Ο ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ έλεγε πως «δεν γίνεται να υπάρξει ελληνικό θέατρο χωρίς ελληνικό έργο». Γι αυτό το λόγο, παράλληλα με τις πρωτοπόρες εισαγωγές του, έψαχνε κι εύρισκε κι ανέβαζε, Ελληνες συγγραφείς. Ο «ΚΩΛΟΚΑΙΡΟΣ» του ΑΝΤΩΝΗ ΤΣΙΟΤΣΙΟΠΟΥΛΟΥ είναι ένα τέτοιο έργο. Ένα από εκείνα που δηλώνουν το ελληνικό θέατρο μέσα κι από έργα κι όχι μόνο από παραστάσεις.
Αφορά στη συνεύρεση επί Σκηνής της ΛΥΔΙΑΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ και της ΚΑΙΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ. Δύο ηθοποιών διαφορετικής ιδιοσυγκρασίας και είδους.
«ΠΟΙΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ».. Την είπε προσδιοριστικά για το έργο του ΤΑΚΗ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ, του ρομαντικού, μοναχικού , κινηματογραφικού οραματιστή της Θεσσαλονίκης, ο φίλος του και συνεργάτης του ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΡΟΥΧΟΣ. Ο οποίος προλόγισε, κατά κάποιο τρόπο ,την ταινία του σκηνοθέτη «ΡΟΜΑΝΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ», μαζί με έναν άλλο συνάδελφο και φίλο και συνεργάτη του σκηνοθέτη, τον ΜΑΡΚΟ ΧΟΛΕΒΑ
Αν κι είδα ένα θαυμάσιο έργο, το απόσταγμα πάνω μου έγραψε τη λέξη «ΗΘΟΠΟΙΟΣ». Δυο ηθοποιοί της νεότερης γενιάς, ο ένας νεότατος, ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΠΟΥΡΑΝΗΣ, ο άλλος λίγο μεγαλύτερος αλλά πολύ νέος κι αυτός, ο ΘΑΝΟΣ ΛΕΚΚΑΣ, συναντιούνται στη Σκηνή και παίζουν με ένα τρόπο ο οποίος δείχνει σαν η πείρα τους να ήταν πολυετής, σαν να είχαν φάει το θέατρο με το κουτάλι, σαν να είχαν ξετινάξει τα ρεπερτόρια. Και να είχαν αποκτήσει από την πολυετή τριβή τόση πείρα ώστε να κάνουν μεταξύ τους αυτό το παιχνίδι, αυτό το ερμηνευτικό παιχνίδι, το οποίο δίνει στο κείμενο τη ζωή που του πρέπει. Εντυπωσιάστηκα
To έργο του ΤΕΝΕΣΗ ΓΟΥΙΛΙΑΜΣ, από τα πιο ποιητικά του και τα πιο ανατριχιαστικά του, τουλάχιστον για τον καιρό που γράφτηκε και πρωτοανεβάστηκε. Εκεί στο 1958, το 1959 ήρθε στην Ελλάδα, το έφερε ο ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ.
Στην ΚΩΜΩΔΙΑ, για να μπορέσει να λειτουργήσει επί Σκηνής, το παν είναι ο ΡΥΘΜΟΣ. Πρέπει να είναι όλα κουρδισμένα στην εντέλεια, να μην υπάρχει διαρροή από πουθενά, έτσι και κάτι ξεφύγει κινδυνεύει να γίνει σαν πατημένη ντομάτα. Δεν θέλει πολλά. Ενας ηθοποιός να ξεγλιστρήσει, αρκεί.
Είμαι οπαδός της θεωρίας ότι στους δύσκολους καιρούς το κοινό έχει μεγαλύτερη ανάγκη το δράμα παρά την κωμωδία.. Διότι το δράμα είναι που εκτονώνει και καθαρίζει, η κωμωδία σε κάνει απλώς να ξεχνιέσαι ..Οσο τη βλέπεις..
Κι άλλαξαν τα ΕΙΔΗ, και τα ΑΝΑΝΈΩΣΑΝ. Αυτά, στο μεγάλο σινεμά των 70ς, που βγαίνουν τα καινούργια παλικάρια κι ένα από αυτά είναι ο ΓΟΥΙΛΙΑΜ ΦΡΗΝΤΚΙΝ.
Για τον "ΠΥΡΓΟ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΕΩΣ" που ολοκληρώνει στη "Ριβιερα" το αφιερωμα ταινιων Warner, που επιμελείται ο Ηλίας Φραγκούλης, θα πω κατι προσωπικο
Την πρωτοείδα πιτσιρίκι, στη «ΣΚΙΑ» του NTAΡΙΟ ΝΙΚΟΝΤΕΜΙ. Θίασος ΜΥΡΑΤ-ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗ, Θέατρον «Αθηνών».Επαιζε την «άλλη». Την αντίζηλο , με την οποία έρχεται αντιμέτωπη η ηρωίδα , όταν ανακτά την υγεία της, ύστερα από μακρόχρονη ασθένεια. Μου είχε κάνει εντύπωση, δεν την είχα ξαναδεί ούτε την είχα ξανακούσει. Στο πρόγραμμα την έγραφαν ως ΝΟΝΙΚΑ ΜΟΥΤΟΥΣΗ. Μου έκανε εντύπωση επειδή στη Σκηνή στεκόταν στα ίσα με τη λαμπερή Βούλα. Ενάμιση χρόνο αργότερα, την είδα στο φιλμ «Η ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ» όπου εκεί είχε άλλο όνομα: ΝΟΝΙΚΑ ΓΑΛΗΝΕΑ. Αναρωτήθηκα μήπως δεν ήταν η ίδια αλλά η φυσιογνωμία της μου είχε «γράψει» και θεωρούσα ότι ήταν η ιδια. Ναι, τελικά ήταν η ίδια και μάλιστα έμαθα ότι η εκείνη η εμφάνιση στο έργο του Νικοντέμι ήταν ΝΤΕΜΠΟΥΤΟ.
Μια φορά κι ένα καιρό, υπήρχε στη Νίκαια η οδός Κονδύλη. Υπάρχει ακόμα αλλά έχει αλλάξει όνομα. Για μένα θα ειαι πάντα «οδός Κονδύλη» διότι σε αυτή την οδό ήταν συγκεντρωμένα ΟΛΑ ΤΑ ΣΙΝΕΜΑ το ένα δίπλα στο άλλο. Στη δεκαετία του 70, άρχισαν να ρημάζονται. Στη δεκαετία του 80 έφυγαν και τα τελευταία. Όχι μόνο της συγκεκριμμένης οδού αλλά και των..περιχώρων. ΔΕΝ ΞΑΝΑΠΕΡΑΣΑ ΠΟΤΕ ΑΠΌ ΤΗΝ «ΟΔΟ ΚΟΝΔΥΛΗ» που άλλαξε όνομα, δεν άντεχα αυτή την εικόνα. Μία φορά κατά λάθος κι αυτός ο δρόμος που έσφυζε από ζωή λόγω κινηματογράφων, ήταν έρημος και κατασκότεινος. Είπα στον πατέρα μυ να στρίψει στο πρώτο στενό που επιτρέπεται και να φύγουμε..
Ο Τοπόλ, ή Χαίμ Τοπόλ, που σφράγισε τον ρόλο του γαλατά Τέβγε στο μιούζικαλ «Ο ΒΙΟΛΙΣΤΗΣ ΣΤΗ ΣΤΕΓΗ» έφυγε από αυτό τον κόσμο, στα 87 του χρόνια, ύστερα από μάχη διαρκείας με τη Νόσο του Αλτζχάιμερ
Φάνηκε αμέσως, σχεδόν πιτσιρικάς, που εμφανίστηκε εκείνη την ωραία πρωία του 1961 με τον ¨ΕΦΙΑΛΤΗ». Ένα θρίλερ χιτσκοκικών, ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ, επιρροών, άρτι αφιχθείς από την Ιταλία με τις άριστες σπουδές του.
Αυτό είναι το χαρακτηριστικό του 5ου κύκλου για αυτό και το προτάσσω . Το ‘οτι μια σειρά, που ξεκίνησε ως ιστορική, και μας έβαλε στο πνεύμα της Βρετανικής Ιστορίας μέσα από την κυρίαρχο του Στέμματος, την Βασίλισσα Ελισάβετ, στον 5ο Κύκλο έχει οδηγηθεί στην Επικαιρότητα. Ακριβώς, επειδή έχει φτάσει σε γεγονότα ,σχετικά πρόσφατα, για τα οποία διαβάζουμε διαρκώς στον Τύπο, σοβαρό ή «κίτρινο», κι ακούμε στα ΜΜΕ, είτε τα θεσμικά ή τα άλλα, της ελαφροφροσύνης ,κι επειδή σε ένα βαθμό τα γεγονότα αυτά αφορούν σε σκαμπρόζικες ή πιπεράτες καταστάσεις , που περισσότερο ταιριάζουν στο κουτσομπολιό παρά στην ιστορική «αναδίφηση»
Ηταν η ώρα να γίνει και «κληρώθηκε» ο εκπρόσωπος, ο «Μεσσίας».
Σκέφθηκα την «επανεκκίνηση» της σειράς να την κάνω μέσα από το PANTIMO.GR, έτσι για να του δώσω μεγαλύτερη επισημότητα…
Διότι κατά τα άλλα, τη διάδραση δεν μπορώ να την κάνω μέσα από το blog, για λόγους και πρακτικούς αλλά κι αισθητικούς μα κι ως αμεσότητα, αφετέρου στο PANTIMO.GR δεν μπορεί να γίνει κριτική σειρών αν δεν έχουν ολοκληρωθεί.
Το απέδειξε στον «ΦΟΒΟ» , όταν του εμπιστεύτηκαν ρόλο ιδιαιτέρων απαιτήσεων. Και σε άλλα φιλμ βέβαια, αν ήθελε να μπει κάποιος στον κόπο και να «ανιχνεύσει»
Πολύ την αγαπούσα τη ΝΙΝΗ ΤΖΑΝΕΤ. Κι ήθελα να την ΤΙΜΗΣΩ από το PANTIMO ως ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ
Υποχρεωτικά θα ξεκινήσω από το συγγραφικό δίδυμο ΜΕΛΙΝΑ ΤΣΑΜΠΑΝΗ-ΠΕΤΡΟΣ ΚΑΛΚΟΒΑΛΗΣ, κι ο λόγος δεν είναι μόνο ένας , ωστόσο ΟΙ ΛΟΓΟΙ που είναι περισσότεροι, περιστρέφονται γύρω από τον εξής και μοναδικό ΕΝΑ, που είναι το ΣΕΝΑΡΙΟ!!!
ΣΟΦΙΑ είναι η ΛΟΡΕΝ, «DAVID DI DONATELLO» είναι το «Οσκαρ» της Ιταλίας, το Βραβείο δηλαδή της ΙΤΑΛΙΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ και το φιλμ είναι το «Η ΖΩΗ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΟΥ» (La vita davanti a se), το οποίο δεν την καλωσόρισε εκ νέου στα Οσκαρ.