Οι «ΑΓΡΙΟΙ» του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΛΟΥΜΠΗ είναι το αναφερόμενο κι ομολογώ ότι πρόκειται για πολύ δυνατό κομμάτι του ρεαλιστικού θεάτρου, σε όλα τα επίπεδα.
Και βασικά ξεκινάμε από το γράψιμο. Το θέμα καταρχάς, τους χαρακτήρες στη συνέχεια και φυσικά στη δομή, στη φόρμα επίσης
Κάθε τόσο ακούμε και μιλάνε , και με περισπούδαστο ύφος, για «διαχρονικότητες», και «σε πέντε χρόνια ποιος θα το θυμάται; «κλπ. Αυτό δεν είναι καινούργιο. Είναι σύμπτωμα του κάθε ενεστώτα που δεν σέβεται τον εαυτό του, λόγω χαμηλής αυτοεκτίμησης. Τα έργα του ΑΛΕΚΟΥ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ είτε εκείνα που έγραψε με τον ΧΡΗΣΤΟ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟ είτε με άλλους συνεργάτες είτε μόνος του, καθως κι οι ταινίες που εκανε σε δικα του σεναρια είτε διασκευασμένα από το δικό του θέατρο είτε γραμμένα απευθείας για την οθόνη, έχουν δώσει την απάντηση προ πολλού.
Αυτή είναι που πάνω από όλα μένει και παίρνεις μαζί σου φεύγοντας. Βέβαια, συνεπικουρούν κι άλλοι συντελεστές και θα τους αναφέρω παρακάτω. Όμως η παράσταση γίνεται δική της. Λέω η «παράσταση» κι όχι το «έργο» διότι περί του έργου έχω κάποιες ενστάσεις που αφορούν σε προσωπικά, ιδεολογικά περί θεάτρου ζητήματα. Όμως ο τρόπος με τον οποίο το ανέβασε ο ΚΩΣΤΑΣ ΓΑΚΗΣ και παραπέμπει σε ένα λαϊκό θέαμα κάνει την παράσταση κάτι παραπάνω από ευπρόσωπη.
Το ερώτημα αφορά στο τρόπο ανεβάσματος από την ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ ενός έργου, που στην «ορθοδοξη» μορφή του θα μπορούσε να είναι κι ετσι, θα μπορούσε να είναι κι αλλιώς.
Ενας πολύ προσωπικός και ιδιαίτερος απολογισμός από το Φεστιβαλ Θεσσαλονίκης 2025, είναι αυτός εδώ.
Αυτό που έγινε με την επιθεώρηση των ΑΛΕΚΟΥ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ-ΔΗΜΗΤΡΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΔΗ και μουσική ΘΕΟΦΡΑΣΤΟΥ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΔΗ, στο «Ιδρυμα Σταυρος Νιάρχος», στη «Λυρική», ήταν από τις μεγαλύτερες ψυχαγωγικές και πνευματικές αλλά και συναισθηματικές χαρές, που έχω δοκιμάσει
Τρεις γυναίκες της οθόνης ερωτεύτηκα βλέποντας τες στο πανί, ως πιτσιρικάς και σε όλη τη δεκαετία της εφηβείας: Την ΤΖΕΗΝ ΦΟΝΤΑ, την ΚΛΑΟΥΝΤΙΑ ΚΑΡΝΤΙΝΑΛΕ και την ΖΑΚΛΊΝ ΜΠΙΣΕ.
Για αυτό και την «τελετή» για την Κλαούντια, που μας έφυγε στα 87 της, θέλησα να την κανω με επισημότητα από το pantimo.gr κι όχι με ανάρτηση στο φβ. Ετσι, για τις ονειρώξεις της εφηβείας που η Κλαούντια εκπροσώπησε. Οι Ιταλοί την τονίζουν ως «Κλάουντια», έχουν έρωτα με την προπαραλήγουσα, εμείς στην απόδοση μας, τους τόνους τους ανεβοκατεβάζουμε, οι Γάλλοι μένουν σταθερά στη λήγουσα, οι Ισπανοί ανάλογα με το αν τελειώνει σε φωνήεν κι οι Αγγλο-Αμερικάνοι «συγχωνεύουν» και την κάνουν «Κλώντια».
Τι είναι αυτό που τον έκανε τόσο ξεχωριστό; Εχουν φύγει αμέτρητοι μεγάλοι καλλιτέχνες κι αγαπημένοι και συμπαθείς και δημοφιλείς που λάτρεψε κι εκτίμησε ο κόσμος. Αυτό του ΡΟΜΠΕΡΤ ΡΕΝΤΦΟΡΝΤ, είναι κάτι άλλο. Περισσότερο από όλα δηλώνει μια ΕΚΤΙΜΗΣΗ.
Χτες, για πρώτη φορά, μετά από καμιά….200αριά χρόνια (χαχαχα), δεν παράγγειλα ποτό όταν ήρθαν για την παραγγελία, παράγγειλα ΓΡΑΝΙΤΑ ΦΡΑΟΥΛΑ. Είχε ξυπνήσει μέσα μου η παιδική ηλικία, οι πρόγονοι που με πήγαιναν στα αθηναϊκα θέατρα τα καλοκαίρια, σε εκείνη τη μέθεξη για ένα παιδί, και τα ξαναείδα μπροστά μου. Στο «Αλσος του Οικονομίδη» που λέγαμε.. Οι αναμνήσεις ξεπήδησαν σαν μοίρες, απλώθηκαν σε όλο το χώρο κι άρχισαν ένα τρελό χορό, σαν τις ενάρξεις και τα φινάλε των επιθεωρήσεων, σαν τα μιούζικαλ του Δαλιανίδη. Είχα νομίσει για χρόνια, σχεδόν βεβαιωθεί, ότι το καλοκαιρινό θέατρο της Αθήνας είχε πια χαθεί. Κι εχτες, που πήγα, καθυστερημένα είναι η αλήθεια στο «Αλσος» του Φοίβου, είδα μπροστα μου τα πάντα.
Ο ΡΟΜΠΕΡΤ ΜΠΕΝΤΟΝ ,που έφυγε από τη ζωή πριν λιγες μέρες, ήταν από τους κύριους εκπροσωπους αυτης της συγκεκριμμένης κατηγορίας. Του ΣΕΝΑΡΙΟΓΡΑΦΟΥ-ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ.
Κι ο ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ που σέβεται και τα δύο και παίρνει τη διάκριση που του αναλογεί
Εργο προβληματισμού, ερωτημάτων και σκέψεων είναι το «ΝΑΧΤΛΑΝΤ» του Γερμανού συγγραφέα ΜΑΡΙΟΥΣ ΦΟΝ ΜΑΓΙΕΝΜΠΟΥΡΓΚ, που παίζεται στο θέατρο «Αποθήκη», στου Ψυρρή, σε σκηνοθεσία ΝΙΚΟΡΕΣΤΗ ΧΑΝΙΩΤΑΚΗ με πολύ καλό θίασο-θα τους αναφέρω στην ωρα τους
Είναι ένα πολύ ταλαιπωρημένο έργο, σχεδόν απόκληρο, σχεδόν εξόριστο που αν και γύρισαν κι επαναπατρίστηκαν ολοι οι εκούσια ή ακούσια «φυγαδευθέντες», η κωμωδία αυτή των ΑΛΕΚΟΥ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ και ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ, μια φορά μόνο παίχτηκε, έγινε μακελειό, την κυνηγήσαν κι η ΔΕΞΙΑ κι η ΑΡΙΣΤΕΡΑ κι έμεινε μόνος του ο ΚΥΡ-ΠΑΝΤΕΛΗΣ κι οι γεννήτορες του, ο ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΣ με τον ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟ να βλέπουν ότι ένα πνευματικό παιδί που γέννησαν δεν θα το ξαναδούν στη Σκηνή, θα πεθάνουν κι αυτό θα είναι ακόμα στην ΕΞΟΡΙΑ. Επιτέλους, η ΑΜΝΗΣΤΕΙΑ μπόρεσε να γίνει πράξη και για τον «Κυρ-Παντελή» και το 2024 ήταν η χρονιά που ξαναπήρε την ιθαγένεια του και γύρισε στα πάτρια εδάφη.
Εργο που προβληματίζει είναι η «ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ» του ΤΖΩΝ ΠΑΤΡΙΚ ΣΑΝΛΕΫ , την οποία ξέρουμε οι πολλοί από τον κινηματογράφο με τις μνημειώδεις ερμηνείες της Μέρυλ Στρηπ, του Φίλιπ Σέϋμουρ Χόφμαν, της Εϊμυ Ανταμς και της Βαϊόλα Ντέηβις, που ήταν κι οι 4 υποψήφιοι για το Oscar. Ωστόσο να τονίσω ότι το έργο είναι ΘΕΑΤΡΙΚΟ που μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο. Δεν είναι σαν κάτι άλλες περιπτώσεις που μας κατακλύζουν όταν παίρνουν κινηματογραφικά έργα και τα μετατρέπουν ο ίδιοι οι θίασοι σε θέατρο με λίγο πασπάλισμα κι από κάποια πιθανή λογοτεχνική καταβολή.
Είναι άραγε μια σκέτη «διαμαρτυρία» ο μονόλογος «18/9» που είδαμε σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο στο «Ιδρυμα Κακογιάννης»; Όχι, ειναι κάτι πολύ παραπάνω. Κι από διαμαρτυρία κι από πολιτική παρέμβαση είναι πολύ παραπάνω επειδή περιλαμβάνει όλα αυτά μαζί και πάει και παραπέρα. Ναι, είναι μια κραυγή γύρω από τη δολοφονία του ΠΑΥΛΟΥ ΦΥΣΣΑ και την άνοδο της «Χρυσής Αυγής» με τα γνωστα επακόλουθα
Είναι ό,τι αποκόμισα από την παράσταση του έργου-μονολόγου «ΤΟ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΟ ΣΩΜΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΒΡΕΘΕΙ ΠΟΤΕ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΕΡΟΣ» του Καταλανού συγγραφέα ΖΟΥΖΕΠ ΜΑΡΙΑ ΜΙΡΟ στο θέατρο «ΘΗΣΕΙΟ» που παρακολούθησα πρόσφατα ένα βράδυ.
Και μόνο που το διαβάζει κανείς αυτό στον τίτλο, κάπως «σφίγγεται». «Η διαχείριση της απώλειας». Και «του θανάτου» ,θα τολμούσα.
Καταρχάς, να ξεκινήσω από τον τίτλο και να πω ότι ΑΡΙΣΤΑ έπραξε η ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΥ ως σκηνοθέτης αλλά και μεταφραστής του έργου και της παράστασης, που τον κράτησε στα αγγλικά. Διότι δεν προσδιορίζεται άρθρο. Αρα, δεν προσδιορίζεται και φύλο. Κι από εδώ ξεκινά η πεμπτουσία του έργου.
Από τις ωραιότερες παραστάσεις που έχω δει φέτος, είναι οι «ΤΡΕΙΣ ΨΗΛΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ» του ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ ΑΛΜΠΗ στο ΔΗΜΟΤΙΚΟ του ΠΕΙΡΑΙΑ, το ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ με διαφορά από το αμέσως επόμενο , που είναι το Εθνικό.
Ως σκηνικό παιχνίδι στήνεται κι ως τέτοιο εξελίσσεται μέχρις ενός σημείου, το έργο του Γαλλο-Φλαμανδου ΕΡΙΚ-ΕΜΑΝΟΥΕΛ ΣΜΙΤ «ΑΙΝΙΓΜΑΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ» που παίζεται στο θέατρο «Βεάκη» με τον ΓΙΑΝΝΗ ΜΠΕΖΟ και τον ΠΥΓΜΑΛΙΩΝΑ ΔΑΔΑΚΑΡΙΔΗ, ο οποίος συνυπογράφει και τη σκηνοθεσία μαζί με τον ΣΩΤΗΡΗ ΤΣΑΦΟΥΛΙΑ