Για το ΣΕΝΑΡΙΟ της «ΕΥΤΥΧΙΑΣ» ο λόγος, που δείχνει κι όλα την παθολογία του ελληνικού κινηματογράφου, της ελληνικής Ακαδημίας και προπαντός του ΣΕΝΑΡΙΟΥ που με καθιστά απολύτως απαισιόδοξο παρόλο ότι δεν θα έπρεπε να με ξαφνιάζει.
Αν υπάρχει μια λέξη για να χαρακτηρίσει τον ΚΕΡΚ ΝΤΑΓΚΛΑΣ, είναι η λέξη «ΠΕΡΣΟΝΑ». Διότι μέσα στην «περσόνα» χωράει και η λέξη και η έννοια «ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ»
Μπορεί οι «νέο-σουφραζέτες» του me too, ως άλλες μαινάδες, να έκαναν συγκεντρώσεις έξω από τα σινεμά τoυ Παρισιού που έπαιζαν το «ΚΑΤΗΓΟΡΩ» κι ήθελαν να στείλουν τον Πολάνσκι στην πυρά, ωστόσο Η ΓΑΛΛΙΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ, γνωστή ως «ΒΡΑΒΕΙΑ ΣΕΖΑΡ», έκανε αυτό που κάνουν οι ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ και πιάνουν στα πράσα τους αδιάβαστους : Τον στέλνει να διαγωνιστεί σε 12 Κατηγορίες, τις περισσότερες από κάθε άλλη ταινία
Απολαυστικό σινεμά το «MADRE», η ολοκαίνουργια ταινία του Ισπανού σκηνοθέτη ΡΟΝΤΡΙΓΚΟ ΣΟΡΟΓΚΟΓΙΕΝ, που μας καταγοήτευσε το καλοκαίρι του 2019 με τον «ΕΚΠΤΩΤΟ»
Πολύ ΣΚΛΗΡΗ ταινία. Και ΤΡΙΩΡΗ και ΜΑΥΡΟΑΣΠΡΗ αλλά κι ένα εξαιρετικό δείγμα ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ-ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ.
Ελληνική κι η δεύτερη μέρα της δικής μου επίσκεψης στο 60ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ – μετά θα πιάσω τα ξένα, μια και πρέπει να ζούμε στο παρόν κι όχι στο παρελθόν και το Φεστιβάλ πλέον είναι διεθνές- κι είδα την καινούργια ταινία του ΣΥΛΑ ΤΖΟΥΜΕΡΚΑ «ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΤΩΝ ΣΑΡΓΑΣΣΩΝ»
Παρόλο ότι πια δεν είναι εκείνο που ήταν, δεν είναι πια ελληνικό αλλά διεθνές, εν τούτοις το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ως θεσμός κατόρθωσε να επιβιώσει, έστω και παραλλαγμένος, οπότε κι εμείς καλούμαστε να κοιτάμε μπροστά.
Οι τωρινοί «ΑΘΛΙΟΙ» δεν είναι μια ακόμα μεταφορά του κλασικού μυθιστορήματος του ΒΙΚΤΩΡΟΣ ΟΥΓΚΩ στην οθόνη όπου δικαιολογημένα κάποιος μπορεί να αγανακτούσε από τις επαναλαμβανόμενες διασκευές. Οι τωρινοί «ΑΘΛΙΟΙ» είναι κάτι εντελώς διαφορετικό κι επίσης συγκλονιστικό διότι δεν αποκόπτονται από τον Ουγκώ… Αλλά…
Οι δύο χαρακτηρισμοί στον τίτλο για τον Βρετανό σκηνοθέτη είναι ακριβώς αυτοί, κατά την αντίληψη μου, που του χαρίζουν μια ξεχωριστή, αν όχι και περίοπτη, θέση στον βρετανικό κινηματογράφο. Και κατεπέκταση στον παγκόσμιο.
Κινεζική ταινία, με συναισθηματική καθολικότητα είναι αυτός ο «ΓΛΥΚΟΣ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ», που ενθουσίασε στο Sundance, όπως διάβασα , κι αυτό που μου έκανε εντύπωση με μια σχετική δόση απορίας είναι το γεγονός πως δεν πρόκειται για ταινία του auter-ισμού , που, ως επί το πλείστον, κι όχι μόνο στο Sundance αλλά γενικότερα στη φεστιβαλική λογική, είναι αυτές που προωθούνται.
Πέρσι είχαμε τους Πολωνούς των χρόνων «εκείνων», φέτος έχουμε τους Τσεχοσλοβάκους (μια κι ακόμα δεν είχαν βγει τα… βελούδινα διαζύγια) με το σινεμά τους της δεκαετίας ‘ 60 που ήταν ένα από τα σημαντικότερα που ξεπετάγονταν στην Ευρώπη της δεκαετίας εκείνης κι ανακόπηκε με το Τέλος της Ανοιξης της Πράγας, το 1968, όταν μπήκαν τα στρατεύματα του Συμφώνου της Βαρσοβίας κι ανέστειλαν ή ανέκοψαν κάθε εξέλιξη…. Ως ειδικό αφιέρωμα στις «Νύχτες Πρεμιέρας». Κι είδαμε το «Ο ΑΠΟΤΕΦΡΩΤΗΣ» του ΓΙΟΥΡΑΪ ΧΕΡΖ
Πως μπορεί να γίνεται γοητευτική η ασάφεια; Προφανώς και μπορεί, ειδικά στα Φεστιβάλ. Όταν μάλιστα εκτός από τη «Χρυσή Αρκτο» του Βερολίνου παίρνει και το βραβείο της «FIPRESCI», της διεθνούς των κριτικών, που τα κριτήρια τους δεν τα έχω σε υπόληψη, αμφισβητώ πολλές φορές κι αν υπάρχουν κριτήρια, πέρα από μπαρούφες και γενικότητες, που συνοδεύουν συνήθως τις αποφάσεις τους, τότε ναι, η αντίφαση ισχύει.
Ναι, παραδέχομαι την εμμονή του ιταλικού σινεμά με θέματα γύρω από τη Μαφία.
Ναι, αναγνωρίζω ότι αυτά κάπου, κατά το κοινώς λεγόμενο, «τα έχουμε ξαναδεί».
ΟΜΩΣ, η χαρακτηριζόμενη ως «εμμονή» έχει να κάνει και με μια άλλη λέξη που λέγεται ΠΑΡΑΔΟΣΗ κι αφορά , εκτός από το σινεμά , σε μια διαρκή πραγματικότητα.
Σε συγκινησιακά φορτισμένο κλίμα είδαμε την ταινία αυτή που φέρεται ως παραγωγή του ΗΝΩΜΕΝΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ με την υπόθεση να εκτυλίσσεται στο σημερινό Βιετνάμ κι ο σκηνοθέτης που την υπογράφει, ο ΧΟΝΓΚ ΚΑΟΥ, να είναι γεννημένος στην Καμπότζη χωρίς να διευκρινίζεται αν είναι και Καμποτζιανός ή αν βρέθηκε εκεί η οικογένεια με τα κύματα προσφύγων, τότε που στο Βιετνάμ γινόταν… Βιετνάμ.
Άλλο ένα ακόμα εκπληκτικό δείγμα γραφής από τον ΦΑΤΙΧ ΑΚΙΝ, κι όταν λέω ΓΡΑΦΗΣ, κυριολεκτώ . Επειδή ξεκινάμε από την ΓΡΑΦΗ, την συγγραφή δηλαδή, του σεναρίου και αβίαστα περνάμε στη σκηνοθεσία αφού στην περίπτωση του Φατίχ…Μάνκιεβιτς, το σενάριο κι η σκηνοθεσία είναι ένα πράγμα.
Τότε, θα μεθούσαμε πραγματικά με τη διαπίστωση της δυνατότητας του κινηματογράφου και των ανθρώπων του , από μια ίδια αφετηρία να κάνουν ένα εντελώς διαφορετικό έργο, ένα άλλο πράγμα, ένα «άλλο πράγμα» και με την έννοια του θαυμασμού.
Κι εκείνοι που ήξεραν ήταν από τον καλλιτεχνικό χώρο, τον ευρύτερο και τον αχανή. Από τη μια άκρη του κόσμου ίσαμε την άλλη. Από τα μεγαλύτερα λυρικά θέατρα της υφηλίου ως τα θέατρα πρόζας του καθοριστικού Λονδίνου. Από τον κόσμο της κινηματογραφίας ως τον χώρο των Καλών Τεχνών αφού πολλές φορές την σκηνογραφία την επιμελείτο κι ο ίδιος προσωπικά και την υπέγραφε, δίκην σκηνοθεσίας σε πολλές περιπτώσεις, όπου είχε προταθεί και για ΟΣΚΑΡ υπό αυτή την ιδιότητα, για την σκηνογραφική διεύθυνση της «ΤΡΑΒΙΑΤΑ».
Το δεύτερο και τελευταίο αφιέρωμα στην ΝΤΟΡΙΣ ΝΤΑΙΗ είχα αποφασίσει να είναι πάλι κάτι διαφορετικό. Όπως το πρώτο ήταν η καριέρα της γύρω από μια ταινία της, το δεύτερο είναι αφιερωμένο στην περσόνα της και σε ένα ΓΕΓΟΝΟΣ που δεν το γνωρίζουν , ίσως, πολλοί και που το είχα συζητήσει εμβριθώς στην Αμερική, στα χρόνια εκείνα, όπου το είχα πληροφορηθεί από τους βαθιά μυημένους της κινηματογραφίας. Το ότι ήταν η ΠΡΩΤΗ ΕΠΙΛΟΓΗ για τον ρόλο της Mrs Robbinson στον «ΠΡΩΤΑΡΗ» του ΜΑΪΚ ΝΙΚΟΛΣ, και τον είχε αρνηθεί. Και μετά, τελείωσε!
Μου είναι πολύ δύσκολο να γράψω για τον ΜΠΕΡΝΑΡΝΤΟ ΜΠΕΡΤΟΛΟΥΤΣΙ διότι σήμερα έχασα κι εγώ το…. Παρατσούκλι μου. «Μπερτολούτσι» με φώναζαν στο σπίτι, όταν ήμουν αφηρημένος κι ήθελαν να με πειράξουν, ο πατέρας μου μου το είχε κολλήσει, επειδή εκεί στα 13 με 14 μου χρόνια έπαθα τρέλα με αυτό τον τύπο. Και το παρατσούκλι μου έμεινε για χρόνια.
ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΠΡΟΗΓΗΘΕΙ ΤΟ «LOCKE»……