Βέβαια, η ταινία είναι σάτιρα, πολύ δηκτικη, όπως είχα γράψει χτες σε μια φίλη, κι είναι ένα σχόλιο γύρω από τη μικροαστικοποίηση της εργατικής τάξης στο δρόμο προς την αστικοποίηση. Στην εποχή της "προέλεγε" το δρόμο προς τον Μπερλινγκουερ και τον Ευρωκομμουνισμό. Μέσα, όμως, από μια κριτική προς το εργατικό μοντέλο...
Να δω πως θα τη... δω σήμερα, διότι όπως έχω τονίσει κατεπανάληψη, ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΤΑ ΕΡΓΑ ΑΛΛΑ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Συνεπώς, τα έργα πρέπει να βλέπονται με τα μάτια της εποχής που έγιναν και που βραβεύτηκαν. Αν τα δούμε με σημερινά μάτια, δεν βλέπουμε τα έργα αλλά εμάς...
Και με αυτό το στοιχείο ως ΓΝΩΣΗ, δεν παύω να είμαι περίεργος για το πως θα μου φανεί.
Το είχα δει τότε στο "Ολυμπιάς", στη Καστέλλα με τον αδελφοποιητό μου φιλο και συμμαθητή ΜΑΝΟ ΦΕΛΛΟΥΤΖΗ- το θυμάσαι, ρε;
Η Κινηματογραφική Ιταλία τάχθηκε με το "Η Εργατική ταξη πάει στον Παράδεισο" και του πρόσφερε το "DAVID DI DONATELLO" καλύτερης ταινίας εξ ημισείας (για να θυμηθώ και την εποχή...) με το "QUESTA SPECIE D' AMORE" του Αλμπέρτο Μπεβιλάκουα με τον Ούγκο Τονιάτσι και την Τζην Σήμπεργκ.
Δεν του είχαν δώσει όμως ούτε σκηνοθεσίας (το μοιράστηκαν ο ΦΡΑΝΚΟ ΤΖΕΦΙΡΕΛΙ για το "ΑΔΕΛΦΟΣ ΗΛΙΟΣ, ΑΔΕΛΦΗ ΣΕΛΗΝΗ" κι ο ΣΕΡΤΖΙΟ ΛΕΟΝΕ για το "ΚΑΤΩ ΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ" ,ενώ της ανδρικής ερμηνείας αντί του πρωταγωνιστή του φιλμ ΤΖΙΑΝ ΜΑΡΙΑ ΒΟΛΟΝΤΕ(που ήταν πρωταγωνιστής και στην "ΥΠΟΘΕΣΗ ΜΑΤΕΪ) το μοιράστηκαν επίσης (ήταν χρονιά με μοιρασιές) ο ΑΛΜΠΕΤΟ ΣΟΡΝΤΙ για το "ΝΥΦΗ ΚΑΤΑ ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΑ" (για το οποίο πήρε το γυναικείο η ΚΛΑΟΥΝΤΙΑ ΚΑΡΝΤΙΝΑΛΕ- αυτή ολόκληρο κι όχι μοιρασμένο με άλλη) κι ο ΤΖΑΝ ΚΑΡΛΟ ΤΖΑΝΙΝΙ για το "ΜΙΜΗΣ Ο ΣΙΔΕΡΑΣ.
Η "Υπόθεση Ματέι" δεν είχε καμία παρουσία στα DAVID..
Παρόλα αυτά, καμία από τις δύο δεν επέλεξε η αρμοδια επιτροπή της Ιταλίας να υποβάλει για το ξενόγλωσσο Οσκαρ: Επέλεξαν τη "ΡΟΜΑ" και για σπάνια φορά υποβληθείσα ταινία του Φελίνι δεν κατάφερε να μπει στην πεντάδα.
Με άλλα λογια, και κλείνω για να πάω να δω το έργο διότι όπου ναναι αρχίζει...(χαχαχα) η Κινηματογραφική Ιταλία δεν είχε συμμεριστεί καθολου για λογαριασμό της το σάρωμα στις Κάνες, ως μεγάλη χρονια και καλά του πολιτικού, ιταλικού κινηματογράφου, αυτό τελικά ήταν υπόθεση των Κανών. Από τις επιλογές που προανέφερα βγαίνει το συμπέρασμα πως...Αλλα τα μάτια των Φεστιβάλ κι άλλα της Κινηματογραφίας.

ΚΙ ΑΦΟΥ ΤΟ(ΞΑΝΑ) ΕΙΔΑ

Μου άρεσε το "Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΠΑΕΙ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ" La classe operaia va in Paradiso)του ΕΛΙΟ ΠΕΤΡΙ με τον ΤΖΙΑΝ ΜΑΡΙΑ ΒΟΛΟΝΤΕ.
Μου αρεσε και με προβλημάτισε.
Τόσο για την κοινωνική και πολιτική εξέλιξη του περιεχομένου της όσο κι ως ΣΙΝΕΜΑ που μπορείς να το δεις με τα μάτια του 1972 και θα σου κάνει πολύ καλό. Με τα μάτια του 2020 θα προβληματιστείς αλλιώς. Ως σινεμά ήταν εξαιρετικό, μια ένταση με πολλά ντεσιμπέλ στον ήχο από τις φωνές των εργατών στο εργοστάσιο και τη μόνιμη τσαντίλα του κεντρικού ήρωα, ως το μοντάζ του εξαίρετου ΡΟΥΤΖΕΡΟ ΜΑΣΤΡΟΪΑΝΙ (ο ίδιος είχε μοντάρει και την "Υπόθεση Ματέι" που σου περνά την ένταση του ήρωα και του εργοστασίου. Και με σπουδαία Σκηνογραφική Διεύθυνση του maestro ΝΤΑΝΤΕ ΦΕΡΕΤΙ , με τα τρία ΟΣΚΑΡ (δύο για τον Σκορσέζε "AVIATOR" και "HUGO κι ένα με τον Τιμ Μπάρτον, "SWEENY TODD") που έχει "στήσει" ένα πολύ ψυχρό εργοστάσιο και μιζεροποιημένα μικροαστικά σπίτια.
Εξαιρετη κι η ΜΑΡΙΑΝΤΖΕΛΑ ΜΕΛΑΤΟ που παίζει την κομμώτρια με την οποία συζεί ο εργάτης -κεντρικός ήρωας, ο σταχανοβίτης που την πληρώνει, κι η οποία έχει μια σκηνή δική της, αντίδρασης της ηρωίδας της που με αυτή τη σκηνή το σενάριο κρουει τον κώδωνα για το ότι τα πράγματα αλλάζουν κι ΄οτι οι άνθρωποι ζητούν και κάποιες ανέσεις από τη ζωή τους και τις δικαιούνται.
Η ΜΑΡΙΑΝΤΖΕΛΑ, για την ιστορία, είχε παίξει μια εκπληκτική ΜΠΛΑΝΣ ΝΤΥΜΠΟΥΑ, την είχα δει , στη Ρώμη