Εχοντας, όμως, ιδιαίτερη αδυναμία στον κοινωνικό κινηματογράφο με τα σενάρια των ανθρώπων που οι ήρωες βάλλονται από την κοινωνία κι όχι από τις προσωπικές τους ιδιοτροπίες κι έχοντας ανατραφεί ηθελημένα με τον νεορεαλισμό, έργα σαν κι αυτά σε συνταράσσουν, σε κάνουν να σκεφτείς, σε κάνουν πιο άνθρωπο, τουλάχιστον βλέποντας το έργο και κάποιον καιρό μετά

Στο Λίβανο, στις παραγκουπόλεις της Βηρυτού (;) ένα παιδάκι που εκτίει ποινή φυλάκισης για φόνο, προσέρχεται με τις χειροπέδες στο δικαστήριο ως ενάγων αυτή τη φορά κι όχι ως εναγόμενος και ο δικαστής μένει εμβρόντητος όταν μαθαίνει την αιτία: Θέλει να μηνύσει τους γονείς του επειδή τον γέννησαν… Για να καταλήξει να ζητήσει από το δικαστήριο να τους απαγορευτεί στο εξής να κάνουν  παιδιά.

Κι αρχίζει η ιστορία. Η οποία ιστορία αντιμετωπίζει εντελώς διαφορετικά το ερώτημα «πως έφτασε στον φόνο;» ή «ποιον τελικά είχε σκοτώσει και βρέθηκε παιδί 12 ετών στη φυλακή καταδικασμένο σε 5ετή κάθειρξη» , δεν το πάει αστυνομικά, το πάει κοινωνικά ως ιστορία και σύντομα έχουμε ξεχάσει πως το παιδί είναι καταδικασμένο για φόνο μια και τα flash-back, όπως πάνε κι έρχονται δίνουν άλλη διάσταση, μας πάνε αλλού για να μας επαναφέρουν στο καίριο ερώτημα την ώρα που πρέπει, λίγο πριν το τέλος και να πάρουμε την ολοκλήρωση.

Βλέπουμε μια λούμπεν οικογένεια οι οποίοι είναι ..  άστα να πάνε, με παιδιά αμέτρητα όπου τα βγάζουν από νωρίς στο «κλαρί», στο οποιοδήποτε κλαρί, διότι δεν έχουν να τα θρέψουν αλλά ούτε και κουβαλούν κανένα γονεϊκό ένστικτο. Κι ο πιτσιρικάς της ιστορίας, εξελίσσεται ως χαρακτήρας, παιδάκι και αντράκι μαζί, τσογλάνι και «νιανιά» από συναίσθημα, που από αυτό το συναίσθημα θα φτάσει στο σημείο να αναλάβει υπό την προστασία του νεογέννητο μωρό άγνωστης Αφρικανής που τη συνέλαβαν επειδή δεν είχε χαρτιά και το μωρό έμεινε έκθετο κι από το ίδιο συναίσθημα θα αναλάβει τα ηνία στα χέρια του και θα φτάσει στο φόνο, για άλλη υπόθεση…

Στην ταινία συμβαίνουν συγκλονιστικά πράγματα τόσο από άποψη περιεχομένου όσο κι από καθαρά κινηματογραφική σκοπιά όπου η σκηνοθέτης ΝΑΝΤΙΝ ΛΑΜΠΑΚΙ, αποδεικνύεται γνώστης τεράστιος του κινηματογράφου και άνθρωπος μαζί αφού θέλησε να καταπιαστεί με τέτοιο θέμα κι όχι με το πόσους γκόμενους αλλάζει η εκάστοτε Γαλλίδα που δεν ξέρει τι της γίνεται παρά την απασχολεί μόνο η κλειτορίδα της. Η γυναίκα αυτή θα ήταν αγαπημένη κόρη του Ντε Σίκα αν ζούσε και θα έπαιρνε το βραβείο… «ΠΙΣΟΤΕ», αν υπήρχε τέτοιο βραβείο, σαν κι εκείνη την βραζιλιάνικη ταινία του αείμνηστου Εκτορ Μπαμπένκο. Για να μην πω για τον Τσάπλιν και το «χαμίνι» του.

Όμως αυτή η Λιβανέζα παίζει και το σινεμά στα δάκτυλα. Πρώτα το σενάριο όπου ξέρει να πλέξει την ιστορία και δεύτερο τον κινηματογράφο, τη φωτογραφία με την κάμερα στο χέρι για να πετύχει τον καθημερινό, «ζαλιστικό» ρεαλισμό της, το μοντάζ πάνω στα πλάνα αυτής της κάμερας που δεν περιορίζεται μόνο στα κοινωνικά πλάνα αλλά και στα ανθρώπινα και θα τα πούμε πιο κάτω, και τον ήχο, τον καθημερινό , ρεαλιστικό ήχο των δρόμων της Βηρυτού, που είτε είναι σύγχρονος είτε αποτέλεσμα μίξης, είναι ένας άθλος.

Και για τα πλάνα που είπα περί μοντάζ κλπ, ναι, όταν βλέπεις αυτό τον πιτσιρικά να παίζει έτσι! Είναι δικό της όλο. Εχει βρει ένα πανέμορφο αγοράκι, με εκφραστικά μάτια, και του φτιάχνει ένα ρόλο βλεμμάτων. Διότι σε αυτές τις ηλικίες, κακά τα ψέματα, τα παιδί δεν έχει συναίσθηση απόλυτη των καταστάσεων στο να μπει να τα ερμηνεύσει, μια καλή σκηνοθέτης, όμως, μπορεί να του καθοδηγήσει τα βλέμματα. Και να του προσαρμόσει το ρόλο σε αυτά. Και σε συνεργασία με την κάμερα και το μοντάζ, να μεταφέρει στον κόσμο, στο κοινό, στον θεατή, αυτόν τον ωκεανό συναισθημάτων που βγαίνει από τα μάτια του παιδιού και νομίζεις ότι βγαίνει από τα σπλάχνα του. Μωρέ , εδώ κάνει το μωρό το αφρικανάκι, το νεογέννητο, να σου δίνει την εντύπωση ότι παίζει, να βλέπεις το μωρό, το ΜΩΡΟ, μιλάμε για ΜΩΡΟ, να «εκφράζεται» προς τον φακό και να θέλεις να κλάψεις, από το συναίσθημα που εκπέμπει ένα μωρό που ακόμα δεν έχει καταλάβει τον κόσμο. Να βλέπεις να του δίνει το μπιμπερό ο πιτσιρικάς που ανέλαβε την φροντίδα του και να το αποστρέφεται το άτιμο το μωρό διότι για πρώτη φορά δεν είναι το γάλα της μάνας του κι αυτό το γάλα ξέρει.

Ζητώ συγγνώμη από τον «ΨΥΧΡΟ ΠΟΛΕΜΟ» αλλά θα του την αφαιρέσω την ψήφο, που του είχα φυλαγμένη  για το ΟΣΚΑΡ ΞΕΝΟΓΛΩΣΣΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ και θα τη δώσω στην «ΚΑΠΕΡΝΑΟΥΜ». Είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω ως ανθρώπινη συμβολή κι ως κινηματογραφική αναγνώριση αληθινής ΑΡΙΣΤΕΙΑΣ  κι ως  επικρότηση αυτού που έκανε αυτή η γυναίκα από το Λίβανο.

Με συντάραξε!! Ετσι απλά.

Η ταινία δεν απευθύνεται φυσικά ούτε σε ΣΙΝΕ-ΑΣΤΟΙΧΕΙΩΤΟΥΣ ούτε σε ΣΙΝΕ-ΣΚΑΤΟΨΥΧΟΥΣ. Η ταινία είναι έργο για ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ!!!!!!!!!!!!!!!!!