Περονοσπόρου συνέχεια.
Σχεδόν δύο 24ωρα μετά τον ΡΟΜΠΙΝ ΓΟΥΙΛΙΑΜΣ, αποχαιρετάμε και τη ΛΩΡΗΝ ΜΠΑΚΩΛ. Πίκρα πολλή.
Ξεκινώ από την ΚΑΡΕΖΗ, την ΤΖΕΝΗ ΚΑΡΕΖΗ, η οποία τον προηγούμενο χρόνο έχει φάει δυο μεγάλα στραπάτσα στην «Καραγιάννης-Καρατζόπουλος», τη «Μαντώ Μαυρογένους» στο Νο 20 του εισπρακτικού πίνακα και την «Ερωτική συμφωνία» ακόμα πιο κάτω, στο Νο 31, που δεν φαντάζεσαι, τότε, ποιο μπορεί να είναι το επόμενο βήμα. Στο βαθμό που εκτός των άλλων πέφτουν κατακόρυφα και τα εισιτήρια των κινηματογραφικών αιθουσων και δη της ελληνικής παραγωγής.
1971, σαιζόν 1971-72, η χρονιά του ΘΑΝΑΣΗ ΒΕΓΓΟΥ. Παίρνει το βραβείο Α’ Ανδρικου ρόλου στο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ για το «ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΘΑΝΑΣΗ;» του Ντίνου Κατσουρίδη και το καλλιτεχνικό συνοδεύεται κι από εμπορικό θρίαμβο, της τάξεως των 600 και βαλε, χιλιάδων εισιτηρίων ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ, όπου η Βουγιουκλάκη με το πολυδιαφημισμένο «Σ’ αγαπώ» και γυρίσματα σε κοσμοπολίτικες πρωτεύουσες , πόλεις και περιοχές της Ευρώπης, θα έρθει 2η και με μεγάλη διαφορά εισιτηρίων. Είναι η χρονιά που τα εισιτήρια πέφτουν κατακόρυφα. Ο Βέγγος κάνει την εξαίρεση.
Πολύ ενδιαφέρουσα η ταινία του ΡΟΝΤΡΙΓΚΟ ΣΟΡΟΓΚΟΓΙΕΝ, του Ισπανού, που είναι κι αυτή η οποία σάρωσε στα βραβεία «GOYA» της Ισπανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου.
Κι άλλαξαν τα ΕΙΔΗ, και τα ΑΝΑΝΈΩΣΑΝ. Αυτά, στο μεγάλο σινεμά των 70ς, που βγαίνουν τα καινούργια παλικάρια κι ένα από αυτά είναι ο ΓΟΥΙΛΙΑΜ ΦΡΗΝΤΚΙΝ.
Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα κι ως ένα βαθμό υποδειγματική η ταινία αυτή του Ισπανού ΑΛΜΠΕΡΤΟ ΡΟΝΤΡΙΓΚΕΖ, που είχε αρέσει στην Ελλάδα «Το μικρό νησί» του. Γίνεται υποδειγματική στον τρόπο κινηματογραφικής διαχείρισης ενός γεγονότος και στο πως μέσα στο γεγονός γίνονται ενέσεις μυθοπλασίας και πως καταλήγει το γεγονός να είναι κανονικό κινηματογραφκό σενάριο.
Αυτό είναι το χαρακτηριστικό της ταινίας αυτής που είναι η καλύτερη από τις τρεις «ενδιάμεσες» που γύρισε η ΡΕΝΑ ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ στην «Καραγιάννης-Καρατζόπουλος» πριν επιστρέψει στο Φίνο.
Θα μπορούσε το άρθρο να τιτλοφορηθεί «Η «ΚΛΕΜΜΕΝΗ EYTYXIA» ΤΗΣ ΤΖΕΝΗΣ». Διότι υπήρχε ένα φιλμ του 1946-47, το «Stolen life» (στον ελληνικό τίτλο η λέξη «ζωή» του ξένου αντικαταστάθηκε με την «ευτυχία») με την ΜΠΕΤΤΥ ΝΤΕΗΒΙΣ και τον ΓΚΛΕΝ ΦΟΡΝΤ, με ηρωίδες δυο δίδυμες αδελφές που ερωτεύονται τον ίδιο άντρα.
Εχει συγγένειες η κωμωδία αυτή με «Το σωφεράκι». Μόνο που η εν λόγω του ΝΙΚΟΥ ΤΣΙΦΟΡΟΥ είναι αυτή που προηγήθηκε έναντι της άλλης του Γιώργου Τζαβέλλα, χωρίς αυτό να σημαίνει τίποτε περισσότερο πέρα από τη μελέτη ενός είδους και μιας εποχής.
Αυτό ήταν το εκπληκτικό που είχε συμβεί με την ΩΝΤΡΕΫ ΧΕΠΜΠΟΡΝ σε αυτή την ταινία κι έτσι εκτινάχθηκε με τη μία στους Εφτά Ουρανούς. Μπόρεσε να είναι από τη μια η Πριγκίπισσα , όπως την όριζε το σενάριο, κι από την άλλη, να πάρει πάνω της τη νέα εποχή και να γίνει το κορίτσι του ’50, να φτιάξει ένα πρότυπο, ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΡΟΛΟ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ, κι όχι αυθαίρετα, με το οποίο ταυτίστηκαν τα κορίτσια του 50 σε όλη την υφήλιο, στο νέο τύπο κοπέλας που γεννιόταν, στη νέα εποχή, αμέσως μετά τον πόλεμο, που ξεκίναγε η αποκατάσταση….