Εδώ και καιρό έχω λοξοδρομήσει υπέρ των ταινιών που παράγει η «Marvel» στο είδος αυτό που είναι καταδικασμένο στην περιφρόνηση. Εδώ και καιρό διαχωρίζω το είδος αυτό όταν το παράγει η συγκεκριμένη εταιρία από όταν το παράγουν άλλες.
….κι από πίσω ο ΦΙΝΤΕΛ.
Κι είναι πετυχημένη όχι επειδή μένει «πιστή» στο πρωτότυπο αλλά επειδή η διασκευή γίνεται με κινηματογραφικούς όρους κι όχι με τους όρους του βιβλίου. Και δίνει αφορμή να πούμε μερικά πράγματα περί του τι εστι κινηματογραφική μεταφορά βιβλίου (ή και θεατρικού έργου) στην οθόνη επειδή πολλά «τέρατα» λέγονται και γράφονται γύρω από αυτό το θέμα. Κι επειδή το εν λόγω μυθιστόρημα του ΧΑΝΣ ΦΑΛΑΝΤΑ είναι ένα από τα τρία πιο αγαπημένα μου μυθιστορήματα των τελευταίων χρόνων( τα άλλα δύο είναι το «ΕΡΩΣ» του ΚΡΑΟΥΣΕΡ ΧΕΛΜΟΥΤ και το «Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ» του ΛΕΟΝΑΡΔΟ ΠΑΔΟΥΡΑ)
Ο ΠΟΛ ΣΥΛΜΠΕΡΤ, που απεβίωσε χτες σε ηλικία 88 ετών ήταν κατά βάση κορυφαίος ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΟΣ με ΟΣΚΑΡ κι από μεγάλη οικογένεια της Τέχνης. Τη σχέση του όμως με ΕΛΛΗ ΛΑΜΠΕΤΗ-ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΟΡΝ, που είναι ένα άλλο κεφάλαιο της καριέρας του, θα τη δείτε από εδώ.
Εχει όλα τα εξωτερικά προσόντα για να αρέσει: Μελό, καλή παραγωγή, υπέροχη φωτογραφία, θαυμάσιο cast, ονειρεμένη μουσική…., όλα όσα έχουμε ενίοτε ανάγκη για να αφεθούμε στο σινεμά και να παραμυθιαστούμε. Τι δεν έχει; Κάτι, ΚΑΤΩ από όλα αυτά.
…αλλά, τι να το κάνεις; Με τόση ασυδοσία στην έξοδο ταινιών, ποιος προλαβαίνει να τα δει;
Ή… Η ΠΡΩΤΗ ΚΑΛΗ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΣΑΙΖΟΝ- Θα μπορούσα να είχα βάλει κι αυτό τον χαρακτηρισμό δίπλα στον τίτλο , όμως προτίμησα να το προσωποποιήσω και να το στρέψω όλο πάνω στον Μελ διότι θεωρώ ότι όλο αυτό είναι δική του υπόθεση.
Καλά τα Mojitos και το πρώτο στέκι που έκανε διάσημο ο Χεμινγουέι για την πρώτη σου νύχτα στην Αβάνα. Όμως τι θα κάνεις στην πρώτη μέρα κι από πού θα αρχίσεις; Πριν νυχτώσει και πάλι και πάρεις σβάρνα τα επόμενα στέκια του Χεμινγουέι αλλά και της ίδιας της πόλης που συνδυάζει όλα αυτά που ανακαλύπτεις ότι συνδυάζει και που θεωρητικά μπορεί και να μην πολυταιριάζουν μεταξύ τους. Ειδικά, αν έχεις στο μυαλό στερεότυπα και δεν βλέπεις αυτό που ισχύει μπροστά σου αλλά εκείνο που είχες στο μυαλό σου πριν από το ταξίδι κι εξακολουθείς να λές ότι το «βλέπεις».
Για την ταινία του ΟΛΙΒΕΡ ΣΤΟΟΥΝ ο λόγος για την οποία καθυστέρησα να γράψω, ακριβώς επειδή ελκύει! Στο ξεκίνημα της , η ουρά στο ταμείο του κινηματογράφου έστριβε ως την διπλανή πολυκατοικία και δεν μπόρεσα να μπω (διότι πηγαίνω ως κανονικός θνητός στα σινεμά), ύστερα έφυγα για Θεσσαλονίκη κι όταν επέστρεψα από το Φεστιβάλ, η ταινία βρισκόταν στη δεύτερη εβδομάδα της κι ο ίδιος κινηματογράφος ήταν πάλι τιγκαρισμένος και δεν βρήκα την αναπαυτική θέση που ήθελα, ωστόσο την είδα.
Πολύ ιδιαίτερη και πρωτότυπη ως ένα βαθμό ταινία είναι το «ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ» του νεαρού Ιρανού σκηνοθέτη ΜΠΑΜΠΑΚ ΑΝΒΑΡΙ κι ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι το γεγονός πως διεκδικεί θέση στην πεντάδα του ξενόγλωσσου ΟΣΚΑΡ ως εκπρόσωπος του…. ΗΝΩΜΕΝΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ.