Στο συγκεκριμένο Σωματείο, θα κάνουμε στο PANTIMO.GR μια εξαίρεση. Πρώτα θα διαβάσετε τη λίστα των υποψηφιοτήτων κι ύστερα θα δείτε τις παρατηρήσεις της ενδιαφέρουσας επιλογής. Οι παρατηρήσεις βρίσκονται ακριβώς κάτω από τη λίστα. Ωστόσο το κείμενο θα το πάτε έως κάτω διότι υπάρχει και μια πεντάδα ακόμα….
Και μόνο αυτό το αποτέλεσμα, λέει πολλά. Δεν είναι θεσμός για να τον πάρεις σοβαρά, δεν έχει όχι καλλιτεχνική βάση αλλά ούτε καλλιτεχνική υποψία, το ΟΛΟΝ
Όπως τα κοιτάζω, βλέπω μια πεντάδα που μπορεί να είναι κι αυτή του ΟΣΚΑΡ.
Στοχοποιούν τον ΚΟΥΕΝΤΙΝ ΤΑΡΑΝΤΙΝΟ αλλά δεν ξέρουν «γιατί». Όπως έκαναν και με τον Σπήλμπεργκ στη «Γέφυρα των κατασκόπων». Διότι αυτά που επικαλούνται είναι για γέλια αν δεν είναι για κλάματα. Εχουν παγιδευτεί στη θεωρία του auteur μέσα από την οποία ΝΟΜΙΖΟΥΝ ότι μπορούν να κάνουν την όποια κριτική τους, επαγγελματική ή ερασιτεχνική-αδιάφορο , στους πάντες και στα πάντα ,κι ενώ στην περίπτωση του Ταραντίνο έχουν μπροστά τους τον απόλυτο auteur, αφενός τον ειρωνεύονται κι αφετέρου τα επιχειρήματα, όταν υπάρχουν, είναι κινηματογραφικώς σαθρά.
Το Σωματείο των Παραγωγών είναι στις επιλογές του περίπου σαν το Σωματείο των Σκηνοθετών: ΣΥΝΗΘΩΣ αυτό που επιλέγει είναι κι ο νικητής του ΟΣΚΑΡ.
Μια φορά, εκεί γύρω στο 1992, ένα χρόνο περίπου μετά τον Πόλεμο του Κόλπου, σε μια σχετική συζήτηση που είχαμε , όπου η ΣΥΝΟΔΙΝΟΥ μου είχε περάσει τον ΜΠΟΥΣ πατέρα από 14 γενιές κι ότι σκοτώνει τους λαούς για τα πετρέλαια, χάρη στην άνεση που μου έχει επιτρέψει η ίδια να έχουμε μεταξύ μας ,κάνοντας χιούμορ τη ρώτησα: «Κυρία Συνοδινού, είστε βέβαιη πως δεν είστε κομμουνίστρια;». Κι η Συνοδινού με ολύμπια αταραξία μου απάντησε: «Πώς να είμαι κομμουνίστρια; Εγώ πιστεύω στο ΘΕΟ, εκείνοι πιστεύουν στην ΥΛΗ». «Δηλαδή, αυτή είναι η διαφορά σας με τους κομμουνιστές;» συνέχισα». «Ποια άλλη;» με αποστόμωσε.
Εδώ υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον στη λίστα που παρουσίασαν οι ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΟΙ στο Σωματείο τους.
Ξεκινώ -κι επίτηδες το βάζω ως πρόλογο και δη μακροσκελή- από το ΜΟΝΟ αρνητικό στοιχείο που βρήκα στην ταινία και που είναι ο ελληνικός τίτλος της. Τι πάει να πει ρε παιδιά «Το μεγάλο σορτάρισμα»; Τι είναι το «ΣΟΡΤΑΡΙΣΜΑ» και μας το μοστράρετε και σε τίτλο; Επειδή φοβόσαστε να πάρετε την ευθύνη ενός ελληνικού τίτλου; Στην ΙΤΑΛΙΑ που κυκλοφορεί η ταινία παράλληλα με την Ελλάδα, το ονόμασαν «ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ» (La grande scommessa» ).Διότι καταλαβαίνουν πολύ καλά ότι με τον δικό τους τίτλο θα ελκύσουν τον κόσμο στις αίθουσες κι όταν μπει μέσα θα πληροφορηθεί από το φιλμ τα περί «σορταρίσματος». Οχι όμως να μην καταλαβαίνει και τι λέει ο τίτλος επειδή πρέπει να είμαστε υποταγμένοι στην παγκοσμιοποίηση. Μια και περί αυτού πρόκειται.
Τώρα που ξεκίνησαν τα Σωματεία θα μπορέσετε να καταλάβετε τι θα «παίξει» στα Οσκαρ.
Ισχυρίζονται- και το έχω γράψει κι εγώ πολλές φορές- ότι τα ευτυχισμένα έργα είναι σαν τους ευτυχισμένους ανθρώπους: Δεν έχουν «Ιστορία». Δεν έχουν δηλαδή πολλά να πεις. Μιλούν από μόνα τους . Ένα τέτοιο είναι ο «ΘΑΥΜΑΣΙΟΣ ΒΟΚΑΚΙΟΣ» των αδελφών ΠΑΟΛΟ και ΒΙΤΤΟΡΙΟ ΤΑΒΙΑΝΙ. Αραγε θα πω λίγα ή θα με διαψεύσει;