το υποτίμησαν όμως μέσω διαφορετικού τρόπου: Της εξαφάνισης του. Για να προωθήσουν , ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ, κάποιο άλλο.
Το δεύτερο το λέω, επειδή, προσωπικά μιλώντας, είδα κι έπαθα να καταλάβω περί τίνος πρόκειται μια κι άκουγα κάθε τόσο και τη λέξη «ντοκυμαντέρ». Από που κι ως πού; Στο μεταξύ, δεν υπήρχε κάτι επίσημο παρά «γραφουν από δω», «γράφουν από κει». .κάποιος να γράψει πρώτος κάτι τέτοιο και μετά..τσουνάμι αντιγραφών.