Τον ενθουσιασμό που μου προκάλεσε αυτή η ταινία, δεν τον δοκίμασα από καμία άλλη τουλάχιστον σε αυτή την παράμετρο: Του θεατή πού αφέθηκε επειδή τον πήρε η ταινία και το πήγε ταξίδι με τραίνο, χωρίς να προλάβει τον κόπο των δεύτερων και τρίτων σκέψεων, όπως γίνεται με τις καινούργιες. Οι σκέψεις ήρθαν όλες μετά, αφού τέλειωσε η ταινία κι ήταν σκέψεις που είχαν να κάνουν με τη μαγεία του Κινηματογράφου.
Καταρχάς, μην προσκολληθείτε στον συγγραφέα. Γενικώς, μην προσκολλάστε στους συγγραφείς όταν πηγαίνετε να δείτε μια ταινία. Ξέρω, δεν είναι εύκολο από τον θεατή να ξεριζώσεις την εντύπωση που σχημάτιζε διαβάζοντας ένα βιβλίο. Εφτιαξε τις δικές του εικόνες, εγωιστικά έχει την απαίτηση ο σκηνοθέτης που το μετατρέπει σε ταινία να του δείξει αποκλειστικά τις εικόνες που ο κάθε αναγνώστης χωριστά δημιούργησε διαβάζοντας το βιβλίο. Εξού κι επαναλαμβάνεται η φράση «σαν το βιβλίο δεν ήταν». Μόνο που η εν λόγω φράση, που καταντά αφορισμός, είναι κούφια πέρα για πέρα, δεν άπτεται της κινηματογραφικής πραγματικότητας, της κινηματογραφικής δημιουργίας, της κινηματογραφικής Τέχνης (και κινηματογραφική Τέχνη είναι ό,τι έχει να κάνει με την Τέχνη του Σινεμά κι όχι με τα … «έργα Τέχνης» και μόνο) και καταλήγει ανοησία. Χωρίς να παραγνωρίζω τη δυσκολία του πράγματος, επαναλαμβάνω και θα το επαναλαμβάνω όσο έχω φωνή και γραφίδα πως όταν μια Τέχνη μεταφέρεται σε μία άλλη υποχρεούται να ακολουθεί τους κανόνες της δεύτερης και μόνον αυτής.
Θέλω να πιστεύω ότι η ταινία αυτή που έρχεται με διαβατήριο ΔΑΝΙΑΣ κι έχει γυριστεί από ΙΡΑΝΟ, θα έχει καλή τύχη και στις αίθουσες. Διότι σε κρατεί από το πρώτο πλάνο και σε αφήνει μόλις στο τελευταίο. Σου κρατά διαρκώς το ενδιαφέρον και δεν σου έχει αφήσει περιθώρια να ξέρεις που ακριβώς θέλει να το πάει.
Ταινία ψυχαγωγίας αλά με «κάτι», είναι αυτό το φιλμ που , σε μένα τουλάχιστον, ήρθε ως μια στάση ανάπαυλας ύστερα από ταινίες άλλων σκοπών και διαθέσεων.
Με κάτι τέτοιους τίτλους αντιλαμβάνεσαι πως η σύγχρονη ελληνική γλώσσα θα έπρεπε ή να δανειστεί στοιχεία από την καθαρεύουσα ή να πάρει κάποιες πιο δραστικές αποφάσεις ώστε να προσδιορίζεται το γένος . Ο τίτλος, αν η Γραμματική είχε λύσει το πρόβλημα, θα έπρεπε να έχει αποδοθεί είτε «ΑΙ κληρονόμοι» είτε «Οι κληρονόμες»- ώστε να καταλαβαίνουμε περί τίνος πρόκειται , κάτι που στις άλλες γλώσσες συμβαίνει.. Ποιοι είναι «ΟΙ κληρονόμΟΙ» του έργου όπου δεν υπάρχει ούτε άντρας στην υπόθεση;
Το 2016 η ΚΟΛΟΜΒΙΑ πήρε τη μία και μοναδική ως τώρα υποψηφιότητα της για ΟΣΚΑΡ ΞΕΝΟΓΛΩΣΣΗΣ ταινίας με ένα παράξενο, μαυρόασπρο, εθνολογικό-πολιτισμικό φιλμ, που λεγόταν «ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ» με το οποίο μας είχε επισημάνει τον σκηνοθέτη ΣΙΡΟ ΓΚΙΕΡΑ.
Τη νέα ταινία του ίδιου σκηνοθέτη επέλεξε η χώρα για την υποβολή στα επερχόμενα Οσκαρ όπου και πάλι ο ΣΙΡΟ ΓΚΙΕΡΑ, αυτή τη φορά με συνεργάτιδα του την ΚΡΙΣΤΙΝΑ ΚΑΛΕΓΟ στην οποία δίνει επισήμως credit συν-σκηνοθέτη, ασχολείται με την κουλτούρα του τόπου του.
Είδα την ταινία του νέου σε ηλικία Τούρκου σκηνοθέτη ΜΑΧΜΟΥΤ ΦΑΖΙΛ ΚΟΣΚΟΥΝ, που ήρθε με βραβείο από το ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ και παρέστη κι ο ίδιος στην προβολή και στην ταινία παρατήρησα κάποια έξυπνα πράγματα.
Σε αντίθεση με τον Πολωνό Πάβελ Παβλικόφσκι και τους συνεργάτες του που παρέδωσαν με τον «Ψυχρό Πόλεμο» μαθήματα σεναριακής οικονομίας, ο Ουκρανός ΡΟΜΑΝ ΜΠΟΝΤΑΡΤΣΟΥΚ με τους δικούς του συνεργάτες δείχνουν σεναριακώς σαν να αποφοίτησαν από Ελληνική Σχολή Κινηματογραφικού Σεναρίου της… Μεταπολίτευσης.
Ξεκίνησαν οι «Νύχτες Πρεμιέρας» 2018, ο PANTIMO.GR στηρίζει αυτή την κίνηση κι είναι και χορηγός επικοινωνίας κι έτσι όλη αυτή την περίοδο των 12 ημερών θα είναι αποκλειστικά απασχολημένος εκεί, με κριτικές ταινιών του προγράμματος. Η εναρκτήρια ταινία είχε πολλά να μας πει
Οι φετινές διακοπές στην Αθήνα πολύ με ωφέλησαν. Διότι μου έδωσαν την ευκαιρία να δω ελληνικά σήριαλ του παρελθόντος, με τα οποία δεν είχα επαφή, διότι στον καιρό τους δεν τα είχα παρακολουθήσει, δεν είχα τον χρόνο.
Είδα αρκετά. Και τα είδα ΟΛΟΚΛΗΡΑ. Αλλωστε αν δεν έχω δει κάτι ολόκληρο, δεν γράφω ποτέ. Μακάρι να μου δοθεί η ευκαιρία να προλάβω να γράψω και για κανένα ακόμα διότι οι ταινίες πληθαίνουν, θα αρχίσει δυναμικά η χειμερινή σαιζόν, θα έρθουν κι οι «Νύχτες πρεμιέρας», παράλληλα κι η Ευρωπαϊκή Ακαδημία και δεν θα μείνει πάλι χρόνος για τέτοιου είδους ενασχόληση. Μετά το «ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΕΓΓΟΝΟΙ», το σήριαλ που μου κίνησε το ενδιαφέρον να γράψω ήταν αυτό εδώ. Επειδή κι εδώ συναισθάνθηκα μιά αδικία κι επειδή λυπήθηκα που στον ενεστώτα του λόγω φόρτου δεν ασχολήθηκα.
Δεν έχει «επαναλήψεις» μόνο το σινεμά, έχει κι η ΤV. Για τους δικούς της, ποικίλους λόγους… Κι αποφάσισα να δω το «ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΕΓΓΟΝΟΙ» που δεν το είχα παρακολουθήσει συστηματικά στον ενεστώτα του (όπως και πολλά άλλα σήριαλ) για τον απλούστατο λόγο ότι τότε δεν είχα καιρό.. Τώρα που ξαναμεταδίδεται από το MEGA και το παρακολουθώ, θέλησα να γράψω δύο λόγια διότι θεώρησα ότι αξίζει τον κόπο.
Κι όπως διαβάζετε, στον τίτλο αντί άλλου χαρακτηρισμού πρόταξα τα ονόματα ΠΕΝΤΕ ηθοποιών. Κάποιοι εξ αυτών , ως φυσικά πρόσωπα, δεν βρίσκονται πιά στη ζωή. Το έργο, όμως, είναι που μένει κι επ’ αυτού κρίνονται όλα.
Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι, λένε, πως δεν έχουν Ιστορία. Το ίδιο λένε πως ισχύει και για τα ευτυχισμένα έργα. Ο ΜΙΛΟΣ ΦΟΡΜΑΝ ήταν μια τέτοια μεγάλη περίπτωση.
….Και τη συζητούσα πρόσφατα, με μια παρέα φίλων, όταν έγινε αναφορά στο αλησμόνητο τηλεοπτικό «Peyton Place» που είχε διαρκέσει πέντε χρόνια και μεταδιδόταν τρεις φορές την εβδομάδα. Ηταν η «Κόνστανς ΜακΚένζι» , η ηρωίδα του μυθιστορήματος της Γκρέις Μετάλιους που την είχε ερμηνεύσει μοναδικά στη μεγάλη οθόνη η Λάνα Τάρνερ, στη μία και μοναδική υποψηφιότητα της για το Οσκαρ.
Με επιλεκτικούς όρους κατέληξα στο θέατρο «Αλμα» έχοντας ως ζητούμενο , για να πάω να δω μια παράσταση, όπου δεν πηγαίνω πλέον και πολύ συστηματικά, το ΕΡΓΟ. Και μου βγήκαν καλά τόσο το έργο όσο κι η παράσταση. Δεν μου βγήκαν απλώς καλά. Μου ξαναζωντάνεψαν κάπως το ενδιαφέρον μου για το θέατρο που τα τελευταία χρόνια έχει ατονήσει.
Ο φίλος μας ο ΦΑΤΙΧ ΑΚΙΝ για μια ακόμα φορά μας αγκάλιασε και μας συνεπήρε ενώ συγχρόνως έδειξε πόσο ανήσυχος είναι, πόσο δεν επαναπαύεται, πόσο δοκιμάζεται διαρκώς σε καινούργια για αυτόν ανοίγματα και ταυτοχρόνως κάνει και κάτι σπουδαίο το οποίο γίνεται διαπιστευτήριο στη σκηνοθετική του αξία: Μεταβάλει σε μεγάλη δραματική ηθοποιό την ως τα χθες μόνο όμορφη, ΝΤΑΪΑΝ ΚΡΟΥΓΚΕΡ.
Αφενός επειδή σε ελέγχουν και σένα με τη θεωρία του auteur, οπότε εσύ τους την βγαίνεις μέσα από είδη, αφετέρου επειδή δεν προήλθες από τους κόλπους των «εγκρίσεων» περι auteur, όπως συνέβη και με τον Λάνθιμο. Και σε αναγνώρισε και σένα το εξωτερικό με τα βραβεία στη Βενετία κλπ. Τώρα, ετοιμάσου για την… σταύρωση.
Χωρίς καμιά διάθεση υποτίμησης και με το χέρι στην καρδιά αναρωτήθηκα και πάλι για αυτό το «Διεθνές Φεστιβάλ» πως αν δεν διεξαγόταν στην πόλη της Θεσσαλονίκης τι τύχη θα μπορούσε να έχει.
Ανάμεικτα συναισθήματα αφήνει αυτή η ταινία της ΛΥΝ ΡΑΜΣΕΥ, που τιμήθηκε στις Κάννες με διπλό βραβείο, ΣΕΝΑΡΙΟΥ κι ανδρικής ερμηνείας στον ΓΙΟΑΚΙΝ ΦΙΝΙΞ. Κι ως προς μεν το βραβείο σεναρίου επαυξάνονται οι ενστάσεις (ή έστω οι απορίες) περί των φετινών αποτελεσμάτων του Φεστιβάλ Κανών, ύστερα από το βραβείο σκηνοθεσίας στη Σοφία Κόπολα για την «Αποπλάνηση» και το βραβείο σεναρίου εδώ… Χώρια ότι κατανοώ πλήρως και τις ενστάσεις για τον «Χρυσό Φοίνικα» στην σουηδική «ΠΛΑΤΕΙΑ» που την είδα για τα Ευρωπαικά Βραβεία αντί του γαλλικού «120 ΧΤΥΠΟΙ ΤΟ ΛΕΠΤΟ». Όμως, όλως αντιθέτως, για το βραβείο ερμηνείας στον Γιοακίν κάνουμε αληθινή ΥΠΟΚΛΙΣΗ.
….Εφόσον, το παρακολουθήσει κανείς υπομονετικά ως το τέλος ώστε να βρει κι ο συνήγορος τα επιχειρήματα. Διότι εάν ακολουθηθούν οι διαθέσεις του κοινού, τότε το έργο κινδυνεύει να σκοντάψει μια και του λείπει καταρχάς η φόρμα.
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ το φιλμ του ΣΑΜΟΥΕΛ ΜΑΟΖ από το ΙΣΡΑΗΛ, που είδα χτες Κυριακή στις «Νύχτες πρεμιέρας» κι αποτελεί και την υποβολή της χώρας για το ΞΕΝΟΓΛΩΣΣΟ ΟΣΚΑΡ του 2018. Εκδηλώνω προτίμηση με δεύτερο το «120 ΧΤΥΠΟΙ ΤΟ ΛΕΠΤΟ» για το όποιο έγραψα, επίσης από τις «Νύχτες πρεμιέρας», που αποτελεί υποβολή της ΓΑΛΛΙΑΣ. Η Ιταλία δεν έχει καταθέσει ακόμα….