Θέλω όμως να πω δυό κουβέντες, αν και τα έχω γράψει στα έντυπα διότι τα είχα υποσχεθεί και στο Βασίλη Γεωργιάδη
Η ταινία αυτή λοιπόν που προτάθηκε για το ΟΣΚΑΡ ΞΕΝΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ το 1966 είναι από τις ΠΙΟ ΤΜΗΜΕΝΕΣ στο εξωτερικό αλλά στην ΕΛΛΑΔΑ τόσο η χαμηλή αυτοεκτίμηση όσο κι η Ημιμάθεια εκείνων που κρατούσαν τα..κλειδια της Κινηματογραφικής Βασιλείας, δεν επέτρεψε να φτάσουν στον Ελληνα που οφείλει να τα ξέρει.
Η ταινία αυτή λοιπόν ξεκινά τη δοξασμένη πορεία της από τη ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ, από το ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΜΟΣΧΑΣ, όπου παίρνει του κόσμου τα ευσημα διότι βλέπουν κάτι απροσδόκητα αλλιώτικα, πόσο μάλλον γουεστερν, από χώρα που δεν φημίζεται για τέτοια... Κι αν οι Σοβιετικοί δεν έβλεπαν γουέστερν αμερικάνικα λόγω ψυχρού Πολεμου, το προσέγγισαν διαφορετικα: Ως έργο έπους γύρω από την καταργηση του τσιφλικισμού-να το πω έτσι
Οι Δυτικοί που βρίσκονατν στη Μόσχα μίλησαν για γουέστερν που δεν είχε σχέση με ό,τι ξέραμε ως τότε για το είδος.
Δημιουργείται εκεί μια φήμη για την ταινια που την ακολουθεί στη συνέχεια. Η περιέργεια αγγίζει τους πάντες, το βλέπουν κι Αμερικάνοι και ξαφνικά πλέον μιλούν για ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΓΟΥΕΣΤΕΡΝ, για ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΟΓΟ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΕΙΔΟΣ, για το ότι παντρεύει το γουέστερν με την ΙΣΤΟΡΙΑ ενός τόπου, ότι κρατει καταβολές από το Αρχαίο Δράμα , το Ετεοκλή και τον Πολυνίκη και τον πατέρα Οιδίποδα, το βλέπου κι ως έπος πολιτικο διότι μέσα στην υπόθεση ο μπαρμπα-Φωσκολος έχει ανακατέψει εμπνευσμένα κι αριστα και το ΚΙλελέρ και τον Μαρίνο Αντύπα (που τον παίζει ο ΝΟΤΗΣ ΠΕΡΓΙΑΛΗΣ) και με τούτα και με εκείνα η φήμη του το οδηγεί ως την ΠΕΝΤΑΔΑ ΤΟΥ ΟΣΚΑΡ.
Δι΄λοτι οι Κινηματογραφιστές είδαν ένα γουέστερν που δεν πήγαινε να μιμηθει τα αμερικάνικα, όπως έκαναν τα "ερζάτς" ιταλικά, αλλά κατέβαινε με δική του Εθνική και Κινηματογραφική Ταυτότητα
Ο εγχωριος κομπλεξισμός ποτε δεν πρόβαλε την ταινία για αυτά που σας είπα και τα άλλα που θα σας πω παρακάτω: Είναι το μονο ΞΕΝΟ γουέστερν που αντιμετωπίστηκε σοβαρά από τους Κινηματογραφιστές κι έφτασε ως εκεί που έφτασε. Κανένα ιταλικό σπαγγέτι δεν θεωρήθηκε "σοβαρό", είδαμε αλλωστε και στην ταινία του Ταραντίνο, στο "Κάποτε στο Χόλυγουντ" πως αντιμετωπιζονταν και πως θεωρείτο ξεπεσμός για καποιον Αμερικανο να πάει στη Ιταλία και να παίξει σε γουέστερν.
Επίσης, τη χρονιά που προτάθηκε γα ΟΣΚΑΡ, η Γαλλία είχε υποβάλει τον "Τρελό Πιερό" του Γκοντάρ. Πολύ απλά, προτίμησαν το έργο του Βασίλη Γεωργιάδη (και του Νικου Φωσκολου-από το σενάριο ξεκινάμε) ως έργο ουσίας κι όχι ως μια πλάκα. Στην Ελλαδα βέβαια, οι "κλειδοκράτορες" τα παρουσίασαν αλλιώς-άλλωστε την ιστορια του Σινεμα σε πολλές περιπτώσεις στην Ελλάδα την έγραφαν τα δημοσιεύματα όπως ήθελαν.... όπως νόμιζαν... όπως ηξεραν . Αν ήταν φιλμ μιας άλλης χωρας, ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΜΕ, η χωρα του είτε λεγόταν ΙΤΑΛΙΑ είτε ΓΑΛΛΙΑ θα το είχε επιβάλει με όλα τα παραπάνω επιχειρήματα ως credit
Και με υπερτατο όπλο την ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΟΣΚΑΡ
Ημιμάθεια και Χαμηλή Αυτοεκτίμηση.
Το ΟΣΚΑΡ το πήρε ένα δυνατο αριστούργημα από την ΤΣΕΧΟΣΛΟΒΑΚΙΑ, "ΤΟ ΜΑΓΑΖΑΚΙ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΟΔΟΥ" των ΓΙΑΝ ΚΑΝΤΑΡ και ΕΛΜΑΡ ΚΛΟΣ κι ήταν η πρώτη ταινία από χώρα του Ανατολικού Μπλοκ που έπαιρνε Οσκαρ. Κοίτα που βρήκαμε να πέσουμε...
Μπαρμπα Βασίλη και μπάρμπα Φώσκολε, Σας το είχα υποσχεθεί κι ΕΚΠΛΗΡΩΣΑ!!!!!!
ΥΓ. Ηταν ΥΠΟΨΗΦΙOΤΗΤΑ, όχι υποβoλή. Μαζί του είχαν προταθεί το"Dear John", ένα τολμηρό φιλμ Από τη ΣΟΥΗΔΙΑ, το "Κβάινταν" του Μαγιάσι Κομπαγιάσι από την ΙΑΠΩΝΙΑ, το "Γάμος αλα ιταλικά" του Βιττοριο Ντε Σίκα από την ΙΤΑΛΙΑ και το ΤΣΕΧΟΣΛΟΒΑΚΙΚΟ που κέρδισε