Εβλεπα την ταινία και σκεφτόμουν πως αυτό που υπηρέτησαν καινοτομώντας ο Φεντερίκο Φελίνι κι η Λίνα Βερτμύλερ, κυρίως η δεύτερη, σήμερα το έχουν αναλάβει δύο άλλοι και κάνουν μαγικά πράγματα: Ο ένας είναι αυτός εδώ ο ΓΟΥΕΣ ΑΝΤΕΡΣΟΝ, ο άλλος είναι ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο.

….Αλλά και «ΠΑΤΕΡΑΣ» και «FLEE»- το τελευταίο θα μας απασχολήσει κι άλλο στο μέλλον, το σημειώνουμε

Ο τίτλος της κριτικής εκφράζει τις δυο συνιστώσες που «συναποτελούν» αυτή την ταινία. Κι οι «συνιστώσες» είναι ο Σπήλμπεργκ κι η έννοια «ανέγγιχτο κλασικό αριστούργημᨻ

Ο τίτλος που βάζω στην κριτική μου είναι ό,τι πιο κατασταλαγμένο  θα μπορούσε, ύστερα από τρεις φορές θέαση της ταινίας, στο να την προσδιορίσω σε μία φράση και να μεταφέρω το συναίσθημα που δοκίμασα και που κατακάθισε κινηματογραφικά εντός μου.

….Και για ΜΠΕΝΕΝΤΙΚΤ ΚΑΜΠΕΡΜΠΑΤΣ

Αυτό είναι η Ταινία. Ένα καθαρώς ψυχαγωγικό φιλμ, που σκοπό έχει να ευχαριστήσει το  θεατή στην δυομισάωρη παρακολούθηση, με θέμα ερεθιστικό, περιβάλλον θελκτικό, ηθοποιούς μαρκίζας και σκηνοθέτη που όσες αποτυχίες κι αν κάνει θα αντιμετωπίζεται πάντα ως …auteur

Προβληματίζει, σχετικά με την ταινία αυτή της MARVEL, το γεγονός της υποδοχής κι ακόμα νωρίτερα, της προϋποδοχής, όπου φτιάχτηκε μία κατάσταση γύρω από την ταινία, που όταν πήρα την απόφαση να πάω να τη δω, αυτά που διάβαζα, δεν τα είδα..

Πόσο εκτιμώ τον ΠΩΛ ΒΕΡΧΟΦΕΝ και πόσο απολαμβάνω τις ταινίες του, εξ αιτίας αυτού: Του ότι είναι προκλητικά παρών, ανυποχώρητος ως καλλιτέχνης, με έργα ολοκληρωμένα, που τολμάνε να δείξουν κάτι είτε αφορούν στην καθαρή ψυχαγωγία είτε και σε μια άλλου τύπου αναζήτηση. Αν κι ο Βερχόφεν, που απεχθάνεται τη θεωρία του auteur, τολμάει πάντα μέσα από ΕΙΔΗ, κατέχει τα είδη κι επιφυλάσσει και μια έκπληξη- σε πολλές περιπτώσεις η εν λόγω έκπληξη είναι ότι παραμένει γνήσιος και δεν εκβιάζεται από σειρήνες.

Θα ήθελα να ξεκινήσω από τη γενική τοποθέτηση μου περί Μυθοπλασίας , μια πάγια θέση. Ιδεολογική κι Εργοκεντρική απέναντι στην Τέχνη, γενικότερα. Η δημιουργία ενός συμπαθούς χαρακτήρα όταν δεν θίγεται και δεν αλλοιώνεται το ιστορικό γεγονός, είναι επιβεβλημένη, Διαφορετικά δεν έχουμε Μυθοπλασία. Εκτός αν μιλάμε για Ντοκυμαντέρ, όπου εκεί είναι άλλα τα κριτήρια.

Κάποτε τα έλεγαν «σαββατιάτικα». Οι σνομπ. Επειδή ήταν έργα που πρόσφεραν ξεκούραση και χαλάρωση κι απευθύνονταν σε κοινό που μόνο το Σάββατο έβρισκε ελεύθερο χρόνο για ένα σινεμαδάκι.