Είπα να κάνω δωρο στους αναγνώστες και θεατές της σειράς «ΦΛΟΓΑ ΚΑΙ ΑΝΕΜΟΣ», ως προεισαγωγή, ένα tip από τη σχέση ΚΥΒΕΛΗΣ-ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ και να το καθιερώσω για τα Σάββατα, να ξεκινώ με ένα tip σχετικό με τους δυο
Εδώ, για την Ιστορία, όπως την καταγράφει ο PANTIMO, βρίσκονται τα tips των 6 (έκι) πρώτων επειοσδίων. Και θα ακολουθήσουν και τα άλλα, όταν με το καλό θα έρθει η ώρα τους
Η ΕΙΡΗΝΗ ΠΑΠΑ είναι η ΕΙΡΗΝΗ του τίτλου, η οποία μας άφησε για μια οφειλόμενη στον εαυτό της αιώνια ξεκούραση.
Κι επειδή έχω ζήσει πολλά μαζί της στο εξωτερικό, θέλω να πω κάποια πράγματα για αυτήν, να της δώσω το φιλί του αποχωρισμού.
Θα συνιστούσα να δείτε την ταινία του ΜΙΣΕΛ ΑΖΑΝΑΒΙΣΙΟΥΣ «ΓΚΟΝΤΑΡ , ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ» (Godard mon amour) με τον ΛΟΥΙ ΓΚΑΡΕΛ, εκεί θα πιάσετε το απόσταγμα
Ταλεντάρα η ΝΤΕΜΠΥ. Ηθοποιός, τραγουδίστρια, χορεύτρια, εξαιρετική κομεντιέν, showwoman, αρτίστα. Και καλή μάνα. Στα πλαίσια που το Χόλυγουντ τους αφήνει χρόνο να ασχοληθούν με τα παιδιά τους. Γι αυτό και μου φαινόταν ότι θα άντεχε δύσκολα τον χαμό της Κάρι, της Κάρι Φίσερ, της κόρης της
Με την οποία είχαν εξαιρετική σχέση παρόλο ότι δεν έλειπαν, τουλάχιστον στο παρελθόν, κι οι μεταξύ τους προστριβές, αλλά ήταν πάντα κοντά.
Το βράδυ της Παραμονής Χριστουγέννων, όπως είχα βγει στην Αθήνα, και περίμενα να δω κόσμο και κίνηση, που δεν είδα, το μυαλό μου έφυγε καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής με το ταξί, στη ΜΑΛΕΚΟΝ. Στη μεγάλη παραλιακή λεωφόρο της ΑΒΑΝΑΣ. Με τη διάθεση να έβλεπα κόσμο και πλήθη. Ηταν η στιγμή που σηματοδοτήθηκε ότι έπρεπε να ξαναπιάσω το ταξίδι της Κούβας, που το «διέκοψα» προσωρινά, αφενός με τον θάνατο του ΦΙΝΤΕΛ κι αφετέρου με τη σωρεία κινηματογραφικών θεμάτων , που πάντα ενσκήπτουν τον Δεκέμβριο- ταινίες και προ-οσκαρική κατάσταση. Το σήμα ελήφθη. Και διακτινίζομαι εκ νέου στην Κούβα.
….κι από πίσω ο ΦΙΝΤΕΛ.
Καλά τα Mojitos και το πρώτο στέκι που έκανε διάσημο ο Χεμινγουέι για την πρώτη σου νύχτα στην Αβάνα. Όμως τι θα κάνεις στην πρώτη μέρα κι από πού θα αρχίσεις; Πριν νυχτώσει και πάλι και πάρεις σβάρνα τα επόμενα στέκια του Χεμινγουέι αλλά και της ίδιας της πόλης που συνδυάζει όλα αυτά που ανακαλύπτεις ότι συνδυάζει και που θεωρητικά μπορεί και να μην πολυταιριάζουν μεταξύ τους. Ειδικά, αν έχεις στο μυαλό στερεότυπα και δεν βλέπεις αυτό που ισχύει μπροστά σου αλλά εκείνο που είχες στο μυαλό σου πριν από το ταξίδι κι εξακολουθείς να λές ότι το «βλέπεις».
Το νυχτέρι στην Αβάνα ξεκινά από την «BODEGUITA DEL MEDIO», «La bodeguita del medio», την «αποθηκούλα (ή την..."ταβερνούλα") στη μέση του δρόμου». ΚΙ είναι αφετηρία πολλαπλή. Από τη μια σε οδηγεί στα νυχτοπερπατήματα της κουβανικής πρωτεύουσας κι από την άλλη σε πάει κατευθείαν στον ΧΕΜΙΝΓΟΥΕΙ, που γίνεται νυχτερινός (αν θέλεις και ημερήσιος) οδηγός σου. Και βέβαια και στο ΜΟΧΙΤΟ.
Είχα κάνει εκτενή αναφορά στο κεφάλαιο 3 από το ταξίδι της Κούβας για το πώς έχει εκεί η Υγεία και για όλο το πλαίσιο που σχηματίστηκε μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης και τους έφερε στο σημείο «αμήν». Στο τωρινό δημοσίευμα θα αναφερθώ και σε άλλα ώστε αυτό το πλαίσιο να γίνει περισσότερο κατανοητό, πριν βγούμε στις νυχτερινές βόλτες αλλά και στις… ημερήσιες. Ωστε να πάρουμε γεύση τόσο από τη νύχτα όσο κι από τη μέρα.
Ή…. ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΙΔΑ ΚΙ ΟΣΑ ΕΜΑΘΑ
Το ταξίδι ξεκίνησε πολύ «κινηματογραφικά». Με νυχτερινή πτήση- μεταμεσονύκτια!- για Μόσχα.
Δεν ξέρω πόσο καιρό θα μας πάρει, από πλευράς αριθμού κειμένων εννοώ, για να πούμε όλα αυτά που είδα , έζησα κι ΑΙΣΘΑΝΘΗΚΑ (το τονίζω το ρήμα) στην Κούβα. Διότι το ρήμα «ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ» είναι ίσως το πιο κυρίαρχο από όσα με συνοδεύουν μετά την 18ήμερη παραμονή μου εκεί.
Κι ερχόμαστε στο β’ μέρος που ετοιμάζεται να γίνει θιασάρχης και να το δει και λίγο παραπέρα στα κινηματογραφικά. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη θα βρεθεί αντιμέτωπη με την «Αλίκη Βουγιουκλάκη». ΚΙ εδώ είναι το ΚΟΜΒΙΚΟ σημείο. Για το οποίο δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις. Διότι έτσι και σε βάλει στο μάτι η επιτυχία, δεν μπορείς να την αποφύγεις εκτός αν θες να αυτοκτονήσεις. Κι αυτό ισχύει για όλους και για όλα κι όχι μόνο για την Αλίκη.
Η φράση είναι του ΜΙΝΩΟΣ ΒΟΛΑΝΑΚΗ, ο οποίος την είχε σκηνοθετήσει στο θέατρο. Στις 23 Ιουλίου χτες συμπληρώθηκαν 20 χρόνια από το θάνατο της, Κι είναι σαν να μην έχει λείψει ούτε μέρα. Με τον ίδιο τρόπο λατρεύεται, με τον ίδιο τρόπο αναθρέφει μικρά παιδιά, με τον ίδιο τρόπο αμφισβητείται από μια ηλικία κι ύστερα, με τον ίδιο τρόπο αναγνωρίζεται ως ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ, με τον ίδιο τρόπο βάζει σε περισυλλογή κάποιους, με τον ίδιο τρόπο σκύβουν το κεφάλι απέναντι της όσοι συναισθάνονται πως μπορεί κάπου να την αδίκησαν. Το θέμα είναι ότι Η ΑΛΙΚΗ ΖΕΙ!!!
Δεν τον είχα ΚΑΘΗΓΗΤΗ- εκείνος δίδασκε στη Φιλοσοφική της Θεσσαλονίκης, εγώ σπούδαζα Νομικά στο Καποδιστριακό της Αθήνας. Τον είχα, όμως, ΣΥΝΤΡΟΦΟ στις κινηματογραφικές εξόδους. Τα τελευταία χρόνια συναντιόμασταν ΣΤΑ ΣΙΝΕΜΑ κάθε εβδομάδα, πολλές φορές και ΔΙΣ της εβδομάδος.
Μόλις 8 ταινίες, ένα ΟΣΚΑΡ στην ηλικία των 39 χρονών με ταινία-σταθμό, η καταστροφή ενός στούντιο κι 20 χρόνια απραξίας. Σε λίγες λέξεις ιδού ο ΜΑΙΚΕΛ ΤΣΙΜΙΝΟ, ο σκηνοθέτης του «ΕΛΑΦΟΚΥΝΗΓΟΥ», που αναχώρησε για το μεγάλο ταξίδι
Είχα υποσχεθεί να γράψω δύο λόγια στο PANTIMO.GR με αφορμή την τηλεοπτική μετάδοση της ταινίας «ΒΙΟΛΕΤΕΡΑ» από το ACTION 24. Και το κάνω.
Επειδή οι καινούργιοι ίσως να μην την ξέρουν, όπως επίσης και το τι «σήμαινε» «ΒΙΟΛΕΤΕΡΑ» εν κινηματογραφική Ελλάδι.
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Είναι άλλο πράγμα ο ΘΕΡΙΝΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ κι είναι εντελώς διαφορετικό η ΘΕΡΙΝΗ ΣΑΙΖΟΝ. Το πρώτο αφορά σε μια συγκεκριμένη κουλτούρα που γεννήθηκε μέσα από τις ιδιαιτερότητες και τις ανάγκες μιάς χώρας και του λαού της. Το δεύτερο έχει να κάνει με τις αλλαγές στον τρόπο διανομής των ταινιών, που σηματοδοτείται από το εξωτερικό και φτάνει ως κι εδώ.
Όλα τα ωραία πράγματα έχουν κάποτε ένα τέλος. Ετσι δεν λένε; Κι είναι και σωστό. Καθώς πακετάρουμε για την αναχώρηση , ήρθε η ώρα να διατυπωθούν μερικές τελευταίες σκέψεις για τη χώρα αυτή που ήταν ΠΑΝΤΑ σε πρώτο ρόλο στην ΙΣΤΟΡΙΑ, ως αντίπαλο δέος της εκάστοτε πρώτης δύναμης! Οποια κι αν ήταν αυτή. Από τους Τσάρους και το επαναστατικό καθεστώς ίσαμε σήμερα.
Μας το είπαν με το που φτάσαμε. Στο καλωσόρισμα. Στην υποδοχή. «Θα απολαύσετε Τέχνη, Ιστορία και ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ ΦΑΓΗΤΟ». Ηταν από τα τρία εισηγητικά «πρέπει». Κι ομολογώ ότι μας ΚΑΤΕΠΛΗΞΕ.