Διασκέδασα πολύ με την καινούργια ταινία του ΝΙΚΟΥ ΖΕΡΒΟΥ, τη «ΛΥΣΣΑ ΚΑΚΙΑ», ακριβώς επειδή πήγα για να διασκεδάσω. Εχοντας λύσει εδώ και χρόνια όλους τους κώδικες περί Νίκου Ζερβού κι έχοντας αποφασίσει, πάλι εδώ και χρόνια, να βγώ στην «υπεράσπιση», που δικαιούται ένας σκηνοθέτης ο οποίος κάνει ταινίες «cult». Όμως ούτε με τον χαρακτηρισμό αυτό ένιωθα εντάξει με τον εαυτό μου, ήταν σαν αναγνώριση ελεημοσύνης .
Όλα τα ωραία πράγματα έχουν κάποτε ένα τέλος. Ετσι δεν λένε; Κι είναι και σωστό. Καθώς πακετάρουμε για την αναχώρηση , ήρθε η ώρα να διατυπωθούν μερικές τελευταίες σκέψεις για τη χώρα αυτή που ήταν ΠΑΝΤΑ σε πρώτο ρόλο στην ΙΣΤΟΡΙΑ, ως αντίπαλο δέος της εκάστοτε πρώτης δύναμης! Οποια κι αν ήταν αυτή. Από τους Τσάρους και το επαναστατικό καθεστώς ίσαμε σήμερα.
Μας το είπαν με το που φτάσαμε. Στο καλωσόρισμα. Στην υποδοχή. «Θα απολαύσετε Τέχνη, Ιστορία και ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ ΦΑΓΗΤΟ». Ηταν από τα τρία εισηγητικά «πρέπει». Κι ομολογώ ότι μας ΚΑΤΕΠΛΗΞΕ.
Όταν επανακυκλοφορούν ταινίες σαν τις «Διακοπές στη Βενετία» του ΝΤΕΗΒΙΝΤ ΛΗΝ με την ΚΑΘΡΗΝ ΧΕΠΜΠΟΡΝ , πώς να καταδεχτείς τις «σαβούρες» που σερβίρονται στην πρώτη προβολή. Δεν μιλώ για τα «blockbusters», αυτά είναι κανονισμένα για καλοκαίρι από τα στούντιο διεθνώς. Μιλώ για όλα τα υπόλοιπα που ψάχνουν τους θεατές με το ντουφέκι και δηλώνονται ως «καλλιτεχνικά» επειδή δεν τα βλέπει ούτε η μάνα τους. Θα πάω, όμως, απευθείας στην ταινία, που δεν κουράστηκα να θαυμάζω για πολλοστή φορά.
η ταινία «TISIS» είναι μία ανεξάρτητη κινηματογραφική παραγωγή, μια σκοτεινή ιστορία φαντασίας, μία ταινία εποχής για τις ανθρώπινες πράξεις που έχουν αντίκτυπο, έχουν «ποινές» αλλάζουν και διαμορφώνουν καταστάσεις! Όμως, ποιος μπορεί να κρατήσει με χαλινάρια ένα πάθος, έναν <<απαγορευμένο>> έρωτα; Μία σύγκρουση των πρωταγωνιστών με τα θέλω και τα πρέπει,γυρισμένη εξ ολοκλήρου στα βουνά της Βοιωτίας, στην πόλη της Λιβαδειάς και σε βουνά της Αττικής μια φανταστική σκοτεινή ιστορία αγάπης και τιμωρίας που βασίζεται στο τετράπτυχο «ΥΒΡΙΣ-ΑΤΗ-ΝΕΜΕΣΙΣ-ΤΙΣΙΣ».
Σε σκηνοθεσία Γεώργιου Ευαγγελόπουλου (βραβείο το 2013 στις ΝΥΧΤΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ με το «Δεν είναι Μπαμπούλας») και με βοηθό σκηνοθέτη την Αφροδίτη Ταυρή (βραβευμένη το στο Διεθνές Φεστιβάλ Ντoκιμαντέρ Aegeandocs 2014 με το «Πρώτο Σκαλοπάτι»).
ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ:
ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ
γνωστός από τις τηλεοπτικές σειρές L.A.P.D -ΛΑΜΨΗ- ΕΡΩΤΑΣ- ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΖΩΗ-ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ- ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΗΣ ΣΥΓΝΩΜΗΣ - ΑΦΡΙΚΑ- ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ κλπ και πάμπολες θεατρικές συμμετοχές
Χρύσα Μαρκάτα,
Αχιλλέας Τρευλός,
Μάριος Χάννας,
Γεωργία Ρεντίφη,
Γιάννης Παπαχίου
Δήμητρα Μωραϊτη,
Γεώργιος Ευαγγελόπουλος
Κωνσταντίνος Σοφιανάτος,
Κωνσταντίνος Τασούλας,
Παναγιώτης Κοσκινάς,
Ευαγγελία Τασούλα,
Αγγελική Βλαχογεώργου,
Ηρώ Πέτσα
Βασίλης Σαμαριτάκης
Gjergji Koloi
Πέτρος Τριανταφυλλόπουλος
Λάμπρος Κολόι
Διεύθυνση Φωτογραφίας
Γεώργιος Ευαγγελοπουλος
TechnicalSupportManager
Μάριος Χάννας
Κοστούμια
Βασιλική Ευαγγελοπούλου
Κωνσταντίνα Καφρίτσα
Γεώργιος Ευαγγελόπουλος
Μουσικη
Νικόλας Καζάζης
Backstage Photo/video
Achilleas Trevlos
Φωτογραφίες Studio (AKTO)
Αναστασία Ευελπίδου
Crowdfunding
Κώστας Αθανασάκος,
Χριστίνα-Μαρία Διαμαντή,
Σοφία Λάμπρου.
ΣΕΝΑΡΙΟ-ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ
Γεώργιος Ευαγγελοπουλος
(βοηθό στην γραφή την Γεωργία Τσιντάνου)
ΣΥΝΤΟΜΑ ΣΤΟΥΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ.
«Φιλέλληνας», «Διανοούμενος», μα πάνω από όλα ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ και ΒΡΥΚΟΛΑΚΑΣ, ίσως χαμένο ταλέντο για πολλούς.
Στη Μόσχα ζήσαμε τις προετοιμασίες. Τόσο για την Εργατική Πρωτομαγιά όσο και για την Επέτειο των 70 χρόνων από το τέλος του Β’ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΗΤΤΑ ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΜΟΥ- ΚΑΙ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ. Το τελευταίο εξακολουθεί να έχει ξεχωριστή σημασία στη σημερινή Ρωσία. Στην Αγία Πετρούπολη έζησα τρεις παρελάσεις. Κι είχαν ξεχωριστό ενδιαφέρον η κάθε μία.
Με τον ΙΑΣΟΝΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗ είμαστε χρόνια φίλοι και είναι γνωστό. Για την ακρίβεια κλείνουμε φέτος 30 χρόνια φιλίας. Αυτό ως πρόλογο, επειδή όχι μόνο θέλω να εξυπηρετήσω ένα φίλο αλλά γιατί, αυτά για τα οποία θα σας μιλήσω, τα συζητάμε μαζί με τον Ιάσονα, όλα αυτά τα χρόνια. Κι έτσι, γνωρίζω εκ βάθους καλά πόσο καλά τα ξέρει αυτά τα πρόσωπα- περί προσώπων πρόκειται- αλλά και πόσο τα αγαπάει.
Ελληνική είναι η ταινία που ήρθε στη «συνοικία» μας και στα θερινά μας, στην β΄προβολή του PANTIMO.GR. Το «Τετάρτη 04.45» του Αλέξη Αλεξίου. Κι υπενθυμίζω την αξία της β’ προβολής διότι είναι αυτή που έδινε υπενθύμιση και τόνωση στις ταινίες. Γι αυτό κι επιβάλλεται κριτική και μετά από καιρό.
Σε αντίθεση με τη Μόσχα, η Αγία Πετρούπολη διαθέτει «πρώτο επίπεδο»: Αυτό που συναντάμε δηλαδή σε μεγάλες κι ονομαστές πόλεις του κόσμου, με Ιστορία, Πολιτισμό κι Αξιοθέατα και στις οποίες περνάει καλά ο τουρίστας ή κι ο ταξιδιώτης διότι διαθέτουν αυτό που επαναλαμβάνω ως «πρώτο επίπεδο» το οποίο η Μόσχα αντικαθιστά με βάθος.