Ένα υπόδειγμα δικαστικού σεναρίου είναι αυτή εδώ η γαλλική ταινία, η οποία δεν είναι πρωτότυπη, αποτελεί remake αργεντίνικης ταινίας, του «Η κατηγορούμενη» (Acusada)-βλέπετε, τα remake δίνουν και παίρνουν διεθνώς. Κι όχι μόνο στο Χόλυγουντ, όπως εσφαλμένα νομίζουν κάποιοι.. Μια και το σινεμά παγκοσμίως, στις χώρες που είναι ζωντανό ως παραγωγή αναζητεί ή δανείζεται θέματα.
Η αλήθεια να λέγεται: Δεν είναι και πολύ εύκολη δουλειά να μεταφέρεις θεατρική κωμωδία στην οθόνη, και δη ΜΟΝΟΣΑΛΟΝΗ, και να θέλεις να την κρατήσεις κι απείραχτη. Πρέπει να είσαι ο Μάικ Νίκολς ή να έχεις διδαχτεί καλά τα μαθήματα του Μάικ Νίκολς…
Όταν οι παραγωγοί της ταινίας , με το ομότιτλο βιβλίο του ΤΖΟΡΤΖΙΟ ΜΠΑΣΑΝΙ υπό μάλης , επισκέφτηκαν τον ΒΙΤΤΟΡΙΟ ΝΤΕ ΣΙΚΑ και του πρότειναν να το σκηνοθετήσει, εκείνος ξαφνιασμένος τους ρώτησε : «Δεν καταλαβαίνω γιατί ήρθατε σε μένα. Αυτό ταιριάζει περισσότερο στον Βισκόντι ή στον Μπολονίνι». ΚΙ οι παραγωγοί του απάντησαν: «Δεν θέλουμε ένα έργο αισθητικής, θέλουμε το δικό σου ανθρώπινο άγγιγμα»
Ένα μικρό φιλμ, χαμηλού κόστους, και μάλιστα remake από γαλλικό, το οποίο βγαίνει καλύτερο κι από εκείνο, από το «Οικογένεια Μπελιέ» που ήταν η γαλλική βερσιόν του, έρχεται να κάνει τη διαφορά.
Το Μοντάζ αυτής της ταινίας με ενθουσίασε. Μπορεί να μην είναι κάτι που ενδιαφέρει τον πολύ κόσμο όλο αυτό ως κριτική για την ταινία, όμως η κριτική δεν είναι ένα δελτίο Τύπου για το τι λέει πάνω – κάτω η υπόθεση κι αν «παίζουν καλά» οι ηθοποιοί. Διότι ακόμα κι αυτό το «παίζουν καλά» για να είναι κριτική χρειάζεται ανάλυση και κανόνες.
Τα βιβλία της Αγκαθα Κρίστι, μυθιστορήματα και διηγήματα αλλά και τρία τέσσερα θεατρικά, είναι ψυχαγωγικός θησαυρός. Είναι έργα ξεκούρασης, γραμμένα με δεξιοτεχνία, ακόμα κι όταν είναι μη πειστικά αλλά δεν είναι εκεί το ζητούμενο, κινούνται σε «έξτρα» περιβάλλον κι έχουν και χαρακτήρες. Κι έχουν πάνω από ‘όλους και όλα ΤΟ ΑΙΝΙΓΜΑ. Εξου κι οι αμέτρητες κινηματογραφικές και τηλεοπτικές μεταφορές. Τόσο των κεντρικών ηρώων, δηλαδή του Ηρακλή Πουαρώ και της Μις Μαρπλ όσο και κάποια που δεν έχουν κεντρικό ήρωα εκ των δυο κι αυτά είναι κυρίως τα θεατρικά της στα οποία επίσης η μία διασκευή διαδέχεται την άλλη.
Είναι πολύ γοητευτική, είναι ΑΠΕΙΡΩΣ γοητευτική, η νέα ταινία του ΓΚΙΓΙΕΡΜΟ ΝΤΕΛ ΤΟΡΟ, η οποία είναι remake παλιού φιλμ νουάρ του 1947
Αν κι έχει γερμανικό θέμα, η ΑΥΣΤΡΙΑ είναι αυτή που το «τρέχει» στις διεθνείς εκδηλώσεις του, άλλωστε ο σκηνοθέτης και συν-σεναριογράφος του φιλμ, ο ΣΕΜΠΑΣΤΙΑΝ ΜΑΪΖΕ, είναι Αυστριακός (στο σενάριο συνεργάζεται ο ΤΟΜΑΣ ΡΑΪΝΤΕΡ, επίσης Αυστριακός) κι υπό αυτή τη σημαία περιμένει να δει αν θα μπει και στην 5άδα του ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΟΣΚΑΡ μια και επί του παρόντος έχει αναγνωριστεί στη short list των 15 που ξεχώρισαν.
Η συγκυρία – ή μήπως η ..Μοίρα:- θέλησε να δω με αυτή η τη σειρά, το ένα κατόπιν του άλλου, το «BELFAST» του ΚΕΝΕΘ ΜΠΡΑΝΑ και την «ΠΙΤΣΑ ΓΛΥΚΟΡΙΖΑ» του ΠΩΛ ΤΟΜΑΣ ΑΝΤΕΡΣΟΝ. Και να βάλω και τις κριτικές τους, τη μία δίπλα στην άλλη και να βροντοφωνάξω με όλο τον ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΣΜΟ που με διακατέχει, για το ΄΄ότι από την ίδια περίοδο, σε δυο διαφορετικά σημεία του κόσμου, στο Μπέλφαστ της Βορείου Ιρλανδίας και στο San Fernando Valley της Καλιφόρνιας , δύο καλλιτέχνες μεταπλάθουν το βίωμα σε Τέχνη με εντελώς διαφορετικό τρόπο και με εντελώς διαφορετικό σεναριακό υλικό. Το οποίο έχει να κάνει με τα εντελώς διαφορετικά βιώματα. Του καθενός.
Ταινία βιωμάτων και παιδικών αναμνήσεων είναι στην ουσία αυτό το «BELFAST», με το οποίο διεκδικεί «δάφνες» ο ΚΕΝΕΘ ΜΠΡΑΝΑ: Σκηνοθέτη, Σεναριογράφου, Δημιουργού (δεν συμμετέχει ως ηθοποιός)
H ταινία αυτή που κυκλοφορεί στην πλατφόρμα της ΑΜΑΖΟΝ έχει ως θέμα τη συζυγική σχέση του ζεύγους Λούσιλ Μπωλ κι Ντεζι Αρναζ , άρα υπερ- τραβηχτικό θέμα, κι έχει για ενσαρκωτές την ΝΙΚΟΛ ΚΙΝΤΜΑΝ και τον ΧΑΒΙΕ ΜΠΑΡΔΕΜ και για σεναριογράφο-σκηνοθέτη τον ΑΑΡΟΝ ΣΟΡΚΙΝ. Αρα, όλα, από πλευράς ακούσματος, ελκυστικά. Το θέμα, όμως, είναι τι έργο έχει βγει από όλη αυτή την υπόθεση.
Ο ΑΝΤΡΙΟΥ ΓΚΑΡΦΗΛΝΤ, αυτό το παιδί που επισημάνθηκε στο «The social network», που έγινε «Spiderman», που του εμπιστεύθηκε ο Μελ Γκίμπσον δυνατό δραματικό πρωταγωνιστικό ρόλο στο «Αντιρρησίας συνείδησης» με αποτέλεσμα να προταθεί για το Οσκαρ, και τον επόμενο χρόνο να κερδίσει το βραβείο ΤΟΝΥ στο θέατρο, στο revival του «ΑΓΓΕΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ» είναι ο βασικός λόγος για να δει κανείς αυτή την ταινία. Μαζί με κάποια όμορφα τραγούδια-σχολής μιούζικαλ, που τον συνοδεύουν.
Οι οποίοι όλο και πληθαίνουν, καθώς βλέπουμε το άλλοτε «μονοπωλιακό» παιδικό είδος, να απλώνεται σε θεματολογίες και ηλικίες που δεν αγγίζουν την παιδικότητα αλλά πάνε αλλού …Οπότε αναρωτιέται κανείς «γιατί διαλέγουν το κινούμενο σχέδιο» για να μιλήσουν για «μεγαλίστικα» θέματα.
Άλλο ένα έργο ΣΕΝΑΡΙΟΥ από τον σεναριογράφο-σκηνοθέτη ΑΝΤΑΜ ΜΑΚ ΚΕΪ, ο οποίος δεν γράφει ποτέ μόνος του αλλά πάντα με συνεργάτη. Είναι ενδιαφέρον αυτό ο στοιχείο διότι δείχνει ότι ενώ είναι μεγάλος σεναριογράφος, βλέπει παράλληλα τον εαυτό του κι ως σκηνοθέτη και πολύ σοβαρά, ακριβώς ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΡΟΠΟ που το έκανε ο μέγιστος ΜΠΙΛΥ ΓΟΥΑΪΛΝΤΕΡ, ο οποίος αν και σεναριογράφος από τους μεγαλύτερους, δε έγραφε ποτέ μόνος.
Θαρρείς κι έγινε απολύτως προγραμματισμένα: Μετά το παράταιρο «Eternals» να έρθει αυτό δω ώστε να προσκυνήσουν και πάλι οι fan και να επέλθει ισορροπία στο …Σύμπαν.
Είναι μια εντελώς ιδιότυπη, εντελώς ιδιαίτερη ταινία αυτή. Ξεκινά από μικρά Φεστιβάλ στα οποία βραβεύεται (όπως και στο δικό μας της Αθήνας),κάνει και μια στάση στο «ένα κάποιο βλέμμα» στις Κάνες με διάκριση περί «πρωτοτυπίας» ,προχωρά στα ΕΥΡΩΠΑΪΚΑ και βραβεύεται στην Ευρωπαϊκή Ακαδημία για τα ΟΠΤΙΚΑ ΕΦΦΕ- Βέβαια, όταν λέμε στην περίπτωση του «Οπτικά Εφφέ», μη φανταστείτε «Spiderman» και Marvel, αλλά ένα συγκεκριμένο εφφέ (που θα μπορούσε να θεωρηθεί και «μακιγιάζ», αφού στην ουσία πρόκειται για «κατασκευή» πάνω σε ανθρώπινο σώμα, )με απόλυτη δραματουργική ενσωμάτωση…Και δεν σταματά εδώ αλλά υποβάλλεται από την ΙΣΛΑΝΔΙΑ και για το ΟΣΚΑΡ στη ΔΙΕΘΝΗ ΤΑΙΝΙΑ και τελικώς καταφέρνει και προκρίνεται στη «short list», κάτι που φυσικά δεν κατάφερε ο «Χρυσός Φοίνικας» των Κανών και κυρίως του Προέδρου Σπάικ Λη, το «Titane»…
Τα καλύτερα έχω να πω για το «ΣΜΥΡΝΗ ΜΟΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ» των ΜΙΜΗ ΝΤΕΝΙΣΗ, ΔΙΟΝΥΣΗ ΣΑΜΙΩΤΗ,ΓΡΗΓΟΡΗ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑΚΗ,ΤΖΟΖΕΦ ΣΑΜΑΑΝ και τους αναφέρω ΟΛΟΥΣ αυτούς επειδή το ΣΙΝΕΜΑ, θέλουν δεν θέλουν να το αντιληφθούν είναι συλλογική υπόθεση. Κι επειδή είναι ΣΙΝΕΜΑ θα προχωρήσω και σε άλλους ΣΤΑΡ της ταινίας με επικεφαλής τον ΜΑΚΗ ΓΑΖΗ , στην επιλογή ηθοποιών, στη διανομή, στο casting που λέμε οι νέο-Ελληνες και βέβαια ως ΣΤΑΡ επί της Δημιουργίας αφενός τον Διευθυντή Φωτογραφίας ΣΙΜΟ ΣΑΡΚΕΤΖΗ, ο οποίος έχει κάνει Μεγαλειώδη Δουλειά στη ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ, αφετερου τον ΗΛΙΑ ΛΕΔΑΚΗ στη ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ με τους συνεργάτες του ΜΙΧΑΛΗ ΣΑΜΙΩΤΗ και ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ κι έχω και μερικούς ακόμα τους οποίους κρατάω για παρακάτω.
Θριαμβευτική και δυναμική επάνοδο στο σινεμά κάνει η ΤΖΕΗΝ ΚΑΜΠΟΝ με αυτή την ταινία, ύστερα από 12χρονη κινηματογραφική απουσία (είχε κάνει βέβαια τηλεόραση, σε αυτά τα ενδιάμεσα, «κενά» χρόνια). Κι έρχεται ανανεωμένη κι από διάθεση είδους αλλά κι από συνεργάτες.
Εβλεπα την ταινία και σκεφτόμουν πως αυτό που υπηρέτησαν καινοτομώντας ο Φεντερίκο Φελίνι κι η Λίνα Βερτμύλερ, κυρίως η δεύτερη, σήμερα το έχουν αναλάβει δύο άλλοι και κάνουν μαγικά πράγματα: Ο ένας είναι αυτός εδώ ο ΓΟΥΕΣ ΑΝΤΕΡΣΟΝ, ο άλλος είναι ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο.
Ο τίτλος της κριτικής εκφράζει τις δυο συνιστώσες που «συναποτελούν» αυτή την ταινία. Κι οι «συνιστώσες» είναι ο Σπήλμπεργκ κι η έννοια «ανέγγιχτο κλασικό αριστούργημᨻ